Το πρώτο πάρτι γενεθλίων του μαιμουδιού! Θέμα:Πάντα μετά την καταιγίδα, ακολουθεί το ουράνιο τόξο!

Το πρώτο πάρτι γενεθλίων του Δημήτρη-Γεράσιμου ήταν ακριβώς όπως το είχα ονειρευτεί, και κάτι παραπάνω. 

Όχι μόνο γιατί τελικά όλα πήγαν κατ' ευχήν και όπως ακριβώς τα είχα σχεδιάσει, όχι μόνο γιατί με τίμησαν όλοι όσοι είχα καλέσει, αλλά το κυριότερο επειδή το χάρηκε πάρα πολύ ο ίδιος ο Δημήτρης. Είχε τόση καλή διάθεση και ήταν τόσο χαμογελαστός όλη μέρα που ήταν πραγματικά αξιολάτρευτος. Σου έδινε την αίσθηση πως καταλάβαινε για ποιον γινόταν όλη αυτή η γιορτή και το ευχαριστιόταν η ψυχή του. 

Και αυτό για μένα ήταν και όλο το νόημα. Και μόνο αυτό. 

Μου πήρε καιρό να αποφασίσω το θέμα αλλά τελικά ήταν ακριβώς ότι έπρεπε για τον Δημήτρη, για μας, για την ιστορία μας. 

"Πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο" 

Αυτό ήταν λοιπόν το θέμα και σκοπός μου να είναι όλα πολύχρωμα, αισιόδοξα και να εκπέμπουν θετική σκέψη και διάθεση. Νομίζω πως τα κατάφερα. Βάλτε λοιπόν να ακούτε το τραγουδάκι μας και ταξιδέψτε μαζί μας... 

Την πρόσκληση την έφτιαξα μόνη μου με υλικά που είχα ήδη στο σπίτι. Λίγο γαλάζιο χαρτόνι, μικρά στρογγυλά μπαμπάκια, πολύχρωμες κορδέλες, πολύχρωμα στυλό και λίγη φαντασία, (δηλαδή αρκετό ψάξιμο στο διαδίκτυο..!!),  ήταν ότι χρειαζόμουν για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα. 

Αποφάσισα να κάνω το πάρτι στη σοφίτα του σπιτιού- η οποία έχει και μπαλκόνι στο οποίο οδηγεί μια εξωτερική σκάλα από την κουζίνα μου. Μην γελιέστε είναι μεγάλη σοφίτα- ένα αυτόνομο μικρό σπιτάκι στην ουσία- οπότε μου έδινε περιθώρια για πολλά σχέδια. 

Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν το εξής: Οι καλεσμένοι θα ακολουθούσαν τα "σημάδια" που τους άφηνα από την στιγμή που θα έφταναν. Στην αρχή συναντούσαν έναν μαυροπίνακα που τους καλωσόριζε και τους προέτρεπε να πάρουν το ασανσέρ για επιπλέον χαμόγελα... Που δεν ήταν κάτι παραπάνω από λίγα χαρτιά Α4 που μοίραζαν χαμογελάκια με πρωτότυπο τρόπο... Έπειτα συναντούσαν και άλλον μαυροπίνακα που τους καθοδηγούσε να ανεβούν την σκάλα στην οποία είχα γράψει σε χαρτόνια  αποφθέγματα αισιοδοξίας, αγαπημένους στίχους ή αποσπάσματα. Στο τέλος της διαδρομής τους παρακαλούσα να παραμείνουν ψύχραιμοι και να συνεχίσουν τη πορεία τους! 

Στο μπαλκόνι τα πράγματα ήταν αρκετά απλά, είχαμε απλώς στολίσει με μπαλόνια την κάθε γωνία και είχα μερικά τραπέζια και καρέκλες για να κάτσουν έξω όσοι ήθελαν αλλά και έναν φουσκωτό παιδότοπο στην μέση για  τα μικρότερα παιδάκια. (Ευτυχώς ο καιρός ήταν φίλος μας, το αεράκι εκείνη την ημέρα ήταν αναζωογονητικό και κανείς δεν ένιωσε δυσαρέσκεια). 

Το πραγματικό πάρτι όμως ήταν μέσα. Στο ένα μέρος της σοφίτας ήταν ο παιδότοπος όπου είχα κάνει ότι ήταν δυνατόν για να περάσουν καλά παιδάκια όλων των ηλικιών... 

Στο άλλο τμήμα της κουζίνας ήταν οι μπουφέδες και το τραπέζι ευχών του Δημήτρη-Γεράσιμου. Επειδή ο χώρος  ήταν λίγο περιορισμένος ήθελα να αξιοποιήσω ότι υπήρχε όχι μόνο πρακτικά μα και αισθητικά. Οπότε το μεγάλο τραπέζι έγινε φυσικά ο μπουφές των γλυκών και το κεντρικό σημείο αναφοράς του θέματος του πάρτι. 

Το συμπληρωματικό τραπέζι στο γραφείο μου- το οποίο είναι χειροποίητο από τον πατέρα μου- έγινε το τραπέζι των ευχών που δεν ήταν άλλο από χαρτάκια τύπου "post it" και τα οποία καρφίτσωναν οι καλεσμένοι σε ένα πίνακα από φελλό τον οποίο μάλιστα έχω ακόμη από το δικό μου παιδικό δωμάτιο!

Χρησιμοποίησα τον καταψύκτη ως μπουφέ για όλα τα αναψυκτικά και τους χυμούς. Διάλεξα χυμούς διαφορετικών γεύσεων και χρωμάτων και τους έβαλα σε διάφανα δοχεία (τα οποία βρήκα με 1 ευρώ στα Carrefour) ώστε να δώσω την αίσθηση ουράνιου τόξου. (Εννοείται πως όλα τα πλαστικά ποτήρια, πιάτα, χαρτοπετσέτες και πιρούνια ήταν πολύχρωμα!)

Τέλος η ίδια η κουζίνα, ο πάγκος δίπλα της και ένα πλαστικό τραπέζι "φιλοξένησαν" τον αλμυρό μπουφέ. Χρησιμοποίησα για να σερβίρω κάποια φαγητά το γιοκ, το τηγάνι και το σουρωτήρι. Μου άρεσε πολύ η ιδέα και την βρήκα πολύ ρουστίκ και προσιτή. Τα σουβλάκια τα οποία σερβίραμε αργότερα επέλεξα να τα στήσω στο barbeque, (και ας μην τα ψήσαμε εκεί αλλά στου πατέρα μου), για τον ίδιο ακριβώς λόγο.  

Τα δωράκια για τα παιδάκια του πάρτι με δυσκόλεψαν πολύ. Τελικά επέλεξα κορνίζες που έγραψα μέσα το "δικό μας" απόφθεγμα και τις τύλιξα με πολύχρωμες κορδέλες. (Αρχικά ήθελα λαχανί για τα αγόρια άλλα δεν βρήκα αρκετές την ημέρα που πήγα να τις αγοράσω οπότε αρκέστηκα στις μωβ) 

Το μενού του αλμυρού μπουφέ ήταν το εξής: Pop Corn, mini burgers, (μινιατούρες του δικού μου μπαμπάτσικου burger- αλλά χωρίς bacon), κεφτεδάκια, τυροπιτάκια, (με την απίθανη, πεντανόστιμη και πανεύκολη συνταγή της γλυκιάς, (και σημειωτέων- βορειοΕλλαδίτισας), Γιώτας- θα την ανεβάσω σε άλλη ανάρτηση μαζί με τις άλλες συνταγές), υπέροχα μπουρεκάκια από τα χεράκια της κουνιάδας μου, λαχταριστή πίτσα φυσικά από την καλύτερη πιτσαρία στα μέρη μας- την Quebec Pizzeria Restaurant, σουβλάκια κοτόπουλο και χοιρινό, sticks λαχανικών σε ποτηράκι με σος γιαουρτιού και φυσικά πίτες για το χέρι! 

Το μενού του γλυκού μπουφέ ήταν το εξής:  Ζελεδάκια ατομικά σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, mini βανίλιες "υποβρύχιο", κουταλάκια μερέντας, κεικ βανίλιας  με γλάσσο βανίλιας, ατομικά ποτηράκια με πολύχρωμα κουφέτα, σουβλάκια φρούτων, απίθανα και πολύχρωμα cupcakes και cakepops από την άκρως ταλαντούχα και πολύ γλυκιά σαν τις δημιουργίες της, Αρχοντούλα, και φυσικά η καταπληκτική και χειροποίητη από τα χεράκια μου παρακαλώ (γκουχ- γκουχ!) τούρτα ουράνιο τόξο!! 

Αχ αυτή η τούρτα ουράνιο τόξο... Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλες σας, έχει λίγη βαβούρα μα είναι τόσο εντυπωσιακή που αξίζει τον κόπο. Εγώ χρησιμοποίησα τη συνταγή  που έχει μοιραστεί μαζί μας η γλυκιά Ολίβια από το eimaimama.  Πιο αναλυτικά όλη μου η εμπειρία με τη τούρτα σε επόμενη ανάρτηση. 

Έφτιαξα δυο τούρτες γιατί φοβήθηκα ότι η μια δεν θα με έφτανε. (Και όντως χρειάστηκαν). Επειδή όταν τραγουδήσαμε το τραγουδάκι του Δημήτρη με την "επίσημη" τούρτα ξέχασα να μοιράσω τα καπελάκια που τόσο κόπο είχα κάνει να τα φτιάξω μιας και δεν μου ταίριαζε τίποτα που έβρισκα στο εμπόριο με το θέμα του πάρτι, του ξανατραγουδήσαμε με την δεύτερη τούρτα αργότερα-όταν πλέον την σέρβιρα κιόλας- στα αγγλικά αυτή τη φορά και φορώντας φυσικά τα καπελάκια μας!!! Το μαιμουδάκι ξετρελάθηκε! 

Είχα φτιάξει και ένα μικρό τουρτάκι για να σβήσει και άλλο κεράκι  το μαιμουδάκι το βράδυ πριν πέσει για ύπνο. Εκείνη την ημέρα όμως εφόσον δεν κοιμήθηκε μεσημέρι- ξεράθηκε κυριολεκτικά από τις 6:30 το απόγευμα. Δεν πτοηθήκαμε- το κάναμε την επόμενη μέρα και η μαγεία συνεχίστηκε.....

Και το μικράκι μου να κοιτά στην αρχή σαστισμένο και μετά όλο χαρά... Και η μανούλα να λιώνει από περηφάνια και ευτυχία ενώ ο μπαμπάς να βουρκώνει από συγκίνηση... Όπως ακριβώς και την προηγούμενη.... Φυσικά το μαιμουδάκι δεν μπορούσε να σβήσει το κεράκι του.... Όμως έδειχνε σε όλους με το δαχτυλάκι του πόσο έγινε... Ενός! 

Και του χρόνου ζωούλα μας... Ένα ουράνιο τόξο να είναι η ζωή σου όλη. Και όπως είπα στους καλεσμένους μας όταν τους ευχαρίστησα για την τιμή να παραβρεθούν σε αυτή τη τόσο σημαντική για μας στιγμή- του χρόνου θα γίνει διπλός χαμός, με τα χρόνια θα πηγαίνουμε εμείς!! Εντάξει μωράκι μου; Εντάξει!

(Και όλα αυτά τα υπέροχα, τα αποθανάτισε με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο δικός μας φωτογράφος- αυτός που μας "συντροφεύει" σε κάθε μας σημαντική στιγμή και που πλέον νιώθουμε δικό μας άνθρωπο. Ο Αντρέας Μπούσας, ο δικός μας Αντρέας- που ζει τη κάθε στιγμή μαζί μας με ένταση και πάθος- και για αυτό ακριβώς τον λόγο το αποτέλεσμα της δουλειάς του είναι τόσο ξεχωριστό)