Ένας Άγιος Βασίλης που περιμένει χρόνια και μια αφύπνιση από ένα "γλυφιτζούρι"...

Αυτές τις μέρες, η blogoσφαιρα έχει γεμίσει άπειρες και υπέροχες ιδέες για το περίφημο advent calendar. Το ημερολόγιο, δηλαδή, αντίστροφης μέτρησης από την πρώτη Δεκέμβρη μέχρι και τις 24.

Πρόκειται φυσικά για ένα αμερικάνικο έθιμο, εξού και η λήξη του τις 24 του μηνός αφού στο εξωτερικό στις 25 είναι που μοιράζει ο Άγιος Βασίλης τα δώρα στα παιδιά. Στην χώρα μας ξεκίνησε διστακτικά πριν χρόνια με μικρά ημερολόγια που έκρυβαν και ένα σοκολατάκι πίσω από κάθε μέρα του Δεκέμβρη. Εγώ μόνο αυτά τα advent calendar γνώριζα μέχρι να ανοίξω το blog και να αρχίσω να ψάχνω γενικότερα για ιδέες στο διαδίκτυο.

Όμως υπάρχουν και τα άλλα, αυτά που κρύβουν ένα μικρό δωράκι κάθε μέρα μέχρι τα Χριστούγεννα και τις περισσότερες φορές είναι χειροποίητα και φτιαγμένα με πολύ πολύ φαντασία. Ούτε που ξέρω ποιο να σας πρωτοδείξω, είχα δει τόσα πολλά ιδίως πέρσι που τα ανακάλυψα για πρώτη φορά, που πραγματικά πελαγώνεις. 

Δεν θέλω να αδικήσω κανένα blog, τα δικά μου όμως αγαπημένα που έχω ξεχωρίσει αυτά τα χρόνια θα τα βρείτε στις αγαπημένες μου Ελπίδα, (η οποία και για το φετινό της ημερολόγιο μας έχει ξεσηκώσει με την sneak pic που ανέβασε στο fb), Ασπασία, Kathy & Callie και της γλυκιάς μου Σοφίας. Δεν έχετε ωστόσο παρά να googlαρετε την λέξη κλειδί και θα ζαλιστείτε από την πληθώρα ιδεών... 

Αυτά λοιπόν τα όμορφα, εγώ- η γνήσια τρελαμένη με τα Χριστούγεννα- δεν τα γνώριζα καθόλου. Όταν λοιπόν ήμουν έγκυος στο μαιμουδάκι είχαμε πάει μια βόλτα στο IKEA και είχα δει έναν μεγάλο Άγιο Βασίλη που ήταν ακριβώς αυτό. Είχε 24 μικρά κουτάκια αριθμημένα ώστε να γεμίσεις με ένα μικρό δωράκι για το παιδί. Παρόλο που παιδί δεν υπήρχε ακόμη, μάλιστα δεν ήμουν καν 3 μηνών, έπεισα τον Παναγιώτη να το πάρουμε για...όταν. 

Παρότι λοιπόν πολύ χαίρομαι και ζηλεύω όλες αυτές τις πανέμορφες κατασκευές, εγώ είμαι απλά εκστασιασμένη που το μαιμουδάκι είναι πλέον αρκετά μεγάλο ώστε να αξιοποιήσουμε αυτό το advent calendar που περιμένει στωικά στην αποθήκη τόσα χρόνια! Και ας μην το έφτιαξα! 

Είναι έτοιμο λοιπόν, στημένο στην θέση του, να το αντικρίσει για πρώτη φορά αύριο και πολύ ανυπομονώ για τις αντιδράσεις του και κατά πόσο θα δυσκολευτεί να συγκρατηθεί για να μην τα ανοίξει όλα ταυτόχρονα! 

Σήμερα ωστόσο είδα ένα κείμενο της αγαπημένης Γιώτας από το Lolipop, το οποίο με έβαλε σε πολλές σκέψεις... Και με αφύπνισε. Είχε μια υπέροχη ιδέα για ένα ημερολόγιο αλλιώτικο από τα άλλα, ένα ημερολόγιο αγάπης. Μια καλή πράξη την μέρα για 24 μέρες.... Γιατί όμως δυσκολεύομαι τόσο να σκεφτώ με τι πράξεις μπορώ να γεμίσω τις μέρες αυτές; Το ξέρω πως το μαιμουδάκι είναι πολύ μικρό, δεν σημαίνει ωστόσο πως δεν μπορώ να το κάνω εγώ και όπου είναι δυνατόν να συμμετέχει και αυτός ή απλά να του εξηγώ.  Άλλωστε από όταν ήταν ένα τοσοδούλικο μωρό του μιλάω πάντα με αλήθειες, όσο πιο απλά μπορώ. 

Με τον Άγιο Βασίλη λοιπόν να με κοιτάζει πονηρά και με την γλυκιά αναμονή των αντιδράσεων του μαιμουδιού στο μυαλό μου, θα ανοίξω την καρδιά μου και θα κάτσω να σκεφτώ ποιες καλές πράξεις μπορώ να κάνω για τις επόμενες 24 μέρες... Και προκαλώ και εγώ με στην σειρά μου- για χάρη της γλυκιάς και ερωτευμένης με το καλοκαίρι, Γιώτας- να κάνετε και εσείς το ίδιο... 

Τι λέτε; 

Φωτογράφισε το! Ο δικός μας Νοέμβρης...

Η γλυκύτατη, θεότρελη και πολύ αγαπημένη μου Μάρθα από το Martha is blogging μας προ(σ)κάλεσε με την αλλαγή του χρόνου, να αρχίζουμε να.. φωτογραφίζουμε... 

Για 365 μέρες, κάθε μέρα να φωτογραφίζουμε κάτι- οτιδήποτε από την καθημερινότητα μας. Η ομάδα δημιουργήθηκε και ιδού ο δικός μου Νοέμβρης. 

Αυτός ο μήνας μόνο έτσι μπορούσε να ξεκινήσει... Με αγαπημένη βόλτα στην θάλασσα, να πετάμε πέτρες κόντρα στο κύμα...Να κάνουμε "αγώνες δρόμου" για να ξεφύγουμε από το αυτό, ουρλιάζοντας...  ‪#‎φωτογραφισετο‬‪#‎just_the_two_of_us_or_not‬? ‪#‎new_month_new_chances‬ ‪#‎by_the_sea_always‬

Καινούργια προσθήκη στην βιβλιοθήκη μας... ‪#‎λατρεμένος_Τριβιζας‬‪#‎τρένα_για_πάντα‬ ‪#‎φωτογραφισετο‬

Σήμερα, η οθόνη του υπολογιστή μου γέμισε με απίστευτες εικόνες του ουρανού... Φίλες, φίλες bloggers, σε fb, και instagram μοιράστηκαν τον δικό τους ουρανό... Και ειλικρινά μακάρι να μπορούσα να τις βάλω όλες... Σήμερα, ο ουρανός σε όλη την Ελλάδα ήταν βαμμένος κόκκινος, με μια ομορφιά πέρα από κάθε φαντασία... Και θα ξαναπώ... Αν ακόμα δεν πιστεύεις στα θαύματα, τότε τι παραπάνω να σου πω;; ‪#‎nofilter‬‪#‎φωτογράφισετο‬

Η στιγμή αυτή που περιμένει με αγωνία να μπει για πρώτη φορά σε τρένο... Ακόμα και αν η διαδρομή διήρκεσε μόλις δέκα λεπτά...‪#‎φωτογράφισετο‬ ‪#‎αχ_αυτές_οι_πρώτες_φορές‬

Πάλι σπίτι μας αυτό το ποντίκι;;; Σαν να καλόμαθε η αδελφούλα μου... (Ο Δημήτρης την βομβάρδισε κυριολεκτικά με όλα του τα παιχνίδια!!)‪#‎της_έδωσε_και_μια_σπρωξιά_έτσι_για_να_μην_ξεχνιόμαστε_ποιος_είναι_ο_αρχηγός_εδώ_μέσα‬ ‪#‎φωτογράφισετο‬

Αυτή η μαγική ώρα... Που αποκοιμιέται γαλήνιος, εκεί δίπλα σου, στον καναπέ... ‪#‎pure_love‬ ‪#‎φωτογραφισετο‬

Το "μάζεμα ελιάς" είναι ένα μόνο από τα πράγματα που κάναμε σήμερα.. . Επειδή προβλέπεται γεμάτη και η αυριανή μέρα, αναμένετε ζουμερή ανάρτηση... Συγκεκριμένα, σε αυτή την φωτογραφία προσπαθεί να βγάλει λάδι από την ελιά, μετά την απλοϊκή εξήγηση μου για το πως γίνεται...‪#‎homeschooling_our_way‬ ‪#‎υπέροχα_παιδικά_μυαλά‬‪#‎οι_μικρές_μεγάλες_στιγμές_μας‬ ‪#‎family_quality_time‬

Επανέρχομαι στην χθεσινή ημέρα, όπου εκτός από το μάζεμα των ελιών που έγινε φυσικά πρωί- το απόγευμα είχαμε και ένα special tutorial για οδήγηση λεωφορείου, (αμέ!), αλλά και μια special express βόλτα με το τραίνο- η οποία μας ενθουσίασε ακόμα περισσότερο από την πρώτη φορά... ‪#‎το_ανάποδο_κόκκινο_καπέλο_δική_του_στιλιστική_επιλογή‬‪#‎βλέποντας_τον_κόσμο_μέσα_από_τα_μάτια_ενός_παιδιού‬‪#‎φωτογραφισετο‬

Μπορεί η σημερινή μέρα να μην πήγε όπως είχαμε σχεδιάσει, με την ευκαιρία να δούμε από κοντά πολεμικά αεροσκάφη, όμως έκλεισε με την πιο ξεχωριστή εμπειρία... Το πρώτο μας movie night, αγκαλιά στον καναπέ, με σπιτικά πατατάκια στα πόδια και το Polar Express να παίζει στην οθόνη μας... "Σου άρεσε Δημήτρη μου η βραδιά σινεμά σήμερα;; " "Λολύυυυ, μαμά. λολύυυ"#my_heart_just_skipped_a_beat  #xmas_mood#movie_night #φωτογραφισετο

Μια έκπληξη ετοιμάσαμε και κάπως έτσι αρχίζει το Χριστουγεννιάτικο κλίμα σπίτι μας... #κίνηση_αγάπης#tosodoulika #second_year #φωτογραφισετο

Is it? 
#xmasmood #first_coffee_in_xmasmug#feeling_the_magic #santa_clauss_is_coming_to_town#φωτογραφισετο

Η καθημερινή, αγαπημένη μας συνήθεια..#φωτογραφισετο #littlebiker

Είναι δύσκολο να μπεις σε Χριστουγεννιάτικο κλίμα, όταν ο καιρός είναι τόσο μα τόσο γλυκός... Τόσο που μέχρι και την "παραλία σε ένα κουτί" θυμηθήκαμε... Αν δεν μύριζαν και τα χέρια μας από τα μανταρίνια που φάγαμε, θα δυσκολευόμουν να πιστέψω πως έχουμε φθινόπωρο...#φωτογραφισετο

Κάποιο μαιμουδάκι σκαρφάλωσε μετά από αρκετό καιρό και πάλι στην αγκαλιά μου για πιο γλυκά όνειρα... ‪#‎φωτογραφισετο‬‪#‎my_heart_just_skipped_a_beat‬

Η αρχή έγινε... Δεν θα ολοκληρωθεί σήμερα μιας και ο μπαμπάς μας δουλεύει... Μα ήδη ζούμε την μαγεία... "Μαμάααα, ταβααανιιιιι"‪#‎my_heart_just_skipped_a_beat‬ ‪#‎φωτογραφισετο‬

Το πρώτο στολίδι του δέντρου, φέτος το διάλεξε και το τοποθέτησε το μαιμουδάκι. Ένας χιονάνθρωπος ήταν η επιλογή του- και έμεινε ακριβώς εκεί που το έβαλε... ‪#‎φωτογραφισετο‬ ‪#‎ευλογία‬ ‪#‎καιναι_στολίσαμε‬

Όταν έχεις φτάσει σπίτι αλλά κάθεσαι μέσα στο αμάξι και ακούς τραγούδια επειδή το μαιμουδακι αποκοιμήθηκε και θες να του δώσεις λίγο χρόνο ακόμα... ‪#‎φωτογραφισετο‬

Βρώμικα παπουτσάκια, ευτυχισμένα παιδάκια,... ‪#‎φωτογραφισετο ‬‪#‎παιχνίδι_το_καλύτερο_σχολείο‬

Το μαιμουδακι μου ζήτησε φως μέσα στην φάτνη... Θυμήθηκα πόσο ήθελα και εγώ φως μέσα στην φάτνη... Ήταν πάντα τόσο σκοτεινή σε σχέση με το δέντρο. Άλλαξα σχεδόν όλη την κάτω διακόσμηση, αλλά φως η φάτνη μας θα έχει. ‪#‎φωτογραφισετο‬ ‪#‎τα_πάντα_για_σενα‬‪#‎πόσο_δίκιο_έχεις_άλλωστε‬‪#‎μην_ξεχνάμε_και_τον_πραγματικό_λόγο_αυτής_της_γιορτής‬

Το παζλ που διάλεξε η φίλη μου η Κέλλη ήταν τελικώς επιτυχία, αφού έχουμε μια νέα μανία για κάθε είδους τραίνο... Για ένα παζλ 12 τεμαχίων, με αρκετά δύσκολη εικόνα για την ηλικία του, τα πάει περίφημα...‪#‎proud_mama‬ ‪#‎homeschooling_our_way‬ ‪#‎φωτογραφισετο‬

Παρά τις αντιξοότητες, τα σβήσαμε τα κεράκια του μπαμπά μας... Να σε χαιρόμαστε γλυκέ μπελά μου... Είσαι πάντα το άλλο μου εγώ- αυτό που γουργουρίζει... Και μην ξεχνάς...είμαι πάντα μεγαλύτερη σου- σεβασμός λοιπόν στην τρίτη ηλικία!! ‪#‎bday_hubby‬ ‪#‎homemade_chocolate_cake_by_crafraholic ‬‪#‎φωτογραφισετο‬

Rainy days are the best... #φωτογραφισετο

Όταν αγοράσαμε αυτό το παιχνίδι ήμουν έγκυος στο μαιμουδακι... Χαζεύοντας το τότε στο κατάστημα και βάζοντας να ακούσουμε τους ήχους, το μικρακι μου με κλώτσησε! Όπως έκανε και κάθε φορά έκτοτε μέχρι να γεννηθεί. Αν είχα ώρα να τον ακούσω και αγχωνόμουν, δεν είχα παρά να βάλω την φάρμα!! 28 μήνες μετά είναι ακόμα ένα από τα αγαπημένα του παιχνίδια... #φωτογραφισετο #things_you_cant_explain

Με τρελαίνει η λατρεία με την οποία αντιμετωπίζει το μαιμουδακι οτιδήποτε φτιαγμένο από τα χεράκια της Αθηνάς... (βλέπε Craftaholic ) Αποκοιμήθηκε για σήμερα με το χεράκι του να μην το αφήνει λεπτό... Και αφού αυτό το αστέρι το παράγγειλα για τα δικά μας αστεράκια στον ουρανό, για να βρίσκονται και αυτά λίγο πιο κοντά μας, και αυτά τα Χριστούγεννα, καταλαβαίνετε την συγκίνηση μου....#υπάρχει_ψηλά_ένα_αστέρι #το_πιο_λαμπερό_του_ουρανού#να_μου_γνεφεις_που_πας #φωτογραφισετο

Σήμερα δεν είχα σκοπό να αναρτήσω φωτογραφία στο#φωτογραφισετο... Και έρχεται ένα νούμερο σε ένα χαρτάκι να τα ανατρέψει όλα... Γίνεται ένα 5 να σε κάνει να πιστέψεις ακόμα μια φορά στα θαύματα; Γίνεται... Ο τρόπος σύντομα στο blog.... #our_circle_of_love#angelmothers #τίποτα_δεν_γίνεται_τυχαία

Απομεινάρια πιο ηλιόλουστων ημερών στο μπαλκόνι...#maimoudaki_was_here #my_kind_of_weather #lovinit#φωτογραφισετο

Όταν κάποιο Σοφάκι, (ShareYourLikes), σε έκανε να βλέπεις παντού καρδιές... (για σένα τρελό μου κορίτσι).‪#‎οι_λόγοι_που_αγαπώ_το_blogging‬‪#‎οι_λόγοι_που_αγαπώ_τον_φθινοπωρινό_ουρανό‬ ‪#‎φωτογραφισετο‬

Το ξέρω ότι δεν θα με καταλάβετε γιατί you haven't walked my shoes... Σήμερα όμως που ανέβηκε το μαιμουδακι μου για πρώτη φορά σε ρόδα λούνα παρκ και ήταν τόσο ψηλά... Παρότι φυσικά συνοδευόταν... Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν κακοσυντηρημενους άξονες και Χίτσκοκικα σενάρια...#ψηλά_στον_ουρανό #i_used_to_be_fearless#ψάχνω_τον_τσαμπουκά_μου#τον_βρήκε_κανείς; #φωτογραφισετο

Κάπως έτσι τελείωσε και ο Νοέμβρης. Και διαπίστωσα πως το hashtag που χρησιμοποίησα περισσότερο ήταν το #my_heart_just_skipped_a_beat και φυσικά μόνο καλό μπορεί να είναι αυτό. Ταυτόχρονα διαπίστωσα πως ενώ όλο τον χρόνο μέχρι τώρα είχα χάσει συνολικά 4 μέρες από το #φωτογραφισετο, τον Νοέμβρη μόνο έχασα άλλες τέσσερις... 

Ανυπομονώ για τον Δεκέμβρη. Και γιατί είναι ο τελευταίος μήνας αυτού του project, αλλά και επειδή θα είναι ένας μήνας- φωτογραφικά- πολύ χαρούμενος, πολύχρωμος, εορταστικός και φυσικά ετοιμαστείτε να δείτε πολλά, πολλά, πολλά γλυκά...! 

Ένας κύκλος αγάπης.... Ο δικός μας κύκλος αγάπης...

Πρόσφατα, ανοίξαμε μια συζήτηση στην πολυαγαπημένη ομάδα  με τις γλυκιές μου μανούλες αγγέλων, σχετικά με την δυσκολία που αντιμετωπίζει τις γιορτές μια μανούλα που πενθεί το χαμό του μωρού της, πόσο μεγεθύνεται η θλίψη- ιδίως όταν είναι πρόσφατο ή δεν έχει φανεί ακόμα το ουράνιο τόξο της. 

Σε αυτή την συζήτηση συμμετείχε και η γλυκιά μου Ελευθερία θυμίζοντας μου πως έχασε τον Φίλιππο της ανήμερα Χριστούγεννα. Παρότι στολίζει για το δικό της ουράνιο τόξο, μου τόνισε, πως τα Χριστούγεννα για αυτήν θα είναι για πάντα η μέρα που έχασε το πρωτότοκο γιο της. 

Στεναχωρήθηκα τόσο, μα τόσο πολύ που δεν μπορώ να περιγράψω. Οι γιορτές είναι δύσκολες όπως και να έχει, πόσο μάλλον αν η ουράνια επέτειος του αγγέλου σου συμπίπτει με αυτές. Έφαγα το κεφάλι μου, ήθελα να κάνω κάτι για να νιώσει λίγη ζεστασιά η Ελευθερία σε αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο για αυτήν. 

Θυμήθηκα τότε την κάρτα μου. 

Όταν ήμουν μόλις 15 χρονών- τότε που η φωτογράφος Anne Geddes ήταν πολύ στην μόδα- είχα αγοράσει πολλές ευχετήριες κάρτες με φωτογραφήσεις της. Ανάμεσα τους και μια τριπλή κάρτα με πολλά μωρά φωτογραφημένα ως αγγελούδια. Ήταν Χριστουγεννιάτικη ευχητήρια κάρτα. Μου άρεσε όμως- για έναν περίεργο λόγο- τόσο πολύ που ποτέ δεν την είχα δώσει πουθενά. Τα χρόνια περνούσαν και όταν μετακόμισα στο δικό μου σπίτι στα 25 μου, ήταν ανάμεσα στα πράγματα που πήρα από το παιδικό μου δωμάτιο. Πάντα εκεί, κρυμμένη μέσα στους φακέλους με τις κάρτες και τα αυτοκόλλητα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να λάμψει. 

Όταν χάσαμε τα αγγελούδια μας η κάρτα βρήκε πλέον την θέση της στο Χριστουγεννιάτικο μας δέντρο. 

Αυτή την κάρτα λοιπόν. Αυτή την κάρτα έπρεπε να στείλω στην Ελευθερία και να μοιραστώ μαζί της την ιστορία της. Και αμέσως μετά μου ήρθε μια ακόμη ιδέα. Γιατί να μην γίνει αυτή η κάρτα μια "ορατή κλωστή" που θα μας ενώσει σε έναν κύκλο αγάπης και στήριξης; 

Μοιράστηκα την ιδέα μου με τις μανούλες μου- που ακόμα αναρωτιέμαι αν έχουν καταλάβει πλήρως τι θέλω να κάνω τόσο μπερδεμένο που είναι- και είχα αμέσως συμμετοχή. Και τις ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτό. 

Η ιδέα λοιπόν είναι η εξής: Ξεκινώντας από εμένα φυσικά, θα σταλεί αυτή η κάρτα σε μια μανούλα αγγέλου. Πάνω της θα έχω γράψει μια ευχή για δύναμη και ζεστασιά- η οποία ευχή όμως θα απευθύνεται σε όλες τις μανούλες αγγέλων. Στην ίδια αυτή κάρτα θα γράψει η μανούλα που την έλαβε την δική της ευχή και θα την στείλει στην επόμενη μανούλα. Και ούτω καθεξής. Για να μένει όμως και κάτι στην κάθε παραλήπτρια, μαζί με αυτή την "ομαδική κάρτα" θα στέλνει η κάθε μανούλα και μια προσωπική κάρτα την οποία η παραλήπτρια θα μπορεί φυσικά να κρατήσει. Αυτό είναι όλο. Ευελπιστώ να μαζευτούν αρκετές μανούλες ώστε όλος αυτός ο νοητός κύκλος να κλείσει του χρόνου τα Χριστούγεννα με την κάρτα να επιστρέφει σε μένα- κάνοντας φυσικά και μια όμορφη αναμνηστική ανάρτηση. 

Για να οργανωθεί όλο αυτό, η γλυκιά και πανταχού παρούσα Άντζυ, μας έφτιαξε ένα αρχείο για να καταγραφούν τα ονόματα όσων συμμετέχουν. Και επειδή εγώ είμαι της παλιάς σχολής για να επιλέγεται η κάθε μανούλα τυχαία, έγραψα σε χαρτάκια τους αριθμούς που αντιστοιχούν στα ονόματα τους, τα έβαλα μέσα σε ένα βαζάκι, τα ανακάτεψα καλά-καλά και τράβηξα το πρώτο για να δω από που θα ξεκινήσει αυτή η αλυσίδα... 

Και το αποτέλεσμα με έκανε να παγώσω. Και μετά να κλάψω. 

Ήταν το νούμερο 5 που αντιστοιχούσε στην γλυκιά μου Ελευθερία. Την αρχική έμπνευση της ιδέας μου, την μανούλα στην οποία είχα αρχικά σκεφτεί να στείλω αυτή την τόσο σημαντική για μένα κάρτα.... 

Και πείτε μου. Αν αυτό δεν είναι σημάδι από τα αγγελούδια μας, τότε τι; Αν αυτό δεν είναι ένα μικρό θαύμα, τότε τι; 

Την Δευτέρα λοιπόν θα ξεκινήσει αυτός ο κύκλος. Και ανυπομονώ πολύ. Μέσω αυτού του κειμένου καλώ όποια μανούλα έχει χάσει το μωρό της και θέλει να συμμετάσχει, να γίνει μέλος στην "οικογενειακή" αυτή ομάδα που έχουμε στο facebook και να μας ενημερώσει για το ενδιαφέρον της. Θα χαρούμε πολύ να την έχουμε στην ομάδα μας όπως και να έχει. 

Ξέρω πως δεν είναι καμιά σπουδαία κίνηση αυτή. Αν δεν έχετε βιώσει τον χαμό του μωρού σας πριν καλά καλά το γνωρίσετε, ίσως δεν μπορείτε καν να καταλάβετε τον λόγο. Για εμάς όμως, η στιγμή που χάσαμε τα μωρά μας θα μείνει για πάντα παγωμένη μέσα στον χρόνο. Και αυτή η στιγμή μας ενώνει με ένα τρόπο μοναδικό, επώδυνο, όμορφο μέσα στην ασχήμια του. Για μας, θα είναι σαν- με αυτή την κάρτα- να ενώνουν όλα μας τα αγγελούδια τα χεράκια τους από πάνω μας δημιουργώντας έναν κύκλο ζεστασιάς και αγάπης. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Για μένα τουλάχιστον, έτσι θα είναι. Και θέλω να παγώσω και αυτή την στιγμή στον χρόνο. 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν....

Όταν πιστεύεις στην μαγεία των Χριστουγέννων...

Τα Χριστούγεννα με συγκινούν βαθιά. Το ξέρω πως το έχω ξαναπεί, το ξέρω πως είμαι 35 χρονών γαιδούρα και θα έπρεπε μάλλον να σοβαρευτώ καμιά φορά και πάψω να ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια non stop από Νοέμβριο μήνα, όμως η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει... 

Δεν με νοιάζει αν έχω περάσει προ πολλού το στάδιο που "επιτρέπεται" να ενθουσιάζομαι τόσο πολύ με μια μάλλον καθαρά εμπορική γιορτή. Το ξέρω πως η ουσία είναι πάντα αλλού και δεν το ξεχνώ. Το ξέρω πως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το να ανησυχώ τι θα σκαρφιστώ και φέτος για να χαρίσω μια ακόμα μαγική και υπέροχη στιγμή στο μαιμουδάκι που πιθανότατα δεν θα θυμάται παρά μόνο αν δει  μια σχετική φωτογραφία. 

Τα ξέρω όλα αυτά και άλλα τόσα. Όμως δεν με νοιάζει. Γιατί έστω σε μια περίοδο της ζωής μου,  έχω καταφέρει να κρατήσω μέσα μου,  αυτό το παιδί που ήμουν κάποτε,  ζωντανό. Και αυτό για μένα είναι μεγάλη ευλογία. Και αν αυτή η περίοδος που ξυπνά αυτό το κοριτσάκι μέσα μου είναι τα Χριστούγεννα,  θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για όσο περισσότερο διάστημα μπορώ, να αφυπνίζω πάντα την μικρή Γιάννα- αυτή, με τα πεταχτά αυτιά και την συνεσταλμένη προσωπικότητα που κάθε Χριστούγεννα ονειρευόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ με τα μάτια ανοιχτά. 

Θα το κάνω ευελπιστώντας να κρατήσει για όσο ζω. Θα το κάνω ευελπιστώντας να το μεταδώσω και σε άλλους. Θα το κάνω ευελπιστώντας να είναι τα Χριστούγεννα και για το παιδί μου, αυτή η μαγική περίοδος  που θα του επιτρέπει να νιώθει και πάλι βαθιά μέσα στην ψυχή του παιδί. 

Αν λοιπόν δεν έχετε ακόμα στολίσει- ξεκινήστε. Αν δεν έχετε σκεφτεί μια ξεχωριστή δραστηριότητα για να Χριστούγεννα, αρχίστε να σκέφτεστε και να ψάχνεστε ανάλογα με τα δικά σας γούστα. Αν δεν πιστεύετε στον χοντρό κύριο με τα άσπρα γένια και την κόκκινη στολή, πιστέψτε στην αγάπη, την δοτικότητα, την πίστη και την ελπίδα. Όχι τίποτε άλλο, μα αν έχουμε παιδιά, από εμάς περιμένουν να επιβεβαιώσουν όλη αυτή την μαγεία που τα ίδια με ευκολία νιώθουν. 

Κάποιες φορές πρέπει απλώς να ανοίγουμε την καρδιά μας και τα μάτια μας σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που είναι αόρατες με την πρώτη... 

Χθες το μικράκι μου, μετά από μια δύσκολη- για μας- εβδομάδα για πολλούς και διάφορους λόγους, αποκοιμήθηκε εκεί δίπλα μου στον καναπέ  και δεν έλεγε να ξυπνήσει. Μετά τις πρώτες δύο ώρες προσπαθούσα να τον σηκώσω, και το μόνο που κατάφερνα ήταν να με εκλιπαρεί για "λιιίγο" ύπνο ακόμη, να αλλάζει πλευρό και να χουχουλιάζει ακόμα περισσότερο. Στις τρεις ώρες πλέον ύπνου και στην τελευταία μου απόπειρα να τον ξυπνήσω, με αγνόησε και πάλι, έβαλε κάτω από το κεφαλάκι του το νέο αγαπημένο του μαξιλάρι και έκλεισε και πάλι τα μάτια. 

Χαζεύοντας τον να κοιμάται έτσι γαλήνιος, με φόντο τα φωτάκια του δέντρου και με υπόκρουση την δυνατή βροχή και τα μπουμπουνητά και ενώ ανησυχούσα αν έκανα καλά που υπέκυπτα στα παρακάλια του για λίγο ακόμα ύπνο, συνειδητοποίησα πως μόλις χθες ήταν η μέρα που ο Παναγιώτης και εγώ ηρεμήσαμε λίγο ψυχολογικά και αναπτερωθήκαμε και ξαφνικά το παιδί μέσα μου μίλησε και μου είπε πως όλο αυτό το άγχος και η στεναχώρια είχε περάσει και στο μαιμουδάκι, και ας μην το εκφράζαμε εμείς λεκτικά. Χθες λοιπόν ήταν η μέρα που ένιωσε και αυτός πάλι ηρεμία και ασφάλεια. Και απλά χαλάρωσε για να ξεκουραστεί.  Και αποφάσισα να τον αφήσω. Να ξυπνήσει όποτε αυτός ήταν έτοιμος.

Με το παιδί μέσα μου να κυριαρχεί, χαλάρωσα και εγώ με την σειρά μου απολαμβάνοντας την ησυχία, τον βροχερό καιρό, το αγαπημένο μου δέντρο να αναβοσβήνει μέσα στο σπιτικό μας και φυσικά το ολοδικό μου προσωπικό θαύμα να είναι ακριβώς εκεί μπροστά μου, συμπληρώνοντας την εικόνα της ευτυχίας, της μαγείας, της πίστης και της ελπίδας... Των Χριστουγέννων δηλαδή....

 Και αν ακόμα δεν πιστεύετε στα θαύματα, (και στα Χριστούγεννα), τότε τι παραπάνω να σας πω;