Η μέρα που σε κοίταξα και είδα ένα...παιδί!

Και κάπως έτσι ξαφνικά, έγινες παιδί. Δεν είσαι πια μωρό. Σχεδόν δεν μπορώ να σε χαρακτηρίσω νήπιο. Όχι. Είσαι ένα υπέροχο, μικρό μεν, πολύ πολύ αληθινό δε...παιδάκι. 

Το πρόσωπο σου άλλαξε. Έχει περισσότερες γωνίες. Είναι πιο λεπτό. Έφυγαν τα αφράτα μάγουλα που ήταν για τσίμπημα. Τα μάτια άλλαξαν, είναι πιο ανεξάρτητα. Γεμάτα αυτοπεποίθηση με μια λάμψη που δεν κατανοώ ακόμη απόλυτα. 

Οι εκφράσεις σου άλλαξαν και αυτές. Είναι άπειρες. Μπορείς με ένα βλέμμα, ένα μορφασμό, να δείξεις μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων. Σηκώνεις το φρύδι και κοιτάς ειρωνικά. Πότε έμαθες κιόλας την ειρωνία μικρέ απατεώνα, μου λες; 

Οι κινήσεις σου πιο σίγουρες. Τα βήματα σου μεγάλα και σταθερά και οι πρωτοβουλίες διαρκείς και ατελείωτες. Ξέρεις πια τις δυνατότητες σου και δεν θα ζητήσεις την άδεια μας. Θα σκαρφαλώσεις σε εκείνο το ράφι για να φτάσεις αυτό που θες, γιατί πολύ απλά ξέρεις ότι μπορείς. 

Τρως μόνος σου, σκουπίζεσαι μόνος σου, πλένεις τα δόντια μόνος σου, βγάζεις όλα σου τα ρούχα μόνος σου, λούζεσαι και πλένεσαι μόνος σου, βάζεις τα ρούχα σου στα άπλυτα και τα πιάτα σου στον νεροχύτη, σχεδόν ασφαλίζεσαι στο κάθισμα του αυτοκινήτου μόνος σου. Δεν έχει σημασία αν τα κάνω και εγώ για σένα, τα έχεις κάνει πρώτα εσύ. Μόνος σου.  
Όλο και λιγότερο ακούω "μαμά" για να σε βοηθήσω σε κάτι, μα όλο και περισσότερο ακούω ¨μαμά" για να σε επιβραβεύσω για κάτι και φυσικά για να παίξουμε μαζί κάτι - που θα έχεις σκεφτεί... μόνος σου φυσικά!

Αν αρνηθώ να σου διαβάσω το δέκατο παραμύθι στην σειρά για βράδυ, δεν πτοείσαι. Κάθεσαι οκλαδόν, το ανοίγεις προσεκτικά, γυρνάς μια- μια τις σελίδες, και αρχίζεις να απαγγέλεις μόνος σου τα λόγια όπως ακριβώς θυμάσαι να στα λέω. Και τα λες τόσο σωστά, που σχεδόν ξεχνάω πως...δεν ξέρεις να διαβάζεις. Τα λες από μνήμης.

Ψήλωσες και όλο και λιγότερο βλέπω αυτό το τέντωμα στις άκρες των δαχτύλων σου που τόσο λάτρεψα από όταν στάθηκες για πρώτη φορά τα πόδια σου... Όλο και πιο συχνά φτάνεις αυτό που θες χωρίς να προσπαθήσεις καν...

Ναι, μεγάλωσες βρε μαιμούδι μου. Τόσο απότομα νιώθω μερικές φορές. Λεπτό δεν έχω χάσει από την ζωή σου και ακόμα να χορτάσω. Ακόμα νιώθω να κυνηγάω τον χρόνο χωρίς ανάσα. 

Ναι. Μπορεί να σκαρφαλώνεις ακόμα στην αγκαλιά μου για να σου έρθει αυτή η πρώτη νύστα ακουμπώντας το μάγουλο μου. Μα, σε βλέπω. Παλεύεις από εδώ, παλεύεις από εκεί να βολέψεις τα πόδια που δεν χωράνε πια- κρέμονται, να βρεις χώρο να κουρνιάσεις στο στήθος μου ολόκληρος.... Και να παλεύω και εγώ να ανοίξω πελώρια την αγκαλιά μου, να τεντώσω κάθε πιθανό μυ στο κορμί μου για να νιώσεις άνετα. 

Και κάπως έτσι, με το κεφάλι σου να ακουμπάει πια στο λαιμό μου και τα πόδια σου να φτάνουν στα γόνατα μου, αποκοιμιέσαι. Στην αγκαλιά μου. Σχεδόν ακριβώς όπως όταν ήσουν μωρό. 

Μα δεν είσαι πια. Τώρα είσαι ένα υπέροχο, τόσο δα, παιδάκι...