Σκέψεις για την Μυρτώ μας... (από έναν μπαμπά αγγέλου)

Ζούσαμε στο μπλε συννεφάκι μας. ( σαν αγοράκι ας μην πω ροζ).

Δεύτερη εγκυμοσύνη πολύ πιο προγραμματισμένη αυτή τη φορά .

Είναι αυτό το σοφό όταν κάνει σχέδια ο άνθρωπος τα βλέπει ο Θεός και γελά.

Όλα καλά και τέλεια μετά από ψιλοπροβλήματάκια που δεν προοιωνίζουν τίποτα δυσάρεστο είμαστε στην τελική ευθεία. Μετράμε μέρες για VBAC .

Τηλεφώνημα στην δουλειά, έντονος πόνος , αδιαθεσία έλα να δούμε τι θα κάνουμε. Σε εγρήγορση αλλά και χαλαρά. Μπάνιο να είναι χαλαρή και μετά από επικοινωνία με τον γιατρό αποφασίζουμε να πάμε από εκεί και αν δεν είμαστε για γέννα ξαναγυρίζουμε. Τόσο χαλαροί και cool.

Φάε και λίγη σοκολάτα μήπως και νιώσεις το παιδί. Δεν πειράζει που δεν το καταλαβαίνεις το παιδί μπορεί να έχει λουφάξει πριν την μεγάλη έξοδο, συμβαίνουν αυτά. Στη διαδρομή σπάνε τα νερα ( ή έτσι νομίζαμε ) τηλέφωνα, μηνύματα , γεννάμε. Παμε να κατέβουμε, ΣΟΚ αίματα , κλάματα αλλά όλοι μας καθησυχάζουν δεν πειράζει αφού είστε εδώ όλα καλά ( έτσι νομίζανε ) . Λεπτομέρεια της βραδιάς η καημένη η νοσηλεύτρια να λέει στη Δέσποινα σε παρακαλώ έχω λερωθεί με αίμα , πες μου ότι δεν έχεις AIDS, δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση της.

Μαθαίνω με ανορθόδοξο τρόπο για την απώλεια αλλά θα πρέπει να μείνω ψύχραιμος μέχρι να ενημερωθώ επίσημα. Ο πατέρας της ακόμα στο μπλε συννεφάκι του.

Ο γιατρός με καλεί και εν συνεχεία την βλέπω , δεν παίρνει αναβολή άμεσα χειρουργείο μην έχουμε περεταίρω απώλειες. Πλέον μοιραζόμαστε το χαμό του παιδιού με τρίτους και αγωνιούμε για τη Δέσποινα. Η διαδικασία έγινε σχετικά γρήγορα λόγω της φύσης της επέμβασης. Με ξανακαλούνε και μας ρωτάνε αν θέλουμε να δούμε το παιδί . 

Ας είναι καλά η Δέσποινα λέει ναι . Αν έλεγε όχι πιθανόν εγώ να το έβλεπα .
Παιδί, απλά σα να κοιμάται . Να είμαι και εγώ καλά που τους έβγαλα φωτογραφία. Αν δεν το έκανα ίσως θα το μετάνιωνα για πολύ καιρό.

Δωμάτιο μόνοι μας . Ξάγρυπνος να πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο να κλείνω την πόρτα να ακούγονται κλάματα μωρών . Βουβό και ενεργό κλάμα όλη την νύχτα . Επόμενη μέρα , ο γιατρός μας επίσκεψη . Εκεί να δείτε κλάμα που έριξε ο άνθρωπος , εγώ απουσίαζα για τα γραφειοκρατικά.

Το μαιευτήριο μας προτείνει ομαδική ταφή και λέμε όχι ,(απαίτηση της Δέσποινας που και για αυτή την επιλογή θα την ευχαριστώ για πάντα) .Επιμονή της υπεύθυνης μαίας και να μου λέει , που να μπλέκετε και άλλα τέτοια. Ρητώς τους λέω ΟΧΙ.

Αποφασίζεται να φύγουμε νωρίτερα. Στο κοστολόγιο βλέπω έξοδα ταφής . Τους λέω κάνετε λάθος μου λένε όχι το έχετε υπογράψει., Τους ζητώ να μου βρούνε που το υπέγραψα αυτό. Το κουτάκι για συναίνεση ομαδικής ταφής μετά από καυγάδες διαπιστώθηκε όντως κενό. Αλλαγή τιμολογίων κ,λ.π.

Το παιδί πέραν 20 κάτι εβδομάδων πρέπει να πάρει ληξιαρχική πράξη θανάτου. ΜΕΓΑ λάθος του κράτους δεν δηλώνετε το παιδί πουθενά. Απλά ότι πέθανε , μα πως πέθανε αν δεν γεννήθηκε. . Δεν έχει σημασία δεν γράφετε σε κανέναν δημοτολόγιο εφόσον γεννήθηκε νεκρό. Άρα η Μυρτώ μας είναι στην ανυπαρξία για το κράτος.

Στο σπίτι να υπάρχει ένα 3χρονο παιδί να περιμένει το αδελφάκι του. Είχαμε δώσει εντολή να μη του πει κανείς τίποτα , Εγώ και μόνο εγώ να του εξηγήσω. Εκει σας θέλω πώς να τα πεις αυτά σε ένα πανέξυπνο πλάσμα. Αν με ρωτήσετε τώρα δεν θυμάμαι να σας πω τι με φώτισε ο θεός και είπα , τα έχει απορρίψει το μυαλό μου αυτές τις στιγμές ( το έχω αυτό το καλό). Σίγουρα μένεις στα θετικά. Η μαμά είναι καλά. Αύριο έρχεται σπίτι.

Σπίτι , ώρες δύσκολες πραγματικά , Για όλους.

Από το μαιευτήριο είχαν ενημερώσει το γραφείο τελετών να φέρουν μια κούτα να πάρει το παιδί και αυτοί έφεραν μια κανονική κούτα super market τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται τραγικό εκείνη τη στιγμή ήμουν απλά θεατής των καταστάσεων . Η υπεύθυνη Μαία αρνείται να το δώσει με αυτό τον τρόπο και όπως ήταν και το λογικό το γραφείο τελετών έφερε τη κανονική λευκή μικρή κάσα.

Σχήμα οξύμωρο το κανονική και μικρή……

Αφού κράτησα ξανά το μικρό της σωματάκι την πήραμε για το γραφείο τελετών να την ετοιμάσουν. Ταφή. Ελάχιστοι άνθρωποι . Αρνηθήκαμε περισσότερους αν και ενδιαφέρθηκαν.

Ο κύκλος σε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να είναι απίστευτα κλειστός.

Η κατασκευή του μνήματος μας έβαλε σε μια διαδικασία να πάμε και να ψάχνουμε άλλα παιδικά μνήματα και σε άλλα νεκροταφεία. Εκεί είναι που νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου. Εκεί είναι που βλέπεις πιο τραγικές ιστορίες από τη δική σου. Εκεί είναι που λες τα έχω δει όλα δεν με φοβίζει τίποτα. Λίγο καιρό αργότερα πέθανε η μητέρα μου σε μεγάλη ηλικία. Τι είχε να μου πει εμένα περισσότερο αυτό , εδώ είχα θάψει το ίδιο μου το παιδί.

Θεωρώ ότι η απώλεια παιδιών μας κάνει πιο σοφούς. Πέφτεις μέσα στο πύρινο καζάνι και βγαίνεις ζωντανός . Γιατί πρέπει να βγεις. Πιο σοφός είπαμε όχι πιο νεκρομένος. Το παιδί είναι εκεί που είναι και είναι ευτυχισμένο , μη μένετε στην μιζέρια της απώλειας και μη μένετε σε καμία μιζέρια. Η ζωή συνεχίζεται είτε έχετε άλλο παιδί είτε θα αποκτήσετε είτε και όχι. Ο σκοπός και το νόημα της πρόσκαιρης ζωής είναι η σωτηρία της ψυχής . Του παιδιού μας σώθηκε η δική μας άραγε θα σωθεί; 

Αυτή πρέπει αν είναι η αγωνία μας .

Στα νοσοκομεία γίνονται κάθε μέρα θαύματα. Το θαύμα δεν είναι στον άρρωστο που δεν έχει πλέον καρκίνο , ( γίνεται και αυτό αλλά πολύ σπάνια) το θαύμα είναι η αλλαγή στις καρδιές αυτών που βιώνουν τον πόνο και λένε δόξα το Θεώ. Το θαύμα είναι εκεί που ο αδελφός συγχωράει αδελφό μετά από 40 χρόνια που είχαν να μιλήσουν στο κρεβάτι του πόνου.

Κάτι τελευταίο .

Μητέρες που κάνατε άλλες επιλογές μη στεναχωριέστε , τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι το απόλυτα σωστό. Γιατί δεν είναι σωστό να θάβεις το παιδί σου.

Αν δεν έθαψες μόνη σου το παιδί , αν δεν έχεις φωτογραφία του , αν δεν έχεις ουράνιο τόξο μη στενοχωριέσαι. Εκεί δίπλα στο τάφο ενός άλλου δικού ανθρώπου υπάρχει ένα μικρό μνήμα πιθανώς και ξεχασμένο από κάποιο άλλο παιδί, πάνε λουλούδια σε εκείνο το μνηματάκι και άφησε τα.

Εσύ που δεν έχεις φωτογραφία δες μια φωτογραφία του Αιλαν και κάθε παιδιόύ από τη Συρία και από όπου αλλού και αυτό σα να βλέπεις το παιδί σου είναι.

Όσο για εσάς που δεν έχετε ακόμα το ουράνιο τόξο σας , να έχετε πίστη και όλα μπορεί να γίνουν αν πρέπει να γίνουν. Το βασικό είναι να είστε καλά με το σύντροφο σας. Και πάντα υπάρχουν παιδία που χρειάζονται μια ζεστή αγκαλιά.

ΥΓ. Αν κάποιος μπαμπάς τύχει και το διαβάσει αυτό κάντε μου τη χάρη και σεβαστείτε τα θέλω της συντρόφου σας. Αν θέλει φωτογραφίες μην την αποκαλέσετε μακάβρια και παράλογη . Αν δεν θέλει ταφή να μη κάνει, αν θέλει να γίνει.

Είναι ιερά τα θέλω της μάνας που έχασε τον καρπό της κοιλιάς της.