Το Κιτσάκι μου.

 

Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από τον υπολογιστή με το κινητό. Διαλέγω μερικές ακόμα φωτογραφίες από τον γάμο μας και τον γάμο της Αφροδίτης για να εκτυπώσω. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ολοκληρώσω τη διαδικασία διότι με διαλύει. Εξού και η "κακή" αυτή φωτογραφία. Όμως δεν ξέρετε πόσο αντιπροσωπευτική είναι της Αφροδίτης. 

Στο συγκεκριμένο κλικ χαζεύει το βιβλίο της "φιλίας" που της είχαμε φτιάξει πριν παντρευτεί. Ζήτησα από κάθε φίλη της να φέρει την αγαπημένη τους φωτογραφία μαζί με την Αφροδίτη και να έχει γράψει και ένα κείμενο/ ευχή για την ίδια. Έτσι υπήρχε στην ουσία έτοιμο ένα όμορφο και τόσο προσωπικό τετράδιο ευχών/ τρενάκι αναμνήσεων για την ίδια να το κρατήσει. 

Η φιλία για την Αφροδίτη ήταν κάτι ιερό και πολύτιμο. Όσοι έχουμε την τιμή να έχουμε υπάρξει και να υπάρχουμε ακόμα (ναι ακόμα) ως φίλες της το γνωρίζουμε ΠΟΛΥ καλά. Και σε αυτό το κλικ, εγώ αυτό βλέπω... Διότι εκείνη τη στιγμή η Αφροδίτη είχε αφήσει στην άκρη τους χορούς και τα σφηνάκια, τα γέλια και τα πειράγματα και είχε απορροφηθεί πλήρως και για ώρα στην αγάπη της για μας. Στην ευγνωμοσύνη που ένιωθε για μας. 

Προς το τέλος - πού να ξέραμε ότι ερχόταν αυτό το ρημαδοτέλος- και ενώ υπέφερε το Κιτσάκι μου, υπέφερε τόσο πολύ και είχε κουραστεί τόσο πολύ, μου είχε πει με το γλυκό χαμόγελο που την διέκρινε, (που τη διακρίνει) πάντα: "Τι παραπάνω να ζητήσω όταν έχω τέτοιες φίλες;;" 

Τέτοιο πλάσμα ήταν το Κιτσάκι μου. Η κολλητή μου, η κουμπάρα μου, το φιλαράκι μου, η αδελφή μου από άλλη μάνα. (Α, ρε Ντόρις). 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Και μου είναι ΤΟΣΟ δύσκολο. Γιατί από ΟΛΑ τα γενέθλια της, ΕΛΆΧΙΣΤΑ δεν είχαμε γιορτάσει μαζί. Ακόμα και όταν έχασε τον μπαμπά της και δεν ήθελε να τα γιορτάσει, εγώ τις έφτιαξα μια μικρή τούρτα Μίνιον, έγραψα πάνω "Και αν όλα πάνε στραβά, μην ξεχνάς να χαμογελάς έστω και στραβά " και περάσαμε τη μέρα μαζί. Ακόμα και όταν νοσηλεύτηκα εκτάκτως στο δεύτερο μωρό μου, και παρότι όλα έδειχναν ότι θα μείνω εκεί καιρό όπως και έγινε, η Αφροδίτη ακύρωσε το πάρτι της για να είναι μαζί μου στην κλινική. Ακόμα και όταν μετακόμισε σε άλλη πόλη, ερχόταν έστω και αυθημερόν για να γιορτάσει με όλες τις φίλες της στην οικογενειακή μας επιχείρηση γιατί ήθελε πάντα να με στηρίζει με όλους τους τρόπους. 

Τέτοιο πλάσμα ήταν η Αφροδίτη.

Ο πόνος από την απώλεια της είναι ακόμα πολύ νωπός. Υπάρχει ακόμα πολύς θυμός, πολλά αναπάντητα ερωτήματα που ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα απαντηθούν - και  καίνε όλα σαν φωτιά. Όμως σε αυτή την ανάρτηση δεν θέλω να κυριαρχήσουν αυτά. Θέλω να κυριαρχήσει η αίσθηση που ήταν το Κιτσάκι μου. Και το Κιτσάκι μου, (ΜΑΣ) ήταν πάντα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο, μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αγκαλιά και ΑΦΘΟΝΗ αγάπη και νοιάξιμο για ΟΛΟΥΣ. Φαντάσου να ήσουν και στον κύκλο αυτό που θεωρούσε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Μα η Αφροδίτη θα μείνει για πάντα 44. Και δεν ξέρω πώς θα περάσει η αυριανή ημέρα, έχει στείλει ήδη ένα μικρό σημάδι. Προσπαθώ να καταλάβω τι θα ήθελε να κάνουμε. Προσπαθώ να καταλάγιασω λίγο τον πόνο, τον θυμό, τα γιατί και να ανοίξω την καρδιά μου στο τι έχει να μου πει... 

Στο μεταξύ μένω στην αίσθηση της και στο βλέμμα της αλλά και στα λόγια της την τελευταία φορά που την είδα. Αφροδίτη, εγώ επιμένω: 

ΕΓΩ σε αγαπώ. ΕΣΥ να προσέχεις.

Balloon Christmas tree- 2024 advent calendar

 Έχει μπει πλέον τόσο πολύ στη ζωή μας  αυτό το έθιμο ημερολογίου αντίστροφης μέτρησης, που δεν χρειάζονται πλέον πολλές εξηγήσεις! Για μας είναι νομίζω η δέκατη χρονιά που το κάνουμε. 

Ο Δημήτρης παλαιότερα, φοβόταν να σκάει μπαλόνια, είναι όμως κάτι που έχει ξεπεράσει χρόνια τώρα. (Σε αντίθεση με μένα που έχω πραγματική μπαλονοφοβία... Με περηφάνια όμως δηλώνω ότι δεν έχω στερήσει ποτέ του παιδιού αυτή τη χαρά όσο και αν τα αντιπαθώ σχεδόν). Ήθελα λοιπόν φέτος να παίξω λίγο με αυτόν τον τρόπο. 

Εμπνεύστηκα λοιπόν από την αγαπημένη μου Ελπίδα και τον Νικόλα της για ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο από μπαλόνια. Δείτε την αρχική της ιδέα εδώ. Μέσα σε κάθε μπαλόνι κρύβεται και ένα χαρτάκι που γράφει είτε τη δραστηριότητα που θα κάνουμε, είτε έναν γρίφο για το δώρο που βρίσκεται τυλιγμένο και περιμένει υπομονετικά κάτω από το κανονικο δέντρο. 

Σας τα έχω ετοιμάσει ήδη σε βίντεο, εδώ όμως θα μοιραστώ όπως πάντα και μερικές φωτογραφίες.

 Επειδή έτυχε και βρήκα ένα πολύ οικονομικό διακοσμητικό δεντράκι φτιαγμένο από ξύλινα κλαράκια, δεν μπήκα καν στη διαδικασία να το φτιάξω μόνη μου. Το συγκεκριμένο το βρήκα δύο γνωστό παιχνίδομαγαζο και έχει και ενσωματωμένα φωτάκια μπαταρίας! (Με ένα σμπαρο δυό τρυγόνια!) Είμαι σίγουρη ότι θα το χρησιμοποιήσω ξανά για ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης! Αγόρασα ποιοτικά όμως μπαλόνια από μαγαζί που εμπορεύεται μόνο μπαλόνια, διότι ήθελα το φούσκωμα και η γυαλάδα των μπαλονιών να κρατήσει μέχρι το τέλος. Είμαστε στην τέταρτη ημέρα και είναι όλα ακριβώς όπως την πρώτη. Έτσι είναι σήμερα: 

Επίσης όταν τα έδεσα στα κλαράκια, φρόντισα τα πρώτα νούμερα του μήνα,  (αλήθεια εφόσον είναι αντίστροφης μέτρησης δεν θα έπρεπε να τα ανοίγουμε ανάποδα;;;;;) να τα δέσω άκρη άκρη και μπερδεμένα ώστε να μην αδειάσει το κέντρο του δέντρου, ούτε να αδειάσει μονομιάς η μία μόνο πλευρά λόγου χάρη. Αυτό είναι το δεντράκι που χρησιμοποίησα: 

Αυτό ήταν όλο! Ο Δημήτρης Γεράσιμος ανυπομονεί να ξυπνήσει κάθε πρωί και να πάει να σκάσει το μπαλόνι. (Εγώ πάλι καθόλου!) Μετά διαβάζει το χαρτάκι και είτε τρέχει να ανοίξει το δώρο του, είτε ανυπομονεί για τη δραστηριότητα που θα κάνουμε! (Το ίδιο και εγώ!) Ακούω πολλές φορές ότι ιδίως τα μικρότερα παιδιά δεν έχουν υπομονή, εγώ δεν αντιμετώπισα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Από ενάμιση χρόνων που κάναμε το πρώτο advent, το μαϊμούδι κατάλαβε τους κανόνες και τους τηρεί ευλαβικά έκτοτε. 

Αν θέλετε να δείτε και τις υπόλοιπες εκπλήξεις μας, δεν έχετε παρά να μας ακολουθήσετε στη σελίδα μας στο Facebook. Κλικ εδώ! Σας περιμένουμε! 

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη- with a twist .(2024).

 Όπως πάντα, το γράμμα στον Άγιο Βασίλη είναι δραστηριότητα που κρύβει το ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης. Είναι πλέον σαν παράδοση, να ανάβουμε το τζάκι και να περνάμε μια όμορφη και χαλαρή οικογενειακή ημέρα. Ο Δημήτρης Γεράσιμος το περιμένει με τρελή ανυπομονησία κάθε χρόνο. 

Φέτος ωστόσο, ήταν η πρώτη χρονιά που δεν ήξερε τι να ζητήσει από τον Άγιο. Ταυτόχρονα, ήταν η πρώτη χρονιά που ζήτησε από μόνος του κάτι που δεν αγοράζεται... Μεγαλώνει λοιπόν το μικράκι μου και δεν ξέρω πλέον πως συνδυάζει τόσο μαγικά, την κλονισμένη του πίστη από όσα ακούει φυσικά από τον περίγυρο του και την ανεξήγητα βαθιά πίστη του... Φέτος δεν προσπάθησε να ζητήσει κάτι περίεργο για να "τεστάρει" καταστάσεις, ενώ η έγνοια του μέχρι να έρθει το δώρο είναι αν ο Άγιος Βασίλης θα εκπληρώσει την άλλη του επιθυμία. Αυτή που δεν αγοράζεται... (Την οποία δεν θα μοιραστώ εδώ). 

Ανυπομονώ να δω τι έχει να του πει ο αγαπημένος μας Άγιος. Στο μεταξύ, υπέροχες φωτογραφίες από πιο υπέροχες στιγμές. 

Εγώ θα επιμένω να ζητάω να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη διότι μόνο όσο γράφει γράμμα θα συνεχίσει ο Άγιος να του φέρνει δώρα. Εύχομαι ο Δημήτρης Γεράσιμος να κρατηθεί από αυτή την ανεξήγητη πίστη και να μην χάσει τη μαγεία μεγαλώνοντας... 

Μαϊμούδακι ετών.... 11. (ΕΝΤΕΚΑ. Αν είναι ποτέ δυνατόν!)

 Λίγο πριν την εκπνοή του μήνα, μια ανάρτηση για τα φετινά γενέθλια του μαϊμούδιου - στα οποία ανήμερα περάσαμε τελικά πολύ, μα πολύ πιο ξεχωριστά - παρά στο "επίσημο" πάρτι που έγινε νωρίτερα στο τέλος Ιουνίου. (Για το οποίο θα ανέβει κάποια στιγμή άλλη ανάρτηση - έχει όμως ανέβει ήδη βίντεο) 

Η γιορτή ξεκίνησε από το προηγούμενο βράδυ. Έτυχε να βρίσκεται στην πόλη μας για συναυλία ο μοναδικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Έτσι είχα κλείσει εισιτήρια και οι μητέρες των δύο καλύτερων του φίλων είχαν την καλοσύνη να αποδεχτούν την πρόσκληση μου για παρέα και ήρθαν και αυτές. Είχα κανονίσει να έχω μαζί μου τούρτα, κεράκια, κομφετί, οτιδήποτε μπορεί να χρειαστεί για ένα αυτοσχέδιο πάρτι. Ήλπιζα να τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου το "Χρόνια πολλά" μετά τις 00:00 ώστε να ανάψουμε τότε τα κεράκια! Μέσα στο στάδιο. Αυτό δεν έγινε τελικά, διότι ούτε το τραγούδι είπε, ενώ η συναυλία τελείωσε στις 23:50. Οι τρεις φίλοι στο μεταξύ απόλαυσαν την συναυλία και με το παραπάνω! Μόλις ο Βασίλης αποχώρησε από τη σκηνή, οι φίλοι του τον καθυστέρησαν λίγο- βλέπετε ο μικρός παράξενος μου θέλει να αποχωρεί από τους πρώτους,  και εκεί μέσα στο ακόμα γεμάτο στάδιο, στις δώδεκα και ένα ακριβώς, με ένα μικρό βεγγαλικό στο χέρι, του τραγουδήσαμε το γενέθλιο τραγούδι. Εμείς μαζί και με όσους βρίσκονταν γύρω μας. Ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν το περίμενε καθόλου και είχε μείνει άφωνος να κοιτάει μια εμάς και μια όλο τον κόσμο. Ήταν ΜΑΓΙΚΑ. 

Έπειτα προχωρήσαμε στην πλατεία έξω από το στάδιο για να κεράσω την παρέα μας σουβλάκια. Που να φανταζόταν ο Δημήτρης Γεράσιμος ότι μέσα στο backpack που κουβαλούσα στη συναυλία αντί μόνο για νερό και μπύρες, (άνευ αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα!), κρυβόταν και μια τούρτα μωσαϊκό - κεράκια, κομφετί, μέχρι και πιατάκια και ποτηράκια! Δεύτερο σοκ για το μικρό μου αγόρι! Του ξανατραγουδήσαμε το γενέθλιο τραγούδι, βγάλαμε όμορφες φωτογραφίες και το μαϊμούδι ήταν επίσημα ο πιο χαρούμενος 11χρονος... 

Στην επιστροφή για το σπίτι μέσα στο αυτοκίνητο, έγινε κάτι ακόμα πιο ΜΑΓΙΚΟ. Ο σταθμός που ακούγαμε έπαιξε το "Χρόνια πολλά" του Παπακωνσταντίνου, το οποίο τελικά ποτέ δεν ακούστηκε στη συναυλία. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ γιατί είναι ένα τραγούδι που δεν το επιλέγουν συχνά... Το δυνάμωσα στο τέρμα και άρχισα να του το τραγουδάω! Με τρελή χαρά και υπερένταση, συμμετείχε και αυτός! Ήταν ΤΕΛΕΙΑ... (Μια στιγμή που κατάφερα να αιχμαλωτίσω και σε βίντεο για πάντα!!) 

Το μαϊμούδι αποκοιμήθηκε ευτυχισμένο μα τα γενέθλια του, μόλις ξημέρωναν.... Το πρωί τον περίμεναν εκατό και ένα μπαλόνια φουσκωμένα μέσα στο δωμάτιο του και έξω από αυτό. Εορταστικά banner και μερικά μικρά δωράκια. Ακολούθησαν τα τουρτόdonuts του για πρωινό, με εμένα να του τραγουδάω ακόμα μια φορά το γενέθλιο άσμα. Ακόμα ένα δώρο ήταν απεριόριστος χρόνος στο PS5 μέχρι να ανέβουν οι δικοί μου, (οι οποίοι λόγω ανωτέρας βιας δεν κατάφεραν να παραβρεθούν στο πάρτι του) και να επιστρέψει και ο Παναγιώτης από τη δουλειά για σβήσουμε ακόμα μια τούρτα! 

Όλη την υπόλοιπη ημέρα χαλάρωσαμε σπίτι και έπαιξε ατελείωτα με τη βρωμούσα του. Η ημέρα έκλεισε με το γενέθλιο μπάνιο του. Ένα αφρόλουτρο που απολαμβάνει ο εορτάζοντας κάθε χρόνο, κάτω από ιδανικές συνθήκες. Άφθονα παιχνίδια στην μπανιέρα, (αυτή τη φορά είχε αυτοκινητάκια hot wheels που άλλαζαν χρώμα), αφρώδης μπόμπες και γενικά ό,τι θέλει ο ίδιος για να το απολαύσει. (Ναι και τα αγόρια άνθρωποι είναι, εκτιμούν ένα χαλαρωτικό μπάνιο). 

Λίγες μέρες μετά που έφτασαν Ελλάδα και τα άλλα του ξαδέλφια, το γιορτάσαμε ξανά και για τελευταία φορά, πάλι με μπαλόνια παιχνίδι και τούρτα παγωτό! 

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους συμμετέχουν πάντα με χαρά στην "παράνοια" εορτασμού που με πιάνει στα γενέθλια του μικρού. Την οικογένεια μου που δεν του χαλάει ποτέ το παραμικρό χατίρι. Μα πάνω από όλα τον Παναγιώτη, τον  αφανή ήρωα, ο οποίος δουλεύοντας τόσο σκληρά, μας δίνει την πολυτέλεια να γιορτάζουμε τόσο πολύ και που πάντα ακούει με χαμόγελο όλα όσα του διηγούμαστε σε όσα λείπει, παίρνοντας όση γεύση μπορεί από βίντεο και φωτογραφίες. 

Θα ακολουθήσει και βίντεο αυτών των υπέροχων αναμνήσεων... Στο μεταξύ, εγώ να ευχηθώ σε αυτό το πλάσμα που ήρθε και γέμισε τη ζωή μου με τόσους διαφορετικούς τρόπους, να είναι πρωτίστως γερός και τυχερός. Να βρίσκεται κάτω από τη σκέπη της Παναγίας και των αστεριών που τον ακολουθούν πάντα. Να ονειρεύεται με θράσος και να χαμογελάει πλατιά. Ακόμα και στις δυσκολίες. Να μην φοβάται να πέσει κάτω γιατί πολύ απλά μπορεί να σηκωθεί ξανά. Να κρατήσει την αθωότητα του και την πίστη του κόντρα σε όλα. Να συγχωρεί,  μα να μην αφήνει να τον εκμεταλλεύονται. Να αποχωρεί όταν νιώθει ότι δεν τον σέβονται. Και να θυμάται πως το να είσαι ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ έρχεται πριν από όλα. Και να μην κάνει εκπτώσεις σε αυτό. 

Χρόνια πολλά και ευλογημένα μωρό μου. Είσαι όλη μου η ζωή. (Μην ξεχνάς. Εγώ και εσύ ΜΑΖΙ).