Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018

Δύο ασημένιες σερπαντινες σε δέντρο πράσινο...

Το παράθυρο στο δωμάτιο του Δημήτρη Γεράσιμου έχει υπέροχη θέα. Είναι ανατολικό και κοιτάει ακριβώς εκεί που κοιτούσε το δικό μου παιδικό δωμάτιο μόνο δυο ορόφους πιο ψηλά. Το είχα επιλέξει επί τούτου όταν χτιζόταν αυτό το σπίτι και ήμουν μόλις 17 χρονών παιδί και εγώ. 

Λατρεύω που μπαίνει ο ήλιος μέσα το πρωί με κάθε μεγαλοπρέπεια φωτίζοντας μαγικά κάθε γωνία αυτού του πολύχρωμου δωματίου. Λατρεύω που για θέα έχει το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, άφθονο πράσινο και ένα εξίσου μεγαλοπρεπές βουνό. Θέλω να πιστεύω πως στα χρόνια που έρχονται αυτή η θέα θα του χαρίσει πολλές στιγμές γαλήνης και περισυλλογής. 

Από αυτό λοιπόν ακριβώς το παράθυρο, πέρα από το πράσινο που προσφέρει με αφθονία το τοπίο, υπάρχει ένα κτήμα που είναι κανονικά περιουσία της εκκλησίας- επειδή ωστόσο υπάρχει εκκλησία για την ενορία μόλις έναν δρόμο μακρυά- έχει μείνει κενό. Όχι όμως και απεριποίητο αφού ο άνθρωπος που ζούσε δίπλα σε αυτό είχε φροντίσει να το ομορφύνει με δέντρα, θάμνους και μια όμορφη βρύση. Τρία από τα δέντρα αυτά τα παρακολουθώ να μεγαλώνουν αργά και σταθερά όλα αυτά τα χρόνια που ζω σε αυτό το σπίτι- από τόσο δα κλαράκια σε κανονικά δέντρα πλέον- δέντρα όμορφα εποχικά που μας χαρίζουν πολλές διαφορετικές όψεις ανά εποχή. 

Μόλις μια βδομάδα τώρα πρόσεξα κάτι υπέροχο σε ένα από τα δέντρα. Κάτι λαμπύριζε ανάμεσα στο πλούσιο φύλλωμα του. Το πρόσεξα ένα απόγευμα που έκλεινα τα παντζούρια για βράδυ. Κοίταξα λίγο πιο προσεκτικά και ξαφνικά κατάλαβα. Και χαμογέλασα. Φώναξα αμέσως τον Δημήτρη Γεράσιμο να του το δείξω. 

Αυτό που λαμπύριζε ανάμεσα στο πλούσιο φύλλωμα του ήταν δυο ασημένιες μακριές σερπαντίνες- από αυτές που κρύβουν οι ειδικοί αυτοί "εκτοξευτές" κομφετί που πουλάνε για παιδικά πάρτι και όχι μόνο. Και ο λόγος που με έκαναν αυτές οι δυο ασημένιες σερπαντίνες να χαμογελάσω είναι διότι προέρχονται από το δικό μας παιδικό πάρτι. Αυτό που κάνουμε κάθε χρόνο στην σοφίτα μας. Αυτή που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από αυτά τα δέντρα. Και που κάθε χρόνο, την ώρα που το μαιμούδι σβήνει τα γενέθλια κεράκια του, σκάμε και δυο τέτοιες συσκευές γιατί αρέσουν τόσο πολύ στο αγόρι μας. Κάθε χρόνο βρίσκω αυτά τα κομφετί για αρκετό καιρό μετά το πάρτι μας, σε κάθε πιθανή γωνιά που μπορώ να φανταστώ. Φέτος όμως πήραμε τα μεγάλα και οι σερπαντίνες ήταν μακριές και η δύναμη της "εκτόξευσης" μεγαλύτερη. Οι πρώτες εξαφανίστηκαν πάνω από την σκεπή και ταξίδεψαν με τον αέρα. Ακόμα έχουμε μια κόκκινη μπλεγμένη στα κεραμίδια του σπιτιού... 

Και τώρα αυτές οι δυο οι ασημένιες. Εγκλωβισμένες εδώ και σχεδόν δυο μήνες στα κλαδιά ενός όμορφου δέντρου ένα οικόπεδο απόσταση από το δικό μας. Να ανεμίζουν με τον αέρα και να μου κλείνουν πονηρά το μάτι κάθε που τις πετυχαίνουν οι ακτίνες του ήλιου. Τις αγάπησα αυτές τις σερπαντίνες. Γιατί με έκαναν και χαμογέλασα έναν δύσκολο μήνα. Γιατί μου θύμισαν πόσο μα πόσο υπέροχα περάσαμε στο φετινό μας πάρτι. Γιατί ενθουσίασαν το μικρό μου που συγκινήθηκε που ένα κομμάτι της διασκέδασης από το πάρτι του είναι ακόμα εκεί, ορατό από το παράθυρο του δωματίου του. 

Πιο πολύ όμως ξέρετε γιατί τις αγάπησα; Γιατί μου θύμισαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Πως πολλές φορές δεν βλέπουμε κάτι όμορφο και ξεχωριστό ακόμα και αν είναι εκεί μπροστά στα μάτια μας. Πως υπάρχει πάντα κάτι όμορφο και ξεχωριστό να δεις αρκεί να κοιτάς. Να κοιτάς πραγματικά. Πως στην τελική είναι αρκετες.  

Δύο ασημένιες σερπαντίνες σε ένα πράσινο δέντρο είναι αρκετές για να χαμογελάσεις ξανά.  

(είναι αδύνατον να τις αποτύπωσω φωτογραφικα με το ταπεινό κινητό μου. Αν όμως προσέξετε λίγο καλύτερα κάτι λαμπυριζει εκεί ανάμεσα στο φύλλωμα.  Είναι οι δικές μας σερπαντίνες)  





Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

Εσύ, τι περιμένεις;

Περίεργο πράγμα η αναμονή, ναι; 

Μια ζωή περιμένουμε. Περιμένουμε να είναι καλύτερες οι συνθήκες, περιμένουμε μια πιο ιδανική στιγμή, περιμένουμε να έχουμε παραπάνω χρήματα, παραπάνω χρόνο, παραπάνω διάθεση και ενέργεια. Περιμένουμε να αλλάξει κάτι, περιμένουμε να μας κατανοήσουν, περιμένουμε να μας εκτιμήσουν, περιμένουμε να πούμε εκείνο το "σ'αγαπώ", να δώσουμε εκείνη την αγκαλιά, περιμένουμε δεν ξέρω και εγώ τι πια. 

Περιμένουμε το αύριο αγνοώντας πως το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. 

Και περιμένοντας ελπίζουμε. Γιατί αυτά τα δυο πάνε παρέα. Μην τα ξαναλέμε. Τα έχουμε πει ήδη. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ακόμα και αν είναι ναι να σου ρουφήξει κάθε τελευταίο υγιές κύτταρο του κορμιού σου. 

Τι γίνεται όμως όταν περιμένουμε το αδιανόητο; Όταν ο θάνατος κοντοστέκεται έξω από την πόρτα μας; Ανασαίνει στο πίσω μέρος του λαιμού μας; Τι γίνεται όταν αυτό αφορά στο πιο πολύτιμο κομμάτι της ύπαρξης μας; Τι γίνεται όταν περιμένουμε ενώ αργοσβήνει μια ακόμα παιδική και αθώα ψυχή; 

Πόση δύναμη να επιστρατεύσουμε; Πόση λογική; Πως να εκλογικεύσουμε τα παράλογα; Πως να μην μας διαλύσει η ελπίδα; (αυτή που πάντα πεθαίνει τελευταία;) Πως να αγκαλιάσουμε κάτι τόσο ψυχρό; Πως να βρούμε το καλό σε αυτό; Πως να μην αποτρελαθούμε; 

Πραγματικά αναρωτιέμαι. Παρακαλώ τον Θεό να με φωτίσει. Να με γεμίσει κατανόηση και πίστη. Να μην σκέφτομαι ανθρώπινα. Μα πιο πολύ παρακαλώ τον Θεό και πιο πολύ την Παναγία να δώσει ένα θαύμα. Από αυτά που μόνο Αυτή μπορεί. Και αν δεν είναι γραφτό,  την θερμοπαρακαλώ να δώσει δύναμη, απύθμενη δύναμη και φώτιση σε αυτούς του γονείς που περιμένουν. Και περιμένουν. Πιθανότατα ελπίζοντας. (γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία). 

Γιατί το αύριο μπορεί πράγματι να μην έρθει. Και δεν κάνει εξαιρέσεις. 

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι λοιπόν τι περιμένουμε; 






Κυριακή 19 Αυγούστου 2018

Το πιο γλυκό μου βάρος...

Αυτό το μαϊμούδι με λέει το υπνωτικό του.  Ισχυρίζεται πως με χρειάζεται απαραίτητα οπότε είναι να αποκοιμήθει. Και η αλήθεια είναι πως κάθε βράδυ θα αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα,  μέσα στην δική μου αγκαλιά.  Αυτό γίνεται συνήθως στον καναπέ ή στο κρεβάτι μας. Συνεπώς μετά έχω να μεταφέρω στο δωμάτιο του και στο δικό του κρεβάτι, ενα μαϊμούδι 16 κιλά πλέον και 1.07 σε ύψος.  

Παλεύω λοιπόν να τον βολέψω.  Τον σηκώνω προσεκτικά μην τον ξυπνήσω τα πόδια να προεξέχουν τόσο που να βρίσκουν σε όλες τις γωνίες.  Να ανέβω τα σκαλάκια, να τον ακουμπήσω απαλά στα πολύχρωμα σεντόνια του για να ισιώσω μετά και εγώ το κορμί μου παλεύοντας να ξεκουράσω αυτούς τους μυς που πέντε χρόνια τώρα κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά σε καθημερινή βάση.  

Τι γλυκό βάρος όμως είναι αυτό, ναι; Από τα βάσανα μας το πιο γλυκό από όλα τα παιδιά μας. Ακούω πολύ συχνά μανούλες να παραπονιουνται για την κούραση.  Την εμμονή που έχουν τα παιδιά μαζί τους. Τον καθημερινό αγώνα.  Βιάζονται να μεγαλώσουν.  Να ανεξαρτητοποιηθουν. Να μην μας χρειάζονται για κάθε τι. Και είναι ανθρώπινο.  Η ρουτίνα,  οι δυσκολίες διαβίωσης μας κάνουν να ξεχνάμε τι έχει πραγματικά σημασία.  Μας κάνουν να ξεχνάμε την ουσία...  Μας σπρώχνουν και μας σε έναν φαύλο κύκλο βιασύνης, γκρίνιας,  μιζέριας πολλές φορές.  Ξέρετε όμως τι συμβαίνει;  

Κάθε φορά που δυσκολεύομαι να σηκώσω αγκαλιά αυτό το κοιμισμένο μαϊμούδακι σκέφτομαι πόσες άδειες αγκαλιές θα σκότωναν να έχουν αυτό το βάρος να σηκώσουν.  Κάθε φορά που οι επίμονα ανούσιες γκρίνιες του μου προκαλούν πονοκέφαλο σκέφτομαι πόσα σπίτια είναι απελπιστικά σιωπηλά.  Κάθε φορά που στο σπίτι επικρατεί ένα χάος από τα παιχνίδια του και "απελπίζομαι" σκέφτομαι μια μητέρα που λαχταράει αυτόν τον πολύχρωμο χαμό. 

Κάθε φορά που δυσκολεύομαι να σηκώσω αγκαλιά αυτό το κοιμισμένο μαϊμούδακι σκέφτομαι πως κάποια άλλη μητέρα παρακαλάει να μην είχε κλείσει ποτέ τα μάτια του για πάντα το δικό της μαϊμούδι. Θα έδινε και την δική της ζωή αρκεί να ξυπνούσε το επόμενο πρωί και το δικό της το παιδί,  ακόμα και αξημερωτα, και ας έπρεπε να κουβαλάει αυτό το κορμάκι κάθε βράδυ για όλη της την ζωή.  

Αυτό σκέφτομαι.  Και πονάω για αυτή την μάνα.  Μα χαμογελάω πλατιά που οι μυς μου πονάνε και ο πενταχρονος γιος μου αποκοιμιεται ακόμα μέσα στην αγκαλιά μου.  Γιατί στην τελική είμαι το υπνωτικό του...  Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από αυτό...  



Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018

Η πιο πικρή αλήθεια....

Δύσκολο κείμενο. Μπερδεμένο. Αν δεν εκφραστώ όμως με τον δικό μου τρόπο νιώθω πως η δίνη στην οποία έχω βρεθεί θα με παρασύρει και θα με πνίξει. Με έχει σκεπάσει ένα πέπλο θλίψης. Ξεκίνησε με τις πυρκαγιές και όλο αυτό το παράλογο και τραγικό χάσιμο ανθρώπινων ψυχών. Κορυφώθηκε με ακόμα μια παράλογη και τραγική  δοκιμασία πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων. 

Και βρίσκομαι εδώ τόσο μα τόσο μπερδεμένη. Καταβεβλημένη. Απορημένη. Κάθε σκέψη και μια μαχαιριά στην καρδιά. Η πίστη μου ακλόνητη και κλονισμένη μαζί. Να αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτό... Αν έχω ζητήσει θαύματα; Πολλές φορές. Όχι μόνο για μένα. Για πολλούς. Αν έχουν γίνει; Όχι πάντα. Αν έχω ζήσει θαύματα για τα οποία δεν προσευχήθηκα; Πολλές φορές. Πως να αμφισβητήσω; Μα πως και να βρω την δύναμη της ακλόνητης πίστης, αυτής που εμπιστεύεσαι τυφλά το θέλημα Του; Δεν με αφήνουν οι ανθρώπινες αδυναμίες μου. Αυτές που δεν κατανοούν πέρα από την ανθρώπινη λογική. 

Όταν έχεις ζήσει μια πολύ μεγάλη απώλεια, όλες οι μεγάλες απώλειες σε πονάνε περισσότερο. Όπως πολύ σωστά  έγραψε η γλυκιά μου Μαρία εδώ "Τα συλλογικά πένθη αναζωπυρώνουν τα ατομικά πένθη.Αναζωπυρώνουν όλα τα ανέκφραστα, τα άλυτα, όλα τα σκοτεινά μας κομμάτια και τα φέρνουν πάλι στο φως."  Αυτό συμβαίνει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν δοκιμάζεται ένας πολύ αγαπημένος και δικός σου άνθρωπός. Δεν θες άλλος γονιός να ζήσει τέτοιο πόνο. Δεν θες να σηκώσει τέτοιο σταυρό. Και παρακαλάς. Προσεύχεσαι. Προσεύχεσαι η ανθρώπινη επιθυμία να συμπίπτει με την θεϊκή. 

Και ξέρετε τι με θλίβει περισσότερο; Μα ταυτόχρονα με γεμίζει με μια περίεργη, απόκοσμη ελπίδα; Η ζωή συνεχίζεται. Συνεχίζεται με τα καλά της και τα στραβά της. Με το γέλιο και τα δάκρυα της. Με την ευτυχία και τον πόνο της. Με το ήλιο να βασιλεύει κάθε βράδυ βυθίζοντας μας στα σκοτάδια μόνο και μόνο για να ανατείλει το πρωί και να μας λούσει στο φως. Το πένθος του καθενός είναι δυστυχώς ατομικό στην ουσία του, πολύ προσωπικό και διαρκές. Τον σταυρό μας τον κουβαλάμε μόνοι μας- στην δική μας πλάτη- και αν αυτός ο σταυρός μας έχει δώσει την ενσυναίσθηση να προσπαθούμε έστω και με μια γλυκιά κουβέντα να απαλύνουμε λίγο το φορτίο ενός άλλου σταυρού- σε μιαν άλλη πλάτη, τότε είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Στο μεταξύ όμως ο ήλιος δύει και ανατέλλει και εμείς κοιμόμαστε κάθε βράδυ με βαρύ το φορτίο κάθε μέρας για να έρθουν τα όνειρα και το παράλογα λογικό αυτών να μας ανανεώσει με κάθε ξημέρωμα. 


Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν όσα γράφω έχουν συνοχή, λογική ή έστω αξία. Ξέρω όμως πως έτσι με έχουν διδάξει τα αγγελούδια μου στον ουρανό. Έτσι με έχει διδάξει το δικό μου πένθος, η δική μου ευτυχία, η κάθε προσωπική μου δοκιμασία και ευλογία. Έτσι με διδάσκει κάθε μέρα ο πεντάχρονος γιος μου. Αυτός που όταν ανησυχήσει θα το εκφράσει. Όταν θυμώσει θα το επικοινωνήσει. Όταν στεναχωρηθεί θα κλάψει. Όταν βρει κάτι αστείο θα γελάσει με την καρδιά του. Όταν χρειάζεται αγκαλιά θα την ζητήσει. Όταν χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό του θα τον διεκδικήσει. Αυτός που ζει την ζωή όπως έχουμε οριστεί να την ζούμε. Στο έπακρο, με ακλόνητη πίστη, παθιασμένα συναισθήματα και χωρίς ίχνος εγωισμού. Αυτός που το βράδυ πριν πέσει να κοιμηθεί γαλήνιος έχει ξεκαθαρίσει κάθε δύσκολη στιγμή της μέρας του. Και δεν μπορώ παρά να εύχομαι καθώς θα μεγαλώνει και τα προβλήματα και οι προβληματισμοί θα μεγαλώνουν μαζί του να βρει τον τρόπο να κρατήσει αγνό αυτό το κομμάτι της τωρινής του ψυχής για να μπορεί να ανταποκριθεί. Εύχομαι να μην χρειάζεται να πονέσει για να μάθει. Εύχομαι αν χρειαστεί αυτή η πλατούλα που ακόμα την καλύπτουν τα χέρια μου, να είναι γερή,  φτιαγμένη από ατσάλι. Μα πιο πολύ από όλα εύχομαι να έχει την ευλογία να τα ζήσει όλα αυτά. Να μεγαλώσει υγιής και ευτυχισμένος. 


Γιατί πραγματικά τίποτα μα τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και αυτή είναι η πιο πικρή μας αλήθεια. Η μόνη αλήθεια με την οποία πορευόμαστε.... 






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...