Πίστευα ότι ζούμε σε μια εποχή που η ενημέρωση είναι πλέον τόσο δεδομένη που αν μη τι άλλο δεν θα έβλεπα ποτέ ξανά μωρό, νήπιο στο αυτοκίνητο χωρίς παιδικό κάθισμα.
Πίστευα...
Βλέπω όμως.. Δυστυχώς. Και μάλιστα από νεότατες μητέρες. Οι δικαιολογίες πολλές και γνωστές. Δεν θέλει να κάτσει, εδώ δίπλα πάμε, σίγα εμείς τι πάθαμε;
Απαράδεκτο. Επιεικώς. Εγκληματικό. Και δεν με αφορά αν θα παρεξηγηθώ.
Σε κάποια πράγματα δεν υπάρχει δεν θέλω ή δεν μπορώ. Απλά πρέπει. Αν ποτέ δεν του έχεις επιτρέψει να μετακινηθεί εκτός καθίσματος, ποτέ δεν θα παραπονεθεί διότι δεν γνωρίζει κάτι άλλο.
Δεν υπάρχει καμία γραπτή εγγύηση που σου διασφαλίζει πως δεν θα πάθεις ατύχημα "εδώ δίπλα". Από όσο γνωρίζω δεν ισχύουν τέτοιου είδους "συμφωνίες".
Δεν πάθατε τίποτα; Από καθαρή τύχη.
Λυπάμαι αλλά έτσι είναι. Με τόση ενημέρωση σχετικά με τη προστασία που προσφέρει το παιδικό κάθισμα, με το κοντέρ να ανεβαίνει διαρκώς και τους οδηγούς να συμπεριφέρονται όλο και πιο απερίσκεπτα στους δρόμους, και τα ατυχήματα να φτάνουν στην Ελλάδα τα 22.000, με 2.100 νεκρούς και 32.000 τραυματίες, εκ των οποίων 3.200 έως 3.500 άτομα απολήγουν σε μόνιμες αναπηρίες. Σε μια χώρα που κάθε 24 ώρες έχουμε 6 νεκρούς και 67 τραυματίες, για μένα, το να επιτρέψεις στο παιδί σου να μεταφερθεί με αυτοκίνητο χωρίς το κάθισμα ασφαλείας είναι ακριβώς το ίδιο με το να του επιτρέψεις να παίξει με μαχαίρι, με τη φωτιά, να βάλει το χέρι του στη πρίζα ή να πιει απορρυπαντικό. Γιατί;
Διότι διακινδυνεύεις την ίδια του τη ζωή. Τη ζωή. Τόσο απλά, τόσο ωμά.
Πίστευα πως ήμασταν σε μια εποχή που ενημερωνόμαστε σχετικά με το ότι το μωρό πρέπει να κάθεται από την πρώτη στιγμή κιόλας που φεύγει από το μαιευτήριο στο καθισματάκι του. Πως το νήπιο πρέπει να κάθεται σε ανάποδο κάθισμα, (rear facing), τουλάχιστον μέχρι τα δυο του χρόνια- ιδανικά μέχρι τα 4 έτη. Πως το παιδί δεν πρέπει να δένεται με το μπουφάν στο παιδικό κάθισμα . Πως δεν έχει νόημα να είναι το παιδί μας σε παιδικό κάθισμα αν δεν δένουμε σφιχτά τις ζώνες ή αν ναι μεν το δένουμε αλλά εμείς δεν φοράμε ζώνη.
Όχι σε μια εποχή που ακόμα κοιτάμε να πείσουμε πως πρέπει να χρησιμοποιούμε παιδικά καθίσματα γενικότερα...
Δεν ισχυρίζομαι πως εφόσον τηρείτε τους "κανόνες" ασφαλείας ευλαβικά δεν θα συμβεί ποτέ τίποτα... Αυτό δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανείς... Μπορείτε όμως να νιώθετε σιγουριά και εμπιστοσύνη πως εσείς σαν γονέας κάνατε το καθήκον σας.. Διαβάστε μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν την τραγωδία... και σκεφτείτε...
Αν λοιπόν μεταφέρετε "χύμα" το παιδί σας στο αμάξι ή όχι σύμφωνα με τις προδιαγραφές για την ηλικία του ξανασκεφτείτε το...
Μιλάμε για μια ζωή.
Την ζωή του δικού σας παιδιού.
Πίστευα...
Βλέπω όμως.. Δυστυχώς. Και μάλιστα από νεότατες μητέρες. Οι δικαιολογίες πολλές και γνωστές. Δεν θέλει να κάτσει, εδώ δίπλα πάμε, σίγα εμείς τι πάθαμε;
Απαράδεκτο. Επιεικώς. Εγκληματικό. Και δεν με αφορά αν θα παρεξηγηθώ.
Σε κάποια πράγματα δεν υπάρχει δεν θέλω ή δεν μπορώ. Απλά πρέπει. Αν ποτέ δεν του έχεις επιτρέψει να μετακινηθεί εκτός καθίσματος, ποτέ δεν θα παραπονεθεί διότι δεν γνωρίζει κάτι άλλο.
Δεν υπάρχει καμία γραπτή εγγύηση που σου διασφαλίζει πως δεν θα πάθεις ατύχημα "εδώ δίπλα". Από όσο γνωρίζω δεν ισχύουν τέτοιου είδους "συμφωνίες".
Δεν πάθατε τίποτα; Από καθαρή τύχη.
Λυπάμαι αλλά έτσι είναι. Με τόση ενημέρωση σχετικά με τη προστασία που προσφέρει το παιδικό κάθισμα, με το κοντέρ να ανεβαίνει διαρκώς και τους οδηγούς να συμπεριφέρονται όλο και πιο απερίσκεπτα στους δρόμους, και τα ατυχήματα να φτάνουν στην Ελλάδα τα 22.000, με 2.100 νεκρούς και 32.000 τραυματίες, εκ των οποίων 3.200 έως 3.500 άτομα απολήγουν σε μόνιμες αναπηρίες. Σε μια χώρα που κάθε 24 ώρες έχουμε 6 νεκρούς και 67 τραυματίες, για μένα, το να επιτρέψεις στο παιδί σου να μεταφερθεί με αυτοκίνητο χωρίς το κάθισμα ασφαλείας είναι ακριβώς το ίδιο με το να του επιτρέψεις να παίξει με μαχαίρι, με τη φωτιά, να βάλει το χέρι του στη πρίζα ή να πιει απορρυπαντικό. Γιατί;
Διότι διακινδυνεύεις την ίδια του τη ζωή. Τη ζωή. Τόσο απλά, τόσο ωμά.
Πίστευα πως ήμασταν σε μια εποχή που ενημερωνόμαστε σχετικά με το ότι το μωρό πρέπει να κάθεται από την πρώτη στιγμή κιόλας που φεύγει από το μαιευτήριο στο καθισματάκι του. Πως το νήπιο πρέπει να κάθεται σε ανάποδο κάθισμα, (rear facing), τουλάχιστον μέχρι τα δυο του χρόνια- ιδανικά μέχρι τα 4 έτη. Πως το παιδί δεν πρέπει να δένεται με το μπουφάν στο παιδικό κάθισμα . Πως δεν έχει νόημα να είναι το παιδί μας σε παιδικό κάθισμα αν δεν δένουμε σφιχτά τις ζώνες ή αν ναι μεν το δένουμε αλλά εμείς δεν φοράμε ζώνη.
Όχι σε μια εποχή που ακόμα κοιτάμε να πείσουμε πως πρέπει να χρησιμοποιούμε παιδικά καθίσματα γενικότερα...
Δεν ισχυρίζομαι πως εφόσον τηρείτε τους "κανόνες" ασφαλείας ευλαβικά δεν θα συμβεί ποτέ τίποτα... Αυτό δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανείς... Μπορείτε όμως να νιώθετε σιγουριά και εμπιστοσύνη πως εσείς σαν γονέας κάνατε το καθήκον σας.. Διαβάστε μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν την τραγωδία... και σκεφτείτε...
Αν λοιπόν μεταφέρετε "χύμα" το παιδί σας στο αμάξι ή όχι σύμφωνα με τις προδιαγραφές για την ηλικία του ξανασκεφτείτε το...
Μιλάμε για μια ζωή.
Την ζωή του δικού σας παιδιού.
