"Η μαμά μου έχει τρία παιδιά..."

Τις προάλλες ήμασταν στο πατρικό μου και ο πατέρας μου είχε όρεξη για συζήτηση με τον μικρό. Σε κάποια φάση και ενώ σαχλαμάριζε νομίζοντας πως ο Δημήτρης Γεράσιμος είναι ακόμα τριών- μου θύμισε  τότε που είχε πάει στο Γυμνάσιο να πάρει τους βαθμούς μου αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει πως πήγαινα πια λύκειο- τον ρώτησε για πλάκα: 

-Για πες μου! Πόσα παιδιά έχει η δική σου η μάνα; 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος σώπασε για μερικά δευτερόλεπτα, όπως κάνει πάντα όταν τον ρωτάνε κάτι, και μετά απάντησε με εμφανή σιγουριά στην φωνή του. 

-Τρία. 
-Τρία; ρώτησε απορημένος ο πατέρας μου. Ποια τρία δηλαδή, πες μου. 
-Την Χριστίνα, τον Δημήτρη και εμένα- τον Δημήτρη Γεράσιμο. 

Η καρδιά μου εμένα απλώς σταμάτησε. Σώπασα να μην χάσω ούτε τόνο από την συνέχεια. Ο πατέρας μου να επιμένει. 

-Κάτσε βρε φίλε μου,  νομίζω πως τα έχεις μπερδέψει. Και τότε το αγόρι μου, το ξεχωριστό αυτό πλάσμα απάντησε με σιγουριά: 
-Η μαμά μου έχει τρία παιδιά. Την μεγάλη μου αδελφή που θα βαφτιζόταν Χριστίνα. Τον μεγαλύτερο μου αδελφό, τον Δημήτρη. Και εμένα. Τον Δημήτρη Γεράσιμο. 

Με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα μου. Γιατί η αλήθεια είναι αυτή ακριβώς. Πως έχω τρία παιδιά. Πως το αγόρι μου έχει δυο αδέλφια. Και πως ακόμα και αν δεν βρίσκονται μαζί μας σωματικά, δεν τα ξεχνάμε ποτέ. Μα αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν πως η δική μου αλήθεια είναι και δική του αλήθεια. Δεδομένη. Τόσο απλά, τόσο απόλυτα. Και είμαι περήφανη για αυτό το μικρό/μεγάλο αγόρι....

Είμαι περήφανη που αγκαλιάζει τις αλήθειες του με σθένος. Που χωρίς να συζητάμε για τα αδέλφια του, αυτός αντιλαμβάνεται την αγάπη μας για αυτά. Την νιώθει. Είμαι περήφανη που έχει την καρδιά του ανοιχτή σε αυτό που δεν βλέπει μα και πάλι πιστεύει. Πόσο σπουδαίο είναι αυτό;

 Είμαι περήφανη γιατί το σποράκι μου μόλις που αρχίζει να ανθίζει... Μα τι υπέροχα λουλούδια μεγαλώνει... Με πόσο αγνά χρώματα... Όλη μου η έννοια να συνεχίσω να κρατάω εύφορο το έδαφος. ( όπως πολύ σωστά έγραψε η γλυκιά μου Πριγκιπέσσα.)  

Μόνο αυτό.