Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

#φωτογραφισετο_2017 #ΟΔικοςΜαςΟκτωβριος

Μια φωτογραφία την ημέρα, για 365 μέρες. Μια φωτογραφική πρόκληση που ξεκίνησε τρία χρόνια πριν η τρελή και γλυκύτατη Martha Blogging! 

Να ο δικός μας Οκτώβριος.




263/365 Ο Οκτώβριος με βρήκε αντί στον καναπέ μου, στον καναπέ της Σουλτανας αφού της ζήτησα να κάνει το τραπέζι της προηγούμενης Κυριακής που ποτέ δεν έγινε αφού ήμουν νοσοκομείο. Έτσι ξαπλωμένη και ήδη αρκετά κουρασμένη ψυχολογικά, αρκεί να χαζέψω αυτά τα δύο - που μαζί δεν κάνουνε και χωριά δεν μπορούνε - να κάθονται μαζί στην γωνία με τα παραμύθια και να τα χαζεύουν παρέα, για να φωτίσει λίγο η μέρα μου...#φωτογραφισετο_2017 #newmonth #newchances#believe



264/365 Άρρωστο μαϊμουδακι τις τελευταίες τρεις μέρες... Αφού ψηθηκαμε στον πυρετό το πρώτο βραδυ, τώρα είμαστε στην φάση που απλά βγάζουμε καλτσακια για να κατεβάσουμε φυσικά την, λίγο πιο πάνω από το φυσιολογικό, θερμοκρασία μας. Το παρεακι μου, η ζωή μου, τα απαλά μου πατουσακια... #φωτογραφισετο_2017



265/365 Να'ναι καλά τα επιτραπέζια, τα παζλ, τα βιβλία και το disney junior για αυτές τις 10 μέρες που ήμουν κλινηρης αλλά πάντα μαμά ενός τετράχρονου... Αύριο έρχεται επιτέλους το πολυπόθητο ραντεβού με τον γιατρό και απλά (προσ)εύχομαι να έχει εξαφανιστεί μόνο το αιματωμα και τίποτε άλλο... #φωτογραφισετο_2017 #πιστη#ελπίδα



Αυτό το πλάσμα... Τα παιδιά είναι η μόνη μας ελπίδα, το μόνο μέλλον μας- έχει δίκιο η γλυκιά μου Μενια. Αθώα, γλυκά, προσαρμοστικα, γεμάτα αγάπη και κατανόηση. Γεμάτα θέληση για ζωή. Γεμάτα όνειρα. Έτσι και αυτό εδώ το παιδί... Διανύουμε μια απαιτητική περίοδο και αντιλαμβανεται την πίεση, την αγωνία. Πιο ώριμος από όλους μας βρίσκει τρόπους να γεμίσει την καρδιά του όταν αυτή αγωνιά μαζί μας... Και πάνω στο παιχνίδι έρχεται η εξάντληση και η παραδοχή στον ύπνο... Τον απολαμβάνω σήμερα ένα τικ περισσότερο από χτες. Τον απολαμβάνω για να τιμήσω έτσι τις δύο αγκαλιές που σήμερα έμαθα πως αδειασαν, πως έμειναν μισές... Και να προσευχήθω για δύναμη- ψυχική, πνευματικη και σωματική. Και τον απολαμβάνω σήμερα μόνο ένα τικ παραπάνω γιατί έχω ζήσει την κόλαση και ξέρω. Και νιώθω ευλογία κάθε μέρα, κάθε στιγμή, όπως και να έχει. Τον απολαμβάνω ένα τικ παραπάνω και για αυτή την καρδούλα μέσα μου που χτυπά ακόμα δυνατά - ενάντια σε κάθε δυσκολία - με την ελπίδα να γίνει η επίγεια αδελφή ψυχή του. Αυτό μωρε. #φωτογραφισετο_2017#ΟχιΑλλαΑγγελουδιαΠαρακαλω



269/365 Με κάθε πρωτοβροχι του φθινοπώρου, το έχουμε "εθιμο" να φοράμε γαλότσες, να παίρνουμε τις ομπρέλες μας και να βγαίνουμε βόλτα στην βροχή. Φέτος ωστόσο δεν γίνεται, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να βγούμε στο μπαλκόνι και να βρέξουμε χεράκια... Όπως εκείνο το πρώτο φθινόπωρο που ήταν μόλις 3 μηνών...#φωτογραφισετο_2017 #ourkindoffamily#ourkindofcrazy



283/365 Το ξέρω δεν φαίνεται καλά, μα πρέπει να υπολογίσετε- πρωτον πως υποφέρω από αναγουλες και ατονία και δεύτερον πως είμαι τρεις μέρες τώρα άρρωστη με δέκατα, μπούκωμα και βήχα- μα υπάρχει ένα μειδιασμα εκεί στις άκρες των χειλιών... Είναι που σήμερα είδαμε μόνο ένα μεγαλωμένο φασολάκι και κανένα αιματωμα... Και αυτά είναι σίγουρα υπέροχα νέα. Ο αγαπημένος μου όμως σοφός θείος με συμβούλεψε σήμερα πως δεν πρέπει να φοβόμαστε να εκθέτουμε τον εαυτό μας. Έτσι και εγώ το ομολογώ. Ο φόβος επισκιάζει ακόμα την χαρά. Αυτό όμως δεν την ακυρώνει- μάλλον την κάνει με εναν περίεργο τρόπο ακόμα πιο έντονη... Στην αναμονή λοιπόν με #πίστη #ελπίδα #πείσμα#φωτογραφισετο_2017


285/365 Νιώθω κάπως σαν αυτό το #minion... Με βήχα που ξυπνάει το μοναδικό μου σύνδρομο προκαλώντας μου κράμπες που παραμορφώνουν το σώμα μου, με μόνιμο μπούκωμα και κρυάδες σε συνδυασμό με την εγκυμοσύνη, τις αναγουλες και φυσικά τα άγχη μας αφού αιματωμα δεν φαινόταν προχθές αλλά τα συμπτώματα επιμένουν- έχω φτάσει λίγο στα όρια μου...είμαι πλέον επίσημα εξαντλημένη. Μόνο αυτό το μουτράκι μπορεί να ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου και δοξάζω τον Θεό για αυτό... #φωτογραφισετο_2017#Υπομονή #ΣταΤελειωματα



286/365 Ξανά αιμορραγία. Πόνους και τρέξιμο στο νοσοκομείο μες τη νύχτα. Πάλι πίσω σπίτι , πάλι σε αναμονή, πάλι αγωνία, πάλι ένα μεγαλωμένο πια φασολάκι με ολοκαθαρα τα χεράκια και τα ποδαράκια του, τον εγκέφαλο και την καρδούλα να χτυπά πεισματαρικα... Παλεύει αυτό για μένα μου είπε η γιατρός σε εφημερία, όταν παραδέχτηκα πως δεν παλεύω ψυχικά το ιδιο για αυτό το παιδάκι μου... Κλινηρης λοιπόν και πάλι μέχρι να το ξεπεράσουμε. Με δωράκι μαιμουδενιο για να μου κρατάει συντροφιά τώρα που μπαμπας και γιος πήγαν για ψώνια.. Τι να κάνουμε; #Υπομονή #ξανά #πίστη#ελπίδα



296/365 "Κάθε αρχή και δύσκολη, κάθε τέλος και θλιβερό, το ενδιάμεσο είναι που μετράει", μια ακόμα μεγάλη αλήθεια της ζωής... Όταν η αναισθησιολογος μου μιλούσε κατά την διάρκεια της αποξεσης προκειμένου να είμαι ήρεμη, αναφέρθηκε στο ποσό τυχαίο ΔΕΝ είναι που η θάλασσα μας ηρεμεί όλους τόσο, αφού μιλάει η αρχέγονη μνήμη της μήτρας... Και αυτή είναι ακόμα μια αλήθεια... Την θάλασσα αναζήτησα πρώτα από οτιδήποτε άλλο, και όπως πάντα μίλησε στην καρδιά μου... Νέα εβδομάδα, νέα μέρα, νέα αρχή - έτσι είναι. Κάθε τι για να ξαναγεννηθεί πρέπει πρώτα να πεθάνει. Τα δέντρα απογυμνωνονται πριν γεμίσουν και πάλι ζωή, αυτός είναι ο κύκλος της φύσης και μια ακόμα αλήθεια της ζωής... Εμείς είμαστε απλά ευλογημένοι να είμαστε θεατές σε αυτή την γεμάτη αλήθειες ζωή - είτε στεναχωρες, είτε όχι... #φωτογραφισετο_2017


297/365 Αυτό το κορμάκι που έρχεται να χουχουλιασει δίπλα μου... Το χεράκι αυτό που θέλει πάντα να με αγγίζει έστω και ελάχιστα... Τα γαργαρα γελάκια στο δίχως έλεος γαργαλητο... Όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά να φωνάζουν ευτυχία, ευλογία, πληρότητα. Και η βροχή έξω που πέφτει ασταμάτητα να ξεπλενει τις στεναχωριες, να κλαίει ο ουρανός για μένα... Τι άλλο να ζητήσω;#φωτογραφισετο_2017 #πίστη #ελπίδα #σεβασμό#κατανόηση



298/365 Για μένα η κουζίνα είναι φάρμακο, πόσο μάλλον όταν δημιουργώ με αγάπη ξεχωριστά κεράσματα για την αυριανή γιορτή του μαϊμουδιου... Τα συγκεκριμένα θα δοθούν σήμερα κιόλας στους φίλους μας από την μουσική έκφραση. Για αύριο ένα θα σας πω...μοσχομυριζει πορτοκάλι όλο το σπίτι..#φωτογραφισετο_2017 #cupcakes#ΓιαΕνανΔημητρηΓινονταιΟλα



300/365 Μετά από μια γεμάτη μέρα χθες- γεμάτη από αγάπη, ευχές, κεράσματα, πολύχρωμα χρυσάνθεμα, δώρα και δωράκια - έρχεται η σημερινή μέρα που τα συναισθήματα καταλαγιαζουν και οι στιγμές μετατρεπονται μαγικά σε μνήμες γεμάτες νοσταλγία. Και είναι αυτή η στιγμή που δεν έχεις προλάβει καλά καλά να σηκωθείς από δίπλα του, και τον βλέπεις με κλειστά σχεδόν ματάκια και κατακόκκινα μαγουλάκια να έρχεται παραπατωντας δίπλα σου να ξαπλώσει και να συνεχίσει όχι μόνο στην αγκαλιά του Μορφέα μα και στην δική σου... Και είναι αυτή η στιγμή μαγική, ευλογημένη, από αυτές που σου κόβουν για λίγο την ανάσα, από αυτές που χάνεις μερικούς χτύπους της καρδιάς... Και είναι αυτές οι στιγμές που σε πλημμυρίζουν γνήσια αισθήματα ευτυχίας και νιώθεις ευγνώμων που τις ζεις... Τριακοστή μέρα από τις 365 και κάθε χρόνο είναι ένα τι πιο ξεχωριστή...#φωτογραφισετο_2017 #πίστη #ελπίδα #αγάπη



301/365 Διάφορες συνθήκες δεν μας επέτρεψαν να δούμε την παρέλαση φέτος- νομίζω είναι η πρώτη φορά που δεν τα καταφέραμε- όμως μια βόλτα, έστω και βιαστική, με την σημαία μας και ενώ τραγουδούσαμε πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, την κάναμε! (σε όλη την διαδρομή την κρατούσε αλφάδι, με τον ίδιο τρόπο συνεχώς το ψυχαναγκαστικό μου τερατάκι...)#φωτογραφισετο_2017 #ΕθνικήΕπέτειος#ΧρόνιαΠολλά



302/365 "Τα ποδήλατα μας, όπως τα όνειρα μας, ξέρουν απο ανηφοριες" #φωτογραφισετο2016


303/365 Στα βιβλία βυθίστηκα αυτόν τον δύσκολο μήνα, και θυμήθηκα ξανά πόσο ανάγκη τα έχω και πόσο με ταξιδεύουν. Το είχα ξεχάσει αυτό με την μητρότητα και τα υπέροχα παιδικά παραμύθια που κυκλοφορούν πλέον και μονοπωλούν τις αναγνώσεις μου... Έχω ολοκληρώσει τρία. Το πρώτο που επέλεξα ήταν αυτό το μαγευτικό ταξίδι στην Κωνσταντινουπολη του 1926 με 1964 από την Μαίρη Μαγουλα και τις Εκδόσεις Μεταίχμιο - Ekdoseis Metaixmio Μεγάλο βιβλίο που όμως σε κρατάει σε εγρήγορση και αγωνία σχεδόν, χωρίς να σε μπερδεύει παρά την πολύπλοκη πλοκή και τους πάμπολλους χαρακτήρες, αφού η επιλογή ονομάτων είναι χαρακτηριστικη και σε βοηθάει.#φωτογραφισετο_2017 #booklover #somanybooks#solittletime



304/365 Νομίζω πως το #haloween είναι πιθανοτατα το μόνο "ξενικο" έθιμο που δεν έχω υιοθετήσει! Από την άλλη ούτε για τις απόκριες τρελαίνομαι, ίσως έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν μου αρέσουν τα μασκαρεματα τόσο, ούτε οι υπερβολικές συμπεριφορές που συνήθως χαρακτηριζουν αυτού του είδους τις γιορτές... Ωστόσο, όταν είσαι μητέρα κάνεις πράγματα που δεν φανταζοσουν! Ο Δημήτρης Γεράσιμος λοιπόν "ενημερώθηκε" για το #haloween από τα παιδικά προγράμματα που βλέπει στο#disneyjunior και μου ζήτησε να κάνουμε κάτι! Είχα ήδη ένα φαντασματακι που μου είχε στείλει μια φίλη - φτιαγμένο πολύ απλά από γαζα, μπαμπάκι και λίγη κλωστή - ενώ η κολοκύθα στολιζε ήδη φθινοπωρινα το σπίτι μας! Του είπα λοιπόν να ζωγραφίσει μια τρομακτική φάτσα στην κολοκύθα, κάναμε και τα φαγητά μας σήμερα κάπως τρομακτικά, μα το καλύτερο είναι πως όλη μέρα παίζουμε τα τέρατα και τα φαντάσματα - παραδόξως οι τρομακτικοι χαρακτήρες είναι πολύ του στυλ μου! Τι να πω; Πήραμε και λίγη μυρωδιά από #haloween σήμερα στο σπιτικό μας! Έγινε και αυτό!#φωτογραφισετο_2017 #μητροτητα#NeverADullMoment


Για πρώτη φορά στα τρία χρόνια του #φωτογραφισετο χάνω δεκαπέντε μέρες από έναν μήνα- οι δέκα νομίζω σερί. Μην βλέπετε το κολάζ γεμάτο- είναι διπλές οι φωτογραφίες. Μας πήρε πολλά ο Οκτώβριος, θέλω να πιστεύω πως μαζί με αυτά που πήρε μας έδωσε άλλα. Έτσι είμαστε εμείς προσπαθούμε πάντα να βλέπουμε τα θετικά... Παρά την διαδικτυακή απουσία μας, η ζωή στο σπίτι κυλούσε φυσικά φυσιολογικά όπως πάντα- συμβαίνει αυτό όταν έχεις παιδί- με πολλά παιχνίδια, δραστηριότητες, γέλια ενώ γιορτάσαμε με τιμές και τις δυο γιορτές μας. 

Εάν δυσκολεύτηκα; Ναι. Ακόμα υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι αν και έχω βρει μεγάλο κομμάτι της παλιάς και λίγο ανανεωμένης ξανά- έστω και με πόνο- Γιάννας. Πάντα όμως θα κοιτάω τον ουρανό, πάντα τα σύννεφα θα μου κόβουν την ανάσα, πάντα θα ψάχνω για καρδιές και ξεχωριστές στιγμές μέσα στην μέρα μου. Στο μεταξύ, απλά ανυπομονώ για ένα Νοέμβριο ήρεμο, οικείο και χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις. 

Άλλωστε από αύριο αρχίζουμε να μετράμε αντίστροφα για τα Χριστούγεννα- μην ξεχνιόμαστε....

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Τα σκοτεινά πρόσωπα της νεογνικής απώλειας.

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τον Οκτώβριο- παγκόσμιο μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης- θέλω να μιλήσω για κάτι που δεν έχω μιλήσει τόσο ξεκάθαρα, παρά το γεγονός πως τέσσερα χρόνια τώρα έχω σπάσει πολλές φορές την σιωπή μου επί του θέματος. 

Θέλω να μιλήσω για τα σκοτεινά πρόσωπά της νεογνικής απώλειας- αυτά που περνάνε όλοι οι πενθούντες γονείς, άλλοι περισσότερο- άλλοι λιγότερο, άλλοι πιο έντονα- άλλοι λιγότερο. Θα μιλήσω για τα συναισθήματα ανικανότητας, για τις ενοχές, για την ζήλεια, για το έντονο αίσθημα αδικίας, για την μοναξιά, τον φόβο και την παραφροσύνη. 

Όσοι με παρακολουθείτε γνωρίζετε πως πέραν των δυο απωλειών που έχουμε ζήσει ήδη, ο μήνας αυτός στιγματίστηκε από μια ακόμη. Τόσα χρόνια μιλάω για την απώλεια- μιλάω από όταν την πρώτοζησαμε, εφτά χρόνια τώρα δηλαδή, άσχετα αν γράφω για αυτή μόλις τέσσερα.  Τόσα χρόνια προσπαθώ να κρατήσω την μνήμη των παιδιών μου ζωντανή, να έχω δικαίωμα στην ύπαρξη τους, να αναγνωρίζομαι ως μητέρα τους από την πρώτη στιγμή. Μα το κυριότερο, τόσα χρόνια παλεύω να έχω δικαίωμα στο πένθος, πένθος που δεν έχει αρχή μέση και τέλος- το πένθος αυτό ζει όσο ζεις και εσύ, αλλάζοντας και αυτό μορφή μαζί σου. 

Τόσα χρόνια λοιπόν μετά, τόσες κουβέντες μετά, άκουσα και πάλι τα θρυλικά "Δεν πειράζει μωρέ", "Πάμε παρακάτω" "Μην κλαις", "Μην στεναχωριέσαι". Τόσα χρόνια μετά ανακάλυψα πως υπάρχουν άνθρωποι- οικείοι άνθρωποι- που δεν ήξεραν καν πόσο προχωρημένες στην κύηση ήταν οι πρώτες μας απώλειες, τόσα χρόνια μετά ανακάλυψα πως υπάρχουν οικείοι και πάλι άνθρωποι που δεν ξέρουν καν πως έχουμε φωτογραφία από το δεύτερο παιδί μας. Πράγμα φυσικά που σημαίνει πως όχι μόνο δεν έχουν πάει ούτε μια φορά στο μνήμα να ανάψουν ένα καντηλάκι, μα το κυριότερο δεν έχουν καν κουβεντιάσει με μας σχετικά- διότι αν είχαν συζητήσει μαζί μας θα το ήξεραν αναμφισβήτητα. Τόσα χρόνια μετά δυστυχώς συνειδητοποιούμε με μεγάλη μας λύπη πως ακόμα ο κόσμος πιστεύει πως αν μιλήσει για τα αγγελούδια μας θα μας τα θυμίσει και θα στεναχωρηθούμε. 

Λες και τα ξεχνάμε στιγμή. Λες και η στεναχώρια δεν ρίζωσε βαθιά μέσα μας για πάντα. 

Και ο λόγος που θα μιλήσω σήμερα για το σκοτεινό πρόσωπο της απώλειας, είναι ακριβώς αυτός. Διότι επειδή οι περισσότεροι καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν τον πόνο της νεογνικής απώλειας με αξιοπρέπεια και βγαίνουν από αυτόν πιο δυνατοί και παραδόξως με ένα πιο βαθύ και ειλικρινές χαμόγελο- βλέπετε ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει το θαύμα και να εκτιμάς την ευλογία στις μικρές στιγμές- ο κόσμος γύρω τους νομίζει πως είναι εύκολο, (δεν είναι),  πως το ξεπέρασαν, (δεν το ξεπέρασαν, το αντιμετώπισαν), πως ξέχασαν, (δεν το ξέχασαν και ούτε πρόκειται).  Θα μιλήσω, γιατί ιδέα δεν έχουν σε τι σκοτάδια βούλιαξαν όλοι όσοι έζησαν τον πόνο του να "δώσουν" θάνατο αντί για ζωή, πριν οδηγηθούν και πάλι στο φως. Και δεν έχουν ιδέα, γιατί τα σκοτάδια όλοι τα αποφεύγουν- κανείς δεν τα αγαπάει, φοβούνται μην βουλιάξουν και αυτοί- ενώ στο φως όλοι τρέχουν να "κλέψουν" λίγη από την ζεστασιά. Στους περισσότερους δεν περνάει καν από το μυαλό να επιχειρήσουν να γίνουν αυτοί το φως στα σκοτάδια κάποιου.... 

Και αυτό πονάει. Εφτά χρόνια μετά την πρώτη απώλεια και μόλις 16 μέρες μετά την τρίτη απώλεια, πονάει ακόμα. 

Βλέπετε, ακόμα και εμείς οι ίδιοι που το ζήσαμε νομίζουμε κατά διαστήματα πως αυτά τα σκοτεινά πρόσωπα της απώλειας θάφτηκαν την μέρα που βγήκαμε ξανά στο φως. Έρχεται όμως η στιγμή που συνειδητοποιείς πως δεν θάφτηκαν ποτέ- απλά είναι παραμελημένα και λίγο σκονισμένα σε μιαν άκρη του μυαλού σου. Μια ιδέα παγωμένου αέρα να μπει μέσα εκεί, στα φανέρωσε στο λεπτό. 

Πως να ξεχάσεις το αίσθημα κενού- του απόλυτου κενού- που νιώθεις μόλις σου αφαιρούν από τα σπλάχνα σου το παιδί σου; Πως να γεμίσεις το άδειασμα όταν οι ίδιοι οι γιατροί δεν σε αφήνουν να το κρατήσεις αγκαλιά; Πως να ξέρεις για ποιον πενθείς όταν δεν σου δείχνουν καν το ίδιο σου το παιδί; Πως να ξεχάσεις το κρύο και την παγωνιά που νιώθεις μόλις γυρίζεις στο άδειο σπίτι; Πως να μην κλάψεις μπροστά στο παιδί που ήδη σε περιμένει σπίτι; Πως να ακυρώσεις έτσι απλά την ύπαρξη του άλλου σου παιδιού μόνο και μόνο επειδή δεν επέστρεψε σπίτι μαζί σας; Πως να κοιτάξεις κατάματα την φίλη που κρατάει το μωρό της στην αγκαλιά της,  όταν και η ίδια αποφεύγει το δικό σου βλέμμα; Πως να ξεχάσεις τα κλάματα των μωρών από τα διπλανά δωμάτια όταν το δικό σου ήταν αφύσικα σιωπηλό; Πως να μην πονάς όταν βλέπεις μητέρες με τα μωρά τους, όταν εσύ έχεις βάλει το άψυχο σώμα του δικού σου σε ένα κουτί και κάτω από μια μαρμάρινη πλάκα; Πως να γιορτάσεις γενέθλια ξανά όταν η δική σου καρδιά συνέχισε να χτυπάει την στιγμή που του παιδιού σου σταμάτησε; Πως να ξεχάσεις πως σου έδωσαν χάπια για να μην έχεις γάλα; Πως είχες λόχια και όλα όσα έχει μια μητέρα που γέννησε, εκτός από το σημαντικότερο; Το παιδί της; Πως να ξεχάσεις πως συνέχισες να βγάζεις γάλα για άλλα πρόωρα θαύματα και ας έθαψες μόλις το δικό σου θαύμα - πόση δύναμη νομίζεις πως θέλει αυτό; Πως να εξηγήσεις τα γιατί στον εαυτό σου, τα ατελείωτα παιχνίδια του μυαλού προσπαθώντας να σκεφτεί κάθε στιγμή και λεπτό που προηγήθηκε πριν συμβεί το κακό, ώστε να αιτιολογήσει η λογική τα παράλογα; Με τι καρδιά να κοιτάξεις τα μπαλόνια στον διάδρομο του μαιευτηρίου, πόσο να αντέξεις τα χαρούμενα πρόσωπα και τα "Να σας ζήσει" που ακούς διαρκώς στους δίπλα θαλάμους αφού στον δικό σου έχει πέσει νεκρική σιγή; Πως να αποδεχθείς την πιθανότητα πως δεν θα ξαναγίνεις μητέρα- πως δεν θα ακούσεις ξανά αυτό το φρέσκο από Θεό κλάμα, πως δεν θα ξαναθηλάσεις, δεν θα ξανανιώσεις την χαρά του να σε κλωτσάει κάποια ψυχή εκ των έσω και να χαίρεσαι για αυτό; Πως να εξηγήσεις πόσο παράλογο είναι να παλεύεις για τα αυτονόητα, πόσο ανίκανη νιώθεις που για κάποιο λόγο δεν κατάφερες να εκπληρώσεις τον πρωταρχικό σου ρόλο ως γυναίκα; Σε ποιον να μιλήσεις για τους εφιάλτες, τους τόσο τρομακτικούς που ξυπνάς με λυγμούς, εφιάλτες που σε συνοδεύουν για πάντα μετά την απώλεια; Πως να εξηγήσεις πως παρόλα αυτά λαχταράς να κοιμηθείς μην και σου χαρίσει και κάποιο όμορφο όνειρο, κάποιο που να δεις πάλι την μορφή του, να το νιώσεις πάλι μαζί σου; Πως να εξηγήσεις τον μόνιμο φόβο Θεού που έχεις, (και ας τα έχεις βρει πια μαζί Του), πως να εξηγήσεις την ανάγκη σου για αγάπη δίχως όρους, πως να εξηγήσεις τις "παράλογες" φοβίες σου; Πως να εξηγήσεις τον θυμό σου όταν βλέπεις μιζέρια και αχαριστία σε ανθρώπους που τα παιδιά τους, τους χαρίστηκαν με ευκολία, σε ποιον να τολμήσεις να πεις πως παλεύεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος για να αξίζεις μια θέση δίπλα στα αγγελούδια σου όταν έρθει  ώρα χωρίς να σε περάσει για τρελή; Πως να συνεχίσεις να απαντάς στα "Μόνο ένα παιδί έχεις;" ή στο "Άντε, πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;" όταν οι ίδιοι που ρωτάνε ποτέ δεν αναγνώρισαν το πένθος σου; Πως να εξηγήσεις πως ήθελες το μωρό σου δίπλα σου, έστω και νεκρό, πως να το αποχωριστείς, ποιος γονιός είναι έτοιμος για αυτό; Πως να απαντήσεις όταν σου ζητάνε να είσαι ευγνώμων για τα παιδιά που ήδη έχεις, πως να εξηγήσεις πως είσαι ευγνώμων- περισσότερο από όσο θα είναι αυτοί που στο λένε σε όλη τους τη ζωή- αλλά θες να τους ρωτήσεις ποιο δικό τους παιδί θα ήταν διατεθειμένοι να αποχωριστούν; Πως να το κάνεις αυτό χωρίς να σε θεωρήσουν κακιά; Πως να εξηγήσεις πως αν δεν το έχουν ζήσει δεν μπορούν να έχουν και άποψη; Πως να δώσεις να καταλάβουν πως απλά πονάς... 

Είτε το είδαν το παιδί σου, είτε όχι- είτε το είδες και η ίδια, είτε όχι, δεν παύει λεπτό να είναι το παιδί σου. Αίμα από το αίμα σου. Ψυχή από την ψυχή σου. 

Πως να καταλάβουν  πως ο μόνος λόγος που στέκεσαι ακόμα στα πόδια σου είναι επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή. Πως να καταλάβουν τον αγώνα που έδωσες, που δίνεις και που θα δίνεις σε όλη σου την ζωή για να αντιμετωπίζεις τα πολλαπλά αυτά σκοτεινά πρόσωπα της απώλειας. Πως να ξέρουν αν δεν σε ρωτήσουν έστω και μια φορά πως ένιωσες, πως νιώθεις... 


Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλα μου τα αγγελούδια. Είναι αφιερωμένο σε όλα τα αγγελούδια του ουρανού. Είναι όμως αφιερωμένο και σε όλες τις αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων, αυτές που μου δίνουν δύναμη από την δύναμη τους, αυτές που ένα μικρό κομμάτι τους κρύβεται σε αυτό εδώ το κείμενο. Είναι αφιερωμένο και σε σένα που δεν έχεις ζήσει την νεογνική απώλεια ή απώλεια κύησης και ούτε στο εύχομαι. Εύχομαι όμως- την επόμενη φορά που θα βρεθείς απέναντι με μια μητέρα, έναν πατέρα ή ένα ζευγάρι που την έζησε- να βρεις την δύναμη να τους κοιτάξεις στα μάτια, να τους πεις πως λυπάσαι και να τους ρωτήσεις πως νιώθουν. 

Αν αυτοί έχουν την δύναμη να σου πουν, τότε έχεις σίγουρα και εσύ την δύναμη να τους ακούσεις. 

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Σκέψεις για την Μυρτώ μας... (από έναν μπαμπά αγγέλου)


Ζούσαμε στο μπλε συννεφάκι μας. ( σαν αγοράκι ας μην πω ροζ).
Δεύτερη εγκυμοσύνη πολύ πιο προγραμματισμένη αυτή τη φορά .
Είναι αυτό το σοφό όταν κάνει σχέδια ο άνθρωπος τα βλέπει ο Θεός και γελά.
Όλα καλά και τέλεια μετά από ψιλοπροβλήματάκια που δεν προοιωνίζουν τίποτα δυσάρεστο είμαστε στην τελική ευθεία. Μετράμε μέρες για VBAC .

Τηλεφώνημα στην δουλειά, έντονος πόνος , αδιαθεσία έλα να δούμε τι θα κάνουμε. Σε εγρήγορση αλλά και χαλαρά. Μπάνιο να είναι χαλαρή και μετά από επικοινωνία με τον γιατρό αποφασίζουμε να πάμε από εκεί και αν δεν είμαστε για γέννα ξαναγυρίζουμε. Τόσο χαλαροί και cool.

Φάε και λίγη σοκολάτα μήπως και νιώσεις το παιδί. Δεν πειράζει που δεν το καταλαβαίνεις το παιδί μπορεί να έχει λουφάξει πριν την μεγάλη έξοδο, συμβαίνουν αυτά. Στη διαδρομή σπάνε τα νερα ( ή έτσι νομίζαμε ) τηλέφωνα, μηνύματα , γεννάμε. Παμε να κατέβουμε, ΣΟΚ αίματα , κλάματα αλλά όλοι μας καθησυχάζουν δεν πειράζει αφού είστε εδώ όλα καλά ( έτσι νομίζανε ) . Λεπτομέρεια της βραδιάς η καημένη η νοσηλεύτρια να λέει στη Δέσποινα σε παρακαλώ έχω λερωθεί με αίμα , πες μου ότι δεν έχεις AIDS, δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση της.

Μαθαίνω με ανορθόδοξο τρόπο για την απώλεια αλλά θα πρέπει να μείνω ψύχραιμος μέχρι να ενημερωθώ επίσημα. Ο πατέρας της ακόμα στο μπλε συννεφάκι του.
Ο γιατρός με καλεί και εν συνεχεία την βλέπω , δεν παίρνει αναβολή άμεσα χειρουργείο μην έχουμε περεταίρω απώλειες. Πλέον μοιραζόμαστε το χαμό του παιδιού με τρίτους και αγωνιούμε για τη Δέσποινα. Η διαδικασία έγινε σχετικά γρήγορα λόγω της φύσης της επέμβασης. Με ξανακαλούνε και μας ρωτάνε αν θέλουμε να δούμε το παιδί . 

Ας είναι καλά η Δέσποινα λέει ναι . Αν έλεγε όχι πιθανόν εγώ να το έβλεπα .
Παιδί, απλά σα να κοιμάται . Να είμαι και εγώ καλά που τους έβγαλα φωτογραφία. Αν δεν το έκανα ίσως θα το μετάνιωνα για πολύ καιρό.

Δωμάτιο μόνοι μας . Ξάγρυπνος να πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο να κλείνω την πόρτα να ακούγονται κλάματα μωρών . Βουβό και ενεργό κλάμα όλη την νύχτα . Επόμενη μέρα , ο γιατρός μας επίσκεψη . Εκεί να δείτε κλάμα που έριξε ο άνθρωπος , εγώ απουσίαζα για τα γραφειοκρατικά.

Το μαιευτήριο μας προτείνει ομαδική ταφή και λέμε όχι ,(απαίτηση της Δέσποινας που και για αυτή την επιλογή θα την ευχαριστώ για πάντα) .Επιμονή της υπεύθυνης μαίας και να μου λέει , που να μπλέκετε και άλλα τέτοια. Ρητώς τους λέω ΟΧΙ.

Αποφασίζεται να φύγουμε νωρίτερα. Στο κοστολόγιο βλέπω έξοδα ταφής . Τους λέω κάνετε λάθος μου λένε όχι το έχετε υπογράψει., Τους ζητώ να μου βρούνε που το υπέγραψα αυτό. Το κουτάκι για συναίνεση ομαδικής ταφής μετά από καυγάδες διαπιστώθηκε όντως κενό. Αλλαγή τιμολογίων κ,λ.π.

Το παιδί πέραν 20 κάτι εβδομάδων πρέπει να πάρει ληξιαρχική πράξη θανάτου. ΜΕΓΑ λάθος του κράτους δεν δηλώνετε το παιδί πουθενά. Απλά ότι πέθανε , μα πως πέθανε αν δεν γεννήθηκε. . Δεν έχει σημασία δεν γράφετε σε κανέναν δημοτολόγιο εφόσον γεννήθηκε νεκρό. Άρα η Μυρτώ μας είναι στην ανυπαρξία για το κράτος.

Στο σπίτι να υπάρχει ένα 3χρονο παιδί να περιμένει το αδελφάκι του. Είχαμε δώσει εντολή να μη του πει κανείς τίποτα , Εγώ και μόνο εγώ να του εξηγήσω. Εκει σας θέλω πώς να τα πεις αυτά σε ένα πανέξυπνο πλάσμα. Αν με ρωτήσετε τώρα δεν θυμάμαι να σας πω τι με φώτισε ο θεός και είπα , τα έχει απορρίψει το μυαλό μου αυτές τις στιγμές ( το έχω αυτό το καλό). Σίγουρα μένεις στα θετικά. Η μαμά είναι καλά. Αύριο έρχεται σπίτι.

Σπίτι , ώρες δύσκολες πραγματικά , Για όλους.

Από το μαιευτήριο είχαν ενημερώσει το γραφείο τελετών να φέρουν μια κούτα να πάρει το παιδί και αυτοί έφεραν μια κανονική κούτα super market τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται τραγικό εκείνη τη στιγμή ήμουν απλά θεατής των καταστάσεων . Η υπεύθυνη Μαία αρνείται να το δώσει με αυτό τον τρόπο και όπως ήταν και το λογικό το γραφείο τελετών έφερε τη κανονική λευκή μικρή κάσα.

Σχήμα οξύμωρο το κανονική και μικρή……

Αφού κράτησα ξανά το μικρό της σωματάκι την πήραμε για το γραφείο τελετών να την ετοιμάσουν. Ταφή. Ελάχιστοι άνθρωποι . Αρνηθήκαμε περισσότερους αν και ενδιαφέρθηκαν.

Ο κύκλος σε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να είναι απίστευτα κλειστός.

Η κατασκευή του μνήματος μας έβαλε σε μια διαδικασία να πάμε και να ψάχνουμε άλλα παιδικά μνήματα και σε άλλα νεκροταφεία. Εκεί είναι που νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου. Εκεί είναι που βλέπεις πιο τραγικές ιστορίες από τη δική σου. Εκεί είναι που λες τα έχω δει όλα δεν με φοβίζει τίποτα. Λίγο καιρό αργότερα πέθανε η μητέρα μου σε μεγάλη ηλικία. Τι είχε να μου πει εμένα περισσότερο αυτό , εδώ είχα θάψει το ίδιο μου το παιδί.

Θεωρώ ότι η απώλεια παιδιών μας κάνει πιο σοφούς. Πέφτεις μέσα στο πύρινο καζάνι και βγαίνεις ζωντανός . Γιατί πρέπει να βγεις. Πιο σοφός είπαμε όχι πιο νεκρομένος. Το παιδί είναι εκεί που είναι και είναι ευτυχισμένο , μη μένετε στην μιζέρια της απώλειας και μη μένετε σε καμία μιζέρια. Η ζωή συνεχίζεται είτε έχετε άλλο παιδί είτε θα αποκτήσετε είτε και όχι. Ο σκοπός και το νόημα της πρόσκαιρης ζωής είναι η σωτηρία της ψυχής . Του παιδιού μας σώθηκε η δική μας άραγε θα σωθεί; 

Αυτή πρέπει αν είναι η αγωνία μας .

Στα νοσοκομεία γίνονται κάθε μέρα θαύματα. Το θαύμα δεν είναι στον άρρωστο που δεν έχει πλέον καρκίνο , ( γίνεται και αυτό αλλά πολύ σπάνια) το θαύμα είναι η αλλαγή στις καρδιές αυτών που βιώνουν τον πόνο και λένε δόξα το Θεώ. Το θαύμα είναι εκεί που ο αδελφός συγχωράει αδελφό μετά από 40 χρόνια που είχαν να μιλήσουν στο κρεβάτι του πόνου.

Κάτι τελευταίο .

Μητέρες που κάνατε άλλες επιλογές μη στεναχωριέστε , τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι το απόλυτα σωστό. Γιατί δεν είναι σωστό να θάβεις το παιδί σου.

Αν δεν έθαψες μόνη σου το παιδί , αν δεν έχεις φωτογραφία του , αν δεν έχεις ουράνιο τόξο μη στενοχωριέσαι. Εκεί δίπλα στο τάφο ενός άλλου δικού ανθρώπου υπάρχει ένα μικρό μνήμα πιθανώς και ξεχασμένο από κάποιο άλλο παιδί, πάνε λουλούδια σε εκείνο το μνηματάκι και άφησε τα.

Εσύ που δεν έχεις φωτογραφία δες μια φωτογραφία του Αιλαν και κάθε παιδιόύ από τη Συρία και από όπου αλλού και αυτό σα να βλέπεις το παιδί σου είναι.

Όσο για εσάς που δεν έχετε ακόμα το ουράνιο τόξο σας , να έχετε πίστη και όλα μπορεί να γίνουν αν πρέπει να γίνουν. Το βασικό είναι να είστε καλά με το σύντροφο σας. Και πάντα υπάρχουν παιδία που χρειάζονται μια ζεστή αγκαλιά.

ΥΓ. Αν κάποιος μπαμπάς τύχει και το διαβάσει αυτό κάντε μου τη χάρη και σεβαστείτε τα θέλω της συντρόφου σας. Αν θέλει φωτογραφίες μην την αποκαλέσετε μακάβρια και παράλογη . Αν δεν θέλει ταφή να μη κάνει, αν θέλει να γίνει.

Είναι ιερά τα θέλω της μάνας που έχασε τον καρπό της κοιλιάς της.







Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Στέλνοντας- ξανά- ένα κομμάτι της καρδιάς μας στον ουρανό...

Σε αυτή την εγκυμοσύνη, την τέταρτη πλέον στην σειρά, μόλις ξεκίνησα να έχω αιμορραγίες ένα πράγμα παρακαλούσα κάθε μέρα την Παναγία. Αν ήταν να κρατήσω αυτό το μωρό στην αγκαλιά μου να αντέξω τα πάντα- το έχω ξανακάνει και θα το ξαναέκανα. Αν όμως δεν ήταν να το κρατήσω στην αγκαλιά μου, να το πάρει από κοντά μου σύντομα. Μην με βασανίσει. 

Και έτσι και έγινε. Αυτό το φασολάκι δεν ήταν γραφτό να το πάρουμε αγκαλιά. Αυτό το φασολάκι ήταν γραφτό να στολίσει λίγο περισσότερο τον Παράδεισο. Αυτό το φασολάκι ήταν γραφτό να μεταμορφωθεί σε αστέρι και να φωτίσει λίγο περισσότερο τον νυχτερινό ουρανό. 

Έχοντας αποχαιρετήσει δύο μωρά κοντά στις 30 εβδομάδες, το να αποχαιρετήσουμε ένα στην ένατη εβδομάδα σίγουρα μας πόνεσε λιγότερο. Δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου. Το όνειρο όμως που ναυαγεί πονάει το ίδιο. Το γεγονός ότι τώρα πονάει και το παιδί μας μαζί μας, μας πληγώνει περισσότερο. 

Μπορεί το φασολάκι μας να είχε μόλις διαμορφωθεί. Ίσα που προλάβαμε να ακούσουμε καρδούλα, να δούμε χεράκια και μια υποψία από ποδαράκια. Από την στιγμή όμως που εμείς πιστεύουμε πως το έμβρυο εμψυχούται από την στιγμή της σύλληψης, δεν παύουμε να μετράμε ένα ακόμα αστέρι στον ουρανό. 

Αποχαιρετήσαμε ακόμα μια φορά, μαζί με το αστεράκι μας, ένα μικρό κομμάτι της καρδιά μας. Και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Τα λόγια φτωχά μπροστά τους. Το μυαλό μπερδεμένο σαν ένα κουβάρι. 




Έχοντας πλέον ένα παιδί στην αγκαλιά μας, κάθε απόφαση μας επηρεάζει και τον ίδιο. Δεν παλεύουμε δυο μόνο αλλά τρεις. Και ειλικρινά δεν ξέρεις πια για ποιον παλεύεις. Γιατί παλεύεις. Πόσο ακόμα αντέχεις να παλεύεις. Που σταματάει η προσωπική επιθυμία; Πόσο αντικειμενική είναι αυτή σου η επιθυμία; Πότε καταλαβαίνεις αν πρέπει να υπερτερήσει η λογική; Πόσο ακόμα πρέπει να ακούς το συναίσθημα; 

Δεν ξέρω ειλικρινά. Αυτό που ξέρω είναι ότι παρόλο που- λόγω των σπάνιων συνδρόμων μου- για μια απλή απόξεση χρειάστηκε τέσσερις ώρες χειρουργείο, παρόλο που δεν υπάρχει ένας γιατρός που να θέλει να με ξαναδεί έγκυο, παρόλο που τα ψυχικά αποθέματα είναι αισθητά λιγότερα και στους δυο μας- εμείς ακόμα δεν αποκλείουμε τίποτα. Ακόμα αρνούμαστε να πειστούμε πως δεν θα έχει συνέχεια. Ακόμα επιμένουμε να πιστεύουμε στο θαύμα. Ακόμα έχουμε απύθμενη αγάπη να δώσουμε. Ακόμα κοιταζόμαστε τα μάτια και έχουμε το ίδιο όνειρο... 

Και δεν ξέρω αν τελικά έχουμε τα λογικά μας ή έχουμε χάσει εντελώς το μυαλό μας... 

Αντίο βρε αστεράκι... Δώσε λίγη μυρωδιά από εδώ στα αδέλφια σου και θύμισε τους πόσο είχαμε λαχταρήσει και αυτά... 

13-10-2017 


Φθινόπωρο στον έρωτα

απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ’ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ’ αρνηθώ ξανά.






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...