Θύμωσα πάλι. Θύμωσα πολύ. Χθες έλαβα μια αναφορά, από μέλος της ομάδας της Νεογνικής Απώλειας, για ένα ποστ μιας μητέρας που είχε το ΑΠΑΡΆΜΙΛΛΟ θάρρος να μοιραστεί μαζί μας την φωτογραφία του θανόντος μωρού της.
Ναι. Με απλά λόγια, μια φωτογραφία του μωρού της η οποία τραβήχτηκε αφού αυτό είχε πεθάνει. Και εγώ ΜΌΝΟ τέτοιες φωτογραφίες έχω του μωρού μου. ΑΦΟΥ πέθανε. Ναι. Δεν είναι απαραίτητα εύκολο θέαμα στα μάτια. Θέλετε να σας πω γιατί δεν είναι εύκολο; Διότι πολύ απλά ο θάνατος ΠΟΤΕ δεν είναι εύκολος. Ο θάνατος είναι αμείλικτος, ωμός και άχαρος. Αφήνει τα σημάδια του στο τρωτό σώμα μας. Είναι σοκαριστικό όπως και να έχει, πόσο μάλλον αν αυτά τα σημάδια είναι σε μια εικόνα που έχουμε όλοι συνδυάσει με την ΖΩΗ. Με την ΕΝΑΡΞΗ της ζωής. Όχι το τέλος αυτής. Με ένα ΜΩΡΟ.
ΌΧΙ. Αυτή η μητέρα, όπως και οι δεκάδες μητέρες που το έχουν τολμήσει, ΔΕΝ αποσκοπεί ούτε στην συμπόνοια σας, ούτε στις διαδικτυακές αντιδράσεις συμπόνοιας και αγάπης, ούτε φυσικά να σας χαλάσει στιγμιαία το ανούσιο σκρολάρισμα. Η ΜΗΤΕΡΑ αυτή έχει απλά την ΑΝΑΓΚΗ να ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΙ το παιδί της, το παιδί αυτό που έχασε πριν προλάβει καν πολλές φορές να το κρατήσει στην αγκαλιά της.
Και όπως έγραψα και χθες στην ομάδα, αν κάποιος ενοχλείται από την εικόνα ενός παιδιού που έχει καταλήξει, τότε δεν έχει καμία θέση σε μια ομάδα που αφορά στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης.
15 χρόνια βιώνω το βάρος του πένθους της απώλειας των μωρών μου, 12 χρόνια γράφω και σπάω τη σιωπή μου για αυτό. Το βάρος είναι ΑΣΗΚΩΤΟ. Και όμως όλες οι μητέρες που το έχουν βιώσει, (1 στις 4 γυναίκες βιώνει κάποια μορφή απώλειας), το σηκώνουν. Το σηκώνουν με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και ΣΕΒΑΣΜΟ στην ζωή γενικότερα, στις ζωές που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν της απώλειας και στην ζωή αυτή που δεν πρόλαβε καν να αρχίσει. Ή στην ζωή που διεκόπη τόσο πρόωρα και βίαια.
Αν λοιπόν αυτή η μητέρα θέλει να μιλάει για τα μωρά, (παιδιά), που έχει χάσει, αν θέλει να μοιράζεται "δύσκολες" φωτογραφίες με αυτά, έχει ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.
Προσωπικά τις θαυμάζω όλες και καθεμία ξεχωριστά, διότι εγώ δεν έχω ΤΟΛΜΗΣΕΙ να μοιραστώ ακόμα αυτές φωτογραφίες. Δεν έχω τολμήσει , επειδή δεν έχω την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίσω τις οποίες αντιδράσεις σε αυτές. Μου είναι αυτές οι φωτογραφίες ΤΟΣΟ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ, ΤΟΣΟ ΙΕΡΕΣ, που δεν ΑΝΤΕΧΩ να μην είναι πολύτιμες και ιερές και για όλους τους άλλους. Και επειδή ΞΕΡΩ ότι υπάρχουν αυτοί που θα αποτρέψουν το βλέμμα, έστω και με καλή διάθεση, γιατί είπαμε - ο θάνατος ΔΕΝ είναι εύκολος - απλά ΔΕΝ μπορώ.
ΘΑΥΜΑΖΩ λοιπόν τις μητέρες που βρίσκουν το ψυχικό σθένος να σπάσουν τη σιωπή με τρόπο τόσο ώμο και σοκαριστικό όσο ο τρόπος με τον οποίο έσπασε η καρδιά τους σε χίλια κομμάτια.
Γιατί το πένθος δεν είναι παρά ΑΓΑΠΗ. Σκέψου λοιπόν την αγάπη μιας μάνας για το παιδί της. Είναι άπειρη σωστά; Τόση που μπορεί και να πονάει η καρδιά της από την τόση αγάπη. Τώρα πάρε αυτή την αγάπη και μετέτρεψε την σε πένθος....
Ασήκωτο, ναι;
Ο Οκτώβριος είναι μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σχετικά με την Νεογνική Απώλεια και Απώλεια Κύησης. Η 15η Οκτωβρίου Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης σχετικά με την Νεογνική Απώλεια και Απώλεια Κύησης. Σπάσε τη σιωπή μαζί μου. Αφουγκράσου. Μοιράσου την αλήθεια μιας μητέρας που πενθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...