Όταν ο μήνας ξεκινάει μαγικά...

Ο Μάιος ξεκίνησε πολύ μαγευτικά για μας που παρότι άλλα σχεδιάζαμε,  δεν πτοηθήκαμε και ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να περάσουμε ίσως και πιο όμορφα. 

Μια γεμάτη μέρα γεμάτη μαιμουδο -εξερεύνηση και  μαγεία. Πράσινο, ξωτικά, βατράχια σχεδόν αόρατα, πικ νικ, αγάπη παντού, θάλασσα,  κάστρα στην άμμο και φυσικά μπόλικα λουλούδια και το καθιερωμένο χειροποίητο μαγιάτικο στεφάνι- έτσι για το καλό... 

Είστε έτοιμοι να σας γεμίσω μαγευτικές εικόνες και με αυτές ακριβώς να σας ευχηθώ να είναι αυτός ο Μάιος ότι ακριβώς περιμένατε και κάτι παραπάνω;; 

Ο δρόμος μας χθες το πρωί μας έβγαλε τελικά σε ένα παραδεισένιο μέρος πολύ κοντά στην πόλη μας του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι πολύ πρόσφατα. Ένα αρκετά προσεγμένο καταπράσινο τοπίο το οποίο μπορείς είτε να το περπατήσεις, είτε να κάνεις ποδήλατο- το μαιμούδι επέλεξε και τα δυο. 

Αρχικά- από άγνοια- επιλέξαμε την "ανεπίσημη" διαδρομή που είναι ακόμα πιο άγρια και μυστηριώδης. Φτάσαμε σε ένα σημείο το οποίο σου προκαλούσε ανατριχίλα, έτσι όπως περνούσαν οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα πλούσια φυλλώματα και τα πανύψηλα δέντρα... 

Εκεί πετάξαμε πέτρες στο ρυάκι και προσπαθήσαμε με αυτές να φτιάξουμε ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι- ιδέα του μικρού μου εξερευνητή που ήθελε να περάσει μόνος απέναντι. Βράχηκε κάμποσες φορές, ευτυχώς όμως οι αλλαξιές ποτέ δεν λείπουν από την τσάντα του Sport Billy. (εμ της μαμάς ήθελα να πω!) 

Έπειτα ακολουθήσαμε την πιο οργανωμένη διαδρομή όπου στον δρόμο συναντήσαμε υπέροχα πετρόχτιστα τοιχάκια, καρδιές σκαλισμένες σε δέντρα που έλεγαν με τον τρόπο τους την δική τους ιστορία αγάπης, παγκάκια για να ξεκουραστούμε, απειλητικά ξωτικά χαραγμένα στους κορμούς των δέντρων... (οι δοξασίες δίνουν και παίρνουν σε αυτό το μέρος...) 

Φτάνοντας στο ανώτερο σημείο του, όπου έχουν φτιαχτεί μικρές γέφυρες που περνάνε πάνω από το ποταμάκι που διασχίζει όλο αυτό το υπέροχο τοπίο, έχει ένα σημείο με δυο τραπέζια πικ νικ και στημένους λάκους για φωτιά- αν κάποιος θέλει να ψήσει- ενώ τα δέντρα είναι γενικά τεράστια, με κουφάλες που χωράνε ενήλικα όχι μόνο παιδί, κορμούς που και οι ίδιοι αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες, κάποιες μαγευτικές κάποιες πιο τρομακτικές... Φαντασία να υπάρχει... 

Βρήκαμε και δυο εικονίτσες πάνω από ένα κομμάτι του ρυακιού- φημολογείται ότι ο συγκεκριμένος τόπος έχει μια ιδιαίτερη ευλογία. Φάγαμε εκεί το πρωινό μας αφηγούμενοι τις δικές μας ιστορίες και κάποιοι πιο τολμηροί- όχι εγώ- σκαρφάλωσαν  όσο πιο ψηλά μπορούσαν ώστε να απολαύσουν την θέα... 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν χόρταινε να πετάει πέτρες στο ρυάκι, να σκαρφαλώνει στα τοιχία, να τρέχει ανέμελος και να ουρλιάζει όλο "τρόμο" όποτε μιλούσαμε για ξωτικά και νεράιδες του δάσους... 

Στην επιστροφή ήθελε να ξαναπάμε στο αρχικό μονοπάτι που εξερευνήσαμε και δεν τον αδικώ. Ήταν μαγεία. Αυτή την φορά  όμως κατεβήκαμε ακριβώς δίπλα στο ποταμάκι, όπου εκεί πραγματικά ήταν μια περιπέτεια για όλους μας. Η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που σε πολλά σημεία προχωρούσαμε σκυφτοί- όλοι ακόμα και οι πιο βενιαμίν! Το ρυάκι έκανε διαρκώς εναλλαγές στην πορεία οπότε πολύ συχνά περνούσαμε από πάνω από αυτό και τούμπαλιν για να βρούμε την διαδρομή. Πετύχαμε γυρίνους, έντομα τόσο τεράστια που ακούγονταν σαν μικρά ελικόπτερα, πετύχαμε και έναν μικρό βάτραχο που παρότι πήδησε μπροστά στα μάτια μας και είδαμε που προσγειώθηκε, μετά απλά δεν τον βλέπαμε... Κοιτούσαμε τρια άτομα επί τρία συνεχόμενα λεπτά με επιμονή πριν τελικά δω τα μάτια του- αφού ο υπόλοιπος ήταν κυριολεκτικά ένα με τα πεσμένα φύλλα. Όσες φορές και να γίνω μάρτυρας του καμουφλάζ της φύσης- νομίζω πάντα θα με αφήνει έκπληκτη. Η μαγεία ολοκληρώθηκε όταν στην επιστροφή πετύχαμε και ένα άλογο- ήμασταν όμως χωμένοι στην βλαστηση δίπλα στο ποτάμι ώστε να μπορέσουμε να αλληλεπιδράσουμε. 

Δεν πρόκειται για κάποια πολύ μεγάλη έκταση, τουλάχιστον ό'τι εμείς ανακαλύψαμε, όμως δεν ξέρω... Είναι η πυκνή βλάστηση; Ο ήλιος που τρυπώνει μαγικά; Ο ήχος από το νερό; Είναι  πράγματι μαγεμένο ή και στοιχειωμένο όπως λένε μερικοί; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως το απολαύσαμε πολύ και πως ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται πως αυτά που κερδίζουν τα παιδιά από την επαφή με την φύση δεν αναπληρώνονται με τίποτε άλλο. 

Εμείς βέβαια είμαστε πολύ πρωινοί τύποι οπότε μετά από τρεις ώρες περιπέτειας ήταν ακόμα πρωί- συνεχίσαμε λοιπόν με λαχτάρα για αγαπημένη θάλασσα αυτή την φορά. Συνταγή πετυχημένη ενώ εννοείται πως τα πατουσάκια γυμνώθηκαν και αυτή την φορά. 

Επιστρέφοντας σπίτι είχαμε να πιάσουμε τον Μάη μας, σωστά; Φυσικά! Βγήκαμε λοιπόν τσάρκα στην γειτονιά, στον κήπο της γιαγιάς και τα μπαλκόνια μας και με ένα κλαρί πλάτανου που είχαμε κόψει από την πρωινή μας βόλτα, φτιάξαμε το Μαγιάτικο στεφάνι μας να μοσχοβολήσει άνοιξη... 

Ήταν μια υπέροχη αρχή... Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να συνεχίσει ακόμα πιο μοναδικά. Που ξέρεις;;