Το έχω ξαναγράψει. Το πιο αδικημένο από όλα τα παιδιά μου, η κόρη μου. Το πρώτο μου παιδί. Από όλα. (Πέντε παιδιά. Πέντε. Αυτό για όλα αυτά τα "Ένα ίσον κανένα", "Εσύ έχεις ΜΟΝΟ ένα παιδί", "Τι να του λείπει του παιδιού- ΟΛΑ τα έχει, ΤΙΠΟΤΑ δεν μοιράζεται", "Γιατί ΚΑΛΕ δεν του έκανες ένα αδερφάκι;" που έχω ακούσει τόσα χρόνια).
Δεκαπέντε τα χρόνια σήμερα , από την μέρα που τόσο βίαια κόπηκε το νήμα της σύντομης ζωής της και πραγματικά νιώθω πως μόνο εγώ τη θυμάμαι πια. Λες και δεν τη γέννησα. Λες και δεν κοιλοπόνεσα. Λες και δεν έκανα ΟΛΑ τα λάθη σε αυτή, αφού καμία σωστή καθοδήγηση δεν είχα στην απώλεια της- το άκρως αντίθετο μάλιστα. Λες και δεν πάλεψα (με) εφτά μήνες με νύχια και με δόντια να τα καταφέρει.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς να ήταν. Βλέπεις, δεν με άφησαν να την δω. (Λάθος). Εγώ όμως την φαντάζομαι μικροκαμωμένη, μελαχρινή και με τα χαρακτηριστικά του νανισμού- εφόσον γνωρίζαμε ότι έπασχε από αχονδροπλασία. Την φαντάζομαι πανέμορφη. Γιατί είναι κόρη μου. Ποια μάνα δεν θεωρεί το παιδί της το πιο όμορφο στον κόσμο; Γιατί να διαφέρω εγώ;
Ποτέ δεν βρήκα όμως τη δύναμη να επικοινωνήσω με την παθοανατομολογο στην Αθήνα που είχε αρχείο φωτογραφιών της. Πέρασαν τώρα τα πέντε χρόνια φύλαξης των αρχείων. Δεν νομίζω να υπάρχουν πια. (Ή μήπως όχι;) Στα πέντε χρόνια ήταν νωρίς ακόμα. Βίωνα ακόμα ένα πένθος τότε. Ακόμα μια απώλεια. (Ενοχές)
Προσεύχομαι να με συγχωρέσει για τις επιλογές μου. Να καταλάβει. Προσεύχομαι να βρεθούμε όταν έρθει η ώρα και να τη νιώσω, να τη μυρίσω, να τη δω. Ψυχάκι την έχω στην καρδιά μου, όμοια με τα πουλιά που πετούν στον ουρανό. Δεν ξέρω γιατί. Μα ίσως και να ξέρω. Τι να πω.
Ψυχάκι μου, να είσαι σίγουρη πως η μαμά δεν σε ξεχνά. Και όσο περνάει από το χέρι μου, δεν θα πάψω να τιμώ την μνήμη σου. Μου χάρισες τα πρώτα μου σκίρτηματα χαράς, τον έναν και μοναδικό φυσιολογικό τοκετό ανάμεσα σε πέντε εγκυμοσύνες. Εγώ τι σου χάρισα;.... (Τίποτα).
Τις προάλλες σε μελέτησε ο αδελφός σου- εύχομαι να το νιώθεις, να το ακούς. Εύχομαι η αγάπη μας να διαπερνά όποια απόσταση... Εύχομαι να πετάς πάντα ανάλαφρη στον ουρανό. Χωρίς όλες αυτές τις γήινες αδυναμίες που θα σε δυσκόλευαν εδώ κάτω. Και εγώ, με τα μάτια της καρδιάς, θα σε βλέπω και στις δύο υποστάσεις σου.
Παράξενο το ξέρω. Αγάπη της μάνας είναι αυτή.
❤️
ΑπάντησηΔιαγραφή