Πως να συστηθώ;;;

Πως να συστηθώ αλήθεια; Είναι μέρες τώρα που παλεύω να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο... 

Σε αντίθεση με ότι μπορεί να πιστεύει κανείς για μένα- εφόσον κατ' επιλογήν γράφω για τα συναισθήματα μου και τις εμπειρίες μου- είμαι ένα σχετικά συνεσταλμένο και ντροπαλό άτομο, (σοκ!), το οποίο αυτοσαρκάζεται για να νιώθει ασφάλεια- παρότι αυτό μου το χαρακτηριστικό σπάνια γίνεται αντιληπτό στα κείμενα μου... 

Πως λοιπόν να συστηθώ; Όλοι με φωνάζουν Γιάννα, η αλήθεια είναι όμως πως θα προτιμούσα να με φωνάζουν Ιωάννα. Δοκίμασα να το εφαρμόσω την περίοδο που σπούδασα δημοσιογραφία, μα όλοι όσοι με γνώριζαν από παλιά απλά έπεφταν κάτω από τα γέλια όταν άκουγαν τους συμφοιτητές μου να με αποκαλούν έτσι... 

Μην γελιέσαι... Σε ΙΕΚ έχω σπουδάσει δημοσιογραφία, ωστόσο ήμουν αριστούχα στην τάξη μου, (εμ τι;) και δούλεψα σχεδόν αμέσως σε τοπικό κανάλι για ένα περίπου χρόνο. "Αρρώστησα" όταν συνειδητοποίησα πως πρέπει να βλέπω και να κυνηγάω μόνο τα "άσχημα" στην ζωή και όσο ξαφνικά ξεκίνησα, τόσο ξαφνικά σταμάτησα. 

Πανελλήνιες δεν έδωσα καν, (κατ επιλογήν και αυτό), αν με ρωτάς αν μετανιώνω θα σου πω όχι. Σπούδασα και αγγλική φιλολογία μέσω αλληλογραφίας και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου με ένα δεκαπενθήμερο στο Λονδίνο- ένα από τα σημαντικότερα και ομορφότερα ταξίδια της ζωής μου. Σπούδασα και μετάφραση στην ΕλληνοΑμερικάνικη Ένωση και πήρα το 1/3 του πτυχίου μου. (όπως το ακούς- πτυχίο έχω μα δεν είναι ολοκληρωμένο), ενώ έχω και άδεια διδασκαλίας αγγλικών μα ποτέ, ποτέ δεν θέλησα να την αξιοποιήσω. 

Όλα αυτά είναι όμως η σάλτσα αυτού που είμαι σήμερα... Στην ουσία είμαι η Γιάννα, κόρη μιας εξαιρετικά συνεσταλμένης και ευαίσθητης μητέρας- με καταγωγή από την Μάνη- και ενός εξαιρετικά δυναμικού και τρελού πατέρα- με καταγωγή από την Κρήτη, και αδελφή μιας εξαιρετικά κοινωνικής και ευγενικής ψυχής που την λένε Φωτεινή, μα για μένα είναι πάντα η Σουλτάνα η Φωφώ- που έχει ένα πωπω, πω, πω...

Αθεράπευτα ρομαντική, πολύ ωστόσο δυναμική και ανησυχητικά ψυχαναγκαστική, παραδόξως βρήκα έναν άνθρωπο που όχι μόνο με ανέχεται μα φαίνεται και να περνάει καλά μαζί μου... Τόσο που με παντρεύτηκε. (κανονικά, με παπά και με κουμπάρους- δυο!) Είναι ο Παναγιώτης- το άλλο μου εγώ, αυτό που γουργουρίζει- και παρότι είναι τρία χρόνια μικρότερος μου, οφείλω να ομολογήσω πως μάλλον, (μάλλον), αυτός είναι ο πιο ώριμος στην σχέση μας...

Μετράω ήδη τρεις δεκαετίες και μισή αυτή την στιγμή που γράφω το κείμενο, και ενώ την πρώτη φορά που γεννήθηκα βρισκόμουν στην Νότιο Αφρική, την δεύτερη φορά που γεννήθηκα βρισκόμουν σε πάτρια εδάφη και έδινα ζωή στον γιο μας... (ή μήπως αυτός έδινε ζωή σε μένα;) 

Μα για να γεννηθώ ξανά, προϋποθέτει πως έπρεπε πρώτα να πεθάνω. Και πράγματι πέθανα όταν μέσα σε διάστημα 2 χρόνων, γέννησα και έχασα δυο μωρά. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Τα αγγελούδια μας. Τους δικούς μας πρεσβευτές στον ουρανό. Βούλιαξα μέσα στο σκοτάδι και χρειάστηκε απεριόριστη δύναμη και πίστη για να αντικρίσω και πάλι το φως... 

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, δηλώνω περήφανη μανούλα 3 παιδιών. Και ας μην είναι και τα τρία στην αγκαλιά μου. Δηλώνω περήφανη κουκουβαγομανούλα, ενός μαιμουδιού που μου έχει πάρει κυριολεκτικά τα μυαλά. Δηλώνω πρώτα και πάνω από όλα μάνα, μετά σύζυγος και έπονται όλα τα υπόλοιπα. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά- για φαντάσου- δηλώνω και blogger... ενός blog που ξεκίνησε ως "Το ημερολόγιο μιας μαμάς" και στην πορεία βρήκε τον τελικό του προορισμό ως "Όταν γεννήθηκα ξανά..." 

Διότι δεν γεννιόμαστε μόνο όταν δώσουν την πρώτη πνοή στο σώμα μας. Μπορούμε να γεννηθούμε ξανά και ξανά, αρκεί να αφουγκραζόμαστε την ψυχή μας και τι χρειάζεται αυτή για να αναπνεύσει... Αυτή δεν θα μας συντροφεύει άλλωστε και στην αιωνιότητα;