Η διαρκής ΠΑΡΟΥΣΊΑ.

 Πιάνω ένα θέμα που είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αναπτυχθεί σε ένα ποστ, όμως θα προσπαθήσω). Ποτέ μα ποτέ δεν έχω πει και ούτε θα πω, "Το παιδί μου ΔΕΝ ΘΑ /ΘΑ το έκανε αυτό". Ποτέ. Γιατί γνωρίζω πολύ καλά πώς οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να σε εκπλήξει. Πόσο μάλλον τα παιδιά μας, τα οποία ποτέ δεν μας αποκαλύπτονται πλήρως. Ακόμα και σε σχέσεις στενές και υγιείς, τα παιδιά μας έχουν πάντα ένα κομμάτι του εαυτού τους που κρατάνε καλά κρυμμένο μόνο για τις σχέσεις που αυτά επέλεξαν στη ζωή τους. Εκτός αυτού, από την ώρα που γεννιούνται δοκιμάζουν ΔΙΑΡΚΩΣ τα όρια τους και τα όρια μας. Και έτσι πρέπει. Είναι η φυσική κλιμάκωση της ενηλικίωσης. Και έρχεται και η εφηβεία, όπου παιδί και ενήλικας συνυπάρχουν με ένα μυστήριο τρόπο τόσο στο σώμα, όσο και στην καρδιά και στο πνεύμα και τότε.... Τότε αν δεν είσαι ΟΣΟ πιο συντονισμένος γίνεται με το παιδί σου, ΤΟΤΕ είναι που πραγματικά μπορεί να πάψεις να το γνωρίζεις. 

ΓΙΑ ΑΥΤΌΝ ακριβώς το λόγο, η νέα σειρά του netflix, Εφηβεία είναι ΓΡΟΘΙΑ στο στομάχι. ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ακριβώς το λόγο, πρέπει να τη δούμε όλοι. Εγώ το ψάχνω και ενημερώνομαι- σύμφωνα με τα δικά μας δεδομένα ανατροφής - μήπως μπορέσω να τη δω και με το παιδί συζητώντας και αναλύοντας καθόλη τη διάρκεια. Δεν ξέρω, ακόμα το ψάχνω. Και τώρα που γνωρίζω, καταρχάς το τέλος αλλά και με ποιο τρόπο γυρίστηκε, θέλω να τη ξαναδώ ούτως ή άλλως - διότι η πρώτη φορά σου προκαλεί τέτοιο ΣΟΚ που σου ξεφεύγουν σημαντικές στιγμές και λεπτομέρειες. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στη σειρά διότι δεν θέλω να αποκαλύψω πράγματα σε όσους δεν την έχουν δει. Θα πω όμως το εξής και θα το πω εγώ που είμαι πολύ ενεργή στα social media και τα χρησιμοποιώ. Θέλει ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟ και ΠΡΟΣΟΧΗ. Τα παιδιά μας δεν έχουν αναπτυγμένες αυτές τις ικανότητες για να διαχειριστούν τη χειραγώγηση, την υπερπληροφόρηση και την ανεξέλεγκτη προσέγγιση από τον οποιονδήποτε μέσα σε αυτό το μέσο. (Ο προμετωπιαίος λοβός του ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να διαχειριστεί πληροφορίες σχετικά με την αυτοσυντήρηση και ασφάλεια αναπτύσεται πλήρως στα 24. Στα ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΕΡΑ.) Επιπλέον, θέλει ΆΠΕΙΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ και ΕΝΗΜΈΡΩΣΗ σχετικά με όλα τα trends και τις συνθήκες που μπορεί να μας φαίνονται βαρετές ή κουτές. Στη σειρά γίνεται γνωστό, πως τα παιδιά εκφοβίζουν το ένα το άλλο με τη χρήση emoji - σε ένα κατά τα άλλα φυσιολογικό κείμενο στα μάτια των ενηλίκων. Και όμως. Αυτά επικοινωνούν πλήρως μέσω των emoji. Ποιός γονιός θα φανταζόταν κάτι τέτοιο;;;; Για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να συζητάμε τα ΠΆΝΤΑ με τα παιδιά, ακόμα και θέματα που μας φέρνουν σε αμήχανη θέση. Αν δεν μιλήσουμε ΕΜΕΙΣ για τα άβολα θέματα στα παιδιά, θα ενημερωθούν από λάθος πηγές. 

Τέλος, πρέπει να έχουμε και λίγη αυτοκριτική πριν αυτή χρειαστεί να γίνει ή πριν γίνει από άλλους εν τέλει. Και διάθεση αυτόβελτίωσης και ουσιαστικής διόρθωσης των δικών μας άλυτων θεμάτων της δικής μας παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Δεν αρκεί να μην επαναλαμβάνουμε λόγου χάρη ακραίες ίσως συμπεριφορές των δικών μας γονιών . Πρέπει να εντοπίζουμε και τις όχι ακραίες συμπεριφορές, τις σιωπηλές ίσως - που όμως περνάνε μηνύματα ΙΣΧΥΡΟΤΑΤΑ. Είναι αυτό που λέει χρόνια η γενιά μας: τα παιδιά βλέπουν περισσότερο από όσο ακούνε... Αν είναι εύκολο; Όχι βέβαια. Η γονεϊκότητα είναι η ΠΙΟ δύσκολη κατάσταση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος. Μα και η πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ. Η πραγματική κληρονομιά μας, τα ΠΑΙΔΙΑ μας. Κοιτάω λοιπόν αυτό το πλάσμα, που προσπαθώ ακόμα και τώρα που ανοίγει τα φτερά του και μετατρέπεται στο μελλοντικό ενήλικα, να είμαι ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ πιο παρούσα. Και δεν είναι εύκολο, διότι από ένα σημείο και έπειτα κλείνονται πολύ στον εαυτό τους. Πόσο μάλλον χαρακτήρες που είναι εκ φύσεως λιγότερο εκδηλωτικοί ή λιγότερο εκφραστικές προσωπικότητες... Ας μην ξεχνάμε. Όπως έχει πει η μοναδική Μάρω Βαμβουνάκη: (θα το πω περιφραστικά διότι δεν βρίσκω τώρα το αυτούσιο απόφθεγμα). Τα παιδιά στην παρουσία του γονέα χρειάζονται ΚΑΙ την ποσότητα, όχι μόνο την ποιότητα. Το ξέρω ότι ζούμε σε μια εποχή που μας σπρώχνει διαρκώς σε κατάσταση επιβίωσης. Το ξέρω. Μα είναι λίγα στην ουσία τα κρίσιμα χρόνια των παιδιών μας και περνάνε ΤΟΣΟ γρήγορα. Αν θέλουμε να απολαύσουμε την ενήλικη εκδοχή τους και να καμαρώνουμε για αυτή, πρέπει να δώσουμε την ΑΠΟΛΥΤΗ προσοχή μας στην παιδική εκδοχή τους. Και να τη συντηρήσουμε για όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται... Μεγαλώνουν πριν την ώρα τους τα παιδιά αυτής της γενιάς και μεγαλώνουν μάλιστα χωρίς την απαραίτητη ωριμότητα.... Επικίνδυνος συνδυασμός.

Πέτα ψηλά... (15 τα χρόνια)

Το έχω ξαναγράψει. Το πιο αδικημένο από όλα τα παιδιά μου, η κόρη μου. Το πρώτο μου παιδί. Από όλα. (Πέντε παιδιά. Πέντε. Αυτό για όλα αυτά τα "Ένα ίσον κανένα", "Εσύ έχεις ΜΟΝΟ ένα παιδί", "Τι να του λείπει του παιδιού- ΟΛΑ τα έχει, ΤΙΠΟΤΑ δεν μοιράζεται", "Γιατί ΚΑΛΕ δεν του έκανες ένα αδερφάκι;" που έχω ακούσει τόσα χρόνια). 

Δεκαπέντε τα χρόνια σήμερα , από την μέρα που τόσο βίαια κόπηκε το νήμα της σύντομης ζωής της και πραγματικά νιώθω πως μόνο εγώ τη θυμάμαι πια. Λες και δεν τη γέννησα. Λες και δεν κοιλοπόνεσα. Λες και δεν έκανα ΟΛΑ τα λάθη σε αυτή, αφού καμία σωστή καθοδήγηση δεν είχα στην απώλεια της- το άκρως αντίθετο μάλιστα. Λες και δεν πάλεψα (με) εφτά μήνες με νύχια και με δόντια να τα καταφέρει. 

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς να ήταν. Βλέπεις, δεν με άφησαν να την δω. (Λάθος). Εγώ όμως την φαντάζομαι μικροκαμωμένη, μελαχρινή και με τα χαρακτηριστικά του νανισμού- εφόσον γνωρίζαμε ότι έπασχε από αχονδροπλασία. Την φαντάζομαι πανέμορφη. Γιατί είναι κόρη μου. Ποια μάνα δεν θεωρεί το παιδί της το πιο όμορφο στον κόσμο; Γιατί να διαφέρω εγώ; 

Ποτέ δεν βρήκα όμως τη δύναμη να επικοινωνήσω με την παθοανατομολογο στην Αθήνα που είχε αρχείο φωτογραφιών της. Πέρασαν τώρα τα πέντε χρόνια φύλαξης των αρχείων. Δεν νομίζω να υπάρχουν πια. (Ή μήπως όχι;) Στα πέντε χρόνια ήταν νωρίς ακόμα. Βίωνα ακόμα ένα πένθος τότε. Ακόμα μια απώλεια. (Ενοχές) 

Προσεύχομαι να με συγχωρέσει για τις επιλογές μου. Να καταλάβει. Προσεύχομαι να βρεθούμε όταν έρθει η ώρα και να τη νιώσω, να τη μυρίσω, να τη δω. Ψυχάκι την έχω στην καρδιά μου, όμοια με τα πουλιά που πετούν στον ουρανό. Δεν ξέρω γιατί. Μα ίσως και να ξέρω. Τι να πω. 

Ψυχάκι μου, να είσαι σίγουρη πως η μαμά δεν σε ξεχνά. Και όσο περνάει από το χέρι μου, δεν θα πάψω να τιμώ την μνήμη σου. Μου χάρισες τα πρώτα μου σκίρτηματα χαράς, τον έναν και μοναδικό φυσιολογικό τοκετό ανάμεσα σε πέντε εγκυμοσύνες. Εγώ τι σου χάρισα;.... (Τίποτα). 

Τις προάλλες σε μελέτησε ο αδελφός σου- εύχομαι να το νιώθεις, να το ακούς. Εύχομαι η αγάπη μας να διαπερνά όποια απόσταση... Εύχομαι να πετάς πάντα ανάλαφρη στον ουρανό. Χωρίς όλες αυτές τις γήινες αδυναμίες που θα σε δυσκόλευαν εδώ κάτω. Και εγώ, με τα μάτια της καρδιάς, θα σε βλέπω και στις δύο υποστάσεις σου. 

Παράξενο το ξέρω. Αγάπη της μάνας είναι αυτή. 

45 συναπτά έτη ύπαρξης.

 Πικρόγλυκα τα φετινά μου γενέθλια. Όχι γλυκόπικρα. Όπως το λέω. Πικρόγλυκα. 

Άλλη μια δύσκολη χρονιά. Με μια δυστυχώς τεράστια απώλεια. Αυτό αν την κοιτάξω συνολικά. Αν όμως την κοιτάξω πιο λεπτομερώς, αποσπασματικά - ήταν ακόμα μια σχετικά όμορφη χρόνια με έντονη προσωπική εξέλιξη. 

Μια πολύτιμη όμως χρονιά για μένα, διότι ήταν η τελευταία που μοιράστηκα με την Αφροδίτη. Και πόσο, μα πόσο θα λείπει από τις επόμενες... Και πόσο δεν θέλω να το σκέφτομαι...

Κοιτώντας λοιπόν πίσω, συνειδητοποιώ τη δύναμη του να έχεις δημιουργήσει στη ζωή σου ισχυρές και ουσιώδεις σχέσεις αλλά και τη δύναμη του να προσπαθείς να βρίσκεις κάθε μέρα απόλαυση και χαρά ακόμα και από κάτι μικρό και φαινομενικά ασήμαντο.

Ναι θέλει προσπάθεια. Θέλει να το έχεις φιλοσοφία δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Και ναι θέλει κάθε μέρα. Ακόμα και μια μέρα που ψήνεσαι στον πυρετό, βρες την απόλαυση στον πολύτιμο χρόνο ξεκούρασης που σου δίνεται, έστω και έτσι. Σε μια αχτίδα ηλίου που τρυπώνει από το παράθυρο. Στην καθημερινή ρουτίνα βρες τη χαρά στον πρώτο καφέ της ημέρας, σε μια γωνιά του σπιτιού σου που αγαπάς πολύ, στην αγκαλιά του παιδιού σου ή σε ένα τραγούδι που σε ξεσηκώνει να τραγουδήσει ή να χορέψεις. 

Στην αναποδιά, γέλα. Αλήθεια. Είναι λύτρωση. Καμία φορά αναλωνόμαστε τόσο σε ανούσια πράγματα που μπορεί να μας χαλάσει όλη τη διάθεση. Έχω προσέξει πως όταν σε μια αναποδιά  ο Δημήτρης Γεράσιμος γελάσει και γελάσω και εγώ αντί θα θυμώσω ή να χαλαστώ- και θα προκύψει πάντα μια όμορφη στιγμή από αυτό και πιο γρήγορα θα βρεθεί η λύση σε ό'τι έτυχε.

Τα παιδιά, όπως έχει πει η λατρεμένη Μάρω Βαμβουνάκη, είναι σοφότερα και συνεπέστερα από τους μεγάλους. Πρέπει να τα αφουγκραζόμαστε και να τα ακούμε ίσως και περισσότερο.

Εγώ έχω πάρει και εξακολουθώ να παίρνω,  τεράστια μαθήματα από τον γιο μου. Ο γιος μου, μου έδειξε φέτος τον τρόπο - με τη δική του στάση - πώς να αντιμετωπίσω μια κακή κρίση και μια κακή επιλογή που έκανα. Ο γιος μου εξακολουθεί να μου δείχνει πάλι τον πιο ομαλό και υγιή δρόμο σε αυτό το πένθος που με εξαντλεί. 

Συνεχίζω λοιπόν δυναμικά. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω άλλο τρόπο. Συνεχίζω με μοναδικό μου στόχο,  την προσωπική εξέλιξη. Με επίκεντρο αυτή, καλυτερεύουν και όλα τα άλλα γύρω μου. Το έχω πλέον διαπιστώσει. Μου πήρε μόνο 45 χρόνια... 

Αχ ρε Αφρό. Ορίστε. Τώρα είμαι μεγαλύτερη από σένα. Πάντα σε πείραζα ότι θα είμαι πάντα μικρότερη. Και να που τώρα εσύ θα είσαι πάντα 44. Σου υπόσχομαι ότι θα κρατήσω το παιδί μέσα μου ζωντανό. Θα κρατήσω την αθωότητα και την αγάπη, την φαντασία και την δίψα για μάθηση και δημιουργικότητα, πάση θυσία. Και μια φορά το χρόνο θα συνεχίσω να βγάζω σαχλές selfie- αποδεικτικό ημερολόγιο αυτής της υπόσχεσης. Ακόμα και αν τα μάτια κρύβουν μέσα και τον ενήλικα στον οποίο εξελιχθήκαμε.

Άλλωστε όπως πολύ σοφά έλεγες πάντα: Υγεία. Μόνο υγεία. Όλα τα άλλα βρίσκονται. Όλα ΓΚΟΥΤ.

14 ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια...

 Αυτή την περίοδο, έχω πολύ θυμό μέσα μου. Ξέρω ότι οφείλεται στον χαμό της Αφροδίτης σε συνδυασμό με όλα όσα έχω περάσει τόσα χρόνια και πιστέψτε με δεν τα γνωρίζετε καν όλα. 

Σήμερα κλείνουν 14 χρόνια που γέννησα ένα όμορφο ψηλό, μελαχρινό μωρό που έζησε μόλις δέκα ώρες. Ίδια ημερομηνία γέννησης και θανάτου. Δεκατέσσερα ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια. Μοιάζει ταυτόχρονα σαν χθες αλλά και σαν πολλά παραπάνω χρόνια από 14. Κάποιες φορές μοιάζει και σαν ψέμα... Αν είχα θυμώσει τότε; Όχι. Άργησα να θυμώσω. Ο θυμός ήρθε ετεροχρονισμένα με το μωρό μου. Θύμωσα πολλά χρόνια αργότερα, γύρω στα τέσσερα ίσως χρόνια μετά και νομίζω πως ένα κομμάτι μου είναι ακόμα θυμωμένο. 

Δεν ξέρω γιατί. 

Είναι ίσως που έμαθα πολύ αργότερα πράγματα που έπρεπε να είχα μάθει επιτόπου. Είναι ίσως που απογοητεύτηκα από τη συμπεριφορά ανθρώπων που είχα σε εκτίμηση και αυτό βγήκε σε θυμό. Είναι ίσως που θύμωσα με τον εαυτό μου που ένιωθα τόσα χρόνια ενοχές, ενοχές για καταστάσεις που δεν μπορούσα να ελέγξω. Είναι που ακόμα σοκαρομαι και απογοητεύομαι... Τόσο αφελής είμαι δεκατέσσερα ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια μετά και τόσο πόνο μετά... 

Έχω καταλάβει πλέον πως δεν είναι το ζητούμενο αν θα σε καταλάβουν. (Αν δεν το ζήσουν ΔΕΝ θα σε καταλάβουν). Ούτε πως συμπεριφέρονται οι άλλοι απέναντι στον δικό σου πόνο. (Δεν βιώνετε τον ίδιο πόνο). Το όλο ζήτημα είναι να ΑΝΤΕΞΕΙΣ και να βγεις από όλο αυτό, λίγο καλύτερος άνθρωπος. Αν αυτό είναι δυνατόν. 

Και αν πότε πότε σιγοβράζει και λίγος θυμός ανάμεσα στα τόσα συναισθήματα, δεν πειράζει. Χρειάζεται και αυτός. Σε ξεκουράζει από όλο τον πόνο, τη ψυχολογική εξάντληση και την παράνοια. Είναι πιο εύκολο να είσαι θυμωμένος παρά να βουλιάξεις μέσα σε όλα τα άλλα συναισθήματα. 

14 ΟΛΟΚΛΗΡΑ χρόνια. Δεν μπορώ ούτε να το διανοηθώ. Ναι οι αναμνήσεις πονάνε πολύ μα με τα χρόνια είναι και αυτές που γλυκαίνουν λίγο τον πόνο. Τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν αναμνήσεις; Όταν δεν υπήρξε καλά καλά, αρχή πριν το τέλος, όταν δεν έχει υπάρξει καν μια αντιληπτή επαφή;; Τι γλυκαίνει τότε τον πόνο έστω και για λίγο,; Έστω και ψευδώς; 

Δεν ξέρω. Αυτή την περίοδο προτιμώ να είμαι θυμωμένη. Πονάει λιγότερο έτσι. Αντέχω έτσι. 

Έντεκα χρόνια "Όταν γεννήθηκα ξανά"

 Χθες λοιπόν αναδιοργάνωνα κάτι αναμνηστικά και κάτι φωτογραφίες και θυμήθηκα ότι αυτή εδώ η διαδικτυακή γωνίτσα - αυτή που μεγαλώνει σχεδόν ταυτόχρονα με αυτό το μαϊμούδι - υπάρχει σε αυτό το παράλληλο σύμπαν του κυβερνοχώρου, 11 χρόνια. ΕΝΤΕΚΑ. 11 χρόνια αναμνήσεων, "κλειδωμένων" στιγμών, έντεκα χρόνια μοιράσματος ψυχής. 

Αν πιστεύω σε κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι σε αυτά. Πιστεύω στην αγάπη, στη συνέπεια των πράξεών μας (όπου φυσικά οι πράξεις συνάδουν με τα λόγια, ναι;) και στην ειλικρίνεια. 

Όπως δεν είμαι λοιπόν ανειλικρινής στη ζωή μου, έτσι δεν είμαι και εδώ. Και αν οφείλεται σε κάτι η όποια ανταπόκριση και "επιτυχία" αυτής της σελίδας είναι ακριβώς σε αυτό. Ακόμα και μέσα από ένα τέτοιο "απρόσωπο" μέσο, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη γνησιότητα. Και μέσα σε αυτά που μου έμαθε αυτός ο τρελός Κρητίκαρος πατέρας μου, είναι να είμαι ΠΑΝΤΑ ο εαυτός μου, φροντίζοντας όμως ΚΑΘΕ βράδυ που πέφτω για ύπνο να είναι η συνείδηση μου καθαρή. 

Αυτό κάνω λοιπόν. 

Πολλές φορές έχω "κατηγορηθεί" για μεγάλα κείμενα, ακατάσχετη φλυαρία, ίσως και υπερβολικό μοίρασμα. Συνήθως πίσω από την πλάτη μου και κατά κύριο λόγο από "υποτιθέμενους" φίλους - εγώ να ξέρετε διαχωρίζω τον γνωστό από τον φίλο και ας μην γίνομαι αρεστή. Μα ακούστε πώς έχει... Έτσι είμαι και εγώ. Μιλάω όντως πολύ και πραγματικώς πολλές φορές μοιράζομαι περισσότερα από όσα πρέπει με ανθρώπους μάλιστα που δεν θα έπρεπε. Τόσο αφελής είμαι. (Μαθαίνω σιγά σιγά). Η γωνίτσα αυτή δεν απευθύνεται λοιπόν σε όλους. Απευθύνεται σε αυτές τις ρομαντικές ψυχές που επιμένουν να πιστεύουν στο καλό και το γνήσιο - όσο και να τους κοστίζει, όσες σφαλιάρες και να φάνε. Αρκετή μιζέρια και καχυποψία έχουμε, ναι; Δεν μας χρειάζεται περισσότερη. 

Σε όσους λοιπόν δεν αρέσω ή κουράζω είναι απλό. Αποχωρήστε. 

Ποτέ δεν "κυνήγησα" τους χιλιάδες ακόλουθους, ούτε τα χιλιάδες λαϊκ. Ποτέ. Και φαίνεται αυτό διότι το κοινό "χτίστηκε" πολύ ομαλά μέσα σε αυτά τα 11 χρόνια. Και αν με ρωτούσατε θα σας έλεγα ότι συνήθως τα πιο αγαπημένα μου βίντεο ή κείμενα είναι αυτά που έχουν μικρή αλληλεπίδραση ή ανταπόκριση. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο σημαντικό για μένα; Ότι οι πιο φανατικοί ακόλουθοι μου εδώ μέσα είναι και οι άνθρωποι που βρίσκονται στον "κύκλο εμπιστοσύνης" μου. Αυτό για μένα είναι το παν. Διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι και αυτοί που ξέρουν ολοκληρωμένα την Γιάννα. Όχι μόνο το κομμάτι αυτό που επιλέγει να μοιράζεται σε μια μαζική διαδικτυακή πλατφόρμα, αλλά την ωμά αληθινή Γιάννα που είναι και βαθιά ελαττωματική, που σηκώνει τοίχους όταν δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα της, την Γιάννα που ξέρουν ότι σκέφτεται καλύτερα γραπτά και που θέλει το χρόνο της. 

Ο μόνος άνθρωπος στη ζωή μου που ήταν, ακόμα και δια ζώσης, λες και είχα απέναντι μου ένα χαρτί και μολύβι ή ένα πληκτρολόγιο ήταν το Κιτσάκι μου... Και ήταν αυτό από τα πιο ανακουφιστικά συναισθήματα. Σας εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου, να έχετε έστω μια τέτοια σχέση στη ζωή σας. 

Φέτος λοιπόν, τα εντέκατα γενέθλια του "Όταν γεννήθηκα ξανά" είναι γλυκόπικρα γιατί λείπει ένας από τους πιο φανατικούς οπαδούς του. Και είναι σαν να λείπουν όλοι... Θα μου το συγχωρέσετε αυτό. Σαν χθες, 22 Ιανουαρίου, ανέβηκε η πρώτη ανάρτηση. Χθες όμως δεν είχα λόγια. Ήμουν κενή. Σήμερα ξύπνησα στις 3:30. Ναι το χάραμα. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα οι σκέψεις κόντευαν να με τρελάνουν. Σηκώθηκα στις 4:30, έφτιαξα καφέ και να που τώρα τα λόγια δεν σταματούν. 

Κάπως έτσι είναι το ειλικρινές μοίρασμα. Μπερδεμένο, περίπλοκο, παρανοϊκό σχεδόν, μα για μένα πανέμορφο μέσα στην ειλικρίνεια του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους εσάς που συμπορευόμαστε τόσα χρόνια μέσα από αυτή εδώ τη γωνίτσα. Σε όλους εσάς που αντέχετε τις αλήθειες μου. Ένα ακόμα πιο μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με ανέχεστε και real life. Και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ σε όσους την παλεύουν με την πάρλα μου και έφτασαν μέχρι αυτό το σημείο του μοιράσματος. (Πολύ με συγκινείτε να ξέρετε!) 

Αυτό το υπέροχο αγόρι που μου χάρισε η ζωή, αυτό που μου δίνει καθημερινά μαθήματα δύναμης, ενσυναίσθησης και ακεραιότητας - ήταν και η πρωταρχική πηγή έμπνευσης και θα είναι για πάντα η μεγαλύτερη μου κατάκτηση. Σε αυτό το ΥΠΈΡΟΧΟ ΠΛΑΣΜΑ χρωστάω ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ. 

Πάμε δυνατά για μια ακόμη χρονιά ακατάσχετης φλυαρίας και ερασιτεχνικών βίντεο! Μεγάλη αγκαλιά σε όλους. Και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε πάντα. Ακόμα και όταν όλα πάνε στραβά. Απλώς χαμογελάστε στραβά.

Πένθος. Αυτή η "άβολη" διαδικασία...

 Έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους μετά την απώλεια των μωρών μου, οι οποίοι όταν τελικά μαθαίνουν για την απώλεια να μου λένε σοκαρισμένοι: "Μα δεν σου φαίνεται ΚΑΘΟΛΟΥ. Είσαι τόσο θετικός και χαρούμενος άνθρωπος". 

Και εδώ έρχεται η επεξήγηση. Παιδιά πρόκειται για μια διαδικασία. Μια εξέλιξη. ΜΟΝΙΜΗ. ΔΙΑ ΒΙΟΥ. Κάθε απώλεια. Κάποιες πιο έντονα, κάποιες λιγότερο. Το βιώνω τώρα ξανά με την Αφροδίτη. Βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που μου είχαν πει έτσι και που μου ομολογούσαν τον απεριόριστο σεβασμό τους, τώρα να σοκάρονται από τον πόνο μου, δεν αφουγκράζονται τις σιωπηλές εκκλήσεις βοήθειας και θεωρούν ότι θα έπρεπε να το έχω ήδη ξεπεράσει. 

Καταρχάς καμία απώλεια δεν ξεπερνιέται. Απλώς αντιμετωπίζεται. Μαθαίνεις να ζεις με αυτή. Προσωπικά, κατάλαβα πολύ νωρίς στη ζωή πως δεν μπορείς να ελέγξεις όσα σου συμβαίνουν, μπορείς όμως να ελέγξεις τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Διότι είμαστε άνθρωποι, βαθιά ελαττωματικοί, και κάποιες φορές απλώς ΔΕΝ μπορείς να ελέγξεις το πώς νιώθεις. Ιδίως όταν ένα τραύμα ή ένα σοκ είναι ακόμα νωπό. Θέλει χρόνο και υπομονή. Θέλει να εκφράζεις τα συναισθήματα σου. (αλλιώς θα σε καταπιούν). Θέλει να βρεις μια δική σου προσωπική διέξοδο. 

Έχουν περάσει 13 και 14 χρόνια αντίστοιχα από όταν έχασα τα μωρά μου. Όσοι με θαυμάζετε ίσως τώρα, θα έπρεπε να με ζείτε τον πρώτο χρόνο - ακόμα και τους επόμενους δύο. Τότε που είχα χάσει το χαμόγελο μου, που είχα υψώσει τοίχους που μόνο ελάχιστοι θαρραλέοι κατάφεραν να σκαρφαλώσουν και να έρθουν να με βρουν στην άλλη πλευρά. Τότε που έχασα πολλούς ανθρώπους από τη ζωή μου, διότι ήταν πολύ άβολο για αυτούς να βλέπουν τον πόνο μου. Τότε που απομακρύνθηκα οικειοθελώς από πολλούς ανθρώπους για τους οποίους έχασα το σεβασμό μου διότι  είπαν πολλά, χωρίς να δείξουν καμία απολύτως ενσυναίσθηση. 

Βιώνω μια παρόμοια κατάσταση τώρα. Πιο ήπια ίσως λόγω της "εμπειρίας" μου πάνω στο θέμα, (γνωρίζω πολύ καλά πλέον όλα τα στάδια του πένθους), μα η οποία με δυσκολεύει ξανά πολύ. Είμαι πολύ περήφανη για τον τρόπο που την αντιμετωπίζω, διότι τώρα έχω και ένα παιδί που δεν μου επιτρέπει να είμαι πάντα όπως νιώθω πραγματικά. (Βέβαια, πώς να κρυφτείς απ'τα παιδιά, έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα...). Είμαι στη φάση που έχω χάσει τον τσαμπουκά μου, το χαμόγελο μου, αυτή τη σπίθα του χαρακτήρα μου, την ίδια μου την υπομονή. Είμαι στη φάση των καταματωμένων χειλιών - διότι εκεί βγάζω όλο το άγχος - των αλλαγών στα μαλλιά- μπας και νιώσω καλύτερα- της επιτακτικής ανάγκης για ασταμάτητες δουλειές- μήπως και οργανώσω μαζί με αυτές τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. 

Η Αφροδίτη καταλάβαινε τι ζόρια τραβούσα, όταν τα τραβούσα, από τέτοιες λεπτομέρειες και μερικές ακόμη που είχε εντοπίσει μόνο αυτή.  Ακόμα και όταν έχασα τα μωρά μου, που ήταν η μεγαλύτερη απώλεια και της Αφροδίτης μέχρι τότε και που δεν ήξερε καθόλου τι να μου πει, καταλάβαινε ότι αρκούσε να είναι δίπλα μου. Παρούσα. Χωρίς να πει κάτι. Μόνο να ακούσει. Γιατί; Γιατί είχε ΕΝΣΥΝΑΊΣΘΗΣΗ. Ο 11χρονος γιος μου, ο ΕΝΤΕΚΑΧΡΟΝΟΣ, με έχει στηρίξει σχεδόν περισσότερο από τον καθέναν χωρίς καν να του το ζητήσω. Χωρίς φυσικά να ξέρει τι να πει. Μόνο και μόνο επειδή είναι απόλυτα συντονισμένος με τη συμπεριφορά μου (ακόμα και την αόρατη) και θα έρθει να δώσει μια αγκαλιά ή να κάτσει δίπλα μου ή απλώς να με βοηθήσει σε μέρες που δείχνω να πελαγώνω από τις ίδιες μου τις μεθόδους να κρατηθώ στην επιφάνεια. Γιατί; Γιατί έχει ενσυναίσθηση. 

Δύσκολο πράγμα να έχεις ενσυναίσθηση. Αναγκάζεσαι να μπεις στα παπούτσια του άλλου. Πράγμα που σε κάνει να νιώθεις άβολα. Να ζεις το πρόβλημα του. Μα αυτό είναι που θα βοηθήσει. Που θα κάνει τη διαφορά. Προσωπικά, δεν έχω ανάγκη από αυτά. Θα τα ήθελα, μην γελιόμαστε. Ξέρω όμως ότι είμαι αρκετά δυνατή ώστε να ξαναβρώ έναν νέο εαυτό - ακόμα πιο δυνατό. Ακόμα πιο χαμογελαστό και θετικό. Ή μάλλον δεν ξέρω αν είμαι δυνατή. Ίσως απλά να μην μου επιτρέπω άλλη επιλογή. Όπως και να έχει θα τη βρω την άκρη μου. 

Τους ανθρώπους που δεν μπορούν μόνοι τους - για αυτούς μιλώ. Τους ανθρώπους που θα καταπιούν συναισθήματα για να μην νιώθουν οι άλλοι άβολα, χάνοντας έτσι μόνιμα το χαμόγελο τους. Μακάρι να μπορούσα να δείξω σε όλους τον τρόπο.... 

Ψάχνω λοιπόν στις φωτογραφίες που έχω βγάλει μετά τον Αύγουστο μια που να με αναγνωρίζω. Ακόμα και σε αυτές που γελάω, τα μάτια μιλάνε. ("The eyes chico, the eyes never lie"). Αγκαλιάζω όμως αυτή τη Γιάννα γιατί ξέρω ότι θα με οδηγήσει σε μια καινούρια, καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Και θα έρθει η μέρα που θα ακούσω ένα τραγούδι και θα καταφέρω να χρησιμοποιήσω την τακτική της Άφρος μου. Να χορέψω μέχρι τελικής πτώσεως για να νιώσω όμορφα. Εγώ. Που πάντα με έσερνε με το ζόρι στους χορούς, της έκανα όμως το χατίρι γιατί το άξιζε και με το παραπάνω. Κάποια μέρα, σύντομα ελπίζω - μεγαλώνω και μικραίνουν οι αντοχές μου, ειρωνικό ναι;- θα χορέψω για χάρη της dancing queen μου και θα την νιώθω να χαμογελά από εκεί που είναι. 

Στο μεταξύ, ο κύκλος ασφαλείας γύρω μου κλείνει όλο και περισσότερο... Πόσο θλιβερό. Βλέπεις όμως αυτό το μαϊμούδι που αχνοφαίνεται στη φωτογραφία; Αυτό το πλάσμα, η πρωταρχική αιτία, που παλεύω να είμαι η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μου. Πόσο υπέροχο αυτό από την άλλη... 

Το Κιτσάκι μου.

 

Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από τον υπολογιστή με το κινητό. Διαλέγω μερικές ακόμα φωτογραφίες από τον γάμο μας και τον γάμο της Αφροδίτης για να εκτυπώσω. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ολοκληρώσω τη διαδικασία διότι με διαλύει. Εξού και η "κακή" αυτή φωτογραφία. Όμως δεν ξέρετε πόσο αντιπροσωπευτική είναι της Αφροδίτης. 

Στο συγκεκριμένο κλικ χαζεύει το βιβλίο της "φιλίας" που της είχαμε φτιάξει πριν παντρευτεί. Ζήτησα από κάθε φίλη της να φέρει την αγαπημένη τους φωτογραφία μαζί με την Αφροδίτη και να έχει γράψει και ένα κείμενο/ ευχή για την ίδια. Έτσι υπήρχε στην ουσία έτοιμο ένα όμορφο και τόσο προσωπικό τετράδιο ευχών/ τρενάκι αναμνήσεων για την ίδια να το κρατήσει. 

Η φιλία για την Αφροδίτη ήταν κάτι ιερό και πολύτιμο. Όσοι έχουμε την τιμή να έχουμε υπάρξει και να υπάρχουμε ακόμα (ναι ακόμα) ως φίλες της το γνωρίζουμε ΠΟΛΥ καλά. Και σε αυτό το κλικ, εγώ αυτό βλέπω... Διότι εκείνη τη στιγμή η Αφροδίτη είχε αφήσει στην άκρη τους χορούς και τα σφηνάκια, τα γέλια και τα πειράγματα και είχε απορροφηθεί πλήρως και για ώρα στην αγάπη της για μας. Στην ευγνωμοσύνη που ένιωθε για μας. 

Προς το τέλος - πού να ξέραμε ότι ερχόταν αυτό το ρημαδοτέλος- και ενώ υπέφερε το Κιτσάκι μου, υπέφερε τόσο πολύ και είχε κουραστεί τόσο πολύ, μου είχε πει με το γλυκό χαμόγελο που την διέκρινε, (που τη διακρίνει) πάντα: "Τι παραπάνω να ζητήσω όταν έχω τέτοιες φίλες;;" 

Τέτοιο πλάσμα ήταν το Κιτσάκι μου. Η κολλητή μου, η κουμπάρα μου, το φιλαράκι μου, η αδελφή μου από άλλη μάνα. (Α, ρε Ντόρις). 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Και μου είναι ΤΟΣΟ δύσκολο. Γιατί από ΟΛΑ τα γενέθλια της, ΕΛΆΧΙΣΤΑ δεν είχαμε γιορτάσει μαζί. Ακόμα και όταν έχασε τον μπαμπά της και δεν ήθελε να τα γιορτάσει, εγώ τις έφτιαξα μια μικρή τούρτα Μίνιον, έγραψα πάνω "Και αν όλα πάνε στραβά, μην ξεχνάς να χαμογελάς έστω και στραβά " και περάσαμε τη μέρα μαζί. Ακόμα και όταν νοσηλεύτηκα εκτάκτως στο δεύτερο μωρό μου, και παρότι όλα έδειχναν ότι θα μείνω εκεί καιρό όπως και έγινε, η Αφροδίτη ακύρωσε το πάρτι της για να είναι μαζί μου στην κλινική. Ακόμα και όταν μετακόμισε σε άλλη πόλη, ερχόταν έστω και αυθημερόν για να γιορτάσει με όλες τις φίλες της στην οικογενειακή μας επιχείρηση γιατί ήθελε πάντα να με στηρίζει με όλους τους τρόπους. 

Τέτοιο πλάσμα ήταν η Αφροδίτη.

Ο πόνος από την απώλεια της είναι ακόμα πολύ νωπός. Υπάρχει ακόμα πολύς θυμός, πολλά αναπάντητα ερωτήματα που ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα απαντηθούν - και  καίνε όλα σαν φωτιά. Όμως σε αυτή την ανάρτηση δεν θέλω να κυριαρχήσουν αυτά. Θέλω να κυριαρχήσει η αίσθηση που ήταν το Κιτσάκι μου. Και το Κιτσάκι μου, (ΜΑΣ) ήταν πάντα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο, μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αγκαλιά και ΑΦΘΟΝΗ αγάπη και νοιάξιμο για ΟΛΟΥΣ. Φαντάσου να ήσουν και στον κύκλο αυτό που θεωρούσε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Μα η Αφροδίτη θα μείνει για πάντα 44. Και δεν ξέρω πώς θα περάσει η αυριανή ημέρα, έχει στείλει ήδη ένα μικρό σημάδι. Προσπαθώ να καταλάβω τι θα ήθελε να κάνουμε. Προσπαθώ να καταλάγιασω λίγο τον πόνο, τον θυμό, τα γιατί και να ανοίξω την καρδιά μου στο τι έχει να μου πει... 

Στο μεταξύ μένω στην αίσθηση της και στο βλέμμα της αλλά και στα λόγια της την τελευταία φορά που την είδα. Αφροδίτη, εγώ επιμένω: 

ΕΓΩ σε αγαπώ. ΕΣΥ να προσέχεις.