Ευτυχία. Το "δυσβάσταχτο" αυτό συναίσθημα....

Λίγο πριν "κλείσει" άλλη μια "συνηθισμένη" μέρα μας, σε κοιτάω ή μάλλον σε χαζεύω να κάθεσαι όπως μόνο εσύ ξέρεις στην άκρη, άκρη του καναπέ φτιάχνοντας κάποια από τα αγαπημένα σου παζλ- αμίλητος, βαθιά συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις- και η καρδιά μου σχεδόν πονάει από ευτυχία. 

Γιατί τίποτα συνηθισμένο δεν υπάρχει στην κάθε μέρα μας. Έτσι νομίζουμε. Η αλήθεια όμως είναι πως κάθε μέρα μας είναι μοναδική- ήταν αυτή που ήταν και δεν θα επαναληφθεί αυτούσια ποτέ ξανά. 

Και εσύ εκεί. Να μου κόβεις την ανάσα και μόνο που υπάρχεις. Να μεγαλώνεις κάθε λεπτό και να νιώθω πως ακόμα και αν ρουφάω κάθε λεπτό μαζί σου και πάλι δεν προλαβαίνω. Δεν σε προλαβαίνω. 

Έτσι πρέπει άλλωστε. Μα πόσο γλυκόπικρο συναίσθημα είναι αυτό; 

Να το θυμάσαι αυτό καρδούλα μου. Αν καμιά φορά με βλέπεις να σε κοιτάω με μάτια λίγο αφηρημένα και θλιμμένα, να ξέρεις. Είναι από την ουσιαστικότερη ευτυχία και την βαθύτερη αγάπη που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Είναι αυτή η ευτυχία που δημιουργείται μόνο επειδή υπάρχεις και αυτή η αγάπη για την οποία θα θυσίαζες την ίδια σου την ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Για αυτό μην γελιέσαι. Δεν είναι θλίψη και ας φαίνεται έτσι.  Είναι που είναι δυσβάσταχτα σχεδόν αισθήματα αυτά καρδιά μου για έναν απλό άνθρωπο. Για δες όμως που δεν ήμαστε τόσο απλοί όσο νομίζουμε... 

Και εγώ απλά προσεύχομαι ποτέ να μην χρειαστεί να μάθεις πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ένας  "απλός" άνθρωπος μέσα του...