Μια σφουγγαρίστρα που τρέχει νερά...

Χθες, λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι, σφουγγάρισα. Μάλιστα σφουγγάρισα φεύγοντας- έχοντας τον μικρό να περιμένει στα σκαλιά. Λείψαμε σχεδόν όλη μέρα τελικά, γυρνώντας λοιπόν σπίτι δεν τακτοποίησα τον κουβά με την σφουγγαρίστρα. Τα άφησα ως είχαν- εκεί στα σκαλιά- ήμουν πολύ κουρασμένη για το οτιδήποτε. 

Σήμερα φύγαμε και πάλι αρκετά πρωί για να πάμε τα δυο μας εκκλησία. Ήθελα να αφήσω τον Παναγιώτη να κοιμηθεί- είναι ένας πολύ δύσκολος μήνας για αυτόν- και είχαμε σκοπό να γυρίσουμε και να του ετοιμάσουμε ένα όμορφο πρωινό πριν τον ξυπνήσουμε με φιλιά και αγκαλιές. 

Αυτή την περίοδο ο Δημήτρης Γεράσιμος δοκιμάζει ξανά τα όρια όλων- και τα δικά του και τα δικά μας- είναι κάτι που κάνει κατά διαστήματα και το απολαμβάνω η αλήθεια είναι γιατί έτσι μαθαίνει να διεκδικεί και να αυτοπροσδιορίζεται. Επιμένουμε ωστόσο να είμαστε πολύ αυστηροί σε θέματα που αφορούν την ασφάλεια και την υγεία του. Και ακριβώς αυτά τα όρια είναι που δοκιμάζει πιο έντονα από όλα. 

Ένα από αυτά είναι να μην πειράζει τον κουβά με την σφουγγαρίστρα. Χαζό; Για μένα καθόλου. Ένα σφουγγαρισμένο πάτωμα, ή ένα πάτωμα με νερά έχει υπάρξει δυστυχώς πολλάκις η αιτία όχι μόνο για ατυχήματα μα και δυστυχήματα. Σε γενικές γραμμές το έχει τηρήσει. Συνεπώς είναι κάτι που έχει πάψει να με απασχολεί. 

Τα παιδιά όμως πάντα σε εκπλήσσουν και όχι πάντα ευχάριστα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα κάνουν κάτι που δεν έχουν ξανακάνει ποτέ και αυτό είναι κάτι που όσον αφορά θέματα ασφάλειας και υγείας είναι τρομακτικό. 

Σήμερα λοιπόν, γυρίζοντας από την εκκλησία και ενώ πήγα να αλλάξω και περίμενα πως το ίδιο έκανε και ο ίδιος, βγήκα από το μπάνιο βιαστική για να ανοίξω τα παράθυρα στο σαλόνι να αεριστεί το σπίτι. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά βιαστικά παρατήρησα, όχι εγκαίρως δυστυχώς, πως το νερό στον κουβά κουνιόταν- μόλις είχε απομακρυνθεί από εκεί ο μικρός- και ευθύς αμέσως είχα πέσει πολύ άτσαλα και με τα γόνατα από τα σκαλοπάτια στο πάτωμα. 

Υπήρχαν νερά στα σκαλιά τα οποία έτρεχαν από την σφουγγαρίστρα. 

Είχα τρομάξει πολύ μιας και έχω ιστορικό με άγαρμπα πεσίματα λόγω των κραμπών και του συνδρόμου Τόμσεν και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να θυμώσω μαζί του. Τον ρώτησα θυμωμένα τι έκανε με την σφουγγαρίστρα και αφού προσπάθησε να αρνηθεί, κατάλαβε πως από τα νερά που έβλεπα και το γεγονός πως είχα γλιστρήσει και πέσει εξαιτίας τους δεν μπορούσε να κρυφτεί άλλο. Τον μάλωσα που δεν ακούει- αυτός συνέχισε να κοιτάει σχετικά απαθώς- και αμέσως μετά συνειδητοποίησα πόσο πονούσα στα γόνατα και έβαλα τα κλάματα. Έτσι ξαφνικά. 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος με κοίταξε με έκπληξη και αμέσως μου γύρισε την πλάτη και  μπήκε στο μπάνιο. Συνέχισα να κλαίω με λυγμούς σχεδόν- νομίζω πως έκλαψα και για πολλά ακόμη που δεν έχω κλάψει μήνες τώρα- και σηκώθηκα όπως όπως με έντονους πόνους και κράμπες φυσικά και σκεφτόμενη πως το παιδί μου με είδε να κλαίω για πρώτη φορά στην ουσία μετά από το περιστατικό που είχα αναφέρει όταν ήταν δυο χρονών εδώ, και πως απλά αδιαφορούσε. Και έκλαψα ακόμα περισσότερο. 

Μέχρι να εμφανιστεί πάλι είχα ελέγξει όλο αυτό το ξέσπασμα μα ακόμα τα μάτια ήταν υγρά και κόκκινα υποθέτω. Βγαίνοντας λοιπόν από το μπάνιο, με πλησίασε πολύ διστακτικά και όσο ξαφνικά είχα κλάψει εγώ- άλλο τόσο ξαφνικά έσπασε και αυτός. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά και αφού αρχικά τον διαβεβαίωσα πως είμαι καλά και πως ξέρω πως δεν ήθελε να πέσω περίμενα να ηρεμήσει για να το συζητήσουμε περαιτέρω. 

Αφού λοιπόν ηρέμησε, του εξήγησα πως θύμωσα επειδή όταν πρόκειται για θέματα ασφάλειας είμαι πολύ αυστηρή, πως έχουμε πει πολλάκις πως δεν πειράζουμε τον κουβά, πως γνωρίζω ότι δεν ήθελε φυσικά να πέσω, μα εγώ έπεσα, πόνεσα, τρόμαξα και έκλαψα. Γιατί πόνεσα και τρόμαξα. Πως και οι γονείς πονάνε και τρομάζουν. Και οι μεγάλοι πονάνε και τρομάζουν. Και δεν ξέρω ειλικρινά αν ένιωσα ενοχές τελικά που έκλαψα μπροστά του ή όχι... 

Παλαιότερα θα είχα σίγουρα. Πολλές. Φέτος όμως έθαψα πολλά δάκρυα μετά την αποβολή μας για να μην πληγωθεί και ο ίδιος. Έθαψα πολλά συναισθήματα για να μην αναστατωθεί. Θάβω και άλλα δάκρυα, χρόνια τώρα, δάκρυα κούρασης, ευτυχίας, ενοχών- αυτό κάνουν οι μητέρες. Θάβουν το εγώ τους για το εμείς. Για το εγώ την υπόλοιπης οικογένειας. Έχω θάψει συναισθήματα όποτε με ρωτάει για τα μωρά που προηγήθηκαν αυτού και που τα χάσαμε. Έχω θάψει τον πόνο μου και απαντώ με ένα γλυκό χαμόγελο όταν μου απαντάει "Ευτυχώς μαμά που δεν ήμουν εγώ. Ευτυχώς που εγώ δεν πέθανα". Χαμογελάω γλυκά γιατί και εγώ έτσι νιώθω. Ευτυχώς. Μα ταυτόχρονα έχω ένα τεράστιο δυστυχώς. Έχω θάψει πολλά συναισθήματα και δάκρυα κάθε φορά που δεν με ακούει και τελικά πέφτει από τον καναπέ που χοροπηδάει και από θαύμα δεν έχει σπάσει το κεφάλι του. Έχω θάψει και κάμποσα δάκρυα κάθε φορά που επιλέγει τον πατέρα του αντί για μένα- διότι όσο και να ξέρω πως με αγαπάει, όσο και αν λατρεύω την υπέροχη σχέση που έχουν- άλλο τόσο πληγώνεται το εγώ μου, ψέμματα να πω; 

Πολλά θαμμένα δάκρυα τελικά και συναισθήματα για να νιώσω τελικά σήμερα ενοχές. Σήμερα απλά έκλαψα όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος που πονάει και τρομάζει και απλώς ξαλάφρωσα. Δοξάζω τον Θεό που το πέσιμο είχε ως αποτέλεσμα μόνο μια τεράστια μελανιά και ένα εντυπωσιακό πρήξιμο. Μα πιο πολύ δοξάζω τον Θεό που έχω δυο αγκαλιές να με παρηγορήσουν, (ή να τις παρηγορήσω εγώ δεν έχει σημασία), και να ανησυχήσουν για μένα. 

Και δεν ξέρω αν έχει νόημα το κείμενο αυτό που καταθέτω σήμερα. Θέλω όμως να θυμάμαι για πάντα πως κάποια μέρα, στα πέντε χρόνια που μετράω ενεργής μητρότητας, μια σφουγγαρίστρα που έτρεχε νερά μου προκάλεσε πολύ πόνο μα ταυτόχρονα την ικανότητα να μην νιώθω ενοχές για την ανθρώπινη και αδύναμη πλευρά μου. 

Άλλωστε αυτή είναι που με έχει φέρει σήμερα εδώ που είμαι...