Ακολουθώ φιλοζωικές ομάδες και σωματεία πολύ πριν υιοθετήσουμε τον Ρόδα. Το κυριότερο που είχα εντοπίσει, όσον αφορά τις υιοθεσίες, ήταν ότι υπήρχε τρομερή διάθεση επίθεσης σε όσους τολμούσαν να ρωτήσουν πόσα κιλά θα φτάσει το εκάστοτε κουτάβι που δινόταν για υιοθεσία. "Τι σημασία έχουν τα κιλά;" "Αγάπη θέλουν μόνο" "Θα δωθεί μόνο ως ισότιμο μέλος της οικογένειας, μόνο για μέσα στο σπίτι". Και εντυπωσιάζομουν από όλη αυτή την "άγνοια"- είτε εκούσια, είτε ακούσια- διότι το πρώτο πράγμα που σίγουρα γνωρίζουν όλοι αυτοί που παλεύουν για αυτές τις ζωές είναι ότι δεν θέλουν αγάπη μόνο. Θέλουν τροφή, ιατρική περίθαλψη και αντικείμενα προς δική τους χρήση τα οποία κοστίζουν. Και όλα αυτά πάνε αναλογικά με το μέγεθος. Σε ένα μικρό σκυλάκι κοστίζουν λιγότερο. Σε ένα μεγάλο περισσότερο.
Πέρα από το οικονομικό ωστόσο υπάρχει και το θέμα του χρόνου και της αφοσίωσης σε ένα πλάσμα που δεν είναι άνθρωπος - όσο και αν θέλουν κάποιοι να τα εξανθρωπίζουν- πράγμα που σημαίνει πως όχι. Από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη ράτσα ένας σκύλος δεν παύει να έχει ανάγκη από άσκηση και από πνευματική και σωματική εκτόνωση. Η κάθε ράτσα έχει διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες. Μιλάμε για κοινή λογική. Όχι δεν χρειάζονται μόνο αγάπη.
Είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά τα σκυλιά που λιώνουν μέσα σε κλουβιά σε όλα αυτά τα σωματεία που τόσο εκλεκτικά είναι στις υιοθεσίες τους, έχουν άπειρη αγάπη από τους εθελοντές. Αλλά για δες. Δεν φτάνει. Συνεπώς το να σε νοιάζει κυρίως να βάλω το σκύλο μέσα στο σπίτι μου και πάνω στο κρεβάτι μου θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που σε απασχολεί. Θα έπρεπε καταρχάς να σε απασχολεί αν έχω και τον εξωτερικό χώρο που απαιτεί η κάθε ράτσα αλλά και το χρόνο και χρήμα για να ανταπεξέλθω. Και για να γίνει αυτό πρέπει να είσαι υπεύθυνος καταρχάς με το να επιτρέπεις σε κάποιον να θέλει μικρόσωμο σκυλί. Τι να κάνουμε δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για μεγαλόσωμα. Κατά δεύτερον, πρέπει να γνωρίζεις υπεύθυνα τι σκυλί δίνεις. Και να είσαι ειλικρινής σχετικά με αυτό. Όχι να λες θα γίνει μεσαίου μεγέθους με την ελπίδα ότι και 40 κιλά να φτάσει οι νέοι ιδιοκτήτες θα τα βγάλουν πέρα.
Όσοι λοιπόν μας ακολουθείτε γνωρίζετε πώς στην αναζήτηση μας για υιοθεσία ενός μικρόσωμου κουταβιού, έγινε λάθος και αντί για κοκονι όπως μας είπαν, μας έδωσαν εν τέλει έναν ημίαιμο βελγικό ποιμενικό. (μαλινουα). Τους πρώτους πέντε μήνες, παρότι όλοι στον κύκλο μας, μας έλεγαν ότι αυτό ΔΕΝ θα είναι μικρόσωμο σκυλί, εμείς εμπιστεύτηκαμε τους ανθρώπους και τον κτηνίατρο της φιλοζωικής και πιστεύαμε το αντίθετο. (Οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι δεν θα ξεπεράσει τα 12 κιλά). Στους πέντε πλέον μήνες, ο τωρινός μας κτηνίατρος μας έδωσε εν τέλει τη ράτσα του Ρόδα, (μαλινουα με ελληνικό ποιμενικό και λίγο Ακίτα). Αδαείς όπως ήμασταν από τέτοιες ράτσες και παρότι δεν είχαμε ούτε το χρόνο, ούτε τον χώρο για τέτοια ράτσα σκύλου, δώσαμε το 1000% των δυνάμεων μας για να του προσφέρουμε μια ιδανική ζωή. Κάναμε ΟΤΙ ακριβώς έπρεπε να κάνουμε κάτω από τις συνθήκες της ζωής μας. Του προσφέραμε τη βασική εκπαίδευση, τον στειρώσαμε όπως οφείλαμε, ήμασταν τυπικότατοι απέναντι στην ιατρική του περίθαλψη, τον βάλαμε μέσα στο σπίτι μας και κυρίως στην καρδιά μας, τσακώθηκαμε με τους μισούς γειτόνους για τα δικαιώματα που είχε και ο Ρόδας σε αυτή τη γειτονιά αλλά και τις υποχρεώσεις της γειτονιάς ως ιδιοκτήτες σκύλων, (μόνο με ένα γείτονα βγάλαμε άκρη και ειλικρινά τους ευχαριστώ για αυτό τόσο πολύ), αγοράσαμε τα πάντα- όλα της καλύτερης ποιότητας γιατί τίποτα δεν επιβιώνει από τα σαγόνια του- και το κυριότερο ΣΚΙΣΤΗΚΑΜΕ να του προσφέρουμε την σωματική και πνευματική εκτόνωση που ΑΠΑΙΤΕΙ η ράτσα τους.
Ήταν όμως αδύνατον. Ο Ρόδας ήταν δυστυχισμένος και είχε ήδη αρχίσει να έχει σημάδια αυτής. Έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση και ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Χρειαζόταν μια καινούρια οικογένεια. Αρχίσαμε να ψάχνουμε μέσω διαδικτύου, έχοντας αποφασίσει ότι αν δεν βρισκόταν θα τον κρατούσαμε εμείς με κάθε δυνατό τρόπο. Φυσικά δεν ήταν εύκολο. Μιλάμε για 40 κιλά καθαρούς μύες, ένα εξαιρετικά δυνατό σκυλί με έντονη επιθετικότητα προς οποιονδήποτε άγνωστο, τρομερό ένστικτο προστασίας της οικογένειας του και με κακή κοινωνικοποίηση εκ μέρους μας. (Όχι δεν θα απολογηθώ για αυτό, ήταν τόσο δύσκολο να ανταπεξέλθουμε σε όλο αυτό που ήταν αναμενόμενο να γίνει και λάθος. Εδώ έγινε από αυτούς που είναι η δουλειά τους υποτίθεται.)
Ενδιαφέρθηκαν πέντε άτομα όλα και όλα. Τα τρία τα απέρριψα κατευθείαν. Και καταλήξαμε στο ζευγάρι όπου και εν τέλει δόθηκε. Από τέλος Αυγούστου μέχρι και τέλος Δεκεμβρίου, σε συνεργασία με τον εκπαιδευτή μας, κάναμε εξοικείωση και εκπαίδευση με τη νέα του οικογένεια. Μια διαδικασία εξαιρετικά χρονοβόρα, μα το κυριότερο απίστευτα ψυχοφθόρα για όλους. Παρόλα αυτά τα καταφέραμε. Ο Ρόδας έκλεισε είκοσι μέρες με τη νέα του οικογένεια, η οποία έχει άλλο ένα σκυλάκι- κοκόνι όλως τυχαίως- με το οποίο έχουν γίνει οι καλύτεροι φίλοι και άλλο ένα γειτονικό σκυλάκι με το οποίο έπιασαν επίσης φιλίες. Ζει στην εξοχή, σε ένα σπίτι μεγάλη αυλή, ενώ πηγαίνει καθημερινά δύο μεγάλες βόλτες και απολαμβάνει την αγάπη του Δ. και της Α.
Εγώ, όλο αυτό το διάστημα σχεδόν αρρώστησα. Την πρώτη εβδομάδα έκλαιγα διαρκώς - και αν έχω περάσει άλλα και άλλα όμως μου στοίχισε πολύ ο αποχωρισμός από τον Ρόδα - σε σημείο που έφτασα να έχω ξανά συμπτώματα από την συριγγομυελία, ενώ πέταξα ξανά ατοπικη δερματίτιδα από το άγχος μου. Τώρα πλέον, βλέποντας πόσο καλά είναι ο Ρόδας, το έχω αποδεχθεί, ακόμα ωστόσο τον ψάχνω γυρνώντας σπίτι, ακόμα τον έχω έγνοια αν αργήσω, ακόμα ξεχνιέμαι και πάω να σταματήσω για την τροφή του και ένα ακόμα παιχνίδι έκπληξη.
Αυτό που προσπαθώ να πω μέσω αυτής της ανάρτησης είναι το εξής: Καταρχάς λίγη κατανόηση και ελαστικότητα και πολύ περισσότερη υπευθυνότητα από τις φιλοζωικές. Μην αποφεύγετε να πείτε όλη την αλήθεια σε όσους ζητούν να υιοθετήσουν - αυτός είναι ο λόγος που έχετε τόσες επιστροφές γιατί δεν θα μπουν όλοι στη διαδικασία να κάνουν αυτό που έκανα εγώ. Είχα όλο το δικαίωμα να τον επιστρέψω και μάλιστα το επιχείρησα στους πέντε μήνες όμως δεν το δέχονταν προσπαθώντας να με πείσουν ότι θέλει μόνο αγάπη. Τι είχα Γιάννη, τι είχα πάντα. Τους άκουσα και να τα αποτελέσματα. Η φιλοζωική είναι μείον αυτό το κουτάβι που τους είχε απομείνει, εμείς όμως είμαστε μείον ένα κομμάτι της καρδιάς μας. Ναι. Ιδανικά όλα τα σκυλιά χρειάζονται όλα όσα έχω ήδη αναφέρει. Από το να σαπίζουν όμως μέσα σε ένα κλουβί, ας δωθούν και σε κάποιον που δεν το θέλει μέσα στο σπίτι του αλλά μόνο στο κήπο του. Καλύτερα θα ζήσει.
Όσοι πάλι ψάχνετε να υιοθετήσετε σκυλάκι μην διστάζετε να επιλέξετε ενήλικο ώστε να γνωρίζετε ακριβώς τι παίρνετε και από άποψη ράτσας και από άποψη χαρακτήρα. Αν θέλετε οπωσδήποτε κουτάβι, ψάξτε το ΠΟΛΥ ΠΟΛΎ ΚΑΛΑ. Εσείς οι ίδιοι. Εάν έχετε μεγάλο κήπο και χρόνο, τα μεγάλα σκυλιά δεν συγκρίνονται για μένα με τα μικρά. Οι αγκαλιές τους είναι του ονείρου και η αίσθηση ασφάλειας που σας παρέχουν το λιγότερη συγκινητική. ΟΜΩΣ. Πρέπει να είναι και αυτά ευτυχισμένα. Το να είσαι παρατημένα μέσα σε μια αυλή δεν τα κάνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ευτυχισμένα. Αν δεν έχετε το χρόνο ή τη διάθεση για τους μεγάλους περιπάτους που χρειάζονται και την αλληλεπίδραση μαζί σας κατά τη διάρκεια αυτών, καλύτερα μην κάνετε τον κόπο. Προτίμησε μικρότερα ή λιγότερο απαιτητικές ράτσες.
Τον Ρόδα τον αγαπήσαμε με όλη μας την καρδιά. Μας χάρισε μοναδικές στιγμές και μας δίδαξε πολλά. Ευτυχώς μένει κοντά μας και δεν θα χαθούμε. Θέλω να ευχαριστήσω και εδώ παρότι ξέρω ότι δεν θέλει, μέσα από την καρδιά μου, τον Στέλιο. Τον εκπαιδευτή του Ρόδα, τον εκπαιδευτή το δικό ΜΑΣ. Ο Στέλιος είναι τόσο νέος μα τόσο ώριμος και τόσο ΥΠΕΡΟΧΟΣ άνθρωπος. Νιώθουμε τυχεροί που τον γνωρίσαμε. Μας στάθηκε καλύτερα από φίλος και το εννοώ. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Ιδίως όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες, κατά τη διάρκεια της εξοικείωσης με την καινούρια του οικογένεια, δεν δέχτηκε καμία απολύτως πληρωμή από εμάς ισχυριζόμενος πως δεν θέλει να βγάλει λεφτά από την απώλεια μας. Αντίθετα, άνοιξε την αγκαλιά του για να κλάψουμε σε αυτή και την καρδιά του για να μας στηρίξει σε κάθε μας άγχος, σε κάθε απορία. Ένα ευχαριστώ είναι ΤΟΣΟ λίγο.
Θέλω να ευχαριστήσω και τη νέα οικογένεια του μεταλλαγμένου κοκονιου μας. Τον Δ. και την Α. και τη Ν. για την υπομονή και τη δουλειά που κάνανε ώστε να τους εμπιστεύτει ο Ρόδας κα αυτοί να του προσφέρουν τη ζωή που του αξίζει και αυτός με τη σειρά του τις αγκαλιές που αξίζουν σε αυτούς. Θέλω να ευχαριστήσω ένα τι παραπάνω την Α. που όλες αυτές τις μέρες απαντάει ακούραστα σε όλα μου τα μηνύματα, όλες τις ανησυχίες μου, που μου στέλνει βίντεο του Ρόδα ώστε να τον βλέπω μέχρι να πάμε για επίσκεψη.
Εννοείται πως δεν θα είχα καταφέρει τίποτα χωρίς την αδιάκοπη στήριξη του Παναγιώτη - ο οποίος από ένα σημείο και μετά, παρά τις δύο δουλειές που κάνει και παρά την κούραση- είχε αναλάβει αποκλειστικά τη βόλτα του Ρόδα εφόσον εγώ φοβόμουν πλέον να βγάλω ένα τόσο μεγάλο και αντιδραστικό σκυλί σε μια γειτονιά που όλοι αφήνουν τα σκυλιά τους ελεύθερα και μόνα να βγουν τη βόλτα τους, χωρίς επίβλεψη καμιά. Και εννοείται τίποτα από αυτά δεν θα ήταν εφικτό, χωρίς τη κατανόηση και άπειρη ωριμότητα του μαϊμούδιου που πληγώθηκε περισσότερο από όλους με όλα όσα περάσαμε. Είμαι τόσο περήφανη που κατάλαβε και έβαλε τη ευτυχία του Ρόδα πάνω από τη δική του.
Ρόδα μου, θα είσαι πάντα το μεταλλαγμένο κοκόνι μας.
