Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Η στιγμή περνά και χάνεται....

Το ξέρω πως θα μεγαλώσει πολύ γρηγορότερα απ' ότι φαντάζομαι. 

Το ξέρω πως πιθανότατα θα υπάρξουν στιγμές που θα μου πει τη τελευταία πρώτη. 

Που δεν θα θέλει να με δει μπροστά του. 

Τώρα όμως, σε αυτό το στάδιο μου προσφέρει τόσο απλόχερα τόση πολύ αγάπη, με κοιτάει με τόση λατρεία που νομίζω πως φορτίζει full τις μπαταρίες μου για τις δύσκολες μελλοντικές στιγμές. Είναι ήδη μισό χρόνο στη ζωή μου αλλά ακόμα κουρνιάζει στην αγκαλιά μου σαν νεογέννητο όποτε θέλει να κοιμηθεί, ή όποτε τον πιάνει το παράπονο και κλαίει. Όποτε με κοιτάει το βλέμμα του φωτίζεται. Σε αυτή τη φάση ο πατέρας του και εγώ είμαστε ολόκληρος του ο κόσμος. Για αυτό λοιπόν, ρουφάω το κάθε λεπτό, το βιώνω έντονα, διότι στην ουσία πρόκειται για στιγμές που φεύγουν και δεν ξαναγυρίζουν. 

Το ξέρω καλά. 



Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Το πρώτο μας- και σίγουρα όχι τελευταίο- λάθος μας σαν γονείς.

Λοιπόν, νομίζω πως έχουμε ήδη κάνει ένα τεράστιο λάθος σαν γονείς. 

Έχουμε μάθει τον μικρό να κοιμάται με σχεδόν απόλυτη ησυχία. 

Ξεκίνησε πιο πολύ επειδή στην αρχή δεν αναγνώριζα τους ήχους του ως νέα μανούλα και καμία μα καμία εμπιστοσύνη δεν έδειχνα στην ενδοεπικοινωνία, συνεχίστηκε λόγω θηλασμού που κοιμόταν πολύ διακεκομμένα με αποτέλεσμα να θυμίζω πλέον ζόμπι από την αϋπνία και έτσι μόλις επιτέλους κοιμόταν , κοιμόμουν και εγώ, που τι έκπληξη! Κοιμάμαι με ησυχία.

 Και μετά απλά διατηρήσαμε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί όπως και να το κάνουμε αν είσαι μόνη μανούλα στο σπίτι δεν μπορείς δα να ακούς τα πρωινάδικα στη διαπασών. Πρέπει να ακούς το παιδί. Ουσιαστικά δεν μπορείς να βλέπεις καν τηλεόραση μιας και κάπου κοντά στο οπτικό σου πεδίο θα είναι και το παιδί, συνήθως στο σαλόνι, και αν αυτό το τερατάκι πάρει πρέφα το μεγάλο επίπεδο γυαλιστερό πράγμα θα κάθετε σαν χαζό να κοιτάει με ανοιχτό το στόμα- πάει. 

Ένα εκατομμύριο νευρώνες μόλις καταστράφηκαν. Και δεν το θέλουμε αυτό! 

Στο σπίτι λοιπόν επικρατεί αρκετή ησυχία. Λάθος, λάθος, λάθος! 

Το αποτέλεσμα αυτού του λάθους μας είναι το λιγότερο τραγελαφικό. Το να βλέπουμε ελληνικές σειρές σχεδόν στο mute και να μαντεύουμε τους διαλόγους είναι το λιγότερο. Απλά επιλέγουμε πλέον προγράμματα με υπότιτλους. Το να λέμε τα νέα μας το βράδυ ιδίως ψιθυριστά είναι και λίγο χαριτωμένο και εν τέλει δίνουμε περισσότερη προσοχή ο ένας στον άλλον. 

Το τραγικό είναι να βήχουμε κάτω από τα παπλώματα, να βγαίνουμε από το δωμάτιο για να φυσήξουμε τη μύτη μας, (όχι δεν είμαστε άρρωστοι, ο ένας είναι καπνιστής και ο άλλος αλλεργικός), να ξυπνάω τον άντρα μου επειδή ροχαλίζει και ξυπνάει το παιδί!! Τραγικό είναι να έχουμε τα κινητά σε τόσο χαμηλή ένταση που δεν ακούμε κλήση για κλήση! (Ήμαστε που είμαστε λίγο αντικοινωνικοί, θα χάσουμε και αυτούς τους φίλους που ακόμα μας αντέχουνε!) Τραγικό είναι να με κοιτάει έντρομος ο Παναγιώτης επειδή κουνιέται ο μικρός και να μου λέει σχεδόν σφυριχτά και με μισάνοιχτα χείλη, "Σσσσσσσσ.... σαλεύει, σαλεύει!"  Τραγικό είναι  να το παίζουμε ψόφιοι κορίοι μόλις ανοίξει λίγο τα μάτια του, (καλύτερα και από κασκαντέρ σε ταινία τρόμου)  γιατί πολύ απλά έτσι ξανακοιμάται!! 

Γελάμε φυσικά πάααρα πολύ με όλα αυτά και συνήθως φυσικά αθόρυβα μιας και όταν μας πιάνει το νευρικό γέλιο το μικράκι μας... κοιμάται!!!! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς


Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε...

Το κακό αρχίζει με το που γίνεται φανερή η εγκυμοσύνη....

Οι συμβουλές, γνώμες και συγκρίσεις ξεκινούν από τότε και συνεχίζουν απτόητα και μόλις γεννήσεις και με τρόμο υποθέτω πως αυτό θα συνεχιστεί και όταν το μωράκι γίνει πλέον νηπιάκι, παιδάκι, φαντάρος και ούτω καθεξής! 

ΟΛΟΙ έχουν γνώμη για τα ΠΑΝΤΑ! 

Και δεν εννοώ μόνο τους δικούς μας ανθρώπους που στη τελική έχουν και ένα λόγο παραπάνω. Μιλάω για την κυρία στην ουρά του Super Market, τη γειτόνισσα, τη φίλη της φίλης, τον περιπτερά! Μέχρι και διερχόμενος κύριος με δίκυκλο μου φώναξε μια μέρα ενώ περίμενα να περάσω το δρόμο να πάω στη δουλειά μου και έχοντας αγκαλιά το παιδί, "Που το κουβαλάς μωρήηη θα σου κρυώσειειειειειιιι"... 

Όχι κύριε μου δεν θα μου κρυώσει έχω φροντίσει να το ντύσω καλά. Εσείς πάλι ευγενέστατος και με όμορφους τρόπους, τα θερμά μου συγχαρητήρια στη δική σας μητέρα.  Όχι κυρία μου δεν πιάνεται μέσα στο sling και ούτε θα πάθουν ανεπανόρθωτη ζημιά τα ποδαράκια του, έχω τη απόλυτη έγκριση του παιδιάτρου. Όχι γλυκιά μου δεν έχει κάτι το μωρό και είναι τόσο ήσυχο, απόλυτα γαληνεμένο είναι και ευτυχισμένο στην αγκαλιά της μανούλας του. Ας κακομάθει κυρία μου, αν δεν ξεκολλάει από τη φούστα μου θα τον πάω εγώ αγκαλιά φαντάρο. Μάλλον δεν έχετε ιδέα για τις καινούργιες μελέτες που αποδεικνύουν πως όση περισσότερη αγάπη νιώσει ένα παιδί, τόσο πιο ανεξάρτητος και γεμάτος αυτοπεποίθηση ενήλικας γίνεται. Όχι κυρία μου αγόρι είναι αλλιώς δεν θα του φορούσα κοτζαμά τράκτορα στη μπλούζα του, θα του φορούσα φούξια κορδέλα. 

Και στην τελική από που και ως που  επειδή κυκλοφορείς με ένα μωρό αγκαλιά ή στο καρότσι αποκτά κάποιος το δικαίωμα να σε σταματήσει, (ενώ περπατάς και δεν τον γνωρίζεις ΚΑΘΟΛΟΥ) μόνο και μόνο για να σε ρωτήσει πόσο είναι και να σε ενημερώσει με στόμφο ότι φαίνεται μικρότερος/ μεγαλύτερος, "αααα ο δικός μου σε αυτή την ηλικία είχε ήδη πάρει το δίπλωμα οδήγησης" , (ειρωνεύομαι, φαντάζομαι το διαπιστώσατε) , και να στο φιλήσει κιόλας στο χεράκι του έτσι για να βεβαιωθεί ότι θα αποκτήσει και τα δικά του αντισώματα. Επίσης, χαιρόμαστε πάρα πολύ που τα  μωρά που προηγήθηκαν  τα πήγαιναν τόσο καλά στην ανάπτυξη τους και τα έκαναν  όλα πριν την ώρα τους, αλλά εμείς δεν θα μπούμε ποτέ στη διαδικασία συγκρίσεων, το κάθε παιδί είναι μοναδικό και έτσι ακριβώς θα αντιμετωπίζουμε το δικό μας. Πρέπει δηλαδή να σκάσουμε που δεν κάνει "κουπεπέ" - όσο ο παιδίατρος μας δεν ανησυχεί και όσο το ένστικτο μας λέει ότι όλα πάνε καλά - σπουδαία παράλειψη στην αναπτυξιακή του καμπύλη. 

Κάλως ή κακώς δεν γίναμε γονείς στα 20 μας, (αν και ξέρω γονείς στα 20 πολύ πιο ώριμους και συνειδητοποιημένους από γονείς στα 40), είμαστε αρκετά ενημερωμένοι και υπεύθυνοι και στη τελική αν χρειαστούμε τη συμβουλή σας, θα σας τη ζητήσουμε. Οπότε μην ανησυχείτε, το παιδί είναι στα καλά χέρια, εκεί που όρισε η φύση να είναι. Στων γονιών του. 





Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Η πρώτη προσευχή του μωρού μου...

Η πρώτη προσευχή του μωρού μου ήταν ενστικτώδης, ασυναίσθητη, μαγική....Και δεν εννοώ την πρώτη προσευχή "για" το μωρό μου. Εννοώ, η δική του, πρώτη προσευχή. Εγώ τουλάχιστον το πιστεύω ακράδαντα. Κατ' αρχάς, αυτό το παιδί γεννήθηκε από ακλόνητη πίστη στην Παναγία. Θα μου πείτε στις άλλες δυο εγκυμοσύνες δεν είχες πίστη; Όχι. Θα είμαι ειλικρινής. Όχι τόσο ακλόνητη και βαθιά. Αλλά και να είχα, για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω, ήταν να γίνουν έτσι τα πράγματα.  Αυτό όμως αποτελεί μια άλλη συζήτηση. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, το μωράκι μου ήταν δεν ήταν δυόμιση μηνών, μόλις είχαμε γυρίσει από βόλτα στο κέντρο και κάτσαμε  να θηλάσουμε.   Δεν θήλασε ούτε 10 λεπτά και άρχισε ένα κλάμα άνευ προηγουμένου. Ένα κλάμα γοερό και αδικαιολόγητο. Έλεγξα όλα όσα μπορούσα, μίλησα με τον παιδίατρο, υπομονή μου λέει... Ούτε το στήθος δεν τον ηρεμούσε. Έκλαιγε 5 ώρες ασταμάτητα. Σπάραξε η καρδιά μου. Προς το τέλος εξουθενωμένη, νηστική και αποκαρδιωμένη έκατσα, κρατώντας το πάντα και όλη την ώρα αγκαλιά, και απλά το άκουγα να κλαίει απαρηγόρητο.  Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχω μόνο μια βοήθεια πλέον. Και αρχίζω και μουρμουρίζω το "Πάτερ ημών". Ασταμάτητα. Δεν ξέρω πόσες φορές το είπα. Και ξαφνικά, ενώνει τα χεράκια του μπροστά στο στήθος του, όλα τα δαχτυλάκια του απόλυτα ενωμένα μεταξύ τους, (δυόμιση μηνών σας είπα..), και σταματάει το κλάμα τόσο απότομα όσο το άρχισε και αποκοιμιέται απόλυτα γαληνεμένος... Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη προσευχή του μωρού μου. Και ήταν ενστικτώδης, ασυναίσθητη, μαγική- κάτω από τη σκέπη της μητέρας όλων μας. Της Παναγίας. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς



Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Λεπτομέρειες....μα τόσο σημαντικές...

Όταν το χεράκι του σφίγγει τον αντίχειρα μου και δεν φτάνουν ακόμα τα δαχτυλάκια του να τον κλείσουν όλο μέσα τους. 

Όταν κοιμάται στον ώμο μου και ακουμπώ με το μάγουλο μου το δικό του και αφήνει ένα στεναγμό ευχαρίστησης. 

Η αίσθηση του δέρματος του όταν ακουμπώ το μάγουλο του. 

Ο τρόπος που κοιμάται στο δευτερόλεπτο μόλις αρχίζει να θηλάζει. 

Ο τρόπος που ψηλαφίζει το πρόσωπο μου όταν τον ταίζω με το μπουκάλι. 

Το απόλυτο βλέμμα ευτυχίας μόλις έχει χορτάσει! 

Το χαμόγελο του. 

Το κλάμα του το παραπονιάρικο. 

Το κακαριστό γελάκι του και ο τρόπος που σπρώχνει μακριά το κεφάλι μου ανακατεύοντας τα μαλλιά μου σαν να μου λέει " Σταμάτα γαργαλιέμαι, όχι μην σταματάς!" 

Τα τρελά πλατσουρίσματα μες τη μπανιέρα και η λιμνούλα που δημιουργεί στο πάτωμα. 

Οι ακατάπαυστοι μονόλογοι του που μόνο αυτός καταλαβαίνει. 

Οι μακριές του βλεφαρίδες. 

Η μικρή καραφλίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. 

Το πρόσωπο του όταν ξυπνάει. 

Που όταν κοιμόμαστε αγκαλίτσα πιάνει το χέρι μου και με τα δύο του τα χεράκια το τραβάει πάνω στο στήθος του και δεν με αφήνει να το πάρω. 

Που κοιμόμαστε αγκαλίτσα. 

Ο τουρλωτός πισινούλης του όταν κουρνιάζει στον ώμο μου. 

Τα φαφούτικα ούλα του! 

Να τον βλέπω με τον μπαμπάκα του να παίζουν με τις ώρες. 

Το βλέμμα τους όταν κοιτάνε ο ένας τον άλλον. 

Και όλα αυτά μέχρι αυτό το δευτερόλεπτο... Γιατί κάθε στιγμή, κάθε λεπτό ανακαλύπτω και κάτι ακόμα, χωρίς το οποίο αναρωτιέμαι πως ζούσα μέχρι τώρα....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς




Και όμως.... τον έχουμε επιτέλους στην αγκαλιά μας....

Και όμως.... τον έχουμε επιτέλους στην αγκαλιά μας.... φρέσκο φρέσκο από τον Θεό... Φύγαμε δύο και γυρίσαμε τρεις...

Και ξαφνικά το σπίτι γέμισε, ομόρφυνε, γέμισε ευλογία... 

Τα συναισθήματα είναι τόσο μα τόσο έντονα που το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κλαίω από ευτυχία.... Και το μωράκι μας είναι τόσο ήσυχο και καλόβολο λες και θέλει να μας ξεκουράσει από όλες τις δυσκολίες του παρελθόντος.... 

Και ο αντράκος μου όπως πάντα ακόμα μια φορά αποδεικνύει πώς είναι ο βράχος της ζωής μου, αυτός που με κρατάει πάντα όρθια να μην πέσω, αυτός που είναι πάντα εκεί.



Τι σου κάνουν 24 μέρες θηλασμού...

Πριν γίνω μανούλα και αποκτήσω τη δική μου εμπειρία θηλασμού, είχα απόλυτη και κατηγορηματική άποψη για τον θηλασμό! Επιβάλλεται μια μητέρα να θηλάσει, (γιατί σίγα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;) ενώ ασκούσα σκληρή κριτική σε όσες δεν το επιχειρούσαν ή το διέκοπταν σύντομα! 

Τώρα, μετά από 24 μέρες αποκλειστικού θηλασμού, μετά από ένα άκρως επώδυνο "πέτρωμα" που πόνεσε περισσότερο και από την ίδια τη γέννα και με μαύρες σακούλες κάτω από τα μάτια και ελάχιστη επαφή με οτιδήποτε περισσότερο από τις ανάγκες του μωρού μας, μπορώ με βεβαιότητα να δηλώσω πως υπήρξα ξερόλας και άδικη και πως εκτιμώ αφάνταστα όσες γυναίκες έδωσαν έστω και το πρωτόγαλα μόνο στο παιδί τους αλλά και ακόμα και όλες αυτές που επέλεξαν τη φόρμουλα ευθύς εξαρχής για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους! 

Εγώ από τη άλλη εκτιμώ κάθε στιγμή επιτυχημένου θηλασμού με τον αντράκο μου, η κούραση με κάνει να θέλω να τα παρατήσω 150 φορές τη μέρα και να του ετοιμάσω μπουκάλι... αλλά προς το παρόν κρατάω γερά και συνεχίζω... ας όψεται η υπεύθυνη θηλασμού στο νοσοκομείο και ο παιδίατρος μας...


Το ημερολόγιο μιας μαμάς



Έφτασε αυτή η ευλογημένη ώρα....

Έφτασε επιτέλους αυτή η ευλογημένη ώρα.

 Η ώρα που θα κρατήσω στην αγκαλιά μου αυτή την ψυχούλα που μεγαλώνει στωικά μέσα μου επί 37 εβδομάδες και που μου δίνει τόση χαρά με τις ζωηρές κινήσεις ζωής, τον αθεράπευτο λόξιγκα, (τουλάχιστον 3 φορές τη μέρα!) και με τα απίστευτα τεντώματα του τώρα στο τέλος που μου θυμίζουν εκπληκτικά τον πατέρα του! 

Έφτασε αυτή η ευλογημένη ώρα που θα χαρίσω επιτέλους στον αντρούλη μου, τον άνθρωπό μου, τη ζωή μου ολόκληρη, αυτό που λαχταράει τόσα χρόνια. Δοξάζω την Παναγία που μου χάρισε τόσο απλόχερα μια τόσο εύκολη και χαρούμενη εγκυμοσύνη. 

Πρώτα  ο Θεός θα επιστρέψουμε τρεις......

Το ημερολόγιο μιας μαμάς




Σε ευχαριστώ Παναγίτσα μου...

Μπορεί να μην κοιμάμαι πάνω από τρεις ώρες συνεχόμενα... μπορεί οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου να έχουν φτάσει στο πιγούνι... μπορεί να μην προλαβαίνω να φάω ή να κάνω ένα μπάνιο της προκοπής... μπορεί να λιώνω από το άγχος κάθε φορά που ο μικρός δεν μπορεί να ρευτεί, ή που κλαίει χωρίς προφανή λόγο ή που απλά ανασαίνει λίγο πιο γρήγορα απ'ότι συνήθως... μπορεί η πλάτη μου να πονάει οικτρά, οι ώμοι μου να είναι πλέον σχεδόν παράλυτοι και τα γόνατα μου να λυγίζουν κάθε φορά και περισσότερο από τον πόνο όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι με προσοχή για να μην τον ξυπνήσω... όταν όμως κουρνιάζει πάνω στο στήθος μου και έχει το ένα του χεράκι στο λαιμό μου και το άλλο στο μπράτσο μου...τότε σας ορκίζομαι πως η καρδιά μου πονάει και αυτή, όμως από απόλυτη ευτυχία και απόλυτη αγάπη.... Σ'ευχαριστώ Παναγίτσα μου 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς


Το μπάνιο του μικρού είναι ένας μικρός τιτανικός! Θυμάμαι μόλις γύρισα σπίτι από το νοσοκομείο η νούμερο ένα ανησυχία μου ήταν πως, (ΠΩΣ Παναγίτσα μου;;;) θα τον κάνω μπάνιο... 

Μου φαινόταν τόσο μικρός και εύθραυστος και έτρεμε η ψυχούλα μου κάθε φορά... Που να ήξερα πως ενώ το μαιμουδάκι  μου τότε κουλουριαζόταν και υπέμενε στωικά όλη τη διαδικασία κάνοντας την, (στην πραγματικότητα και όχι στο φαντασιόπληκτο μυαλό μου), εξαιρετικά εύκολη, θα εξελισσόταν στη πορεία σε έναν ατρόμητο ταραχοποιο των νερών;; (Κάνοντας τη διαδικασία εξαιρετικά δύσκολη ΚΑΙ στη πραγματικότητα και στο φαντασιόπληκτο μυαλό μου!) Και επειδή πλέον δεν είμαι τόσο ψαρωμένη όσο στην αρχή και είμαι και κομματάκι πονηρεμένη, νομίζω (νομίζω λέω) πως με το καιρό θα δυσκολεύει όλο και περισσότερο... 

Έχω άδικο; 

Να πάρω από τώρα ζώνη για το λουμπάγκο; Να εξαφανίσω μια και καλή όλα τα διακοσμητικά που του τραβάνε τη προσοχή, (τόσο που κυκλοφορεί με το ένα χέρι μονίμως απλωμένο μπας και πιάσει κάτι ο δόλιος!) ή να τα μεταφέρω κάθε φορά για την ώρα του μπάνιου και να τα επιστρέφω όπως κάνω τώρα; Τι να κάνωωωω;;; Να αφήσω τη σφουγγαρίστρα μόνιμα στο μπάνιο για την καθιερωμένη μας λιμνούλα; Να μπω τελικά μαζί του και εγώ αφού εν τέλει μούσκεμα γίνομαι; Τα πλαστικά παπάκια κάθε πότε να τα ανανεώνω; (γιατί είμαι σίγουρη πως πιάνουν του κόσμου τη μούχλα μέσα και σιχαίνομαι...) 

Όπως και να έχει, ακόμα και αν στο τέλος κάθε μπάνιου μας είμαι ξεθεωμένη και πάντα βρεγμένη, είναι από τις καλύτερες στιγμές μας, με άπειρα γελάκια, μανιακά πλατσουρίσματα και με μιας ώρας γαλήνιου ύπνου μετά (άρα και μιας ώρας προσωπικού χρόνου για τη μαμά να πιει έναν καφέ βρε αδελφέ) αφού μάλλον ξεθεώνεται και αυτός τρομάριτσα μου... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Τι είναι αυτό που κάνει έναν γονιό να χάνει τα λογικά του κάθε φορά που το μωράκι του καταφέρνει κάτι εντελώς καινούργιο; Τι είναι αυτό που με κάνει την έρμη τη μάνα να βουρκώνω μόνο και μόνο επειδή γύρισε μπρούμυτα ή επειδή σχεδόν έπιασε τα πόδια του;; Τι είναι αυτό που με κάνει να μην κουράζομαι να κάνω γκριμάτσες και γαργαλητά μόνο και μόνο για να ακούσω ένα γελάκι του; Τι είναι αυτό που μου δίνει δύναμη να σηκώνομαι από τα χαράματα και να βρίσκω την ενέργεια και να παίξω και να κάνω τις δουλειές του σπιτιού ακόμα και αν είμαι τόσο κουρασμένη που δεν θέλω ούτε καν να νυφτώ; (ή να βγάλω τις πυτζάμες μου ή να κάνω ένα ντουζ;;- Μην ανησυχείτε, δεν με έχει φάει η βρόμα, τα κάνω και αυτά θέλω δεν θέλω!) Τι είναι αυτό που με κάνει να θυμάμαι όλα του τα εμβόλια, τα κιλά, το ύψος, τη περίμετρο κεφαλιού, (!) τα φρούτα που επιτρέπεται να φάει, να μην φάει , πότε ενεργήθηκε τελευταία φορά, (τι χρώμα είχαν!!!) αλλά να μην θυμάμαι για ποιο λόγο πήγα από τη κουζίνα στη κρεβατοκάμαρα;; Τι είναι αυτό που με κάνει να πετάγομαι στον ύπνο μου με το παραμικρό, με το πιο ανεπαίσθητο κλαψουρισμά του αλλά να μην ακούω με τίποτα το κινητό μου να "χτυπιέται" ακριβώς δίπλα στο αυτί μου; Τι είναι αυτό που με κάνει ατρόμητη τώρα που είμαι μαμά ενώ παλιά θα ούρλιαζα ακόμα και στη θέα μιας τοσοδούλας αραχνούλας; Τι είναι αυτό που με κάνει την έρμη τη μάνα να μην διστάζω στιγμή να δώσω και τη ζωή μου για αυτή τη ψυχούλα; Ειλικρινά δεν ξέρω. Μάλλον πρόκειται για αρχέγονο ένστικτο. Είναι όμως συγκλονιστικό.. Άνθρωποι παλεύουν χρόνια  να αγαπηθούν  και πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν καν, και έρχεται αυτό το πλασματάκι και σου κλέβει τη καρδιά από το πρώτο δευτερόλεπτο.  

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas


Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Η πρώτη στιγμή που αντικρίζει μια μητέρα το παιδί της, η πρώτη στιγμή που το παίρνει αγκαλιά είναι μια στιγμή μοναδική. Μια στιγμή που δεν ξεχάσει ποτέ. Ακόμα και αν ξεχάσει πότε άρχισε να μπουσουλάει ή ποιο ήταν το αγαπημένο του νανούρισμα, το συναίσθημα που ένιωσε εκείνη τη στιγμή δεν θα το ξεχάσει ΠΟΤΕ. Ο χρόνος απλά σταματάει και συνειδητοποιείς πως η καρδιά σου πλέον θα κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για ΠΑΝΤΑ. 


https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Το νου σας...!!

Μοντέλο της Victoria's Secret δεν ήμουν ποτέ. 

Τουλάχιστον στην ενήλικη ζωή μου διότι ως πιτσιρίκα κρυβόμουν άνετα πίσω από καλαμιά και έμενε και χώρος. Στην εφηβεία μου μπορεί να είχε ήδη αρχίσει να διαφαίνεται η κληρονομικότητα της περίφημης περιφέρειας αχλάδι, (από τη μεριά του πατέρα μου- έτσι να τα λέμε αυτά!),  όμως και πάλι ήμουν μια χαρά κουκλίτσα και ας μην το αναγνώριζα τότε. 

Τώρα που φλερτάρω όμως πλέον με τη παχυσαρκία,  βλέπω τις παλιές μου φωτογραφίες και τρέμω στη ιδέα πως το "αθώο" φλερτ θα καταλήξει σε πολύχρονο γάμο! 

Το "κακό" ξεκίνησε όταν βρήκα τον έρωτα- τον απόλυτο έρωτα! Ο Παναγιώτης είναι γνήσιο αρσενικό, αυτό που θα σε ταΐσει στο στόμα, που η όρεξη του είναι απόλυτα υγιής για άντρα, (δεν αντέχω όσους τρώνε λιγότερο από το θηλυκό δίπλα τους- αν είναι δυνατόν), αρσενικό που δεν θέλει να μετράει τα πλευρά στην γυναίκα του και φυσικά αρσενικό που του αρέσει το καλό, (που συνήθως είναι και παχυντικό) φαγητό! 

Άλλοι λοιπόν ερωτεύονται και αδυνατίζουν, εγώ ερωτεύτηκα και πάχυνα! Μετά ήρθε η συγκατοίκηση και σαν την υπέροχη, τελειομανή, δούλα και κυρά νοικοκυρά που είμαι, έφτιαχνα διαρκώς λιχουδιές για να αποδείξω πόσο καταπληκτική είμαι, (σε όλα πια;;;;), μα  για να του δείξω κιόλας πως θα φροντίσω να μην του λείψει η υπέροχη μαγειρική της μητέρας του! Και μάλλον τα κατάφερνα αρκετά καλά ώστε από τη χαρά μου να τρώω όλο το φαγητό μου! 

Και μετά ήρθαν δυο απανωτές εγκυμοσύνες που με καθήλωσαν μήνες στο κρεβάτι και από κει και πέρα πήρα πραγματικά τη κάτω βόλτα... Όταν είσαι υπέρβαρη μαθαίνεις να αυτοσαρκάζεσαι και να "υπερκαλλιεργείς" τα υπόλοιπα προσόντα σου.  Μαθαίνεις να ζεις με τα κιλά σου και συνηθίζεις την όψη σου. Και αν ο άντρας σου είναι τόσο κύριος που δεν λέει κουβέντα και εξακολουθεί να σε θέλει και να στο δείχνει και έμπρακτα τότε... ποιος ο λόγος; 

Έφτασα όμως στο σημείο να νιώθω τις επιπτώσεις στην υγεία μου. Να υποφέρω από τα γόνατα μου και να μην μπορώ να γονατίσω και να ξανασηκωθώ. Να μην νιώθω πλέον όμορφη. Και κάπου εκεί τράβηξα τη γραμμή. Η δίαιτα είναι νομίζω δύσκολη σαν να θέλει να κόψει κάποιος το τσιγάρο... αρκεί όμως να το πάρεις απόφαση και εγώ το πήρα. Και όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά πως είμαι στρατιώτης. Οπότε... καταλαβαίνεται.... έχω "υπερκαλλιεργήσει" τόσο πολύ τα υπόλοιπα προσόντα μου που μόλις έρθει και το κορμί... θα σας επισκιάσω όλες!!!!! Το νου σας!

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Τι θέλει πραγματικά ένα παιδί;

Υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία που θα πουλήσει οτιδήποτε προκειμένου να έχουμε το μωρό μας όσο το δυνατόν λιγότερο αγκαλιά και να ασχολούμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο μαζί του. 

Relax, περπατούρες (οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν καταργηθεί από το '95), ηλεκτρονικές κούνιες, baby jumpers,  μουσικά περιστρεφόμενα, μέχρι και relax με i-pad έβγαλε πρόσφατα η fisher price! (το λιγότερο που μπορώ να το χαρακτηρίσω είναι εγκληματικό!) 

Δεν λέω κάποια είναι απαραίτητα ακόμα και για μια μαμά πλήρους απασχόλησης προκειμένου να βρίσκει χρόνο για τις απαραίτητες δουλειές του σπιτιού. Όταν όμως βλέπω πως, όσο ήσυχος και αν παίζει με τα παιχνίδια του, μόλις εμφανιστώ -είτε εγώ είτε ο πατέρας του- λάμπει το πρόσωπο του όλο, τότε τι να τα κάνω όλα αυτά; Αμέσως γονατίζω και αρχίζω να παίζω μαζί του και εν τέλει του φτάνω εγώ για να διασκεδάσει. Αρκεί να ψηλαφίσει το πρόσωπο μου, να τραβήξει τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου, να κοιτάει εκστασιασμένος τις γκριμάτσες μου και να ακούει με απόλυτη προσήλωση τα τραγουδάκια και τα παραμύθια που του λέω. 

Μια βόλτα στη γειτονιά, ακόμα και για ένα μωρό μόλις 6 μηνών είναι απλά μαγική. Θα παρατηρήσει τα ΠΑΝΤΑ γύρω του και αν ταυτόχρονα του λέμε τι βλέπουμε τότε είναι απόλυτα ευτυχισμένο. Και αν κλάψει μέσα στη νύχτα γιατί να βάλω το μουσικό περιστρεφόμενο ή τον προτζέκτορα τοίχου και να τον αφήσω να προσπαθήσει να αποκοιμηθεί μόνος του, όταν αν τον σηκώσω έστω για λίγα λεπτά στην αγκαλιά μου θα κοιμηθεί αμέσως γαληνεμένος, νιώθοντας απόλυτη ασφάλεια; Γιατί απαιτούμε από ένα ανθρωπάκι που για εννιά ολόκληρους μήνες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι μας, να μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί τόσο άμεσα; Γιατί να μην κοιμηθώ αγκαλιά με το παιδί μου αν αυτό του προσφέρει 2 ώρες μεσημεριανού ύπνου, αντί να το αφήσω να ξυπνάει κάθε δέκα λεπτά με κλάματα στη κούνια του; 

Φοβόμαστε τόσο πολύ μην "κακομάθει" το παιδί μας, μας τρομάζουν τόσο πολύ τα σχόλια των μεγαλύτερων μας ότι δεν θα ξεκολλάει από πάνω μας, που μάλλον δεν συνειδητοποιούμε πως τα χρόνια "εξάρτησης" και "προσκόλλησης" του παιδιού με τους γονείς είναι λίγα, πως οι στιγμές που θα θέλει να παίξει μαζί μας δεν είναι τόσες όσες νομίζουμε, πως τα χρόνια περνάνε γρήγορα και τουλάχιστον εγώ προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν έκανα... Γιατί δεν νομίζω πως θα τον πάω δα και φαντάρο κρατώντας τον στην αγκαλιά μου.... (για όσους ανησυχούν τόσο πολύ που τον κρατάω τόσο πολύ αγκαλιά ή που τον φοράω στο sling αντί να τον βάζω στο καρότσι...) 

Το μωρό μου μεγαλώνει κάθε λεπτό που περνάει και δεν πέρασα τόσα πολλά για να χάνω το οτιδήποτε....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς




Έγινα- επιτέλους- μάνα!

Νομίζω πως ήθελα να γίνω μαμά από... πάντα σχεδόν. 

Αφού ξεπέρασα τον σκόπελο "Θέλω να γίνω αστροναύτης", όπου μήνες έψηνα τον δόλιο πατέρα μου να με στείλει σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που διοργάνωνε τότε η NASA για παιδιά και αφού κατάλαβα ότι δεν ήμουν και το πρώτο μυαλό,  συνειδητοποίησα πως στην πραγματικότητα το μόνο που ήθελα ήταν να γνωρίσω τον απόλυτο έρωτα και να κάνω μαζί του μια υπέροχη οικογένεια με πολλά, πολλά, πολλά παιδιά.... (Φοβερό εεεε;;;)

Και με αυτό το όνειρο μεγάλωσα, με αυτό το όνειρο τρεφόμουν τις νύχτες μέχρι που στα 22 μου, τον γνώρισα. (Τον απόλυτο έρωτα ντε!) Και ήταν όπως ακριβώς ονειρευόμουν και κάτι παραπάνω. Ήταν όμως και τρία χρόνια μικρότερος μου οπότε το όνειρο να έχω ήδη το πρώτο μου παιδί στα 24, μιας και είμαι λίιιιγο του προγράμματος,  μάλλον έπρεπε να μεταφερθεί για λίιιγο αργότερα. 

Και έτσι και έγινε. Ζήσαμε τον απόλυτο έρωτα μας για 7 χρόνια πριν πάρει το άλλο μου εγώ την απόφαση να με αποκαταστήσει! Και ήταν και πάλι όπως το ονειρευόμουν και κάτι παραπάνω. Μέχρι να μείνω έγκυος για πρώτη φορά. Τότε άρχισε ο δικός μας Γολγοθάς το δικό μας φουρτουνιασμένο ταξίδι προς την Ιθάκη μας. Πέρασαν 4 χρόνια με 3 εγκυμοσύνες, οι πρώτες δυο μέχρι 7 και 8 μηνών αντίστοιχα, με δυο αγγελούδια στον ουρανό, η τρίτη τελειόμηνη  και με ένα μεγάλο θαύμα στην αγκαλιά μας. 

Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, ονειρευτήκαμε, πονέσαμε, κλάψαμε, δεθήκαμε, ξαναονειρευτήκαμε, ξαναπονέσαμε, ξανακλάψαμε, δεθήκαμε ακόμα περισσότερο μέχρι να έρθει επιτέλους η στιγμή που- μιλώντας πλέον για μένα- ζω την αρχή του ονείρου μου. Έγινα- επιτέλους- μάνα! 







Το φυλλάδιο της fisher-price...

" Όχι μαμά, δεν θέλω αυτά τα "δήθεν" μαλακά- εκπαιδευτικά- κατάλληλα για την ηλικία μου βιβλία....

 θέλω τα άλλα, τα αληθινά, που κάνουν χράτσ χρούτσ... ξέρεις εκείνα που σου δίνουν δωρεάν σε όλα αυτά τα μαγαζιά που πας να ψωνίσεις για μένα ώστε να διαλέξεις και άλλα πράγματα με τα οποία δεν θα θέλω να παίξω! Όπως πρέπει επιτέλους να καταλάβεις πως όσους κρίκους οδοντοφυίας και αν πήρες εγώ και πάλι θα προτιμώ να βάζω στο στόμα μου οτιδήποτε εκτός από αυτούς. Και ναι, το ξέρω πως έχω ένα σωρό πιπίλες και; Εγώ θέλω αυτή τη μια και μοναδική που μου αρέσει. Τα δε αρκουδάκια αγκαλιάς... τι να τα κάνω όταν έχω το πανάκι μου που μυρίζει μανούλα και γαλατάκι.... άσε που έτσι, τόσο δα να κλάψω, έχω αμέσως αληθινή αγκαλιά, την δική σου, την ψεύτικη θα θέλω;;

Και παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να στηρίζουμε αυτή την τεράστια βιομηχανία βρεφικών ειδών γιατί όπως και να το κάνουμε μάλλον τα θέλουμε εμείς περισσότερο για το παιδί μας απ' ότι το ίδιο για τον εαυτό του!! (σε αυτό το στάδιο τουλάχιστον- προλαβαίνω τις βετεράνες μανούλες!!!)





Η δική μου λεμονιά και η ιστορία πίσω από αυτήν...

Είχα αγοράσει αυτή τη λεμονιά 2 χρόνια πριν καν παντρευτούμε με τον Παναγιώτη... Έλεγα μέχρι να παντρευτούμε θα έχει βγάλει τα πρώτα της λεμόνια... Παντρευτήκαμε και ούτε δείγμα... 

"Δεν πειράζει" λέω μόλις κάνουμε το πρώτο μας παιδάκι τότε θα βγάλει... Μείναμε έγκυος την πρώτη φορά αλλά σαν και μας η λεμονιά, δεν κατάφερε να δέσει τους λίγους καρπούς που είχε βγάλει. Δεν απογοητεύομαι...με την επόμενη λέω που θα μείνω έγκυος τότε θα πάρω λεμόνια και από τη λεμονίτσα μου... (περίεργοι συνειρμοί μας βοηθούν κάποιες φορές στις δυσκολίες) 

Και με την επόμενη όμως.... τα ίδια τα ξέρετε... Το είχα πάρει προσωπικά... 

Μου λέει μια μέρα ο ξαδάδελφούλης μου... "Απλά θες χρόνο σαν την λεμονιά. Θέλει λίγο λίπασμα παραπάνω το χώμα σου, πρέπει να ωριμάσεις όπως αυτή"...

 Και τελικά φέτος που κράτησα το θαύμα μου αγκαλιά, βγαίνω μια μέρα στο μπαλκόνι μετά από πολύ καιρό και παρότρυνση του Παναγιώτη (ήξερε αυτός!) και έκπληκτη τι να δω;;; Όχι ένα, ούτε δύο αλλά 8 παρακαλώ λεμόνια!!!! 

Κατά παράδοξο τρόπο λοιπόν, με την λεμονίτσα μου, 4 χρόνια μετά τις πρώτες μας προσπάθειες... φέραμε και οι δυο εις πέρας τον στόχο μας! 

Υπομονή ήταν η μαγική λέξη και στάση...



Το υπέροχο ταξίδι του θηλασμού...



Το υπέροχο αυτό ταξίδι φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του... Μετά από 6 μήνες αποκλειστικού θηλασμού και 1 μήνα σταδιακού αποθηλασμού, θα μου λείψουν τόσα πολλά... 

Η απόλυτη αυτή επαφή τόσες φορές τη μέρα (και τη νύχτα!), το ότι σχεδόν πάντα κοιμόταν τόσο ήρεμος ενώ ταυτόχρονα τρεφόταν, το χαμόγελο του μόλις ξυπνούσε μετά από έναν ικανοποιητικό θηλασμό, το χάδι του στο πρόσωπο μου ή στο στήθος μου, η αίσθηση πως είναι ότι πιο φυσικό μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου αλλά και σε σένα, η ευκολία του ταΐσματος, οπουδήποτε και οποτεδήποτε. 

Τώρα συνεχίζουμε με έναν θηλασμό τη μέρα, πιο πολύ για να αποθηλάσω εγώ, ο μικρός έχει ήδη προσαρμοστεί άψογα!!! (εγώ πάλι δυσκολεύομαι, το ομολογώ!) Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα ξαναζήσω αυτή την εκπληκτική εμπειρία!





Μαιμουδάκι μηνών 6...

Σήμερα είμαστε 6 μηνών και 11 ημερών....(αλήθεια προς τι  ο πληθυντικός που χρησιμοποιούμε... είμαστε 6 μηνών... βγάζουμε δοντάκι, κάναμε το εμβόλιο μας...)

 Και σιγά σιγά ( ή μάλλον γρήγορα γρήγορα δεν έχω αποφασίσει ακόμη...) γινόμαστε μικρά, τοσοδούλικα ανθρωπάκια, μικρογραφία και προάγγελος του ενήλικα που θα καταλήξουμε. Φαίνεται ήσυχο παιδί μέχρι στιγμής, χαμογελαστό και μάλλον λίγο αντικοινωνικό. 

Αυτό που εμένα όμως με σοκάρει και με κάνει να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου είναι η αλλαγή στην αγκαλιά του, στο άγγιγμα του, στο κούρνιασμα του πάνω μου. Έχει αρχίσει να θυμίζει περισσότερο επιθυμία και θέληση παρά ένστικτο... Το λαμπίρισμα στα μάτια του και το τεράστιο χαμόγελο του όταν βλέπει τον μπαμπά του ή εμένα.

 Και φυσικά το  μικρό καθαρματάκι έχει ήδη καταλάβει πως με λίγη υποκρισία μπορεί να καταφέρει πολλά. Ψεύτικα βηχαλάκια, κλαμματάκια μέχρι και ψεύτικες τσιρίδες είναι πλέον στην καθημερινότητα μου για να μου θυμίζουν πως η μορφή κοινωνικοποίησης του ανθρώπου και της δράσης- αντίδρασης στις σχέσεις αρχίζει από τη κούνια...

Το μωρό μου, εγώ και το sling...

Απ' όταν  βγήκε ο Ρουβάς απο το μαιευτήριο κρατώντας τη πρωτοτοκή του αγκαλιά μέσα σε ένα κομμάτι ύφασμα- δεν ξέραμε τότε- δημιουργήθηκε ντελίριο και η απόλυτη εποχή των sling! 

Εγώ αφού ρώτησα τον παιδίατρο μας και πήρα την απόλυτη έγκριση του, αγόρασα περιχαρής το ολοδικό μου sling.... Και μου λύθηκαν τα χέρια... Ακόμα και όταν τίποτα άλλο δεν τον παρηγορούσε, με το που κούρνιαζε εκεί μέσα στην αγκαλιά μου, ακουμπώντας το κεφαλάκι του στην καρδιά μου, αμέσως γαλήνευε... 

Αλλά και μένα με έχει βόλεψει αφάνταστα, να πετάγομαι το μαγαζάκι της γειτονιάς για λίγα ψώνια ή ακόμα και για μια σύντομη βόλτα στα μαγαζιά, απλά τον "φοράω" και περνάμε και οι δύο υπέροχα... αυτός χωρίς γκρίνιες και εγώ χωρίς σακατεμένη μέση και χέρια... ( και έχοντας πάντα ένα χέρι για να βγάζω το πορτοφόλι μου!!)

 Ουσιαστικά νιώθω λίγο όπως όταν ήταν μέσα στην κοιλιά μου, τον έχω κολλητά στο σώμα μου, λίγο πιο πάνω από το στομάχι μου, το κεφάλι του ακριβώς πάνω στην καρδιά μου. Το συναίσθημα δεν περιγράφεται και το ένστικτο μου λέει πως το αγόρι μου απλά το λατρεύει...

Το μόνο ελάττωμα που βρίσκω στο να "φοράς" το παιδί σου είναι πως δεν μπορείς να ντυθείς και τόσο βαριά-  δεν βολεύει κανέναν από τους δυο- όμως τι να το κάνω το παλτό; Έχω τη θερμοφορίτσα μου και αυτό μου φτάνει.....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς





Η τοιχογραφία...

Στο δωμάτιο του μικρού υπάρχει μια τοιχογραφία...Χειροποίητη από την μανούλα του...

Όσο ζωγράφιζα την τοιχογραφία στο δωμάτιο του μικρού, ( 3 ατελείωτα χρόνια) το έκανα πιο πολύ από πείσμα παρά από θέληση...

Αυτή την τοιχογραφία την είχα ονειρευτεί για ένα κοριτσάκι. Το πρώτο μας παιδάκι. Όταν έγινε ότι έγινε και πήγαμε για το δεύτερο, αγόρι πλέον, είχα ζητήσει της θείας μου να έρθει το βαφτιστήρι της να χαλάσει ότι είχα κάνει και να μου κάνει αυτός μια τοιχογραφία. Η οποία θεία μου όμως, για τους δικούς της λόγους που ακόμα δεν έχω μάθει, το καθυστερούσε. Και ξανάγινε ότι έγινε....

 Τότε...έκλεισα την πόρτα του δωματίου και για τουλάχιστον 6 με 8 μήνες δεν την ξαναάνοιξα. Μέχρι μια μέρα. Εκείνη την ημέρα, πριν καν μείνω έγκυος για τρίτη φορά, που αποφάσισα να μπω να ανοίξω το παράθυρο να μπει φως μέσα στο δωμάτιο και μέσα στην ψυχή μου...

 Και ήταν εκείνη η στιγμή που αποφάσισα πως όταν θα μαθαίναμε ότι είμαστε ξανά έγκυος θα συνέχιζα την τοιχογραφία από εκεί ακριβώς που την άφησα. Ότι αυτή η τοιχογραφία, όσο και αν μου θύμιζε όνειρα που ναυάγησαν, ήταν αφιερωμένη και στα τρία μου παιδιά και πως όπως θα κατάφερνα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου για μια οικογένεια έτσι θα ολοκλήρωνα και αυτή. Και έτσι και έγινε.

 Τώρα λοιπόν που ο Δημήτρης αρχίζει και καταλαβαίνει και τον βλέπω πως από όλα τα διακοσμητικά, αυτοκόλλητα και παιχνίδια που έχει στο δωμάτιο του τίποτα δεν τον κάνει να γουρλώνει τα όμορφα χαμογελαστά ματάκια όσο αυτή η - όχι και τόσο πετυχημένη, εδώ που τα λέμε δεν είμαι και καμιά αρτίστα- τοιχογραφία, βουρκώνω, τον φιλάω και σκέφτομαι πως " Ναι, άξιζε"

Το ημερολόγιο μιας μαμάς








Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...