Φτιάξαμε το δικό μας θέατρο σκιών. (με ένα και μόνο χαρτόκουτο!)

Μπορεί να ακουστεί παράξενο, μα σαν παιδί δεν είχα δει ποτέ μου Καραγκιόζη. Για αυτό τον λόγο, ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα πάει τον Δημήτρη Γεράσιμο σε κάποια παράσταση- δεν ήταν κάτι που είχα στην κουλτούρα μου. Πριν τις γιορτές ωστόσο, κόλλησαν μια αφίσα του Καραγκιόζη με προσκλήσεις ακριβώς στην πόρτα του σχολείου του και όπως ήταν αναμενόμενο μου ζήτησε να πάμε. 

Όπως και κάναμε. Και τον λάτρεψε. Βλέποντας το παιδί μου να γελάει τόσο παθιασμένα με τον κλασσικό αυτό χαρακτήρα, τον λάτρεψα και εγώ με την σειρά μου. Γυρνώντας σπίτι, θυμήθηκε μια φιγούρα του Καραγκιόζη που είχα στην σοφίτα- από όταν είχα καλύψει ένα σχετικό θέμα ως δημοσιογράφος και μου την είχαν χαρίσει- και μαζί με την χάρτινη που μας έδωσαν στο θέατρο, όλο το βράδυ έκανε αναπαραγωγή της παράστασης που μόλις είχε δει. 

Νόμιζα πως θα ήταν κάτι περαστικό, μα όχι.  Έκτοτε, σχεδόν ψάχνει στον δρόμο για αφίσες με παραστάσεις του Καραγκιόζη, και δεν θέλει να χάνει καμία. Γελάει ακόμα πιο παθιασμένα από την πρώτη φορά, συμμετέχει έντονα στην επικοινωνία που έχει ο εκάστοτε καραγκιοζοπαίκτης με το κοινό του και έχει πλέον άποψη για τον κάθε θίασο που έχει δει και ποιος είναι ο πιο αγαπημένος του. Από τις δυο φιγούρες λοιπόν φτάσαμε με κάποιο περίεργο τρόπο στις οχτώ, στις οποίες μου ζήτησε να του βάλω με κάποιο τρόπο ένα ξύλο για να τις κρατάει, (το έκανα φυσικά, θα σας πω πως στην πορεία) και νομίζω πως ήταν φυσικό και αναμενόμενο να μου ζητήσει να φτιάξουμε και μια σκηνή για να μπορεί να παίζει καλύτερα τις παραστάσεις του!

Όπως και έγινε! Οι γιορτές ήταν η ιδανική εποχή αφού με τα διάφορα δώρα μαζέψαμε πάλι πολλών ειδών χαρτόκουτα, εγώ απλώς διάλεξα αυτό που θεώρησα πως είναι ιδανικό- για αρχή τουλάχιστον- και ξεκίνησα. Ήθελα η σκηνή να μπορεί να αποθηκευτεί εύκολα- κάτι που δεν είχα σκεφτεί όταν είχαμε φτιάξει το κουκλοθέατρο μας- και αν ήταν δυνατόν να μπορεί να φυλάει και τις φιγούρες του μέσα. Και τα κατάφερα. Με ένα απλό- και όχι και τόσο μεγάλο- κουτί από playmobil. (αυτό του αεροδρομίου). Κι όμως!

Το κουτί το διατήρησα όπως ακριβώς ήταν και όπως άνοιγε από τον κατασκευαστή. Σκοπός μου ήταν να κλείνει ώστε μέσα να μπορούμε να αποθηκεύουμε τις φιγούρες μας. Το μόνο λοιπόν που έπρεπε να κάνω ήταν να κόψω ένα πλαίσιο στο καπάκι του και από μέσα να κολλήσω ένα άσπρο ύφασμα. Έκοψα λοιπόν το πλαίσιο με χαρτοκόπτη- εγώ το έκανα με το μάτι, εσείς μπορείτε και να το μετρήσετε αν θέλετε ένα άψογο αποτέλεσμα- βρήκα μια παλιά μπλούζα μου που είχε τρυπήσει και δεν φορούσα πια, έκοψα ένα κομμάτι μερικά εκατοστά πιο φαρδύ από το άνοιγμα στο καπάκι και το κόλλησα εσωτερικά με πιστόλι σιλικόνης. 

Αυτό ήταν.! Το κουτί μένει ανοιχτό σε ορθή γωνία εύκολα αρκεί να στεριωθούν οι πλαϊνές πλευρές πάνω στις κάτω. Ωστόσο για σιγουριά, εγώ τρύπησα με περφορατέρ το κουτί στο πλάι- θέλουμε να έχουν απόσταση μεταξύ τους για να κλείνει- και έδεσα έναν σπάγκο τόσο όσο να το ανοίγουμε και να μένει όρθιο γέρνοντας απλά λίγο προς τα μπροστά. Δεν χρειάστηκαν ωστόσο διότι ο μικρός το στεριώνει σε ορθή γωνία και μένει. 

Το μόνο που έμενε ήταν να το ντύσω με χαρτόνι και γκοφρέ χαρτί και να φέρω την λάμπα του γραφείου μου με το έντονο και εστιασμένο φως! Έτοιμο το θέατρο σκιών μας! Είναι λίγο μικρό όμως δεν με πειράζει. Ούτε τον μικρό. Αν αποδειχθεί μια ενασχόληση μόνιμη, θα φροντίσω να του φτιάξω ένα καλύτερο. Προς το παρόν μας καλύπτει αυτό απόλυτα.

Όταν δε,  κάνουν παράσταση μαζί με τον Παναγιώτη- δεν έχω καλύτερο. Σκάω στα γέλια πραγματικά! (μείνετε συντονισμένοι για σχετικό βίντεο!)

Όσον αφορά τις φιγούρες. Καταρχάς δεν καταλαβαίνω γιατί στις παραστάσεις τις πουλάνε χωρίς το ειδικό ξυλάκι. Θα επανέλθω σε αυτό τις επόμενες μέρες. Εφόσον είχαμε λοιπόν εφτά τέτοιες φιγούρες έπρεπε να βρω ένα τρόπο να μπορεί ο Δημήτρης Γεράσιμος να παίζει άνετα με αυτές. Τις τρύπησα λοιπόν με περφορατέρ και με ένα πιστόλι σιλικόνης- ξανά- τοποθέτησα στην κάθε τρύπα από ένα ξύλο για σουβλάκι κρατώντας το στην σωστή θέση μέχρι να σταθεροποιηθεί. Δεν είναι η τέλεια λύση, την δουλειά του όμως την κάνει μια χαρά! 

Παίζει δυο εβδομάδες τώρα ασταμάτητα και αν συνεχίσει έτσι νομίζω πως σύντομα θα μου ζητήσει να παρακολουθήσει εργαστήρια σχετικά με την τέχνη του Καραγκιόζη... Για να δούμε. Όπως και να έχει οφείλω να ομολογήσω πως είναι μια ευχάριστη δραστηριότητα κατά την οποία εξασκεί τρομερά τον λόγο του, την φαντασία του, την οριοθέτηση και εξέλιξη μιας ιστορίας στο μυαλό του την οποία και αναπαράγει, ενώ δεν είναι καθόλου εύκολο να συντονίζεις δυο φιγούρες ταυτόχρονα, να μιλάς και να αλλάζεις και τον τόνο της φωνής σου. Έχω εντυπωσιαστεί πραγματικά από το μικρό μου μαιμουδάκι και τις ικανότητες του. Είναι ο ολοδικός μου, μικρός μου καραγκιοζάκος!!! 

Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμεεεεε!!!