Στέλνοντας- ξανά- ένα κομμάτι της καρδιάς μας στον ουρανό...

Σε αυτή την εγκυμοσύνη, την τέταρτη πλέον στην σειρά, μόλις ξεκίνησα να έχω αιμορραγίες ένα πράγμα παρακαλούσα κάθε μέρα την Παναγία. Αν ήταν να κρατήσω αυτό το μωρό στην αγκαλιά μου να αντέξω τα πάντα- το έχω ξανακάνει και θα το ξαναέκανα. Αν όμως δεν ήταν να το κρατήσω στην αγκαλιά μου, να το πάρει από κοντά μου σύντομα. Μην με βασανίσει. 

Και έτσι και έγινε. Αυτό το φασολάκι δεν ήταν γραφτό να το πάρουμε αγκαλιά. Αυτό το φασολάκι ήταν γραφτό να στολίσει λίγο περισσότερο τον Παράδεισο. Αυτό το φασολάκι ήταν γραφτό να μεταμορφωθεί σε αστέρι και να φωτίσει λίγο περισσότερο τον νυχτερινό ουρανό. 

Έχοντας αποχαιρετήσει δύο μωρά κοντά στις 30 εβδομάδες, το να αποχαιρετήσουμε ένα στην ένατη εβδομάδα σίγουρα μας πόνεσε λιγότερο. Δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου. Το όνειρο όμως που ναυαγεί πονάει το ίδιο. Το γεγονός ότι τώρα πονάει και το παιδί μας μαζί μας, μας πληγώνει περισσότερο. 

Μπορεί το φασολάκι μας να είχε μόλις διαμορφωθεί. Ίσα που προλάβαμε να ακούσουμε καρδούλα, να δούμε χεράκια και μια υποψία από ποδαράκια. Από την στιγμή όμως που εμείς πιστεύουμε πως το έμβρυο εμψυχούται από την στιγμή της σύλληψης, δεν παύουμε να μετράμε ένα ακόμα αστέρι στον ουρανό. 

Αποχαιρετήσαμε ακόμα μια φορά, μαζί με το αστεράκι μας, ένα μικρό κομμάτι της καρδιά μας. Και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Τα λόγια φτωχά μπροστά τους. Το μυαλό μπερδεμένο σαν ένα κουβάρι. 

Έχοντας πλέον ένα παιδί στην αγκαλιά μας, κάθε απόφαση μας επηρεάζει και τον ίδιο. Δεν παλεύουμε δυο μόνο αλλά τρεις. Και ειλικρινά δεν ξέρεις πια για ποιον παλεύεις. Γιατί παλεύεις. Πόσο ακόμα αντέχεις να παλεύεις. Που σταματάει η προσωπική επιθυμία; Πόσο αντικειμενική είναι αυτή σου η επιθυμία; Πότε καταλαβαίνεις αν πρέπει να υπερτερήσει η λογική; Πόσο ακόμα πρέπει να ακούς το συναίσθημα; 

Δεν ξέρω ειλικρινά. Αυτό που ξέρω είναι ότι παρόλο που- λόγω των σπάνιων συνδρόμων μου- για μια απλή απόξεση χρειάστηκε τέσσερις ώρες χειρουργείο, παρόλο που δεν υπάρχει ένας γιατρός που να θέλει να με ξαναδεί έγκυο, παρόλο που τα ψυχικά αποθέματα είναι αισθητά λιγότερα και στους δυο μας- εμείς ακόμα δεν αποκλείουμε τίποτα. Ακόμα αρνούμαστε να πειστούμε πως δεν θα έχει συνέχεια. Ακόμα επιμένουμε να πιστεύουμε στο θαύμα. Ακόμα έχουμε απύθμενη αγάπη να δώσουμε. Ακόμα κοιταζόμαστε τα μάτια και έχουμε το ίδιο όνειρο... 

Και δεν ξέρω αν τελικά έχουμε τα λογικά μας ή έχουμε χάσει εντελώς το μυαλό μας... 

Αντίο βρε αστεράκι... Δώσε λίγη μυρωδιά από εδώ στα αδέλφια σου και θύμισε τους πόσο είχαμε λαχταρήσει και αυτά... 

13-10-2017 

Φθινόπωρο στον έρωτα

απόψε ανατέλλει

αρισμαρί και μέλι

μύρισαν τα βουνά

κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός

το χώμα το βρεγμένο

σαν κάρβουνο αναμμένο

η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού

κι αυτός μου δίνει στάχτη

μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι

σαν θέλω να κοπείς

σαλεύουν τα πορτόφυλλα

κι η κλειδωνιά γυρίζει

αέρας μου σφυρίζει

αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου

πάρε νερό και πλύσου

ο χωρισμός θυμήσου

είναι χειμωνανθός

τη λύπη την κατοίκησα

σε νύχτα και σε μέρα

σ’ αφήνω στον αέρα

για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα

δειπνά προτού ραγίσει

στου πόνου το ξωκλήσι

αγιάζει η ερημιά

κι εγώ μια θλίψη που ζητώ

για να με σημαδέψει

το φως πριν βασιλέψει

θα σ’ αρνηθώ ξανά.