Παιδική κακοποίηση, ένα σιωπηλό έγκλημα.

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης. 

Δεν είμαι ειδική. Δεν είμαι παθούσα. Δεν έχω κανένα πτυχίο που να με πιστοποιεί να μιλήσω για αυτό το θέμα. 

Υπήρξα όμως παιδί. Και τώρα είμαι μητέρα. Και πάνω από όλα είμαι άνθρωπος. Βαθιά ελαττωματικός αλλά άνθρωπος. Και δεν μπορώ να διανοηθώ πως μπορεί ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει το προνόμιο να έχει συνείδηση και συναίσθηση των πράξεων του, να μπορεί να βλάψει ένα παιδί. Και ακόμα περισσότερο να αντλεί κάποια μορφή αρρωστημένης ευχαρίστησης από αυτό. 

Είναι πέραν των δυνάμεων μου να το αντιληφθώ. Συμβαίνει όμως. Η ιστορία μας έχει διδάξει πως μπορεί και να συμβεί και από οικείο άτομο, γνωστό. Ή άτομο περιωπής. Ή άτομο πέραν κάθε υποψίας. 

Είναι λοιπόν καθήκον μας να διδάξουμε στο παιδί μας πως να προστατευτεί. Να γνωρίζει τα όρια. Το σωστό από το λάθος. Ο κανόνας του εσωρούχου τα περικλείει όλα. Ας τον διαβάσουμε. Ας ενημερωθούμε. 

Η κακοποίηση όμως δεν είναι μόνο σωματική ή σεξουαλική. Είναι και λεκτική, συναισθηματική και ψυχολογική. Σε αυτό το ατόπημα μπορεί να πέσει οποιοσδήποτε γονιός, διδάσκαλος, συγγενής, φίλος. Θέλει πολύ προσοχή. Για αυτού του είδους την κακοποίηση μπορούμε να ενημερωθούμε εδώ και εδώ.

Και το κυριότερο. Όχι άλλη σιωπή. Συζήτηση, συζήτηση και πάλι συζήτηση με τα παιδιά μας για τα πάντα. Για όλους. Ακούμε. Προσεκτικά. Ακούμε και "πίσω από τις λέξεις". Αφουγκραζόμαστε. 

Ένα παιδί γεννιέται λευκός καμβάς. Κατάλευκος. Μεγάλη ευθύνη τα χρώματα και τα σχέδια που θα τον χρωματίσουν. Απέραντη. Τρομακτική. Ευθύνη όμως υπαρκτή στην οποία οφείλουμε να αντεπεξέλθουμε. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς