Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

#φωτογραφισετο_2018 #ΟΔικοςΜαςΑπρίλιος

Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά η συνήθεια που έγινε λατρεία.

Μια φωτογραφία την ημέρα για 365 μέρες. Τόσο απλό. Να ο δικός μας Απρίλιος. 




91/365 Οι Κυριακές είναι πάντα πιο ξεχωριστές με τον αγαπημένο σου ξάδελφο παρέα...#φωτογραφισετο_2018



92/365 Το μικρακι μου... Τι και αν δεν ξέρει να διαβάζει ακόμη... Θέλει να κρατάει το βιβλιαράκι του και να το χαζεύει... #φωτογραφισετο_2018#ΜεγάληΕβδομαδα #πίστη #αγάπη



93/365 Λίγο πριν το κλείσιμο μιας πολύ γεμάτης ημέρας, έρχεται αυτή η εικόνα... Πατέρας και γιος. Να τα κουβεντιαζουν εκεί μπροστά από ένα εκτυφλωτικό ηλιοβασίλεμα. Και ξαφνικά αυτή είναι η πιο σημαντική στιγμή αυτής της ημέρας... (το βλέπεις το λουλουδάκι; Για μένα προορίζεται...)#φωτογραφισετο_2018 #ourkindoflove#ourkindoffamily



94/365 "Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε.." Τι παραπάνω να πω εγώ; Τα είπε όλα ο Ελύτης... #φωτογραφισετο_2018



95/365 Πόσο αγαπώ τις παραδόσεις... Κόκκινη Πέμπτη και για μας λοιπόν, βρισκόμαστε πια στην τελική ευθεία... Κόκκινη σαν το αίμα. Κόκκινη σαν το χρώμα του πόνου μα και της αγάπης.#φωτογραφισετο_2018



96/365 Ακόμα μια Μεγάλη Παρασκευή που κλαίνε οι ουρανοί... #φωτογραφισετο_2018



97/365 Ένα μεγαλόπρεπες ηλιοβασίλεμα. Αντάξιο της μεγαλοπρεπειας της Ανάστασης του Κυρίου μας.. Χρόνια πολλά και ευλογημένα...#ΚαιΑνΑκομαΔενΠιστευειςΣταΘαυματαΤοτεΤιΠαραπανωΝαΣουΠω#φωτογραφισετο_2018


98/365 Προσπαθώ να διαλέξω μια φωτογραφία να ντύσω την μέρα και μου αρέσουν όλες... Εν τέλει όμως θα διαλέξω την πιο κοινότυπη. Γιατί ο μπαμπάς μας έλειπε την μισή μέρα και μόνο όταν τελικά ανταμωσαμε καταλάβαμε πως ήταν γιορτινή... Χριστός Ανέστη!!! (μας "έφαγε λάχανο" το μαϊμούδι!!)#φωτογραφισετο_2018



100/365 Σήμερα θα "κλέψω" λίγο στο#φωτογραφισετο_2018 με χθεσινή φωτογραφία... Όταν τα ξαδέρφια "παίζουν" με τις κάμερες στο κινητό και λαμβάνεις αυτή την εικόνα... Και αναρωτιέσαι. Ποιο είναι αυτό το αγόρι και που στο καλό είναι το μωρό μου;;;#ΕγωΑπλαΑνοιγοκλεισαΤαΜατια #almostfive#myboy #mylittlemonkeyboy #photocreditsElena

101/365 Πολύ δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί αυτό το μικρακι σήμερα... Βλέπετε, αύριο περιμένει καλεσμένους - τους οποίους και θα φιλοξενήσουμε- και απλά δεν κρατιέται... Φαντάσου να τους θυμόταν κιόλας... #φωτογραφισετο_2018 #ανυπομονησία#mylittlemonkeyboy




102/365 Τους καλοδεχτηκα λέμε!! Έχουμε γάμο λέμε!! Δώδεκα άτομα σε ένα σπίτι λέμε! Το όνειρο μου για πολυμελη οικογένεια παίρνει σάρκα και οστά😜😁😜😁😜 #ΣαββαΛεγεΟτιΘες#ΕμεναΜουΑρεσει #οικογένεια #ΚύπροςΕλλαδα#ΣαλονιΤραπεζαρια #ΕιμαιΠανταΗΟικοδεσποινα 😉😉 #φωτογραφισετο_2018



103/365 Τα πάντα είναι πιο όμορφα με παρέα...#Μαρισα #παρεακι #couzlove#φωτογραφισετο_2018



Έχουμε γάμο λέμε.! Την παντρεψαμε λέμε! Χαμός θα γίνει λέμε!! #κουνιαδουλα #ΤάκηςΚαιΧριστινα#φωτογραφισετο_2018



109/365 Οι τελευταίες ημέρες με (ξανά) δίδαξαν πολλά... Μου θύμισαν πόσο τραγικά απρόβλεπτη μπορεί να γίνει η ζωή. Μα και πόσο υπέροχα απρόβλεπτη. Μου θύμισαν πώς η χαρά και η λύπη είναι φίλες καρδιακές και βαδίζουν χέρι - χέρι. Μου θύμισαν πως η κάθε στιγμή είναι μοναδική και μετράει. Μου θύμισαν το κυριότερο. Πως η ζωή συνεχίζεται. Πως ο ήλιος θα ανατέλλει πάντα το πρωί και θα δύει πάντα το βράδυ. Πως φως και σκοτάδι εναλασσονται διαρκώς. Πως ακόμα και αν δεν ανοίξεις τα παράθυρα σου, το φως θα βρει μια ρωγμουλα και θα τρυπώσει... Μα πως αν τα ανοίξεις, θα σε πλημμυρίσει ζεστασιά και ελπίδα...#φωτογραφισετο_2018 #ΘαΜεινωΣεΑυτα


110/365 Από την Δευτέρα μέχρι και την Τετάρτη το απόγευμα ψηνόμουν στον πυρετό. Μέσα σε όλα, ήρθε μια αμυγδαλιτιδα να με αποτελειώσει. Είχα δέκατα μέχρι και την Πέμπτη το βράδυ, ενώ ο πόνος είχε αρχίσει πλέον με την αντιβίωση και τα παυσίπονα να είναι υποφερτός. Έχοντας βγεί από μια απαιτητική εβδομάδα με καλεσμένους, ετοιμασίες και ένα σοκαριστικο απρόοπτο, η αλήθεια είναι πως ψάχνω ακόμα τα πατήματα μου. Τις δυο τελευταίες μέρες ωστόσο που νιώθω καλύτερα, είχα την τύχη να έχω τον Παναγιώτη σπιτι με αποτελεσμα να πάρω ασυλία από κάθε καθήκον μου μέσα στο σπίτι - μόνο μου καθήκον η Γιάννα. Και ξέρεις, έπρεπε να παραληρω από πυρετό για να μην λουστώ στις ενοχές για αυτό το διάλειμμα μου. (γιατί είμαι ενοχικη μητέρα, σύζυγος, νοικοκυρά -το παραδέχομαι). Έπρεπε το σώμα να φτάσει στα όρια του για να το ζητήσω. Έπρεπε στην ουσία να είμαι άρρωστη για να νιωσω ότι δικαιούμαι αυτή την ξεκούραση μόνο για μένα. Γιατί; Γιατί δεν μας "νταντεουμε" έστω και λίγο κάθε ημέρα; Νομίζω θα έπρεπε... Άλλωστε, το αξίζουμε. Για να ανθίζεις- έλεγε η θεία μου η Ελλη- πρέπει να σε ποτίζουν... Και είχε δίκιο....#φωτογραφισετο_2018


111/365 Δεν έχω καλύτερο από τις ζουζουνιες τους... (αντε ίσως τις δικές μας ζουζουνιες..) Τα αγόρια μου με ξεκούρασαν πολύ αυτές τις μέρες και είμαι ευγνώμων για αυτό... #οικογένεια #ΗΔικηΜου#πειραχτήριμπαμπας #ακούραστομαιμουδι#φωτογραφισετο_2018



112/365 Τελικά, δεν είχα μόνο εγώ ανάγκη λίγη αλμύρα σήμερα... #θάλασσα #ΤοΜονοΓιατρικο#φωτογραφισετο_2018



113/365 Όταν στρώνει εντελώς μόνος το κρεβάτι του και καμαρώνει. Μαζί του και εγώ. #κουκουβά#φωτογραφισετο_2018



114/365 Του είχε λείψει η βρωμουσα του. Οι γιορτές μας αναστατωσαν, επέστρεψε ο ξάδελφος του, εγιναν γενικά πολλά, ενώ για μέρες προτεραιοτητα είχε μόνο η Μαρισα του. (παλιά - καινούργια αγάπη). Η Μαρισα όμως επέστρεψε στην όμορφη Κύπρο, ο ξάδελφος του στον Βορρά και έτσι θυμήθηκε πάλι την σταθερή αξία της ζωής του. Ήταν όλα ονειρικά έτσι όμορφα που έπαιζαν με τον ήλιο να τρυπωνει από τα παράθυρα, μέχρι τον πρώτο καβγά... Και τον δευτερο... Στον τρίτο είχαμε υστερικά κλάματα και βαρυγδουπες δηλώσεις πως δεν την αγαπάει ΚΑΘΌΛΟΥ την Χριστίνα, (πολύ σοβαρό για να την αποκαλεί με το όνομα της), και πως δεν θα ξαναπαίξει μαζί της ΠΟΤΈ. Αποχώρησαμε με κομμένη αναπνοή από το κλάμα και την επιθυμία να πάρει τον μπαμπά του τηλέφωνο να του τα πει ΌΛΑ! Έτσι είναι όμως με αυτά τα δύο. Γιατί είναι παραπάνω από ξαδέρφια. Είναι σαν αδέλφια..#φωτογραφισετο_2018#ΜαζιΔενΚανουνεΚαιΧωριαΔενΜπορουνε



115/365 14 χρόνια γεμάτο αυτό το σπιτάκι, έτσι ξαφνικά άδειασε σήμερα. Ο Ραφ δεν ήταν δικός μου σκύλος, ήταν όμως της Σουλτάνας και είναι σχεδόν το ίδιο. Μπορεί, επίσης, μετά τις απώλειες μου να έχω σκληρύνει και να μην με αγγίζει τόσο μια τέτοιου είδους απώλεια, είναι ωστόσο απώλεια και μια ψυχούλα που έδωσε το στίγμα της στην οικογένεια μας. Γερακος και πολύ ταλαιπωρημενος ήταν η ώρα του πια, ένα ψυχακι που το όνομα του, (Rough- σκληρός, τραχύς ), μόνο στην πραγματικότητα δεν ανταποκρινοταν αφού ήταν ένας τεράστιος τριχωτός αγαπησιαρης και χαδιαρης σκύλος χωρίς ίχνος επιθετικοτητας πάνω του.. #φωτογραφισετο_2018#farewell #Ραφουλης



116/365 Τι λέγαμε προχθές; Α, ναι! Ότι δεν αγαπάει ΚΑΘΌΛΟΥ την Χριστίνα και ότι δεν θέλει να ξαναπαίξει μαζί της ΠΟΤΈ!!! Εσείς; Τι νέα;#φωτογραφισετο_2018#ΜαζιΔενΚανουνεΚαιΧωριαΔενΜπορουνε#Βρωμουσα #μαϊμούδι


117/365 Πως; Είναι νωρίς να οργανώνουμε τα πέμπτα μας γενέθλια; Έχουμε ακόμα Απρίλιο; Ιούλιο έχει γεννηθεί το μαϊμούδι; Τι σημαίνει είναι νωρίς; Ποτέ δεν είναι νωρίς για αυτά τα πράγματα!#ΣαςΠαρακαλωΔηλαδη#ΕδωΜιλαμεΓιαΣοβαρεςΚαλλιτεχνιες#ΤιΣοιΨυχαναγκαστικηΠουΣεβεταιΤονΕαυτοΤηςΘαΗμουνΑλλιως 😂😉😜#φωτογραφισετο_2018



118/365 Το έχω ξαναπεί. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα καφεδάκι με την καλύτερη σου φίλη... Και σε κούπα πείραγμα -τιμής ένεκεν των νεανικών μας χρόνων... #φωτογραφισετο_2018#κουμπαρουλα #Αφρο


119/365 Κάτι τέτοιες Κυριακές με φίλους είναι τόσο αναζωογονητικες... #φωτογραφισετο_2018 #friends#familywechoose



120/365 Βγήκαν τα γυμνά πατουσακια ξανά... Πότε μεγάλωσαν τόσο Παναγία μου;;#φωτογραφισετο_2018


Αναμένω με αγωνία τον τελευταίο μήνα της άνοιξης... 

Σάββατο 28 Απριλίου 2018

Η παιδική μου αυτή φωτογραφία....

Μεγαλώνει το μικράκι μου... Πόσες φορές το έχω γράψει αυτό σε τούτη εδώ την γωνίτσα... Και κάθε φορά με συγκλονίζει εξίσου. Από το πρώτο του μπαμπάλισμα, στα πρώτα του βήματα, στις πρώτες του λέξεις, κάθε μια κατάκτηση και μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στο μυαλό μου... 

Έρχεται όμως και ο καιρός που αυτή η προσωπικότητα που τόσο λαχταρούσες να φανεί, αρχίζει να γίνεται πιο έντονα αντιληπτή σε μικρές πράξεις τις οποίες δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα αμέσως... Όπως το να αλλάξει ένα διακοσμητικό στοιχείο στο δωμάτιο του- το οποίο έχεις η ίδια τοποθετήσει- και να το βάλει εκεί που ο ίδιος θέλει. Με συγκινούν αυτές οι πράξεις του,τις οποίες δεν μοιράζεται μαζί μου, είναι δικές του προσωπικές επιλογές τις οποίες εγώ αντιλαμβάνομαι ετεροχρονισμένα... 

Είναι πολλά αυτά που κάνει αυτό το αγόρι κατά αυτόν τον τρόπο και τα αγαπώ όλα εξίσου. Να οργανώνει τα πράγματα του όπως τον βολεύουν. Να επιλέγει ο ίδιος τις φωτογραφίες που θα βάλει στο κολάζ στο δωμάτιο του. Να επιλέγει αυτός τα ρούχα που θα φορέσει. Να θέτει τους δικούς του κανόνες όσον αφορά τα πράγματα του. 

Υπάρχουν όμως και μερικές κινήσεις που όταν τις αντιλαμβάνεσαι, η καρδιά σου χάνει έναν χτύπο. Όπως τις προάλλες. Που θα φιλοξενούσαμε εννιά άτομα σπίτι μας και έστρωνα τον καναπέ- κρεβάτι στο δωμάτιο του όπου θα κοιμόμουν εγώ. Όταν πια οι καλεσμένοι έφυγαν και ξέστρωσα, βγάζοντας την μαξιλαροθήκη μου βρήκα μια εικόνα του Χριστού- την οποία τελευταία φορά που την είχα βρει ήταν στην δική του μαξιλαροθήκη και δεν την είχα βάλει εγώ αλλά ο ίδιος. Τον ρώτησα πως έγινε και είναι η εικόνα στο δικό μου μαξιλάρι. Μου είπε ότι την έβαλε όταν ετοιμάζαμε για να με προστατεύει ο Χριστούλης και να μη βλέπω άσχημα όνειρα. "Εγώ δεν την χρειαζόμουν μαμά, είχα εσάς στο δωμάτιο"... 

Και δεν είχα ιδέα... 

Μόλις προχθές όμως ανακάλυψα κάτι ακόμη. Κοιτώντας  ένα μεσημέρι τις φωτογραφίες στα κολάζ του, πρόσεξα μια διαφορετική φωτογραφία κολλημένη πάνω από τις δικές του... Μου πήρε λίγο χρόνο να διαπιστώσω πως η φωτογραφία ήταν μια δική μου από όταν ήμουν 3 χρονών πιθανότατα... Αμέσως, θυμήθηκα πως μου την είχε ζητήσει μια μέρα που οργανώναμε τις φωτογραφίες μας μα δεν έδωσα περαιτέρω σημασία...


Και τώρα την είχε σε περίοπτη θέση στο κρεβάτι του... Δεν τον ρώτησα τίποτα... Αφού δεν ένιωσε την ανάγκη να το μοιραστεί μαζί μου, δεν θα το διεκδικήσω αυτό το μοίρασμα. Μου αρκεί που με επέλεξε να με έχει εκεί. Στο καταφύγιο του. Στις φωτογραφίες που χαζεύει κάθε βράδυ και κάποιες φορές και μέσα στην μέρα. Ίσως έχει ανάγκη να θυμάται πως υπήρξα και εγώ κάποτε παιδί. Ίσως απλά του αρέσει. Ίσως να ήταν κάτι παρορμητικό και να μην σημαίνει τίποτα απολύτως. 

Για μένα όμως σημαίνει τα πάντα. Και είναι αυτές οι στιγμές που στις δύσκολες μαμαδομέρες σου δίνουν δύναμη και ενέργεια να συνεχίσεις. Να επιμένεις να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό. Να θυμάσαι πως ναι. Και εσύ έτσι ξεκίνησες. Έτσι όμορφα, αθώα και ξεχωριστά. Και πως οι γονείς σου ήταν ο κόσμος σου όλος. Το κέντρο του σύμπαντος σου. Αυτά είναι τα χρόνια που χορταίνουμε την απύθμενη αγάπη τους ώστε να θωρακιστούμε για τα εγωιστικά χρόνια τους που θα ακολουθήσουν... 

Γιατί τώρα- κάθε βράδυ- ακόμα με αγκαλιάζει σφιχτά, μου δίνει ένα σβουρηχτό φιλί  και μου λέει: "Αυτό επειδή σου αξίζει μαμά. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά" ...Και φυλάω στιγμές. Για εκείνες τις μέρες που δεν θα μου το λέει. Και θα θέλω να νιώθω ότι έστω το αξίζω... Ακόμη...


Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Κλασσικό και αγαπημένο! Τηλέφωνο από κονσερβοκούτια!

Ε ναι λοιπόν! Να και μια δραστηριότητα που μου είχαν κάνει και εμένα όταν ήμουν μικρή!Είμαι σίγουρη πως το ίδιο και εσύ που με διαβάζεις! Τόσο κλασσικό και αγαπημένο! Και πίστεψε με, καθόλου σημασία δεν έχει που τα δικά μας παιδιά σήμερα έχουν αφθονία μέσων επικοινωνίας και δεν γνωρίζουν τον φραγμό του καλωδίου αφού γεννήθηκαν στην wireless εποχή! Θα ενθουσιαστούν όσο είχες ενθουσιαστεί και εσύ! 

Γίνεται λοιπόν τηλέφωνο από κονσερβοκούτι και σκοινί; Αφού το ξέρεις και εσύ! Γίνεται! 





Θα χρειαστείς: 


  • Δυο κονσερβοκούτια
  • Σκοινί 
  • Κόλλα σιλικόνης 
  • Στραβοκατσάβιδο
Εννοείται πως πλένουμε καλά τα κονσερβοκούτια και τα στεγνώνουμε. Αν θέλουμε τα χρωματίζουμε κιόλας ή τα στολίζουμε με αυτοκόλλητα- ο Δημήτρης Γεράσιμος είναι του less is more και τα ήθελε σκέτα! Θερμαίνουμε το πιστόλι σιλικόνης και μονώνουμε το χείλος στο κάθε κονσερβοκούτι- εκεί δηλαδή που θα ακουμπάει το παιδάκι μας το αυτί του και το στόμα του- έτσι ώστε να μην έχουμε ατύχημα μιας και είναι αιχμηρό μετά την αφαίρεση του καπακιού.


 Έπειτα κόβουμε ένα κομμάτι σκοινί- εμείς κόψαμε εφτά μέτρα περίπου ώστε να μην έχουμε απαραίτητα οπτική επαφή όταν παίζουμε και αφού τρυπήσουμε την βάση του κάθε κουτιού με ένα στραβοκατσάβιδο, περνάμε την κλωστή και κάνουμε μερικούς κόμπους μέχρι να είμαστε σίγουροι πως δεν θα βγαίνει το σκοινί από την τρύπα όσο και αν τεντωθεί. Αυτό ήταν! Έτοιμο το αυτοσχέδιο τηλέφωνο σας! Τώρα ώρα για παιχνίδι! 



Ο Δημήτρης Γεράσιμος ονειρεύεται την ημέρα που ο παππούς του θα του φτιάξει το δεντρόσπιτο στον κήπο και ο ίδιος θα επικοινωνεί έτσι μαζί μου από το κήπο στο μπαλκόνι! Μέχρι όμως να πείσουμε την γιαγιά που δεν τρελαίνεται με την ιδέα, αρκείται στο παιχνίδι μέσα στο σπίτι ή στον κήπο δημιουργώντας περιπέτειες και κρυψώνες πίσω από δέντρα και φράχτες. Φτιάχνει μόνος τους χάρτες του με τους θησαυρούς που πρέπει να βρούμε και ξεχωριστά αρχίζουμε την αναζήτηση με μόνη μας επικοινωνία το τηλέφωνο μας!





 Να θυμάστε. Για να έχει αποτέλεσμα το τηλέφωνο το σκοινί μας πρέπει να ΕΙΝΑΙ ΤΕΝΤΩΜΈΝΟ. Αλλιώς δεν αποδίδει! 

Ένα κλασσικό μα πάντα εντυπωσιακό παιχνίδι- ιδανικό τώρα που ανοίγει ο καιρός!  Εμείς το έχουμε από τα Χριστούγεννα και το τιμήσαμε δεόντως ακόμα και μέσα στο σπίτι- εσύ ακόμα το σκέφτεσαι; 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...