Δεσποινίς ετών 22+22.

 Τι εννοείς δεσποινίς ετών 22+22; Μα δεν είναι ξεκάθαρο; Σε παρακαλώ τώρα. Η γυναίκα την δεκαετία των 40 είναι στα καλύτερά της. Είναι σαν δύο εικοσάρες μαζί - δεν υπάρχει τυχαία το λογοπαίγνιο.

 Μπορεί να γράφω την ανάρτηση για τα γενέθλια μου τρεις εβδομάδες μετά τα γενέθλια μου, δεν είναι όμως επειδή με έπαιρνε ο ύπνος με το κινητό στο χέρι κάθε φορά που το επιχειρούσα.  Όοοχι . Ούτε επειδή πέρασα 639 σχεδόν κρίσεις πανικού μέσα σε 21 ημέρες. Ούτε επειδή έπαθα υπογλυκαιμικο επεισόδιο στο καρναβάλι των μικρών και με μάζεψε για πρώτη φορά και εμένα το ΕΚΑΒ- όπου με ζάχαρο κάτω από 40, αντί να πέσω σε κώμα, έδινα οδηγίες στα πιτσιρίκια - εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού μέχρι να έρθει ο εκαβίτης που ήξερε ακριβώς τι έκανε και τελικά αφέθηκα στη μοίρα μου. Όοοοοοχι. Ούτε επειδή προτιμούσα την ώρα που είχα λίγο χρόνο για μένα να ανοίξω ακόμα μια δουλειά, όπως ανανέωση διακόσμησης των μπαλκονιών ή πλήρη αναδιοργάνωση των παιχνιδιών του παιδιού. Όχι. Ούτε για αυτό δεν με πήρε τρεις εβδομάδες να ξεκινήσω καν αυτή την ανάρτηση. 

Με πήρε τρεις εβδομάδες να γράψω αυτή την ανάρτηση γιατί δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι ήθελα να γράψω. Ειλικρινά. Τα φετινά μου γενέθλια ήταν μια πρόκληση διότι ήμουν σε φοβερά κακή ψυχολογική και πνευματική κατάσταση. Όχι επειδή μεγαλώνω. Είναι ευλογία να μεγαλώνω, το έχω πει πολλάκις και το εννοώ. Αλλά επειδή είχα αφήσει καταστάσεις και ανθρώπους να με αποσυντονίσουν τόσο πολύ που κάπου στη διαδρομή με... έχασα. Μα είπαμε. Προχθές γύρισε ένα κουμπί, έτσι μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, και με ξαναβρήκα. Και πόσο μου είχα λείψει. Αλήθεια. Όσο γελοίο και αν ακούγεται. 

Να τους προσέχετε τους εαυτούς σας. Να τους βάζετε σε προτεραιότητα διότι αν δεν είστε εσείς καλά αυτό θα αντανακλάται σε κάθε σχέση και κατάσταση. Περνάμε τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας με την πάρτη μας και δεν μας δίνουμε τη σημασία που μας αξίζει και που χρειαζόμαστε. Μας έμαθαν ότι η γυναίκα πρέπει και οφείλει να γίνεται θυσία, πώς πρέπει να υπομένει και να ανέχεται, πώς πρέπει πάντα αυτή να εξομαλύνει καταστάσεις. Μα πώς θα γίνει αυτό αν έχει αδειάσει επειδή δεν της μένει χρόνος να σκεφτεί ούτε καν τι θέλει πχ αυτή να φάει μια μέρα. Αν δεν την ξαλαφρώσουν λίγο και αυτή από τις τόσες έννοιες και υποχρεώσεις. Αν νιώθει ενοχές ακόμα και για κάτι που πραγματικά δεν πρόλαβε ή δεν κατάφερε να κάνει; 

Όσες έχετε περάσει τα 40, ξέρετε ήδη πολύ καλά πώς οι αντοχές και οι ανοχές μειώνονται. Και είναι οκ αυτό. Δεν χρειάζεται να απολογούμαστε. Όσο είμαστε εντάξει απέναντι στην οικογένεια μας και είναι και αυτή εντάξει απέναντι μας, όσο κρατάμε τον κοινωνικό μας κύκλο κλειστό με ανθρώπους που μας νοιάζονται πραγματικά, δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα άλλο να μας επηρεάζει. Πρέπει ο διακόπτης να κλείνει και στο μυαλό και την καρδιά μας να μπαίνουν τα απολύτως απαραίτητα. 

Φέτος λοιπόν, στα γενέθλια μου, πήγα μόνη μου βόλτα στο κέντρο και με κανάκεψα. Είδα δύο ανθρώπους που ήθελα, μου πήρα δώρο κάτι που λαχταρούσα για χρόνια, ήπια καφέ στην αγαπημένη μου καφετέρια και αργά το βράδυ έσβησα κεράκια πάνω στο αγαπημένο μου γαλακτομπούρεκο με το μικράκι μου να μου τραγουδάει το γενέθλιο άσμα. Η αδελφή μου το μεσημέρι βέβαια μου έκανε ένα μικρό - αυστηρά πριβέ πάρτι έκπληξη - παρότι είχα δηλώσει πως πρέπει να κάτσει στα αυγά της και το απόλαυσα τελικά και αυτό. Και ο Παναγιώτης, ο οποίος δούλευε όλη μέρα, φρόντισε να βρει το χρόνο ανάμεσα στις δουλειές να πεταχτεί στην προπόνηση του Δημήτρη Γεράσιμου ώστε να μου ευχηθεί και να μου δώσει το δώρο μου. Το οποίο εκτίμησα επίσης πολύ. Χρειάζονται και αυτές οι κινήσεις μετά από είκοσι χρόνια σχέσης. 

Ο φετινός μου στόχος είναι να γελάω περισσότερο. Και να προσπαθήσω να ξεκουράσω λίγο το μυαλό μου από άχρηστες πληροφορίες και σκέψεις. Τίποτε άλλο. Πραγματικά. Γιατί κόντεψα να τα χάσω και τα δύο τον προηγούμενο χρόνο και δεν θα μου το συγχωρούσα μετά από όσα έχω περάσει και έχω καταφέρει να αντιμετωπίσω. 

Δεσποινίς λοιπόν ετών 22 και 22. Τι; Όχι; (Άμα σου λέω) 

Όταν στερεύουν και τα δάκρυα

Έχω έναν φίλο που δουλειά του είναι να φωτογραφίζει ό,τι εμείς οι υπόλοιποι θα αποφεύγαμε και να κοιτάξουμε. Συναντηθήκαμε σήμερα στη βαθμολογία των παιδιών και μιλήσαμε μια και βιαζόταν να φύγει για να φωτογραφίσει. Τον ρώτησα τι έγινε πάλι και ας γνωρίζω πόσο διακριτικός είναι. "Κάτι πολύ δυσάρεστο" μου είπε και θα μέναμε εκεί αν δεν ρωτούσε μια άλλη μαμά από δίπλα. "Αφορά στο μωρό Ε;" Ο φίλος μου δεν απάντησε κατάλαβα όμως από το βλέμμα του ότι ήταν γεγονός. Από εκείνη την ώρα δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Τόσο πολύ, που κάθομαι τώρα μέσα στο αυτοκίνητο και γράφω γιατί τα συναισθήματα θα με πνίξουν αν δεν τα εκφράσω. Έτυχε και στην ημέρα... Την ημέρα που 14 χρόνια πριν γέννησα το κοριτσάκι μου. Αυτό που ποτέ δεν είδα καν. Αυτό που μου χάρισε τον μοναδικό μου φυσιολογικό τοκετό. Σκέφτομαι καταρχάς αυτούς τους άμοιρους γονείς που τους μοιράστηκε αυτό το χαρτί. Μπορώ να το δω το μωρό μπροστά μου, αλήθεια μπορώ, γιατί και οι δικές μου φωτογραφίες που έχω από το δεύτερο παιδί μου τραβήχτηκαν μετά θάνατον. Έχω εικόνα. Σκέφτομαι σε τι θαλασσοταραχή έχουν πέσει αυτοί οι άνθρωποι παλεύοντας να μην πνίγουν. Ξέρω το έχω ζήσει. Σκέφτομαι την κρύα επιφάνεια πάνω στη οποία θα είναι το μωρό αντί για τη ζέστη αγκαλιά της μητέρας του. Σκέφτομαι την άδεια αγκαλιά αυτής της Μάνας. Σκέφτομαι, όχι, ΝΙΩΘΩ τον πόνο. Τον νιώθω αυτή τη στιγμή μέσα στα βάθη της ψυχής μου γιατί είναι βλέπεις και η ρημαδοεπέτειος. Που εντείνει όπως και να έχει ένα ήδη υπαρκτό συναίσθημα. Και έχω ένα κόμπο στο λαιμό - τεράστιο - που όμως δεν μπορεί να ξεσπάσει. Υπάρχουν στιγμές που απλώς δεν υπάρχουν άλλα δάκρυα. Μόνο η μάνα δεν ξεχνά ΠΟΤΕ. Και φίλε μου Β. μην νιώθεις άσχημα - δεν φταις εσύ για αυτό το χαστούκι σήμερα. Το χαστούκι το έφαγα 14 χρόνια πριν και απλά το μάγουλο τσούζει ακόμα. Και εκτιμώ βαθιά την προσπάθεια σου για ανάλαφρα αστεία μετά. Να το ξέρεις. Απόψε όμως θα κοιμηθώ με αυτή τη σκέψη στο μυαλό. Με την ελπίδα να στείλω λίγη ζεστασιά - εκτός από την κόρη μου, το δικό μου ψυχάκι - και σε αυτό το φρέσκο αγγελούδι και αυτή τη φρέσκια μανούλα αγγέλου που η ζωή της σκόρπισε σε χίλια κομμάτια. Αυτό θα κάνω. Μου λείπεις ψυχάκι.

Πάντα και για πάντα.