Δεν ξέρω αν το κάνουν και άλλα παιδιά αυτό, αλλά ο Δημήτρης Γεράσιμος πολλές φορές μου ζητάει να κάνω κάποια πράγματα ανούσια και ασήμαντα στα ενήλικα αυτιά μου. Τι εννοώ;
Λόγου χάρη μπορεί να μου ζητήσει μόλις πάω να τον πάρω από το σχολείο, να κρεμάσω ένα πινακάκι του στην πόρτα του σπιτιού που να δηλώνει πως λείπω και θα γυρίσω σε λίγο. Ή να του πάω τις παντόφλες στο δωμάτιο του, αφού αποκοιμηθεί. Ή να του βάζω με ένα συγκεκριμένο πιάτο, ένα συγκεκριμένο πιρούνι. Ότι και να μου έχει ζητήσει, το κάνω πάντα.
Ιδίως πριν αποκοιμηθεί. Τότε μου ζητάει σχεδόν πάντα να κάνω κάτι. Να του βάλω ένα συγκεκριμένο λούτρινο δίπλα του στο κρεβάτι. Να κατεβάσω το ακουστικό από το τηλέφωνο παιχνίδι του- γιατί το "κατάστημα" έχει κλείσει τώρα. Να βάλω τον αυτοσχέδιο συναγερμό στο δωμάτιο του. (μια βεντούζα δεμένη σε ένα σχοινί. Το σχοινί είναι δεμένο στο χερούλι και η βεντούζα στο διακόπτη από το φως. Μόλις ανοίξεις την πόρτα, ανοίγει και το φως- δική του έμπνευση!). Και όλα αυτά που μου ζητάει θέλει να τα κάνω ΑΦΟΥ αποκοιμηθεί.
Έτσι και τις προάλλες. Μου ζήτησε να πάρω το playmobil και να το βάλω στο κομοδίνο μου. Και το έκανα. Δεν ξέρω γιατί μου τα ζητάει όλα αυτά το μικράκι μου και σίγουρα δεν μπορώ να κατανοήσω την σπουδαιότητα που έχουν όλα αυτά μέσα στο μυαλό του. Όμως, ξέρω πως το πρωί που θα ξυπνήσει, θα ψάξει να βρει το playmobil του ακριβώς εκεί που μου το ζήτησε. Θα χαρεί που θα δει το πινακάκι στην πόρτα κρεμασμένο. Τις παντόφλες στο δωμάτιο του. Το συγκεκριμένο πιρούνι, δίπλα στο συγκεκριμένο πιάτο. Το λούτρινο στην αγκαλιά του. Το ακουστικό κατεβασμένο. Και τον αυτοσχέδιο συναγερμό, ενεργοποιημένο. Ξέρω πως θα τα ψάξει, θα τα βρει και θα χαρεί που έχω λάβει την επιθυμία του σοβαρά. Ενίοτε, θα με αγκαλιάσει σφιχτά ενώ κοιμάμαι και θα μου πει ευχαριστώ που θυμήθηκα να κάνω ότι μου ζήτησε. Και παρότι πολλές φορές μουρμουράω μέσα στο σιωπηλό σπίτι πως έχω βρει τον μπελά μου προσπαθώντας να κολλήσω μια βεντούζα σε έναν διακόπτη χωρίς να ανάψω το φως, ταυτόχρονα βαθιά μέσα μου ξέρω πως κάνω ότι ακριβώς πρέπει να κάνω. Με αυτές τις μικρές και "ασήμαντες" λεπτομέρειες ενισχύω αυτή τη σταθερά που πρέπει να έχει στην ζωή του κάθε παιδί ώστε να νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Ξέρω, πως το αγόρι μου ξέρει, πως η μαμά τον ακούει πραγματικά και τον σέβεται. Και δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι σημαντικότερο από αυτό....
Ξέρω, πως με έναν περίεργο τρόπο, το άψυχο αυτό playmobil δίνει ψυχή στην πιο σημαντική σχέση που θα έχω στην ζωή μου....
Λόγου χάρη μπορεί να μου ζητήσει μόλις πάω να τον πάρω από το σχολείο, να κρεμάσω ένα πινακάκι του στην πόρτα του σπιτιού που να δηλώνει πως λείπω και θα γυρίσω σε λίγο. Ή να του πάω τις παντόφλες στο δωμάτιο του, αφού αποκοιμηθεί. Ή να του βάζω με ένα συγκεκριμένο πιάτο, ένα συγκεκριμένο πιρούνι. Ότι και να μου έχει ζητήσει, το κάνω πάντα.
Ιδίως πριν αποκοιμηθεί. Τότε μου ζητάει σχεδόν πάντα να κάνω κάτι. Να του βάλω ένα συγκεκριμένο λούτρινο δίπλα του στο κρεβάτι. Να κατεβάσω το ακουστικό από το τηλέφωνο παιχνίδι του- γιατί το "κατάστημα" έχει κλείσει τώρα. Να βάλω τον αυτοσχέδιο συναγερμό στο δωμάτιο του. (μια βεντούζα δεμένη σε ένα σχοινί. Το σχοινί είναι δεμένο στο χερούλι και η βεντούζα στο διακόπτη από το φως. Μόλις ανοίξεις την πόρτα, ανοίγει και το φως- δική του έμπνευση!). Και όλα αυτά που μου ζητάει θέλει να τα κάνω ΑΦΟΥ αποκοιμηθεί.
Έτσι και τις προάλλες. Μου ζήτησε να πάρω το playmobil και να το βάλω στο κομοδίνο μου. Και το έκανα. Δεν ξέρω γιατί μου τα ζητάει όλα αυτά το μικράκι μου και σίγουρα δεν μπορώ να κατανοήσω την σπουδαιότητα που έχουν όλα αυτά μέσα στο μυαλό του. Όμως, ξέρω πως το πρωί που θα ξυπνήσει, θα ψάξει να βρει το playmobil του ακριβώς εκεί που μου το ζήτησε. Θα χαρεί που θα δει το πινακάκι στην πόρτα κρεμασμένο. Τις παντόφλες στο δωμάτιο του. Το συγκεκριμένο πιρούνι, δίπλα στο συγκεκριμένο πιάτο. Το λούτρινο στην αγκαλιά του. Το ακουστικό κατεβασμένο. Και τον αυτοσχέδιο συναγερμό, ενεργοποιημένο. Ξέρω πως θα τα ψάξει, θα τα βρει και θα χαρεί που έχω λάβει την επιθυμία του σοβαρά. Ενίοτε, θα με αγκαλιάσει σφιχτά ενώ κοιμάμαι και θα μου πει ευχαριστώ που θυμήθηκα να κάνω ότι μου ζήτησε. Και παρότι πολλές φορές μουρμουράω μέσα στο σιωπηλό σπίτι πως έχω βρει τον μπελά μου προσπαθώντας να κολλήσω μια βεντούζα σε έναν διακόπτη χωρίς να ανάψω το φως, ταυτόχρονα βαθιά μέσα μου ξέρω πως κάνω ότι ακριβώς πρέπει να κάνω. Με αυτές τις μικρές και "ασήμαντες" λεπτομέρειες ενισχύω αυτή τη σταθερά που πρέπει να έχει στην ζωή του κάθε παιδί ώστε να νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Ξέρω, πως το αγόρι μου ξέρει, πως η μαμά τον ακούει πραγματικά και τον σέβεται. Και δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι σημαντικότερο από αυτό....
Ξέρω, πως με έναν περίεργο τρόπο, το άψυχο αυτό playmobil δίνει ψυχή στην πιο σημαντική σχέση που θα έχω στην ζωή μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...