Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Τα σκοτεινά πρόσωπα της νεογνικής απώλειας.

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τον Οκτώβριο- παγκόσμιο μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης- θέλω να μιλήσω για κάτι που δεν έχω μιλήσει τόσο ξεκάθαρα, παρά το γεγονός πως τέσσερα χρόνια τώρα έχω σπάσει πολλές φορές την σιωπή μου επί του θέματος. 

Θέλω να μιλήσω για τα σκοτεινά πρόσωπά της νεογνικής απώλειας- αυτά που περνάνε όλοι οι πενθούντες γονείς, άλλοι περισσότερο- άλλοι λιγότερο, άλλοι πιο έντονα- άλλοι λιγότερο. Θα μιλήσω για τα συναισθήματα ανικανότητας, για τις ενοχές, για την ζήλεια, για το έντονο αίσθημα αδικίας, για την μοναξιά, τον φόβο και την παραφροσύνη. 

Όσοι με παρακολουθείτε γνωρίζετε πως πέραν των δυο απωλειών που έχουμε ζήσει ήδη, ο μήνας αυτός στιγματίστηκε από μια ακόμη. Τόσα χρόνια μιλάω για την απώλεια- μιλάω από όταν την πρώτοζησαμε, εφτά χρόνια τώρα δηλαδή, άσχετα αν γράφω για αυτή μόλις τέσσερα.  Τόσα χρόνια προσπαθώ να κρατήσω την μνήμη των παιδιών μου ζωντανή, να έχω δικαίωμα στην ύπαρξη τους, να αναγνωρίζομαι ως μητέρα τους από την πρώτη στιγμή. Μα το κυριότερο, τόσα χρόνια παλεύω να έχω δικαίωμα στο πένθος, πένθος που δεν έχει αρχή μέση και τέλος- το πένθος αυτό ζει όσο ζεις και εσύ, αλλάζοντας και αυτό μορφή μαζί σου. 

Τόσα χρόνια λοιπόν μετά, τόσες κουβέντες μετά, άκουσα και πάλι τα θρυλικά "Δεν πειράζει μωρέ", "Πάμε παρακάτω" "Μην κλαις", "Μην στεναχωριέσαι". Τόσα χρόνια μετά ανακάλυψα πως υπάρχουν άνθρωποι- οικείοι άνθρωποι- που δεν ήξεραν καν πόσο προχωρημένες στην κύηση ήταν οι πρώτες μας απώλειες, τόσα χρόνια μετά ανακάλυψα πως υπάρχουν οικείοι και πάλι άνθρωποι που δεν ξέρουν καν πως έχουμε φωτογραφία από το δεύτερο παιδί μας. Πράγμα φυσικά που σημαίνει πως όχι μόνο δεν έχουν πάει ούτε μια φορά στο μνήμα να ανάψουν ένα καντηλάκι, μα το κυριότερο δεν έχουν καν κουβεντιάσει με μας σχετικά- διότι αν είχαν συζητήσει μαζί μας θα το ήξεραν αναμφισβήτητα. Τόσα χρόνια μετά δυστυχώς συνειδητοποιούμε με μεγάλη μας λύπη πως ακόμα ο κόσμος πιστεύει πως αν μιλήσει για τα αγγελούδια μας θα μας τα θυμίσει και θα στεναχωρηθούμε. 

Λες και τα ξεχνάμε στιγμή. Λες και η στεναχώρια δεν ρίζωσε βαθιά μέσα μας για πάντα. 

Και ο λόγος που θα μιλήσω σήμερα για το σκοτεινό πρόσωπο της απώλειας, είναι ακριβώς αυτός. Διότι επειδή οι περισσότεροι καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν τον πόνο της νεογνικής απώλειας με αξιοπρέπεια και βγαίνουν από αυτόν πιο δυνατοί και παραδόξως με ένα πιο βαθύ και ειλικρινές χαμόγελο- βλέπετε ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει το θαύμα και να εκτιμάς την ευλογία στις μικρές στιγμές- ο κόσμος γύρω τους νομίζει πως είναι εύκολο, (δεν είναι),  πως το ξεπέρασαν, (δεν το ξεπέρασαν, το αντιμετώπισαν), πως ξέχασαν, (δεν το ξέχασαν και ούτε πρόκειται).  Θα μιλήσω, γιατί ιδέα δεν έχουν σε τι σκοτάδια βούλιαξαν όλοι όσοι έζησαν τον πόνο του να "δώσουν" θάνατο αντί για ζωή, πριν οδηγηθούν και πάλι στο φως. Και δεν έχουν ιδέα, γιατί τα σκοτάδια όλοι τα αποφεύγουν- κανείς δεν τα αγαπάει, φοβούνται μην βουλιάξουν και αυτοί- ενώ στο φως όλοι τρέχουν να "κλέψουν" λίγη από την ζεστασιά. Στους περισσότερους δεν περνάει καν από το μυαλό να επιχειρήσουν να γίνουν αυτοί το φως στα σκοτάδια κάποιου.... 

Και αυτό πονάει. Εφτά χρόνια μετά την πρώτη απώλεια και μόλις 16 μέρες μετά την τρίτη απώλεια, πονάει ακόμα. 

Βλέπετε, ακόμα και εμείς οι ίδιοι που το ζήσαμε νομίζουμε κατά διαστήματα πως αυτά τα σκοτεινά πρόσωπα της απώλειας θάφτηκαν την μέρα που βγήκαμε ξανά στο φως. Έρχεται όμως η στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν θάφτηκαν ποτέ- απλά είναι παραμελημένα και λίγο σκονισμένα σε μιαν άκρη του μυαλού σου. Μια ιδέα παγωμένου αέρα να μπει μέσα εκεί, στα φανέρωσε στο λεπτό. 

Πως να ξεχάσεις το αίσθημα κενού- του απόλυτου κενού- που νιώθεις μόλις σου αφαιρούν από τα σπλάχνα σου το παιδί σου; Πως να γεμίσεις το άδειασμα όταν οι ίδιοι οι γιατροί δεν σε αφήνουν να το κρατήσεις αγκαλιά; Πως να ξέρεις για ποιον πενθείς όταν δεν σου δείχνουν καν το ίδιο σου το παιδί; Πως να ξεχάσεις το κρύο και την παγωνιά που νιώθεις μόλις γυρίζεις στο άδειο σπίτι; Πως να μην κλάψεις μπροστά στο παιδί που ήδη σε περιμένει σπίτι; Πως να ακυρώσεις έτσι απλά την ύπαρξη του άλλου σου παιδιού μόνο και μόνο επειδή δεν επέστρεψε σπίτι μαζί σας; Πως να κοιτάξεις κατάματα την φίλη που κρατάει το μωρό της στην αγκαλιά της,  όταν και η ίδια αποφεύγει το δικό σου βλέμμα; Πως να ξεχάσεις τα κλάματα των μωρών από τα διπλανά δωμάτια όταν το δικό σου ήταν αφύσικα σιωπηλό; Πως να μην πονάς όταν βλέπεις μητέρες με τα μωρά τους, όταν εσύ έχεις βάλει το άψυχο σώμα του δικού σου σε ένα κουτί και κάτω από μια μαρμάρινη πλάκα; Πως να γιορτάσεις γενέθλια ξανά όταν η δική σου καρδιά συνέχισε να χτυπάει την στιγμή που του παιδιού σου σταμάτησε; Πως να ξεχάσεις πως σου έδωσαν χάπια για να μην έχεις γάλα; Πως είχες λόχια και όλα όσα έχει μια μητέρα που γέννησε, εκτός από το σημαντικότερο; Το παιδί της; Πως να ξεχάσεις πως συνέχισες να βγάζεις γάλα για άλλα πρόωρα θαύματα και ας έθαψες μόλις το δικό σου θαύμα - πόση δύναμη νομίζεις πως θέλει αυτό; Πως να εξηγήσεις τα γιατί στον εαυτό σου, τα ατελείωτα παιχνίδια του μυαλού προσπαθώντας να σκεφτεί κάθε στιγμή και λεπτό που προηγήθηκε πριν συμβεί το κακό, ώστε να αιτιολογήσει η λογική τα παράλογα; Με τι καρδιά να κοιτάξεις τα μπαλόνια στον διάδρομο του μαιευτηρίου, πόσο να αντέξεις τα χαρούμενα πρόσωπα και τα "Να σας ζήσει" που ακούς διαρκώς στους δίπλα θαλάμους αφού στον δικό σου έχει πέσει νεκρική σιγή; Πως να αποδεχθείς την πιθανότητα πως δεν θα ξαναγίνεις μητέρα- πως δεν θα ακούσεις ξανά αυτό το φρέσκο από Θεό κλάμα, πως δεν θα ξαναθηλάσεις, δεν θα ξανανιώσεις την χαρά του να σε κλωτσάει κάποια ψυχή εκ των έσω και να χαίρεσαι για αυτό; Πως να εξηγήσεις πόσο παράλογο είναι να παλεύεις για τα αυτονόητα, πόσο ανίκανη νιώθεις που για κάποιο λόγο δεν κατάφερες να εκπληρώσεις τον πρωταρχικό σου ρόλο ως γυναίκα; Σε ποιον να μιλήσεις για τους εφιάλτες, τους τόσο τρομακτικούς που ξυπνάς με λυγμούς, εφιάλτες που σε συνοδεύουν για πάντα μετά την απώλεια; Πως να εξηγήσεις πως παρόλα αυτά λαχταράς να κοιμηθείς μην και σου χαρίσει και κάποιο όμορφο όνειρο, κάποιο που να δεις πάλι την μορφή του, να το νιώσεις πάλι μαζί σου; Πως να εξηγήσεις τον μόνιμο φόβο Θεού που έχεις, (και ας τα έχεις βρει πια μαζί Του), πως να εξηγήσεις την ανάγκη σου για αγάπη δίχως όρους, πως να εξηγήσεις τις "παράλογες" φοβίες σου; Πως να εξηγήσεις τον θυμό σου όταν βλέπεις μιζέρια και αχαριστία σε ανθρώπους που τα παιδιά τους, τους χαρίστηκαν με ευκολία, σε ποιον να τολμήσεις να πεις πως παλεύεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος για να αξίζεις μια θέση δίπλα στα αγγελούδια σου όταν έρθει  ώρα χωρίς να σε περάσει για τρελή; Πως να συνεχίσεις να απαντάς στα "Μόνο ένα παιδί έχεις;" ή στο "Άντε, πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;" όταν οι ίδιοι που ρωτάνε ποτέ δεν αναγνώρισαν το πένθος σου; Πως να εξηγήσεις πως ήθελες το μωρό σου δίπλα σου, έστω και νεκρό, πως να το αποχωριστείς, ποιος γονιός είναι έτοιμος για αυτό; Πως να απαντήσεις όταν σου ζητάνε να είσαι ευγνώμων για τα παιδιά που ήδη έχεις, πως να εξηγήσεις πως είσαι ευγνώμων- περισσότερο από όσο θα είναι αυτοί που στο λένε σε όλη τους τη ζωή- αλλά θες να τους ρωτήσεις ποιο δικό τους παιδί θα ήταν διατεθειμένοι να αποχωριστούν; Πως να το κάνεις αυτό χωρίς να σε θεωρήσουν κακιά; Πως να εξηγήσεις πως αν δεν το έχουν ζήσει δεν μπορούν να έχουν και άποψη; Πως να δώσεις να καταλάβουν πως απλά πονάς... 

Είτε το είδαν το παιδί σου, είτε όχι- είτε το είδες και η ίδια, είτε όχι, δεν παύει λεπτό να είναι το παιδί σου. Αίμα από το αίμα σου. Ψυχή από την ψυχή σου. 

Πως να καταλάβουν  πως ο μόνος λόγος που στέκεσαι ακόμα στα πόδια σου είναι επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή. Πως να καταλάβουν τον αγώνα που έδωσες, που δίνεις και που θα δίνεις σε όλη σου την ζωή για να αντιμετωπίζεις τα πολλαπλά αυτά σκοτεινά πρόσωπα της απώλειας. Πως να ξέρουν αν δεν σε ρωτήσουν έστω και μια φορά πως ένιωσες, πως νιώθεις... 


Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλα μου τα αγγελούδια. Είναι αφιερωμένο σε όλα τα αγγελούδια του ουρανού. Είναι όμως αφιερωμένο και σε όλες τις αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων, αυτές που μου δίνουν δύναμη από την δύναμη τους, αυτές που ένα μικρό κομμάτι τους κρύβεται σε αυτό εδώ το κείμενο. Είναι αφιερωμένο και σε σένα που δεν έχεις ζήσει την νεογνική απώλεια ή απώλεια κύησης και ούτε στο εύχομαι. Εύχομαι όμως- την επόμενη φορά που θα βρεθείς απέναντι με μια μητέρα, έναν πατέρα ή ένα ζευγάρι που την έζησε- να βρεις την δύναμη να τους κοιτάξεις στα μάτια, να τους πεις πως λυπάσαι και να τους ρωτήσεις πως νιώθουν. 

Αν αυτοί έχουν την δύναμη να σου πουν, τότε έχεις σίγουρα και εσύ την δύναμη να τους ακούσεις. 

31 σχόλια:

  1. Δεν έχουμε επιλογή από το να είμαστε ορθιες και να θρηνουμε. Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνει η κοινωνία μας πιο δεκτικη στην εκδήλωση τέτοιων συναισθηματων. Δεν μου επετραπει να θρηνησω το διδυμακι της κόρης μου για να μείνω ήρεμη και να 'κρατηθει' το άλλο μωρό. Κρατηθηκε λοιπόν η κόρη μου και είναι το θαύμα των θαυμάτων. Τώρα, πολλούς μήνες μετά τη γέννηση της άρχισα να μιλάω για όλο αυτό. Έγραψα και ένα σχετικό ποστ και λίγο καλύτερα μου φαίνονται τα πράγματα. Λυπάμαι πολύ για τις απώλειες γλυκια μου, εύχομαι να έρθει γρήγορα που θα ξαναγίνεις μανούλα αν το επιθυμείτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι και εγώ πολύ για την απώλεια σας γλυκιά μου. Το να μιλάμε για αυτό πάντα βοηθάει, θα το φωνάζω μέχρι να το καταλάβουν όλοι. Να σου ζήσει το θαύμα σου- θα έχει πάντα ένα υπερλαμπρο αστέρι να την προστατεύει... Μεγάλη αγκαλιά...

      Διαγραφή
  2. Ιωάννα μου,

    Δεν ξεχωρίζω τα κείμενά σου, είναι όλα καταπληκτικά και μιλούν απευθείας στην καρδιά μου! Αυτό το σημερινό, όμως, είναι το κάτι άλλο! Νιώθω τις κραυγές σου όταν το έγραφες! Σ'ευχαριστω για τον υπέροχο τρόπο που αποδίδεις τα συναισθήματα μας και μας δίνεις την ευκαιρία να κλαίμε δίχως δισταγμό!

    Λυπάμαι πραγματικά για όλες σας τις απώλειες και συμπάσχω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Κατια μου γιατί όσο λυτρωτικο είναι, άλλο τόσο δύσκολο είναι να εκθέτεις έτσι τόσο ευαίσθητα κομμάτια της ψυχής σου. Μεγάλη αγκαλιά...

      Διαγραφή
  3. Νομίζα πως ειδικά γι' αυτό το θέμα είχα όση ενσυναίσθηση χρειάζεται. Μπορεί να μην το ζω σαν μαμα, αλλά έχω ζήσει αυτή την απώλεια σαν αδερφή και πάντα ήμουν πολύ ευαίσθητη με το θέμα της απώλειας. Κι όμως, διαβάζοντας αυτό το κείμενό σου Γιάννα μου, συνειδητοποίησα πόσο λίγη είμαι. Σ' ευχαριστώ γι'αυτό. Σήμερα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου μίλησε μια μανούλα που με ξέρει από το μπλογκ και το facebook. Έχει δυο παιδάκια , αλλά το τρίτο είναι πια αγγελούδι. Όταν μου το είπε, έτσι αυθόρμητα στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε, ήρθε στο νου μου αυτό το κείμενό σου και το πρώτο πράγμα που την ρώτησα: πώς είσαι ; Και μου απάντησε, δεν δίστασε, αλλα΄είδα πως ξαφνιάστηκε με την ερώτηση. Έχεις τόσο δίκιο.
    Σ΄ευχαριστώ και πάλι. Την αγάπη μου την έχεις πάντα, το ξέρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο χαίρομαι που σκέφτηκες να την ρωτήσεις, πραγματικά... Εμένα τότε με είχε φυλάξει το αγγελούδι μου και μου έστειλε μια μητέρα στον δρόμο μου που το είχε ζήσει για να πει όλα υα σωστά, να με αφήσει να κλάψω και να με πάρει αγκαλιά... Μα πόσοι άσχετοι βρέθηκαν επίσης... Είσαι υπέροχη ότι και αν λες. Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
    2. Πόσο χαίρομαι που σκέφτηκες να την ρωτήσεις, πραγματικά... Εμένα τότε με είχε φυλάξει το αγγελούδι μου και μου έστειλε μια μητέρα στον δρόμο μου που το είχε ζήσει για να πει όλα υα σωστά, να με αφήσει να κλάψω και να με πάρει αγκαλιά... Μα πόσοι άσχετοι βρέθηκαν επίσης... Είσαι υπέροχη ότι και αν λες. Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  4. Γιάννα μου...Γιάννα μου...με την πονεμένη σου καρδιά,τη ματωμένη,τη γενναία,την ανοιχτή,την πλούσια...Μου λένε οι άνθρωποι,συχνά,λόγω επαγγέλματος "δεν παίρνω τον τάδε τηλέφωνο -που βιώνει μια απώλεια- γιατί δεν ξέρω τι να του πω".Και με σιγουριά τους προτείνω αυτά που νιώθω την ανάγκη να πω εγώ σε τέτοιες στιγμές:"Πώς είσαι σήμερα;Πώς τα βγάζεις πέρα;Αν χρειαστείς κάτι,είμαι εδώ...". Έχεις τόσο δίκιο...οι άνθρωποι τρέμουμε μπροστά στα σκοτάδια και κλείνουμε κι αυτιά και μάτια και πολλές φορές και την καρδιά μας...Να μας συγχωρείς και να μας γράφεις...Σε φιλώ,Φρόσω Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά για αυτό το γεμάτο αγάπη και αποδοχή σχόλιο... Ενσυναισθηση- τίποτα άλλο....

      Διαγραφή
  5. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ το πως νιώθεις. Θέλω, για να μπορέσω να νιώσω πιο κοντά σου, αλλά δεν μπορώ. Ίσα λίγο που ακουμπήσαμε όταν στην εγκυμοσύνη στο γιο μου, υπήρξε ένα πρόβλημα που τελικά ξεπεράστηκε. Αλήθεια λυπάμαι τόσο πολύ για όλο αυτό. Εύχομαι ο πόνος να μαλακώσει, όχι η ανάμνηση, ο πόνος! Στέλνω μια μεγάλη,σφιχτή αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ποτέ να μην με καταλάβεις Μαρακι μου, δεν θέλω... Ο πόνος πάντα μαλακώνει - θηρίο γίνεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει - το πρώτο μας ένστικτο αυτό - από την στιγμή της σύλληψης κιόλας... Μεγάλη αγκαλιά και από εμένα...

      Διαγραφή
  6. Η κάθε σου λέξη, σκέψη στο μυαλό μου. Ναι,ακριβώς τα ίδια συναισθήματα.. Δεν θα συμπληρωνα ούτε θα αφαιρουσα τίποτα απολύτως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που μίλησα για κάθε μια μανούλα αγγέλου που υπάρχει κάπου εκεί έξω.. Μεγάλη αγκαλιά...

      Διαγραφή
    2. Χαίρομαι που μίλησα για κάθε μια μανούλα αγγέλου που υπάρχει κάπου εκεί έξω.. Μεγάλη αγκαλιά...

      Διαγραφή
  7. Είμαι μέσα στο κείμενο που έγραψες. Παρόλο, όμως, που έχω βιώσει αυτή την απώλεια και τα περισσότερα από όσα γράφεις, πάλι νιώθω λίγη απέναντι στους άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω βρε κορίτσι μου, είναι που ο πόνος ενισχύει την ενσυναισθηση μάλλον για αυτό. Πάντα υπάρχει κάποιος που θα σηκώνει πιο βαρύ σταυρό..

      Διαγραφή
    2. Δεν ξέρω βρε κορίτσι μου, είναι που ο πόνος ενισχύει την ενσυναισθηση μάλλον για αυτό. Πάντα υπάρχει κάποιος που θα σηκώνει πιο βαρύ σταυρό..

      Διαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σε συναντώ και σε γνωρίζω με μία ανάρτηση που μου ράγισε την καρδιά. Μόνο που διάβασα τα συγκλονιστικά σου λόγια γέμισαν τα μάτια μου με δάκρυα τόσες φορές ως το τέλος του κειμένου, λυπάμαι ειλικρινά για τα δικά σου μάτια και τα δικά σου δάκρυα όλον αυτόν τον καιρό. Η απώλειά σου απίστευτη... Εύχομαι το αγγελουδάκι σας που έχετε κοντά σας να καταφέρει να λιγοστέψει λίγο τον αφόρητο πόνο και, αν αποφασίσετε να κάνετε κι άλλη προσπάθεια, αυτή τη φορά να λυπηθεί ο Θεός πια!... Να είσαι καλά. Οπωσδήποτε θα σε ξαναεπισκεφθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου καλώς όρισες και λυπάμαι που σε στεναχώρησε αυτή η πρώτη σου επίσκεψη εδώ που σε γενικές γραμμές το ουράνιο τόξο λάμπει πάντα... Ο Θεός λυπάται, δεν θέλει να υποφέρουμε - Αυτός ξέρει παραπάνω και δεν έχω άλλη επιλογή από το να εμπιστευτώ την κρίση Του... Αλλιώς, προσωπικά, δεν βρίσκω νόημα...

      Διαγραφή
  10. Πως???Η σκέψη μου πάντα δίπλα σας!
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κανεις δεν καταλαβαινει αυτην την απωλεια αν δεν την ζησει.
    ολοι με κοιταν σαν ουφο που νιωθω ακομη θλιψη και θυμο 2,5 μηνες μετα.
    και οντως προσπαθουν ναλλαξουν γρηγορα θεμα σαν να φοβουνται μην τους αγγιξει το κακο με τα λογια..
    ποναει..οταν η μανα σου και η αδερφη σου κανουν το ιδιο..
    οταν ο αντρας σου ο ιδιος απαιτει να το ξεχασεις να προχωρησεις..
    τουλαχιστον διαβαζοντας σε καταλαβα οτι δεν ειμαι παραλογη.
    με βοηθα να σε διαβαζω
    σευχαριστω
    ΘΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι για αυτό. Να διεκδικήσεις το δικαίωμα στα συναισθήματα σου αλλιώς θα σε "πνίξουν" Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου, έχεις άγγελο πρεσβευτή στον ουρανό..

      Διαγραφή
  12. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το κείμενο..περιέγραψες ακριβώς ότι σκέφτομαι και νιώθω..έγινα και εγώ μαμά ενός αγγέλου πριν από 40 μέρες..δε μου δίνουν τη δυνατότητα να μιλάω για αυτό..ούτε με ρώτησε πως νιώθω..έτσι μιλάω σε σένα..εύχομαι υγεία στην οικογένειά σου και να συνεχίσεις να μας δίνεις δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι, έστω και καθυστερημενα, τόσο πολύ... Να διεκδικείς το δικαίωμα σου στην θλίψη. Το μωρό σου έχασες... Μεγάλη αγκαλιά. Ότι χρειαστείς, είμαι εδώ για σένα..

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...