Σήμερα έζησα μια περίεργα συγκλονιστική στιγμή με το μαιμουδάκι....
Περνάμε μια βδομάδα δύσκολη με αρκετή γκρίνια από τον ίδιο, πάρα πολύ κούραση από εμένα, πολλές ώρες απουσίας του μπαμπά μας και γενικότερα αν μπορούσα να το πω απλά, θα έλεγα πως αυτή την εβδομάδα δεν "αγαπιόμαστε" πολύ με το μικράκι μου...
Είμαστε και οι δυο σε τρομερή υπερένταση, θυμώνουμε και οι δύο εύκολα, και οι δυο ζητάμε ξανά και ξανά τον μπαμπά μας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τα δυο τελευταία βράδια είχαμε και κρίσεις κλάματος όπου ήθελε απεγνωσμένα τον Παναγιώτη και να εξαφανιστώ εγώ, ενώ χθες μου έδωσε και μια, έτσι για να επιχειρηματολογήσει ακόμα καλύτερα.
Απόψε λοιπόν "έσπασα". Και ενώ απλά αρνήθηκε να μου δώσει ένα βιβλίο που κρατούσε στα χέρια προκειμένου να κάτσει στο γιογιό που ήθελε, έτσι όπως το τράβηξε απότομα μου χτύπησε με την γωνία του βιβλίου το μάτι. Και πριν καν σκεφτώ, πριν καν πω οτιδήποτε, το χέρι μου είχε φύγει και τον χτύπησα μια φορά και μάλιστα δυνατά.
Ο Δημήτρης που δεν είναι μαθημένος σε αυτά, μιας και είμαστε απόλυτα ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας, άρχισε να κλαίει υστερικά.
Και εγώ την ίδια στιγμή που έφυγε το χέρι, την ίδια στιγμή τον είχα πάρει αγκαλιά, τον φιλούσα και του ζητούσα συγνώμη. Αυτός πάλευε να φύγει από τα χέρια μου ενώ ούρλιαζε για τον πατέρα του.
Τότε λύγισα. Πραγματικά, απλά λύγισα. Ξέσπασα σε κλάματα. Με λυγμούς. Και ο Δημήτρης πάγωσε και έμεινε να με κοιτάει. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά και του εξηγούσα πως κλαίω γιατί στεναχωρήθηκα που τον χτύπησα, πως στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και πως δεν έπρεπε να τον χτυπήσω απλά ήμουν πολύ κουρασμένη χωρίς αυτό να σημαίνει πως επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται να τον χτυπάω και νιώθω πάρα πολύ άσχημα για αυτό. Και πως του ζητάω συγνώμη. Και τον αγαπώ. Και πως δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο.
Και μετά μίσησα τον εαυτό μου και συνέχισα να κλαίω. Και ο Δημήτρης απλά με κοιτούσε. Τον μίσησα διότι παρόλο που θέλω να είμαι ειλικρινής με το παιδί μου, δεν θέλω να είμαι αδύναμη μπροστά του. Θέλω να ξέρει πως ότι και να συμβεί, η μητέρα του θα είναι βράχος ακλόνητος όπου θα μπορεί να στηριχτεί για τα πάντα. Τα πάντα. Τον μίσησα διότι το χέρι δεν είχε κανένα λόγο να "φύγει". Ότι και αν είχε κάνει. (που δεν είχε κάνει). Τον μίσησα διότι παρά τις τόσες προσπάθειες αυτοβελτίωσης, σήμερα βγήκε ένα κομμάτι του παλιού μου εαυτού στην επιφάνεια που μισώ. Το οξύθυμο κομμάτι μου.
Μόλις ηρέμησα λίγο, γυρίζω τον κοιτάω και μέσα στα δάκρυα μου, του χαμογελάω. "Θα μου περάσει" του λέω. Και σηκώνεται και πάει να μου φέρει το παραμύθι που από το μεσημέρι τον παρακαλούσα να του διαβάσω και αυτός αρνιόταν διότι ήθελε τον μπαμπά του. Και μετά μου έφερε και άλλο, και άλλο, και άλλο.
Και έτσι μαγικά σαν να "ξανααγαπηθήκαμε". Έπαιξε όμορφα όλο το υπόλοιπο απόγευμα φωνάζοντας με κατά διαστήματα να δω τι έφτιαξε και μόλις κουράστηκε ήρθε κοντά μου με κοίταξε όλο αγάπη και μου είπε: "Μαμά μου... γκαλιά..." Κούρνιασε στον λαιμό μου και αποκοιμήθηκε.
Και κάπως έτσι πήρα ένα μάθημα από τον δίχρονο γιο μου. Κάπως έτσι η καρδιά μου έχασε έναν ακόμη χτύπο. Κάπως έτσι έγινα μάλλον λίγο καλύτερη μητέρα.
Περνάμε μια βδομάδα δύσκολη με αρκετή γκρίνια από τον ίδιο, πάρα πολύ κούραση από εμένα, πολλές ώρες απουσίας του μπαμπά μας και γενικότερα αν μπορούσα να το πω απλά, θα έλεγα πως αυτή την εβδομάδα δεν "αγαπιόμαστε" πολύ με το μικράκι μου...
Είμαστε και οι δυο σε τρομερή υπερένταση, θυμώνουμε και οι δύο εύκολα, και οι δυο ζητάμε ξανά και ξανά τον μπαμπά μας για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τα δυο τελευταία βράδια είχαμε και κρίσεις κλάματος όπου ήθελε απεγνωσμένα τον Παναγιώτη και να εξαφανιστώ εγώ, ενώ χθες μου έδωσε και μια, έτσι για να επιχειρηματολογήσει ακόμα καλύτερα.
Απόψε λοιπόν "έσπασα". Και ενώ απλά αρνήθηκε να μου δώσει ένα βιβλίο που κρατούσε στα χέρια προκειμένου να κάτσει στο γιογιό που ήθελε, έτσι όπως το τράβηξε απότομα μου χτύπησε με την γωνία του βιβλίου το μάτι. Και πριν καν σκεφτώ, πριν καν πω οτιδήποτε, το χέρι μου είχε φύγει και τον χτύπησα μια φορά και μάλιστα δυνατά.
Ο Δημήτρης που δεν είναι μαθημένος σε αυτά, μιας και είμαστε απόλυτα ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας, άρχισε να κλαίει υστερικά.
Και εγώ την ίδια στιγμή που έφυγε το χέρι, την ίδια στιγμή τον είχα πάρει αγκαλιά, τον φιλούσα και του ζητούσα συγνώμη. Αυτός πάλευε να φύγει από τα χέρια μου ενώ ούρλιαζε για τον πατέρα του.
Τότε λύγισα. Πραγματικά, απλά λύγισα. Ξέσπασα σε κλάματα. Με λυγμούς. Και ο Δημήτρης πάγωσε και έμεινε να με κοιτάει. Τον πήρα αμέσως αγκαλιά και του εξηγούσα πως κλαίω γιατί στεναχωρήθηκα που τον χτύπησα, πως στεναχωρήθηκα πάρα πολύ και πως δεν έπρεπε να τον χτυπήσω απλά ήμουν πολύ κουρασμένη χωρίς αυτό να σημαίνει πως επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται να τον χτυπάω και νιώθω πάρα πολύ άσχημα για αυτό. Και πως του ζητάω συγνώμη. Και τον αγαπώ. Και πως δεν θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο.
Και μετά μίσησα τον εαυτό μου και συνέχισα να κλαίω. Και ο Δημήτρης απλά με κοιτούσε. Τον μίσησα διότι παρόλο που θέλω να είμαι ειλικρινής με το παιδί μου, δεν θέλω να είμαι αδύναμη μπροστά του. Θέλω να ξέρει πως ότι και να συμβεί, η μητέρα του θα είναι βράχος ακλόνητος όπου θα μπορεί να στηριχτεί για τα πάντα. Τα πάντα. Τον μίσησα διότι το χέρι δεν είχε κανένα λόγο να "φύγει". Ότι και αν είχε κάνει. (που δεν είχε κάνει). Τον μίσησα διότι παρά τις τόσες προσπάθειες αυτοβελτίωσης, σήμερα βγήκε ένα κομμάτι του παλιού μου εαυτού στην επιφάνεια που μισώ. Το οξύθυμο κομμάτι μου.
Μόλις ηρέμησα λίγο, γυρίζω τον κοιτάω και μέσα στα δάκρυα μου, του χαμογελάω. "Θα μου περάσει" του λέω. Και σηκώνεται και πάει να μου φέρει το παραμύθι που από το μεσημέρι τον παρακαλούσα να του διαβάσω και αυτός αρνιόταν διότι ήθελε τον μπαμπά του. Και μετά μου έφερε και άλλο, και άλλο, και άλλο.
Και έτσι μαγικά σαν να "ξανααγαπηθήκαμε". Έπαιξε όμορφα όλο το υπόλοιπο απόγευμα φωνάζοντας με κατά διαστήματα να δω τι έφτιαξε και μόλις κουράστηκε ήρθε κοντά μου με κοίταξε όλο αγάπη και μου είπε: "Μαμά μου... γκαλιά..." Κούρνιασε στον λαιμό μου και αποκοιμήθηκε.
Και κάπως έτσι πήρα ένα μάθημα από τον δίχρονο γιο μου. Κάπως έτσι η καρδιά μου έχασε έναν ακόμη χτύπο. Κάπως έτσι έγινα μάλλον λίγο καλύτερη μητέρα.
Αχ Ιωαννα μου... Μη στεναχωριεσαι κοριτσι μου.. Νομιζω οτι ολες λιγο πολυ την εχουμε ζησει αυτη τη στιγμη... Εισαι καλη μαμα και το μαιμουδακι σε κανει ακομα καλυτερη... Ηταν μια κακια στιγμη.. αυτο... Αυτο και μονο... Πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ κακή στιγμή Ελπίδα μου. Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια....
ΔιαγραφήΚαι γω το έχω κάνει δεν είσαι η μόνη. Όχι δεν έσπασες λύγισες άνθρωπος είσαι. Γλυκιά μανούλα μην στεναχωριέσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα Γιάννα μου
Αχ βρε Ρεγγίνα μου, ναι κάποια πράγματα δεν μου τα επιτρέπω όμως... Το ξέρω πως μπορεί να τύχει μα.... Καλημέρα άλλο μου μισό...
ΔιαγραφήΔεν υπάρχει η τέλεια μάνα. Βράχοι ακλόνητοι είμαστε όλες μας, αλλά λάθη θα κάνουμε. Και αυτό ακόμη να μην ξανακάνεις, να σου πω ένα που υπάρχει κίνδυνος να ξανακάνεις και να μην το καταλαβαίνεις σαν λάθος? Αυτό το τέλειο που περιμένεις να κάνει ο εαυτός σου και που τον τιμωρείς τόσο αυστηρά επειδή μια φορά έτυχε το χτεσινό, είναι μια τάση που μπορεί να του τη μεταδόσεις. Και αυτό να τον γεμίζει άγχος συνεχώς, περιμένοντας από τον εαυτό του να είναι πάντα απολύτως σωστός. Δεν είναι από αυτά που βγάζω από το μυαλό μου ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήMη στενοχωριέσαι Γιάννα μου, μέσα στη μαμαδοζωή και οι πιο κακές στιγμές μας. Μη μισείς τον εαυτό σου για αυτές. Φιλιά!
Μωρέ φοβήθηκα μην παρεξηγηθεί αυτό το κείμενο μα για κάποιο λόγο είχα ανάγκη να το αναρτήσω. Ούτε θέλω, και σίγουρα δεν μπορώ να είμαι η τέλεια μάνα. Ούτε το θέλω σαν πρότυπο ακριβώς για τους λόγους που θέτεις. Όμως σε κάποια πράγματα όπως το "ξύλο" είμαι ανένδοτη και πολύ αυστηρή. Δεν το δικαιολογώ ούτε καν σε μένα για οποιονδήποτε λόγο. Η βια μόνο βια φέρνει. Για αυτό κυρίως με μίσησα. Και για το ότι έκλαψα και αφέθηκα τόσο μπροστά στο μαιμουδάκι με μίσησα διότι δεν θέλω να με λυπάται ή να νιώθει πως πρέπει να με"προστατέψει". Τα έχω ζήσει όλα για αυτό και στα λέω. Πέρασα μια δύσκολη εβδομάδα.. Όπως είπα και στον Δημήτρη- θα μου περάσει! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ για το σχόλιο σου πάντα με ιντριγκάρεις να σκεφτώ λίγο παραπάνω!
ΔιαγραφήΕγώ δεν μπορώ να γράψω ακριβώς όσα έχω στο μυαλό μου, γιατί θα παρεξηγηθώ σίγουρα. Αλλά δεν είναι τόσο φοβερό αυτό που συνέβη. Οι μάνες που φωνάζουν κάνουν χειρότερο κακό. Κι όμως η φωνή θεωρείται πιο αποδεκτή από την κοινωνία.
ΔιαγραφήΤο ξέρω ότι δεν παίζεις στο ταμπλό των μαμάδων που θέλουν να είναι τέλειες, αλλά ακόμη και σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα παραήσουν αυστηρή με τον εαυτό σου. Ακόμη και σε αυτό δεν πειράζει που δεν ήσουν τέλεια κι ας είναι μια από τις κόκκινες γραμμές σου. Και μπράβο, Γιάννα, που το είπες γιατί κανείς άλλος από εμάς δε θα έγραφε τέτοιο κείμενο!
Και την φωνή την απεχθάνομαι, παρότι- έχεις δίκιο- υποκύπτουμε σε αυτή πιο εύκολα. Καταλαβαίνω πάντα το σκεπτικό σου και ας "διαφωνούμε" σε κάποια σημεία. Σε ευχαριστώ πολύ Ελίνα μου, πραγματικά.
ΔιαγραφήΙωαννακι μου ολοι το εχουμε περασει αυτο αγαπη μου παει περασε μηνν στεναχωριεσαι , μεγαλωνουμε και εμεις μαζι με τα παιδακια μας !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη αλήθεια είπες Κάτια μου, μεγαλώνουμε και εμείς μαζί με τα παιδιά μας.. Σε φιλώ γλυκά...
ΔιαγραφήΙωαννακι μου ολοι το εχουμε περασει αυτο αγαπη μου παει περασε μηνν στεναχωριεσαι , μεγαλωνουμε και εμεις μαζι με τα παιδακια μας !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννα μου, ήταν μια πολυ δύσκολη εβδομάδα και ήταν ένα έντονο ξέσπασμα. ε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι φυσιολογικό να ξεσπάμε όλοι καμία φορά. Κατά τη γνώμη μου το να κλαίς καμιά φορά μπροστά του δεν του κάνει κακό, νομίζω πως πρέπει να ξέρει οτι όλοι οι άνθρωποι κάποιες φορές λυγίζουν, έτσι είναι τα πράγματα...Φυσικά να νιώθει οτι είσαι ο βράχος του και οτι πάντα μπορεί να στηριχτεί σε εσένα αλλα δεν νομίζω πως πρέπει να υιοθετήσει το κλασικό στερεότυπο οτι όποιος κλαίει είναι αδύναμος ή οτι οι άντρες δεν κλαίνε, γιατί είναι ανθρπωπινο...Όσο για το χέρι σου που έφυγε μην στεναχωριέσαι, είσαι μια εξαιρετική μητέρα και νομίζω και ο ίδιος το ξέρει οτι δεν το ήθελες και αφοθ του εξήγησες οτι δεν επιτρέπεται να γίνεται αυτό είναι εντάξει. Μην μισείς τον εσυτό σου, στην εφηβεία μου ήμουν οξύθυμη και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να συγκρατήσεις τα νεύρα σου.
Είσαι εξαιρετική, μην ανησυχείς♥
Ηρώ μου σε ευχαριστώ που βρίσκεις πάντα την δύναμη να μου μιλάς όμορφα και να συμμετέχεις τόσο ενεργά στις αναρτήσεις μου αυτές. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο και το εκτιμώ και καταλαβαίνω πως νιώθεις γιατί τα έχω περάσει. Και το ότι το κάνεις μου δείχνει πως με νιώθεις άνθρωπο σου και χαίρομαι πολύ για αυτό... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...
ΔιαγραφήΓιάννα μου άνθρωποι είμαστε. ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα κάνουμε και λάθη με τα παιδιά μας.
Το Συγγνώμη το νιώθουν και το δέχονται όταν είναι ειλικρινές.
Αυτό που νι είναι ότι κάνω περισσότερα λάθη όταν πιέζω τον εαυτό μου να είναο συνεπής και Εντάξει σε όλα καο όλους. ..καιαυτό μμπορεί να γίνει εις βάρος των παιδιών, το καταλαβαίνουν καο βγάζουν ένταση.
Συγγνώμη για το βιαστικό σχόλτ, , γράφω από το κινητό , , αλλά δεν μπορούσα να μην γράψω.
Μην ανησυχείς! Τα παιδιά είναι σίγουρα για την αγάπη μας . εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα μας.
Φιλιά πολλά και την αγάπη μου ♡
Αλ
Σε ευχαριστώ πολύ Αλεξία μου. Φυλάω τα λόγια σου ως πολύτιμη συμβουλή μιας πολύτεκνης και λίγο πιο σοφής λόγω αυτού, μανούλας... Φιλιά πολλά, πάντα.
ΔιαγραφήGianna mou an kai den to katalaves edwses k sy ena mathima sto maimoudaki. Eisai anthrwpos lygises,thymwses,fwnakses k tou edwses kai mia. To thema einai ti ekanes meta. Kai sy ekanes oti pio omorfo thaborouses na kaneis. Tou milises ton agkaliases tou zitises sygnwmi. Kai to mwro sou katalave Gianna mou oti oloi exoume synaisthimata asxima kai omorfa k sy epitelous ekfrastikes se mia dyskoli stigmi. To thema einai oti tou edeikses pws to antimetwpises. Kai iremise kai to paidaki sou. Den to stenaxwrises. Tou edeikses oti oloi exoume diafora synaisthimata k kamia fora den prepei na ta kratame mesa mas.Exeis k sy ta oria sou. Kai mesa apo ta dika sou synaisthimata ekanes to maimoudaki na katalavei pws kai i mama klaiei kamia fora kai den peirazei,opws klaiei kai ekeinos. An den ekfrazomaste emeis brosta sta paidia mas ekeina gt na to kanoun se mas. Simera dwsate ena mathima, ena minimao enas ston allon. Sigoura to paidaki sou an k ksaftiastike stin arxi eniwse arketa megalos kai dynatos gia na prostatepsei tin manoula tou kai na tin kanei na xamogelasei ksana.Den einai omorfo ayto? Eisai i kalyteri manoula tou kismou gia to paidaki sou kai to maimoudaki sou to kserei. Maria
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως έχω ένα θέμα με το να εκδηλώνω την αδυναμία μου και δεν θα έπρεπε να είμαι τόοοσο αυστηρή με τον εαυτό μου.. Το παλεύω. Μόνη μου έννοια να είμαι όσο το δυνατόν πιο επαρκής και σωστή μητέρα μπορώ. Σε ευχαριστώ και σένα Μαράκι μου βαθιά και σου στέλνω τη πιο ζεστή αγκαλιά...
ΔιαγραφήΌμορφη ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Φιλιά πολλά κορίτσι μου...
Διαγραφήμάθημα ζωής...συμβαίνουν σε ολες μας αυτα...να περνατε όμορφα και "άσχημα"φιλια πολλα Μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφό το σχόλιο σου Μαρία μου. Περισσότερο όμορφα ελπίζω και λιγότερο άσχημα..... Φιλιά πολλά
ΔιαγραφήΜε συγκλόνισες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εξομολόγηση σου αυτή δημόσια είναι πολύ δυνατό χαστούκι.
Για όλους μας, που περνάμε μια τέλεια δημόσια εικόνα.
Παράλληλα είναι μια δέσμευση ότι την επόμενη φορά θα συγκρατηθείς. Θα σκεφτείς εκείνο το κρίσιμο δευτερόλεπτο.
Έχεις τον θαυμασμό μου για το κουράγιο σου να εκτεθείς!
Κατ'αρχας, χαίρομαι πολύ που σας "βρίσκω" εδώ κάτω. Πόσο μάλλον σε ένα κείμενο πολύ δύσκολο για μενα. Δεν ξέρω αν αξίζω τον θαυμασμό μιας και δεν έκανα κοινοποίηση με ευκολία, το σκέφτηκα λίγη ώρα, όμως για μένα απο την στιγμή που ενα συναίσθημα εκφράζεται γραπτώς έχει ηδη δρομολογηθεί για να το μοιραστώ. Ευχαριστώ πολύ για τα παραπάνω απο όμορφα λόγια, συγκινούμαι βαθιά.
Διαγραφή