Γιγάντιο διαστημόπλοιο από χαρτόνι με κρυμμένη έκπληξη...

Γνώριζα ότι ήθελα να φτιάξω ένα διαστημόπλοιο από χαρτόκουτα για τα πέμπτα γενέθλια του Δημήτρη Γεράσιμου από την πρώτη στιγμή. Γίνεται άλλωστε διαστημικό πάρτι χωρίς διαστημόπλοιο; Η αρχική ωστόσο ιδέα ήταν να φτιάξω ένα διαστημόπλοιο photobooth όπως είχα κάνει με το τροχόσπιτο στα τρίτα του γενέθλια, (δείτε εδώ). 

Θα έπαιρνα μερικά χαρτόκουτα διαφορετικά σε μέγεθος, θα τα έστηνα, θα έκοβα στα σωστά σημεία- ευκολάκι μου φαινόταν μετά τα αυτοκίνητα που είχα φτιάξει στα περσινά του γενέθλια τα οποία μπορούσε να φορέσει κάθε παιδάκι και να τρέξει. (δείτε εδώ) Έλα όμως που μια μέρα εκεί που τρώγαμε αμέριμνοι το μεσημεριανό μας φώναξα ξαφνικά "Το βρήκα" κατατρομάζοντας τους άντρες μου που έτρωγαν και αυτοί αμέριμνοι. 

"Θα φτιάξουμε ένα διαστημόπλοιο γύρω από το τραμπολίνο! Έτσι τα παιδιά θα μπορούν να μπουν και μέσα σε αυτό!" φώναξα ενθουσιασμένη μόνο και μόνο για να δω την γκριμάτσα αποδοκιμασίας και ταυτόχρονα την γκριμάτσα "Ωχ που μπλέξαμε" πάλι του Παναγιώτη, (ο οποίος ακόμα να συνέλθει από το σκάμα που φτιάξαμε για τα τρίτα γενέθλια μας, (δείτε εδώ), και το βλέμμα απορίας του μαιμουδιού που όμως ήθελε να μάθει αμέσως πως θα γινόταν αυτό. "Α, εύκολα" αποκρίθηκα. "Θα αγοράσουμε ρολό χαρτόνι και θα ντύσουμε το τραμπολίνο γύρω γύρω. Θα το βάψω, θα το κόψω εύκολο" . Νόμιζα. Και φυσικά σημασία ουδεμία δεν έδωσα στον Παναγιώτη και το τρομοκρατημένο δικό του βλέμμα ο οποίος γνώριζε ήδη πολύ καλά πως μόνο εύκολο δεν θα ήταν. 

Λοιπόν. Αυτή την κατασκευή κατέληξα να την μισήσω. Αλήθεια σας λέω. Πολλές φορές σκέφτηκα να την γκρεμίσω και ας είχα καταταλαιπωρηθεί να την φτιάξω. Ωστόσο, όταν έφτασε τελικά η μέρα του πάρτι και η κατασκευή δεν είχε καταρρεύσει μόνη της, (το είχα άγχος), όλα είχαν ταιριάξει υπέροχα με το θέμα μας και τα παιδιά ξετρελάθηκαν με την ιδέα πως μπορούσαν να μπουν μέσα σε ένα πύραυλο και να χοροπηδήσουν- όλοι οι κόποι μας ανταμείφθηκαν και λίγο σαν να το αγάπησα τελικά αυτό το διαστημόπλοιο... 

Θέλετε να μάθετε πως το φτιάξαμε και που αντιμετωπίσαμε πρόβλημα; Πάμε να σας πω. 

Αρχικά αγοράσαμε από το Practiker ένα ρολό χαρτόνι, το μέγιστο σε μέτρα σύνολο. (μας περίσσεψε). Το τραμπολίνο μας είναι αυτό που πουλάει το Jumbo. Μιλάω για αυτό το χαρτόνι που χρησιμοποιούμε στις μετακομίσεις ή όταν στρώνουμε το πάτωμα σε ανακαινίσεις για να μην λερωθεί ή χαλάσει. Που από την μια πλευρά είναι "τρακτερωτό" και από την άλλη ίσιο. Το κάτω μέρος ήταν σχετικά εύκολο να το ντύσουμε. Περάσαμε το ρολό περιμετρικά από την βάση του τραμπολίνο, το χαρτόνι δηλαδή ακουμπούσε στο πάτωμα. Ενώσαμε τις άκρες στο πίσω μέρος με συρραπτικό όσο πιο βαθιά μας επέτρεπε- έχω μεγάλο συρραπτικό οπότε βοήθησε αυτό. Ως εκεί όλα καλά. Το επόμενο χαρτόνι ήταν θέμα. Πολύ γρήγορα διαπίστωσα, (εγώ, ο Παναγιώτης το γνώριζε ήδη), πως δεν είχαμε από που να το στερεώσουμε. Όσα συρρραπτικά και αν βάζαμε με το κάτω χαρτόνι απλά δεν γινόταν. Ήταν μαθηματικά βέβαιο. Αφού λοιπόν ο Παναγιώτης όλο και αγρίευε ενώ το μαιμουδάκι όλο και χοροπηδούσε πως κάτι θα σκεφτώ και θα τα καταφέρω κατέληξα στην προσωπική αγαπημένη μου λύση. Περφορατερ, κορδέλα και γατζάκια. Φυσικά βοηθάει που το πάρτι γίνεται στην σοφίτα και η ξύλινη σκεπή ενδείκνυται για γατζάκια τελευταίας στιγμής, ενώ τα ξύλινα δοκάρια είναι απλά σωτήρια! Τρυπήσαμε λοιπόν το χαρτόνι σε στρατηγικά σημεία και όσο πιο βαθιά γινόταν για να μην ανοίξει η τρύπα από το βάρος και σκιστεί, πέρασα κορδέλα την οποία έδεσα σε γατζάκια που είχε την ευγενή καλοσύνη να μου τοποθετήσει το άλλο μου εγώ αντί να με σκοτώσει! Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν αυτό. 

Η επόμενη πρόκληση ήταν η πόρτα- όπως θα έχετε ήδη ψιλιαστεί όσοι ασχολείστε με κατασκευές- μιας και τα δυο χαρτόνια συνέπιπταν σε αυτή δυσκολεύοντας πολύ τον σχεδιασμό της. Εγώ όμως ήμουν ανένδοτη. Πόρτα ήθελα, δεν θα άφηνα μια τόσο μεγάλη τρύπα στο διαστημόπλοιο! (μα ειλικρινά γίνεται ταξίδι στο διάστημα χωρίς πόρτα ασφαλείας; Έλεος δηλαδή!) Δεν δώσαμε σημασία όμως μιας και προείχαν άλλα, να κόψουμε τα παράθυρα, (ήθελα ένα μεγάλο μπροστά και δυο μικρά στα πλάγια σε διαφορετικό ύψος έτσι ώστε να έχουν ορατότητα τα παιδάκια σε όλες τις ηλικίες- και τα πιο μικρά της παρέας). Για τα μικρά παράθυρα, (όπως και τα διακοσμητικά στην πόρτα) χρησιμοποίησα διαβήτη, για το μεγάλο όμως χρησιμοποίησα ένα μεγάλο στρογγυλό μαξιλάρι που έχω. (ευτυχώς αλλιώς δεν ξέρω πόσο καλό θα έβγαινε με το μάτι!) Φυσικά το να σχεδιάσεις σε ένα χαρτόνι που δεν έχει τίποτα πίσω του, (το χαρτόνι ακουμπούσε ουσιαστικά στις προστατευτικές κολώνες του τραμπολίνο), και το οποίο τσακίζει με την παραμικρή κίνηση δεν είναι εύκολο μα αυτό τελικά ήταν το λιγότερο πρόβλημα που μου δημιούργησε αυτό το χαρτόνι!!! Μόλις σχεδίασα και έκοψα τα παράθυρα είχε έρθει ή ώρα να το χρωματίσουμε! Χαρά το μαιμούδι που θα συμμετείχε σε ένα τέτοιο τιτάνιο βάψιμο! Η χαρά μας όμως κράτησε λίγο αφού πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε πως το χαρτόνι έπινε το χρώμα αλλοιώνοντας κατά συνέπεια το σχήμα του, το οποίο ήδη δεν ήταν τέλειο, συνεπώς έπρεπε να βρούμε μια άλλη λύση... 

Σκέφτηκα, σκέφτηκα, απελπίστηκα και λίγο, μπήκα για δεύτερη φορά στον πειρασμό, μετά το κρέμασμα από το ταβάνι, να το διαλύσω όπως ήταν  και μετά θυμήθηκα πως είχα ένα σωρό χαρτιά εκτύπωσης που δεν θα τελείωνα ούτε στην άλλη μου ζωή αφού πλέον δεν έχω εκτυπωτή. Θυμήθηκα και μια ταινία διπλής όψης που επίσης έχω καμιά δεκαριά χρόνια αχρησιμοποίητη και μου ήρθε η "φαεινή" ιδέα να ντύσω το διαστημόπλοιο κολλώντας τα χαρτιά το ένα δίπλα στο άλλο... 

Σε αυτή την φωτογραφία βλέπετε το αποτέλεσμα του χρώματος στο χαρτόνι, την αρχή των χαρτιών εκτύπωσης και πως η πόρτα είχε ήδη χαλάσει αφού ήταν αδύνατον να σταθεί σαν κανονική πόρτα σε αυτή την κατασκευή. Με αυτή ασχολήθηκα στο τέλος. Από εδώ και πέρα δεν έχω φωτογραφίες μιας και όλα πήγαιναν στραβά και ανάποδα και το μόνο που σκεφτόμουν πριν κάνω και το επόμενο βήμα κάθε φορά είναι γιατί απλά δεν το γκρεμίζω να ησυχάσω;;;!! 

Εκείνη την ημέρα κάλυψα περίπου τον μισό πύραυλο με χαρτιά. Μόνο για να διαπιστώσω έντρομη την επόμενη μέρα πως η ταινία διπλής όψης απλά ξεκολλούσε. (προφανώς υπήρχε λόγος που δεν την χρησιμοποιούσα τόσα χρόνια...) Ξανασκέφτηκα, ξανασκέφτηκα, απελπίστηκα ακόμα λίγο και αφού σκέφτηκα ακόμα μια φορά να το γκρεμίσω κατέληξα στην τελευταία λύση απελπισίας. Το πιστόλι σιλικόνης! 

Το οποίο φυσικά με έβγαλε ασπροπρόσωπη ακόμα μια φορά. Για μερικές μέρες μόνο κολλούσαμε. Γεμίζοντας τον τόπο με τους υπέροχους ιστούς "αράχνης" που αφήνει πίσω του το πιστόλι σιλικόνης! Εμένα με ενδιέφερε που δεν ξεκολλούσε. Όλα τα άλλα θα τα έβρισκα. Εννοείται πως μέχρι εκείνο το σημείο είχα πλέον αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο στο μυαλό μου να κάνουμε τρισδιάστατο το κωνικό σχήμα στην κορυφή του διαστημόπλοιου, οπότε και πάλι με το αγαπημένο μου πιστόλι σιλικόνης κόλλησα ένα τρίγωνο στο ήδη τριγωνικό σχήμα των δοκαριών την σκεπής, ενώ σκεπάσαμε το άνοιγμα στο πάνω μέρος με το ίδιο χαρτόνι τοποθετημένο οριζόντια και στερεωμένο τόσο με πιστόλι σιλικόνης όσο και με συρραπτικό. 

Μετά είχαν σειρά τα "φτερά" του πυραύλου τα οποία έφτιαξα από το ίδιο χαρτόνι κόβοντας τέσσερα τεμάχια και συρράπτοντας τα δυο δυο για να είναι πιο σταθερά τα φτερά τα οποία κόλλησα με- μαντέψτε-  πιστόλι σιλικόνης!! Τα φτερά όπως και το τρίγωνο της κορυφής τα έβαψα πριν τα τοποθετήσω. Έπειτα χρωμάτισα όλες τις λεπτομέρειες στα παράθυρα. Αφού είχαμε τελειώσει με όλα αυτά ήταν η ώρα να ασχοληθώ με την πόρτα. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα στεκόταν όπως την είχαμε αρχικά. Την κόψαμε λοιπόν τελείως και κόψαμε ένα ακόμα κομμάτι χαρτόνι στις διαστάσεις του κενού και λίγο παραπάνω. Το τρυπήσαμε στο πάνω μέρος με περφορατερ όσο πιο βαθιά γινόταν και κάναμε το ίδιο στο πάνω μέρος του σταθερού χαρτονιού. Με λίγες κορδέλες και πάλι δέσαμε την τελική μας πόρτα ή οποία θα άνοιγε μαζεύοντας την ρολό και δένοντας την αν χρειαζόταν με ακόμα μια κορδέλα που περάσαμε στο κέντρο! Σειρά είχαν όλες οι μικρές μα τόσο σημαντικές λεπτομέρειες όπως τα "παξιμάδια" που χρωμάτισα με ασημί μαρκαδόρο σε παράθυρα, φτερά και οροφή, η ελληνική σημαία και φυσικά το όνομα του διαστημόπλοιου μας! Ετοίμασα και την απαραίτητη πινακίδα ασφαλείας ενώ λίγες μέρες πριν το πάρτι σκέφτηκα να προσθέσω και φωτάκια με μπαταρίες μέσα στο ήδη σκοτεινό τραμπολίνο ώστε να θυμίζουν στα παιδικά ματάκια αστέρια! 

Αυτό ήταν! Το διαστημόπλοιο μας ήταν έτοιμο προς εκτόξευση φυσικά!! 

Έτσι ήταν με ανοιγμένη την πόρτα. (και τον πιο όμορφο αστροναύτη μέσα!) 

Ιδανικά, θα είχα επιλέξει ανάποδα τα χρώματα αν ήξερα πως το κόκκινο θα χαθεί δίπλα στο χρώμα του ξύλου της σκεπής. Επίσης, ξέρω πως το σχήμα δεν είναι ολοστρόγγυλο μα πιστέψτε με δεν γινόταν να είναι- τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το φτιάξαμε εμείς. Τέλος, παρότι πίστευα πως θα διαλυθεί με το πρώτο παιδί που θα έμπαινε μέσα να χοροπηδήσει, έκανα λάθος. Στάθηκε στο ύψος του μέχρι τέλους- μόνο η πόρτα έγειρε λίγο εφόσον σκίστηκε αρκετά η τρύπα από το μπες βγες των παιδιών αφού τελικά όλα την ήθελαν κλειστή και πολύ καλά έκαναν οι μικροί σοφοί μου αστροναύτες! 

Και να ξέρετε πως οι φίλοι μας ήταν όντως αστροναύτες εκείνη την ημέρα... Μα αυτό είναι μια άλλη ολόκληρη, ξεχωριστή ανάρτηση!! (δείτε εδώ) 

Όσο για το εξωκοσμικό πάρτι μας;;; Αν θέλετε να το δείτε ολοκληρωμένο, δεν έχετε παρά να κοπιάσετε εδώ!