6 χρόνια πριν, σαν σήμερα, πάτησα- με λίγο φόβο και επιφύλαξη το ομολογώ- το κουμπί "δημοσίευση" τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Το blog αυτό έχει σχεδόν την ίδια ηλικία με τον γιο μου διότι δημιουργήθηκε για αυτό ακριβώς τον σκοπό.
Να καταγράφω κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή που θέλω να μείνει αθάνατη. Λυπάμαι βαθιά που δεν είχα γνωρίσει αυτόν τον "κόσμο" και νωρίτερα, την περίοδο που βίωνα την πιο δύσκολη φάση της ζωής μου- αυτή της απώλειας των δυο πρώτων μου παιδιών- διότι πιστεύω με όλη μου την καρδιά πως η έκφραση των συναισθημάτων μου τότε, θα με είχε βοηθήσει αφάνταστα.
Ξέρεις, δεν το αντιλαμβάνονται όλοι και οι περισσότεροι το προσπερνάμε αμέσως εάν και εφόσον το αντιληφθούμε, μα ήμαστε περαστικοί σε αυτή την ζωή. Όσο ζούμε, αυτό που πραγματικά αξίζει, είναι τα συναισθήματα που αφήσαμε στους γύρω μας και κυρίως στους οικείους ανθρώπους μας. Την αίσθηση μας, την μυρωδιά μας, τις κοινές μας στιγμές, κουβέντες και σιωπές στην μνήμη τους.
Όσο μας θυμούνται, όσο μιλάνε για μας, όσο μας κρατάνε μέσα στην καρδιά τους, η μνήμη μας δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτός λοιπόν ήταν, είναι και θα είναι ο πρωταρχικός σκοπός τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Μιλάω διαρκώς στο παιδί για το παρελθόν. Όχι μόνο το κοινό μας παρελθόν, μα γενικότερα της οικογενείας. Του διηγούμαι ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια, από των παππούδων του, των προπάππων του. Από την ζωή μας ως ζευγάρι με τον Παναγιώτη, από τις απώλειες μας- του μιλάω πολύ και για τα πάντα. Τρελαίνεται να με ακούει. Μετά τα ξεχνάει και με ξαναρωτάει. Θα έρθει όμως και η στιγμή που θα πάψει να ρωτάει. Όπως έκανα εγώ με τον πατέρα μου που μου μίλαγε ώρες ατελείωτες. Και τώρα πια αναρωτιέμαι... Έτσι μου τα είχε πει; Ή έτσι τα θυμάμαι; Και πάλι δεν ρωτάω. Είτε θα το ξεχάσω, είτε θα ντραπώ, είτε δεν ξέρω και εγώ τι- δικαιολογία βάσιμη δεν υπάρχει.
Για αυτό λοιπόν "Προσέχω για να έχω" όπως μου έλεγε αυτός ο τρελοκρητίκαρος φυσικά. Φροντίζω να μείνουν όλες οι αναμνήσεις μου/ μας καταγεγραμμένες για πάντα. Εάν θελήσει ο ίδιος να ανατρέξει. Και εάν θελήσει να ανατρέξει σε αυτές και η επόμενη από αυτόν γενιά- πολύ θα με τιμήσει.
Μην γελιέστε ωστόσο. Όταν μια blogger μοιράζεται κομμάτια της καθημερινότητας της δεν σημαίνει πως αυτή είναι και η ζωή της. Είναι μόνο κομμάτια αυτής. Προσωπικά, κρατάω και προσωπικό αρχείο/ ημερολόγιο με στιγμές που απλά δεν θέλω να μοιραστώ δημόσια. (και όμως υπάρχουν και αυτές!) Πέρα όμως και από αυτό το κομμάτι, η μέρα έχει πολλές ώρες που δεν καλύπτονται στα social media ακόμα και αν είσαι ενεργή καθημερινά. Αυτό το τονίζω διότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση ιδίως στον πραγματικό κοινωνικό σου κύκλο, ο οποίος θεωρεί πως γνωρίζει τα πάντα για την μέρα σου- χάνοντας πλέον το ενδιαφέρον για πραγματική επαφή μαζί σου- ενώ αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.
6 χρόνια λοιπόν, 6.918 ακολούθους, (χωρίς διαγωνισμούς να σημειωθεί αυτό- μόνο με την ατελείωτη πάρλα μου!) και 798 αναρτήσεις μετά- ξεκινώντας από 157 το 2014 και καταλήγοντας σε μόλις 54 το 2019- νιώθω πως είτε το μοίρασμα έχει γίνει πιο ουσιαστικό, είτε τα είπα όλα πια και δεν έμεινε τίποτα άλλο να πω! 😂😜😂😜😂😜😂😜😂 Για όσους μπήκαν πιο πρόσφατα στην παρέα μας, να συστηθώ ξανά με αυτό το κείμενο μου εδώ , να θυμίσω πως ξεκινήσαμε ως "Το ημερολόγιο μιας μαμάς" μα καταλήξαμε στο "Όταν γεννήθηκα ξανά" και οι λόγοι βρίσκονται καταγεγραμμένοι εδώ, ενώ αν αντέχετε ή απλά θέλετε να γελάσετε με την ψυχή σας, δείτε τις 20 παραξενιές μου, τα 50+1 τυχαία πράγματα που δεν γνωρίζετε για μένα, και φυσικά την τιτάνια ανάρτηση σχετικά με τα 36 μου χρόνια στην οποία λέω πολλάααα!(φέτος οδεύω στα 40- μην ξεχνιόμαστε!)
Θα κλείσω αυτή την εορταστική ανάρτηση με μια παλιά μεν φωτογραφία μα πολύ αγαπημένη, από την χρονολογία που γεννήθηκε τούτη εδώ η διαδικτυακή γωνίτσα, η οποία με έμαθε πως το μοίρασμα είναι μαγεία, πως μπορούν να νοιαστούν για σένα άνθρωποι που δεν έχεις γνωρίσει καν δια ζώσης και να μην είναι ψυχασθενείς, (πιστέψτε με κάτι ξέρω), και πως όλο αυτό μπορεί με ένα παράξενο μα πολύ αληθινό τρόπο να σε κάνει ακόμα καλύτερο άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου που είστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι, ένα τι παραπάνω τους πιο παλιούς, μα και ένα τι πιο γλυκά τους πιο καινούργιους διότι όλοι με συγκινείτε βαθιά με την συνεχή παρουσία σας και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει αλληλεπίδραση. Εύχομαι να μιλάω πάντα στην καρδιά σας, όπως μιλάτε εσείς στην δική μου. Μια τεράστια αγκαλιά από όλη την μαιμουδοοικογένεια. Ακόμα και από όσους δεν φαίνονται στην φωτογραφία μα μας στέλνουν το ζεστό τους φως....
Να καταγράφω κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή που θέλω να μείνει αθάνατη. Λυπάμαι βαθιά που δεν είχα γνωρίσει αυτόν τον "κόσμο" και νωρίτερα, την περίοδο που βίωνα την πιο δύσκολη φάση της ζωής μου- αυτή της απώλειας των δυο πρώτων μου παιδιών- διότι πιστεύω με όλη μου την καρδιά πως η έκφραση των συναισθημάτων μου τότε, θα με είχε βοηθήσει αφάνταστα.
Ξέρεις, δεν το αντιλαμβάνονται όλοι και οι περισσότεροι το προσπερνάμε αμέσως εάν και εφόσον το αντιληφθούμε, μα ήμαστε περαστικοί σε αυτή την ζωή. Όσο ζούμε, αυτό που πραγματικά αξίζει, είναι τα συναισθήματα που αφήσαμε στους γύρω μας και κυρίως στους οικείους ανθρώπους μας. Την αίσθηση μας, την μυρωδιά μας, τις κοινές μας στιγμές, κουβέντες και σιωπές στην μνήμη τους.
Όσο μας θυμούνται, όσο μιλάνε για μας, όσο μας κρατάνε μέσα στην καρδιά τους, η μνήμη μας δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτός λοιπόν ήταν, είναι και θα είναι ο πρωταρχικός σκοπός τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Μιλάω διαρκώς στο παιδί για το παρελθόν. Όχι μόνο το κοινό μας παρελθόν, μα γενικότερα της οικογενείας. Του διηγούμαι ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια, από των παππούδων του, των προπάππων του. Από την ζωή μας ως ζευγάρι με τον Παναγιώτη, από τις απώλειες μας- του μιλάω πολύ και για τα πάντα. Τρελαίνεται να με ακούει. Μετά τα ξεχνάει και με ξαναρωτάει. Θα έρθει όμως και η στιγμή που θα πάψει να ρωτάει. Όπως έκανα εγώ με τον πατέρα μου που μου μίλαγε ώρες ατελείωτες. Και τώρα πια αναρωτιέμαι... Έτσι μου τα είχε πει; Ή έτσι τα θυμάμαι; Και πάλι δεν ρωτάω. Είτε θα το ξεχάσω, είτε θα ντραπώ, είτε δεν ξέρω και εγώ τι- δικαιολογία βάσιμη δεν υπάρχει.
Για αυτό λοιπόν "Προσέχω για να έχω" όπως μου έλεγε αυτός ο τρελοκρητίκαρος φυσικά. Φροντίζω να μείνουν όλες οι αναμνήσεις μου/ μας καταγεγραμμένες για πάντα. Εάν θελήσει ο ίδιος να ανατρέξει. Και εάν θελήσει να ανατρέξει σε αυτές και η επόμενη από αυτόν γενιά- πολύ θα με τιμήσει.
Μην γελιέστε ωστόσο. Όταν μια blogger μοιράζεται κομμάτια της καθημερινότητας της δεν σημαίνει πως αυτή είναι και η ζωή της. Είναι μόνο κομμάτια αυτής. Προσωπικά, κρατάω και προσωπικό αρχείο/ ημερολόγιο με στιγμές που απλά δεν θέλω να μοιραστώ δημόσια. (και όμως υπάρχουν και αυτές!) Πέρα όμως και από αυτό το κομμάτι, η μέρα έχει πολλές ώρες που δεν καλύπτονται στα social media ακόμα και αν είσαι ενεργή καθημερινά. Αυτό το τονίζω διότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση ιδίως στον πραγματικό κοινωνικό σου κύκλο, ο οποίος θεωρεί πως γνωρίζει τα πάντα για την μέρα σου- χάνοντας πλέον το ενδιαφέρον για πραγματική επαφή μαζί σου- ενώ αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.
6 χρόνια λοιπόν, 6.918 ακολούθους, (χωρίς διαγωνισμούς να σημειωθεί αυτό- μόνο με την ατελείωτη πάρλα μου!) και 798 αναρτήσεις μετά- ξεκινώντας από 157 το 2014 και καταλήγοντας σε μόλις 54 το 2019- νιώθω πως είτε το μοίρασμα έχει γίνει πιο ουσιαστικό, είτε τα είπα όλα πια και δεν έμεινε τίποτα άλλο να πω! 😂😜😂😜😂😜😂😜😂 Για όσους μπήκαν πιο πρόσφατα στην παρέα μας, να συστηθώ ξανά με αυτό το κείμενο μου εδώ , να θυμίσω πως ξεκινήσαμε ως "Το ημερολόγιο μιας μαμάς" μα καταλήξαμε στο "Όταν γεννήθηκα ξανά" και οι λόγοι βρίσκονται καταγεγραμμένοι εδώ, ενώ αν αντέχετε ή απλά θέλετε να γελάσετε με την ψυχή σας, δείτε τις 20 παραξενιές μου, τα 50+1 τυχαία πράγματα που δεν γνωρίζετε για μένα, και φυσικά την τιτάνια ανάρτηση σχετικά με τα 36 μου χρόνια στην οποία λέω πολλάααα!(φέτος οδεύω στα 40- μην ξεχνιόμαστε!)
Θα κλείσω αυτή την εορταστική ανάρτηση με μια παλιά μεν φωτογραφία μα πολύ αγαπημένη, από την χρονολογία που γεννήθηκε τούτη εδώ η διαδικτυακή γωνίτσα, η οποία με έμαθε πως το μοίρασμα είναι μαγεία, πως μπορούν να νοιαστούν για σένα άνθρωποι που δεν έχεις γνωρίσει καν δια ζώσης και να μην είναι ψυχασθενείς, (πιστέψτε με κάτι ξέρω), και πως όλο αυτό μπορεί με ένα παράξενο μα πολύ αληθινό τρόπο να σε κάνει ακόμα καλύτερο άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου που είστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι, ένα τι παραπάνω τους πιο παλιούς, μα και ένα τι πιο γλυκά τους πιο καινούργιους διότι όλοι με συγκινείτε βαθιά με την συνεχή παρουσία σας και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει αλληλεπίδραση. Εύχομαι να μιλάω πάντα στην καρδιά σας, όπως μιλάτε εσείς στην δική μου. Μια τεράστια αγκαλιά από όλη την μαιμουδοοικογένεια. Ακόμα και από όσους δεν φαίνονται στην φωτογραφία μα μας στέλνουν το ζεστό τους φως....
Χρόνια πολλά αγαπημένη μου! Σ' ευχαριστώ για το μοίρασμα , σ' ευχαριστώ που οι αναρτήσεις σου είναι πάντα ένα αεράκι ή ένα ταρακούνημα. Να είσαι καλά, να συνεχίσεις να γράφεις! Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα τι όμορφη παρομοίωση... Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Κατερίνα, το εκτιμώ βαθιά
ΔιαγραφήΓιάννα μου χρόνια πολλά σε ένα blog λίγο πιο αγαπημένο μου από τα άλλα. Κάθε ανάρτησή σου μου μαθαίνει κάτι με.κάνει και αισθάνομαι κάτι είτε θετικό είτε και στενόχωρο, αλλά με αγγίζει βαθειά και αυτό σεκάνει πολύ σημαντική! να τα εκατοστήσει το blogοσπιτάκι σου και να.συνεχίζεις να.μιλάς στις καρδιές μας έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Βέρα έστω και με καθυστέρηση! Μεγάλη αγκαλιά
ΔιαγραφήΓιάννα μου χρόνια πολλά σε ένα blog λίγο πιο αγαπημένο μου από τα άλλα. Κάθε ανάρτησή σου μου μαθαίνει κάτι με.κάνει και αισθάνομαι κάτι είτε θετικό είτε και στενόχωρο, αλλά με αγγίζει βαθειά και αυτό σεκάνει πολύ σημαντική! να τα εκατοστήσει το blogοσπιτάκι σου και να.συνεχίζεις να.μιλάς στις καρδιές μας έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφή