Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Η ιερή αυτή ώρα...

Είναι αυτή η ώρα που σε βάζω για ύπνο βρε μαιμούδι μου, ιερή. Όχι η διαδικασία του να σε κοιμίσω- ξέρεις παραμύθια, νανουρίσματα, αγκαλιές και γελάκια- αλλά ακριβώς η στιγμή που σε ακουμπώ στο κρεβάτι σου βαθιά αποκοιμισμένο... 

Είναι η στιγμή που σε ακουμπώ όσο πιο γλυκά μπορώ σε αυτό- σαν να είσαι φτιαγμένος από το πιο εύθραυστο κρύσταλλο- και δεν το κάνω αυτό μόνο επειδή τρέμω μην σε ξυπνήσω, γιατί τρέμω μην γελιέσαι... Είναι που εκείνη ακριβώς την στιγμή- για μένα- είσαι πράγματι φτιαγμένος από το πιο εύθραυστο και πολύτιμο κρύσταλλο...

Είσαι ότι πολυτιμότερο έχω, ακόμα να το καταλάβεις; 

Σε ακουμπάω λοιπόν, απαλά και αργά σχεδόν ιεροτελεστικά, και εσύ θα κάνεις δυο πράγματα. Είτε θα γυρίσεις αμέσως στο αριστερό σου πλευρό σε εμβρυακή στάση- είτε θα μείνεις ανάσκελα, ακριβώς όπως σε ακούμπησα... 

Εγώ τότε, κάνω δύο βήματα πίσω- πάντα. Κοντοστέκομαι, καλύπτω το στόμα μου με το χέρι- πάντα σχεδόν ενστικτωδώς- ώστε να πάρω μια βαθιά ανάσα τώρα που σε άφησα, τώρα μπορώ ξανά να ανασάνω- ναι- κρατούσα την αναπνοή μου και το καταλαβαίνω πάντα μόλις κάνω αυτά τα δυο βήματα πίσω.... Μετά, βάζω το αριστερό χέρι στο στήθος και σε σταυρώνω τρεις φορές λέγοντας ψιθυριστά " Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει, Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει, Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει" Ακόμα μια παύση και μετά, "Παναγίτσα μου στην Σκέπη σου τ'αφήνω". Και κοιτάω για μερικά δευτερόλεπτα την εικόνα της Παναγίας στο δωμάτιο σου. 

Αυτό κάθε, μα κάθε βράδυ, εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια. 

Μετά, καθώς οπισθοχωρώ για να βγω από το δωμάτιο σου, ρίχνω πάντα μια βιαστική ματιά τριγύρω. Συνήθως είναι τακτοποιημένο για βράδυ και χρειάζομαι μερικά δευτερόλεπτα να το απολαύσω, αφού ξέρω πολύ καλά πως μόλις ξυπνήσεις θα επικρατήσει αμέσως και πάλι το χάος. Σχεδόν πάντα όμως θα βρω μια μικρή δική σου πινελιά- ακόμα και μετά το συμμάζεμα- κάτι που συνήθως κάνεις χωρίς καν να σε αντιληφθώ- όπως να αλλάξεις θέση σε κάποιο παιχνίδι, ή να βάλεις κάποιο πάνω στο κρεβάτι σου. 

Τα δε βράδια που δεν έχουμε τακτοποιήσει απολύτως τίποτα, απλά προσπαθώ να μπω και να βγω με όσες λιγότερες "απώλειες" μπορώ- ειλικρινά δεν υπάρχει πιο ύπουλος πόνος από αυτόν ενός μικρού παιχνιδιού κάτω από την πατούσα σου... (ποτέ δεν θα καταλάβω πως εσύ πάντα περπατάς ανάμεσα στο χάος σαν αίλουρος χωρίς κανένα απολύτως παραπάτημα..) 

Αφού κάνω όλα αυτά- μέσα σε ελάχιστα λεπτά- τότε κοντοστέκομαι λίγο ακόμα στην πόρτα και σε κοιτάζω. Κοιτάζω ακόμα μια φορά με προσοχή το πρόσωπο σου, την στάση σου, αν είσαι καλά σκεπασμένος, αν έχω ανάψει το φωτάκι νυκτός, αν η ανάσα σου είναι γαλήνια...

Και αυτή ακριβώς η στιγμή, παρέα με αυτή που σε ακουμπώ στο κρεβάτι σου- συνοψίζουν όλη την ουσία της μέρας μου, όλη την ευλογία του κόσμου... 

Τότε, με την ίδια προσοχή που σε ακούμπησα στο κρεβάτι σου, κλείνω απαλά την πόρτα γιατί - είπαμε- τρέμω μην σε ξυπνήσω... 

Όνειρα καραμελένια ψυχή μου... 




8 σχόλια:

  1. Η πιο ιερή ώρα!! ΚΙ ε΄συ την έκανες ιερότερη με τα λόγια σου Γιαννάκο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ετσι ακριβως αισθανομαι τωρα.μολις κοιμηθηκε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιαννα μου την ιδια προσευχουλα τους λεμε!!! Αχ κοριτσαρα μου...κι εγω μια απο τα ιδια!!! Ετσι κρατω την ανασα μου και ξανανασαινω οταν βγαινω απο τα δωματιο!!! Ας εχουν παντα ονειρα γλυκα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όνειρα ανάλαφρα... Γλυκιά μου μανούλα.... μια μεγάλη αγκαλιά σου στέλνω!

      Διαγραφή
  4. Γιάννα μου γλυκιά, τι ωραίο κείμενο...κλεινεις κ την πόρτα, εγώ όχι, ενα βήμα πίσω κάνω κ εγώ κ τον κοιτάζω, τι δώρο Θεού είναι αυτό...με συγκινησες πολύ...φιλικα πάντα με αγάπη Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξυπνάει με το παραμικρό το μαιμούδι! Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, η ενδοεπικοινωνία είναι το μοναδικό βρεφικό προιόν που έχει βγάλει τα λεφτά του και με το παραπάνω! Δώρο Θεού δεν λες τίποτα... Το πολυτιμότερο...

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...