Θυμάμαι τον πατέρα μου πάντα να μου λέει:
Γιάννα αν κόψω το δάχτυλο μου θα με πονάει πολύ σωστά; Και θα το σκέφτομαι συνέχεια. Θα σκέφτομαι συνέχεια το δάχτυλο μου που πονάει. Ναι; Αν όμως ενώ έχω κομμένο το δάχτυλο, μου κοπεί το άλλο χέρι από τον καρπό, τι θα σκέφτομαι τότε; Θα νιώθω λες το ένα δάχτυλο ή το άλλο χέρι που έχει κοπεί όλο; Και αυτό πάει λέγοντας....
Με συγκλόνιζαν πάντα αυτά τα λόγια του πατέρα μου...
Έπειτα μου διηγούνταν μια ιστορία για μια μέρα που ήθελε να φτιάξει μια ομελέτα. Κρατούσε τέσσερα αυγά. Τα ακούμπησε όλα στον πάγκο ώστε να φτάσει το τηγάνι. Και ένα από τα αυγά κύλησε και έπεσε στο πάτωμα. Πανικόβλητος έτρεξε να καθαρίσει τη ζημιά, τη στιγμή που κυλούσαν ήδη και τα υπόλοιπα. Αυτός όμως απορροφήθηκε τόσο από το να φτιάξει το πρόβλημα που είχε εμφανιστεί που δεν σκέφτηκε πρώτα να αποτρέψει και επερχόμενα προβλήματα. Αντί να πιάσει πρώτα τα άλλα τρία αυγά και να τα βάλει σε ένα μπολ, έτρεξε να καθαρίσει το ένα με αποτέλεσμα να έχει τέσσερα αυγά εν τέλει στο πάτωμα. Δεν σκέφτηκα καθαρά μου έλεγε. Άφησα το άγχος να κυριαρχήσει.
Και πόσο την απολάμβανα και αυτή την ιστορία.
Που να φανταζόμουν ότι ήταν αυτά ακριβώς τα λόγια του πατέρα μου που θα διαμόρφωναν τον χαρακτήρα μου και πόσο χρήσιμα θα μου φαίνονταν στην πορεία της ζωής μου. Στα δικά μου κομμένα δάχτυλα και χέρια, στα δικά μου σπασμένα αυγά στο πάτωμα.
Θυμάμαι πάντα τους γιατρούς να μου λένε όλα αυτά τα άσχημα και τα δύσκολα που έλεγαν στις εγκυμοσύνες μου και εγώ να ρωτάω με ψυχραιμία, σχεδόν με ψυχρότητα.
"Οκ. Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Και το κυριότερο τι μπορώ να κάνω ΕΓΩ; Πώς μπορώ να βοηθήσω;" Και ότι μου έλεγαν, εγώ στρατιώτης.
Φυσικά ανακάλυψα πολύ σύντομα και με πολύ άσχημο τρόπο, ότι πολλές φορές ότι και να κάνεις δεν μπορείς να βοηθήσεις. Μπορείς να είσαι ο καλύτερος στρατιώτης και πάλι να χάσεις τον πόλεμο. Κάποια πράγματα είναι απλώς γραφτό να γίνουν. Όπως ανακάλυψα πώς όσο και να θες κάτι, όσο και να προσευχηθείς- κάποιες φορές απλώς δεν γίνεται. Όχι δεν συνομωτεί πάντα το σύμπαν υπέρ σου. Όχι ο Θεός δεν ακούει πάντα με τον τρόπο που εσύ θες. Και σίγουρα δεν περνάνε όλα από το χέρι σου.
Ξέρεις όμως τι περνάει από το χέρι σου; Ο τρόπος που θα το αντιμετωπίσεις. Είναι στο χέρι σου αν θα σκεφτείς το δάχτυλο ή τον καρπό. Στο χέρι σου αν θες ένα αυγό σπασμένο ή και τα τέσσερα. Όχι δεν είναι εύκολο. Θέλει τρομερή δουλειά. Οι ακραίες όμως καταστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα. Το αν έχασες όμως στον πόλεμο ή όχι κρίνεται από το πόσο πάλεψες. Πόσο εξακολουθείς να το παλεύεις.
Μιλάω δυσνόητα αυτές τις μέρες. Το κεφάλι μου είναι ένα κουβάρι. Αυτό που προσπαθώ να εκφράσω είναι ότι οι προκλήσεις στη ζωή δεν σταματούν ποτέ. Ούτε μπορείς να τις προβλέψεις. Ούτε να τις αποφύγεις. Μπορείς όμως να επιλέξεις τον τρόπο που θα σταθείς απέναντι τους.
Όταν έχασα τα μωρά μου, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ειδικά τη δεύτερη φορά νόμιζα ότι θα χάσω το μυαλό μου. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι βίωνα. Ως ένα σημείο ούτε καν ο Παναγιώτης. (Όπως εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω πως το βίωνε αυτός από τη δική του πλευρά). Άκουσα τόσες ΒΛΑΚΕΙΕΣ. Έζησα άλλες τόσες. Σήκωσα λοιπόν τοίχους. Σιώπησα και κράτησα κοντά μου μόνο όσους μπορούσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να βοηθήσουν. Μου έδωσα χρόνο. Χρόνο για να σκεφτώ σε ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Χρόνο να νιώσω καθένα ένα συναίσθημα. Τον πόνο. Τον θυμό. Την απόγνωση. Είχα δικαίωμα να μείνουν τα σπασμένα αυγά μου στο πάτωμα για όσο καιρό θέλω χωρίς να τα καθαρίσω. Το δικαίωμα να σοκαριστώ και να θυμώσω που ενώ είχα ήδη ένα δάχτυλο κομμένο μου κόπηκε και ο καρπός. Και όλα αυτά τη στιγμή που όλοι με προέτρεπαν να μαζέψω τα αυγά, να ξεχάσω τον πόνο - πάει πέρασε, έγινε τι να κάνεις;
Έλεγαν. Και δεν ένιωθαν.
Η νεογνική λοιπόν απώλεια είναι ένας πόλεμος που δεν σταματάει ποτέ. Ένα κομμένο χέρι που η πληγή είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει ότι σου λείπει το χέρι. Σε κάθε αγκαλιά του παιδιού που έχεις, σκέφτεσαι τις αγκαλιές που δεν έχεις. Σε κάθε πρωτιά που ζεις, τις πρωτιές που δεν θα ζήσεις ποτέ. Σε κάθε γκριμάτσα- τα προσωπάκια που ποτέ δεν θα γνωρίσεις κάθε σπιθαμή τους. Σε κάθε γενέθλια, τα κεράκια που δεν θα ανάψεις ποτέ. Σε κάθε ερώτηση για το πόσα παιδιά έχεις, ενοχές που απαντάς μόνο για τα εν ζωή.
Έχουν περάσει 13 χρόνια από την πρώτη μου απώλεια, 12 από τις δεύτερες και έξι από την τρίτη. Ακόμα πολεμάω. Με τους δαίμονες μου, τον Θεό μου, τον ίδιο μου τον εαυτό. Επιλέγω όμως να πολεμάω με αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τη ζωή και προς το πλάσμα που μου επέτρεψε να έχω στην αγκαλιά μου.
Εσύ που δεν το έχεις ζήσει κάνε μου μια χάρη. Ενημέρωσου. Σκέψου. Το ποσοστό είναι τεράστιο. Μια στις τέσσερις γυναίκες βιώνει νεογνική απώλεια ή απώλεια κύησης. Μην στρέφεις το βλέμμα αλλού. Μην λες δεν πειράζει. Νιώσε τον πόνο και ας μην τον έχεις νιώσει.
Εσύ που το έχεις ζήσει. Εσύ που ζεις με τον πόνο. Σπάσε τη σιωπή μαζί μου.
15 Οκτωβρίου. Παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης σχετικά με την Νεογνική Απώλεια και Απώλεια Κύησης.
