Αναμνήσεις σε ένα βάζο...

Η πρώτη φορά που έκλεισα ένα κομμάτι αναμνήσεων μέσα σε ένα βάζο, ήταν μόλις επιστρέψαμε από το γαμήλιο ταξίδι μας στις Σευχέλλες. Ήταν τόσο μοναδική αυτή η εμπειρία για μας, που γέμισα ένα μπουκαλάκι του νερού με αυτή την συγκλονιστική άμμο, μάζεψα και  μερικές γρανιτένιες πέτρες από τις οποίες ήταν γεμάτο το νησί, αγόρασα ένα αεροστεγές γυάλινο βάζο ώστε να φυλακίσω μέσα και την μυρωδιά και αυτό ήταν. Βρήκε την θέση του στην συρταριέρα στο δωμάτιο μας- υπενθύμιση αυτών των υπέροχων στιγμών μας. 

Ακολούθησε το βάζο από εκείνες τις άκρως συγκινητικές διακοπές μας στην Κεφαλλονιά όπου είχα την τιμή να προσκυνήσω τον προσωπικό μας προστάτη Άγιο και στην πορεία ένα βάζο τόσο απλό μα με τόση ουσία, από τις πρώτες μας διακοπές με το μαιμούδι στην πανέμορφη Στούπα- στο οποίο σκοπός μου ήταν να τονίσω την πρώτη πετρούλα που μου έδωσε ο γιος μου- μόλις δώδεκα μηνών, ίσα που μπουσουλούσε στην άμμο- έπιασε αυτή την αδιάφορη για τους περισσότερους, μα μοναδική για μένα πετρούλα και μου την έφερε.

Φέτος διακοπές δεν θα πάμε. Επισκεφτήκαμε τον Απρίλιο την λατρεμένη μου Κρήτη και αυτό ήταν, δόξα τον Θεό και για αυτό. Και παρότι πάντα προσπαθώ να φέρω τις διακοπές στην ίδια μου την πόλη δεν είναι πάντα εύκολο. Μετά λοιπόν από ένα πολύ δύσκολο διάστημα για μας, σκεφτήκαμε να πάμε κάπου μια εκδρομή. Μισή μέρα μόλις λόγω της εργασίας του Παναγιώτη- μα αυτό ποτέ δεν μας πτόησε. Έχουμε την τύχη να μένουμε σχετικά κοντά σε πανέμορφους προορισμούς και η αγαπημένη μας Λευκάδα, έχει γεμίσει τις μπαταρίες μας μόλις με μισή μέρα απόδραση ουκ ολίγες φορές. Σκέφτηκα λοιπόν πως της οφείλω ένα βάζο. 

Το είπα στο μαιμουδάκι την ώρα που απολαμβάναμε τα υπέροχα νερά της παραλίας του Άι Γιάννη και ενθουσιάστηκε! Αμέσως μαζέψαμε άμμο και πετρούλες για το βάζο των αναμνήσεων μας. Περιμέναμε λίγες μέρες να στεγνώσουν καλά και σήμερα με πολύ χαρά και αναπόληση αυτής της μόλις μισής μέρας, φτιάξαμε το τέταρτο βάζο μας. 

Εκείνη η ημέρα, μου χάρισε δύο καρδιές. Μια μεγάλη, (που δεν χωράει στο βάζο μα στο ράφι μου!) και μια μικρή που μπήκε φυσικά στο βάζο. Ο δε Δημήτρης Γεράσιμος ενθουσιάστηκε με τα φύκια και ήθελε οπωσδήποτε και από αυτά-  ποια είμαι εγώ να αρνηθώ; Επειδή του άρεσαν και οι μεγαλύτερες πέτρες, του πρότεινα να πάρουμε μερικές και να τις ζωγραφίσει. Εννοείται πως εκστασιάστηκε! Σήμερα λοιπόν η μέρα είχε και πάλι χειροτεχνία μετά από πολλές μέρες απόλυτης χαλάρωσης και ατελείωτου παιχνιδιού στην παραλία.

Τόσο απλά λοιπόν μα με τόση αγάπη, τώρα πια την συρταριέρα μας την στολίζουν τέσσερα υπέροχα βάζα. 

Και σας ορκίζομαι. Καμιά φορά που ανοίγω κάποια από αυτά- ακόμα και το Σευχελλέζικο που μετράει πια εφτά χρόνια- μυρίζω ακόμη την συγκεκριμένη άμμο, την αλμύρα και το αντηλιακό καρύδα που πάντα φοράω...