Σε είκοσι δευτερόλεπτα...

Μετρήστε 20 δευτερόλεπτα. Τώρα σκεφτείτε πως σε αυτά τα είκοσι δευτερόλεπτα βλέπετε το τετράχρονο παιδί σας να είναι πεσμένο με το κεφάλι μέσα σε νερό μιας βαθιάς πισίνας, να παλεύει να βγει στην επιφάνεια- να μην τα καταφέρνει-  και από τους τρεις εκπαιδευτές που είναι εκεί να μην τον βλέπει ούτε ένας... 

Σε αυτά τα είκοσι (συν) δευτερόλεπτα, τον έχεις δει να σηκώνεται από το σκαλοπάτι. Έχεις ακαριαία σηκωθεί και φωνάζεις "ΜΗ!" όμως οι τζαμαρίες στις οποίες σε ανάγκασαν να κάτσεις από πίσω είναι κλειστές. Σε αυτά τα είκοσι (συν) δευτερόλεπτα τον βλέπεις να κάνει το βήμα, να απλώνει χεράκι γιατί παραπάταει και φυσικά να πέφτει στο νερό. Με το κεφάλι. Ακαριαία το άντρας σου έχει ανοίξει την τζαμαρία και ουρλιάζει να δουν το παιδί και εσύ έχεις φύγει τρέχοντας να μπεις από την πόρτα της τζαμαρίας- ΚΑΝΕΙΣ δεν βλέπει το παιδί σου. 

Σε αυτά τα είκοσι δευτερόλεπτα, (αιώνας), περνάει μπροστά από τα μάτια σου ότι έχεις θάψει ήδη ένα παιδί και ξέρεις πολύ καλά πως εξαιρέσεις δεν κάνει, αυτά γίνονται, ναι και σε σένα όχι μόνο σε άλλους. Την στιγμή που φτάνεις- ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- εκεί που έπεσε το παιδί , την στιγμή εκείνη βγάζει η "εκπαιδευτικός" το παιδί σου έξω αγκαλιά. 

Βλέπεις πως είναι καλά, τα μάτια του ανοιχτά αν και γεμάτα τρόμο, το προσωπάκι του κάτασπρο μα ανασαίνει και εσύ το μόνο που σκέφτεσαι, (δεν σκέφτεσαι) να κάνεις είναι να πιάσεις αυτή την ανεύθυνη από το χέρι, να την βγάλεις από την πισίνα, (γιατί ακόμα να βγει), να την σφίξεις τόσο που πιθανότατα την μελάνιασες και να ΟΥΡΛΙΑΞΕΙΣ με μια φωνή που δεν αναγνωρίζεις πράγματα που δεν θυμάσαι -ξανά και ξανά... 

Την προηγούμενη Τετάρτη ζήσαμε αυτή την τραυματική εμπειρία κατά την διάρκεια του πρώτου δοκιμαστικού του μαιμουδιού- το οποίο με τόση λαχτάρα περίμενε. Παρότι ζήτησα να είμαι μέσα λόγω του ότι ήταν δοκιμαστικό, η "υπεύθυνη" δεν μου το επέτρεψε και με καθησύχασε να αποχωρήσω με σιγουριά. Το έκανα με ανασφάλεια, σεβόμενη το γεγονός πως για εκπαιδευτικούς λόγους είναι σωστό να μην παραβρίσκομαι στο χώρο. 

Και έγινε ότι έγινε. Με εμάς να καταλήγουμε στο νοσοκομείο μιας και έτρεμα για δευτερεύον πνιγμό- το παιδί πέρα από το σοκ να μην έχει κανένα απολύτως σύμπτωμα από την τόσης διάρκειας βύθιση του- ούτε καν ένα βήχα μικρό. Με τον υπεύθυνο του κολυμβητηρίου να με χαρακτηρίζει υπερβολική.  Και με τους γιατρούς να μας συγχαίρουν για την ψυχραιμία μας και την απόφαση μας να τον πάμε μέσα παρά το γεγονός πως το παιδί φαινόταν καλά. 

Μήνυση δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω μιας και το παιδί ήταν σε δοκιμαστικό και δεν ήταν γραμμένο πουθενά. Ακόμα και μάρτυρες να βρω θα είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει χρόνια, θα κοστίσει ψυχικά και οικονομικά και πιθανότατα ούτε το δίκιο μου θα βρω, ούτε θα αλλάξει κάτι. 

Τι θα έπρεπε εγώ να είχα προσέξει περισσότερο σαν μητέρα; 

• Δεν έπρεπε ποτέ να δεχτώ να πάει το παιδί μου για δοκιμαστικό σε ένα κολυμβητήριο, που έστω και μόνο αν είναι για δοκιμαστικό, δεν απαίτησε από μένα όχι μόνο τα απαραίτητα έγγραφα υγείας, ή υπεύθυνη δήλωση που να δηλώνει τυχόν προβλήματα, μα που δεν κράτησε καν το όνομα του παιδιού στο αρχείο του.
• Δεν έπρεπε ποτέ να δεχτώ να πάει το παιδί μου για δοκιμαστικό σε ένα κολυμβητήριο, που ΔΕΝ χρησιμοποιεί τουβλάκια ή μακαρόνια ή κάποιο άλλο είδος προστασίας.
• Δεν έπρεπε ποτέ να δεχτώ να πάει το παιδί μου για δοκιμαστικό σε ένα κολυμβητήριο, που έχει πισίνα με σκαλοπάτια, (προσοχή: Όχι σκάλα, αλλά σκαλοπάτια κατά μήκος όλης της πισίνας), όταν τα ιδανικά μέτρα ασφαλείας προϋποθέτουν η πισίνα να βαθαίνει σταδιακά και με κλίση όπως μια φυσική παραλία. Τα σκαλοπάτια είναι ύπουλα και επικίνδυνα ακόμα και για ενήλικα πόσο μάλλον για νήπια  για τα οποία ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι δεδομένο. 
• Δεν έπρεπε ποτέ να δεχτώ να πάει το παιδί μου για δοκιμαστικό σε ένα κολυμβητήριο, χωρίς να έχω ζητήσει στοιχεία εκπαίδευσης του εκπαιδευτή του παιδιού μου και χωρίς να τον/ την έχω παρακολουθήσει σε ανύποπτο χρόνο σε ώρα μαθήματος. 
• Δεν έπρεπε ποτέ να δεχτώ να πάει το παιδί μου για δοκιμαστικό σε ένα κολυμβητήριο, που δεν απαιτούν να φοράει καν τα "τουβλάκια" ως μέσο προστασίας- εφόσον κατανοώ πως αυτά και το μακαρόνι είναι τα μόνα που δέχονται ως μέσο εκμάθησης στο συγκεκριμένο κολυμβητήριο και έχω συμφωνήσει με αυτό. 
• Δεν έπρεπε ποτέ να δεχτώ να πάει το παιδί μου για δοκιμαστικό σε ένα κολυμβητήριο, που ο ναυαγοσώστης εκτελεί και χρέη εκπαιδευτή, συνεπώς δεν βρίσκεται διαρκώς στο σημείο που οφείλει παρακολουθώντας την πισίνα ή που δεν υπάρχει κάποιος έξω από το νερό που να συντονίζει και να παρακολουθεί όλα τα μαθήματα. 

Και εν τέλει δεν έχω ιδέα αν δυο "εκπαιδευτές" ανά 12 νήπια, (έξι να φανταστείτε ήταν όταν πήγαμε εμείς για δοκιμαστικό), επαρκούν, συνεπώς προσωπικά δεν θα δεχόμουν ξανά σε τόσο τρυφερή ηλικία να κάνει μάθημα κολύμβησης σε τμήμα με άλλα νήπια. 

Τα γράφω όλα αυτά με την ελπίδα και την ευχή να ΜΗΝ συμβεί ποτέ ξανά παρόμοιο περιστατικό, καμιά μάνα και κανένας πατέρας να ΜΗΝ ζήσει αυτό που ζήσαμε εμείς, (διότι δυστυχώς σε ανάλογες κοινοποιήσεις που έκανα μιας και μόνο αυτό μπορώ να κάνω με την ελπίδα να προστατέψω από παρόμοιο περιστατικό, φανερώθηκαν και άλλα τέτοια ολόιδια περιστατικά), και για να σας παρακαλέσω μέσα από αυτή την γωνίτσα μου να μην φοβάστε μην φανείτε υπερβολικοί- ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι υπερβολή όταν πρόκειται για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ των παιδιών μας, για την ΖΩΗ των παιδιών μας. ΔΕΝ υπάρχει υπερβολή σε αυτό. 

Όσο για το μαιμούδι μου; Για μια ακόμα φορά μου απέδειξε πόσο υπέροχα δυνατό πλάσμα είναι, πόσο ώριμο και ξεχωριστό. Κατανοώντας πολύ γρήγορα τι ακριβώς έγινε, να είναι ο πιο συνεργάσιμος ασθενής αυτής της ηλικίας, και έχοντας μιλήσει δυο φορές για το γεγονός οικειοθελώς, τώρα ελπίζουμε βαθιά να μην επηρεάσει την αγάπη του για το νερό, (θα κάνουμε άλλωστε ότι περνάει από το χέρι μας για αυτό), ενώ εγώ εύχομαι τα χρόνια που στέρησε από εμάς αυτή τη εμπειρία να τα χαρίσει εικοσαπλάσια στο παιδάκι μας και οι εφιάλτες του να μείνουν για πάντα σε κείνο το πρώτο βράδυ στο κρεβάτι του νοσοκομείου και να μην έρθουν ποτέ ξανά. 

Όσο για μένα; Ευχαριστώ τον Θεό και την Παναγία που μας προστάτεψαν.  Ευχαριστώ τον Άγιο Νικόλαο που μας προστάτεψε, διότι την ημέρα που έγινε το περιστατικό είναι και η μέρα που γιορτάζουμε την μνήμη του σε ένα πολύ ιδιαίτερο και ιερό χώρο κοντά στην πόλη μας, έναν Άγιο που πάντα επικαλούμαι από μικρό παιδί μεγαλωμένη υπό την προστασία του σχεδόν.  Ευχαριστώ τον Θεό που έχω τον άντρα που έχω. Που έκανε ότι μπορούσε, ακύρωσε όλες τις δουλειές και ξαγρύπνησε μαζί μου στην καρέκλα ακουμπώντας το κεφάλι του στο σίδερο του νοσοκομειακού κρεβατιού. Ευχαριστώ τον Θεό  που έχω δύο οικογένειες- μια δική μου και μια του άντρα μου- πάντα δίπλα μας σε όλα.  Ευχαριστώ τον Θεό που έχω την αδελφή που έχω.  Μια αδελφή που όχι μόνο ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρα τηλέφωνο, μα και αυτή που μου έφερε ότι μπορούσε και δεν μπορούσε για να μεταφέρει την ρουτίνα μας στο νοσοκομείο, (σεντόνια, παιχνίδια, παραμύθια, δραστηριότητες, αγαπημένες πυτζάμες τα πάντα όλα), αυτή που πήγε σπίτι μου χωρίς καν να το ζητήσω για να μαζέψει ότι είχα αφήσει στην μέση, αυτή που όταν γυρίσαμε σπίτι είχε ετοιμάσει ένα κυνήγι κρυμμένων δώρων μέσα στο σπίτι μας για το μαιμούδι μας, ώστε να επιστρέψει σε μια όμορφη ανάμνηση που θα ξόρκιζε όλες τις κακές, αυτή που όταν της λέω πως δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη αδελφή μου απαντάει πως θα μπορούσα μα σίγουρα δεν θα μπορούσα να έχω μια που να με αγαπάει περισσότερο... 

Ευχαριστώ τον ξάδελφο μου τον Δημήτρη-  αυτόν εκεί ψηλά που από ότι φαίνεται μας παρακολουθεί με αγάπη- που φώτισε τον θείο μου- τον γλυκό μου θείο Φώτη που νιώθω σαν πατέρα και ας μιλάμε δυο φορές τον χρόνο- να με πάρει τηλέφωνο εκείνη την ημέρα που κόντευα να τρελαθώ και να πει όλα τα σωστά πράγματα, όλα όσα χρειαζόμουν να ακούσω για να βάλω τα πάντα σε μια σωστή οπτική, για να νιώσω και πάλι όμορφα. 

Ευχαριστώ και τον δικό μου τον Δημήτρη- τον σκέτο- και το κοριτσάκι μου. Φαίνεται πως πολλοί μας αγαπάνε εκεί ψηλά και δεν θα μπορούσα να νιώθω πιο ευλογημένη... 

Τέλος μανούλες μας να σας παρακαλέσω για κάτι ακόμη. ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ μην αγνοείτε το ένστικτο σας. Ήμουν δυο βράδια άυπνη πριν την Τετάρτη φοβούμενη ακριβώς αυτό που έγινε. Το απέδωσα σε υπερβολή και δική μου φοβία αντί να καταλάβω πως με "τσιγκλούσε" πολύ για να είναι μια απλή φοβία και όχι ένστικτο. Το έχω ζήσει πολλάκις αυτό στα γεγονότα της ζωής μου και παρόλα αυτά ακόμα μια φορά ξεγελάστηκα. 

Το ένστικτο της μάνας είναι αληθινό και αδιαμφισβήτητο και να του δίνετε την σημασία που του πρέπει... 

Ας είναι Θεέ μου, οι λαχτάρες της ζωής μας πάντα έτσι ανώδυνες....  Τίποτε άλλο...