Η Χριστίνα, οι δικές μου μαίες και εγώ...

Η Χριστίνα ήταν η πρώτη μαία που αντίκρισα την ημέρα εκείνη πριν 5 περίπου χρόνια, στην δεύτερη μου εγκυμοσύνη, όταν μπήκα εκτάκτως στην κλινική για νοσηλεία μόλις ανακαλύψαμε πως είχα υψηλή ρήξη υμένων και έχανα αργά και σταδιακά αμνιακό υγρό.

Θυμάμαι πως στεκόμουν αβέβαιη στην άκρη του κρεβατιού περιμένοντας τον Παναγιώτη να γυρίσει από το σπίτι όπου είχε πάει για να φέρει ότι θα χρειαζόμουν- πυτζάμες, οδοντόβουρτσες και όλα τα σχετικά. Σκεφτόμουν φυσικά μόνο τα χειρότερα και η καρδιά μου είχε βουλιάξει στο κενό. Το μόνο που άκουγα μέσα στο κεφάλι μου ήταν τα λόγια του γιατρού. "Αν δεν σταματήσεις να χάνεις υγρό, αύριο στο παίρνω"...

Έτσι λοιπόν σε αυτή την απέραντη μοναξιά και απογοήτευση, μπήκαν μέσα 2 μαίες για να με ενημερώσουν για τα τυπικά. Ειλικρινά δεν άκουσα τίποτα. Απλά έγνεφα. Μετά από λίγο όμως, μια εξ αυτών, ξαναμπήκε στο δωμάτιο με απόλυτη φυσικότητα και με απόλυτη ηρεμία και αισιοδοξία στην φωνή με διαβεβαίωσε πως όλα θα πάνε καλά. Πως καταλαβαίνει πως όλα τώρα μου φαίνονται αδύνατα, μα πως πρέπει να ηρεμήσω και να πιστέψω. Πως έχω τον καλύτερο γιατρό και θα κάνει ότι μπορεί. Πως στα χρόνια που δουλεύει έχει δει άπειρες κοπέλες να μπαίνουν με σοβαρότατα προβλήματα και να βγαίνουν αγκαλιά με το μωρό τους. Πως το ίδιο θα γίνει και με μένα. Και έτσι απλά, ένιωσα λίγο καλύτερα... Αυτή η κοπέλα ήταν η Χριστίνα. Και αναρωτήθηκα. Πως μπορεί μια τόσο νέα κοπέλα να αποπνέει τέτοια ωριμότητα, τόση σιγουριά και εμπιστοσύνη...

Στους δυόμιση μήνες που νοσηλεύτηκα- δεν την έβλεπα συχνά. Ήταν συνέχεια στα χειρουργεία. Οι μόνες φορές που συναντιόμασταν ήταν όταν δεν μπορούσαν οι μαίες της βάρδιας να  βρουν φλέβα στην αλλαγή της πεταλούδας από χέρι σε χέρι, (όταν έχεις μόνιμη πεταλούδα για τόσο παρατεταμένο διάστημα,  οι φλέβες εξασθενούν και είναι πολύ δύσκολο να "δώσουν" που λένε και οι ίδιες), και πριν φωνάξουν τον αναισθησιολόγο, ερχόταν είτε η Χριστίνα, είτε η Σίσσυ για να μου βρουν φλέβα. Και οι δυο κοπέλες,  παρότι πάντα βιαστικές να επιστρέψουν στα χειρουργεία, πάντα είχαν  το χρόνο να χαμογελάσουν και να πουν μια γλυκιά κουβέντα. 

Έγινε ότι έγινε και χαθήκαμε. Μέχρι που γέννησα τον Δημήτρη. Ο θηλασμός δεν ήταν εύκολος εξαρχής. Καθόλου. Είχα πάρα πολύ γάλα και ένιωθα πως το παιδί δεν τραβούσε καλά και πέτρωνα. Τότε ο παιδίατρος μου συνέστησε την Χριστίνα. Χάρηκα τόσο πολύ που θα την ξαναέβλεπα... Όμως αναρωτιόμουν αν η ίδια θα με θυμόταν- άλλωστε δεν βλεπόμασταν συχνά όπως με τα άλλα τα κορίτσια. Μόλις της είπα τηλεφωνικά το όνομα μου, πάγωσα από την αντίδραση της. Φυσικά και με θυμόταν, ενθουσιάστηκε που γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι, άλλωστε το είχε μάθει από το προηγούμενο γιατρό μου, και φυσικά θα ερχόταν να με βοηθήσει με όλη της την καρδιά. Με συγκίνησε... 

Όταν ξανασυναντηθήκαμε,  η αρχική μου εντύπωση για αυτήν επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά... Υπέροχη, γλυκιά και συγκροτημένη με βοήθησε/ μας βοήθησε, όχι μόνο στον θηλασμό μα στην ψυχολογία μας και σε όλες τις ανησυχίες μας για το μέλλον. Μου μίλησε με τα πιο όμορφα και γλυκά λόγια για το αγγελούδι που χάσαμε- με κέρδισε ξανά από την αρχή. Σε όλη τη διάρκεια του θηλασμού ήταν εκεί για μένα όποτε τη χρειάστηκα και με στήριξε πολύ και στον αποθηλασμό που ήταν τελικά και το πιο δύσκολο. 

Μόλις γέννησε λοιπόν και η αδελφή μου το ποντικάκι, αμέσως ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου να έρθει να βοηθήσει και αυτήν με το θηλασμό. Και όπως πάντα ήταν άψογη. Και την ευχαριστώ και για αυτό. 

Όταν λοιπόν έμαθα πως έχει πλέον τον δικό της χώρο όπου προετοιμάζει τις μέλλουσες μανούλες για τον επικείμενο τοκετό, πραγματικά ενθουσιάστηκα. Και αν κάποια το θελήσει και η Χριστίνα κρίνει πως πληρεί όλα τα κριτήρια- ψυχολογικά, ιατρικά και λοιπά, αναλαμβάνει και τοκετούς στο σπίτι. Και αυτό είναι υπέροχο. Διότι μπορεί να γνωρίζω πολύ καλά πως εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να βιώσω κάτι τόσο μαγικό και απόλυτα συμβατό με τη φύση μας- μα θα ήθελα οι γυναίκες να είναι ενήμερες πως έχουν και αυτή την επιλογή. Και η Χριστίνα είναι γεννημένη για αυτό και σας το λέω με σιγουριά. Γιατί εκτός από το έμφυτο ταλέντο της, έχει και επιστημονική κατάρτιση και δεν επαναπαύεται. 

Για πιο λόγο γράφω αυτό το κείμενο; Τι έχω να κερδίσω; Τίποτα παραπάνω από ψυχική ικανοποίηση. Χάρηκα πολύ για την πορεία της Χριστίνας και  της το χρωστάω για εκείνη την πρώτη ημέρα μέσα στην κλινική. Για εκείνα τα λίγα λεπτά που διέθεσε από το χρόνο της για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. 

Γιατί το χρωστάω σε όλες τις μαίες που στάθηκαν στο πλευρό μου δυόμιση μήνες. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην ήταν θετικό μα για εκείνο το, ατελείωτο για μένα διάστημα, υπήρξαν όλες τους μέρος της ζωής μου. 

Το χρωστάω κυρίως στην λατρεμένη μου Άννα που πάντα μα πάντα ήταν εκεί για μένα, η πρώτη που με έβαλε να ακούσω τη καρδιά του μωρού μου και η τελευταία που με σήκωσε από το κρεβάτι για να φύγω. Το χρωστάω στην Πόπη, την Χρύσα και την Λίτσα, που ήταν μέσα στο χειρουργείο την ώρα που γεννούσα το αγγελούδι μου και το κράτησαν αυτές στην αγκαλιά τους αντί για μένα. Το χρωστάω στην Σίσσυ που μου χάιδεψε το κεφάλι και μου μίλησε όσο πιο γλυκά μπορούσε όταν ξέσπασα στα νέα. Που δεν μου είπε μην κλαις. Που μου είπε 'Το ξέρω'. Το χρωστάω στην Βάσω για όλα τα ανέκδοτα και την ψυχολογική στήριξη, στην Γιώτα για όλα τα "λουλούδι μου" και το ζωγραφισμένο πάντα χαμόγελο στα χείλη. Το χρωστάω στις μικρές μα υπέροχες Γιώτα και Νατάσσα, μόνο για την ομορφιά με την οποία γέμιζαν το δωμάτιο. Το χρωστάω στην Κατερίνα, την Δήμητρα, την Μαρία, την Φωτεινή, την Αναστασία. Το χρωστάω στην προϊσταμένη την Κυρία Φωτεινή. 

Οι μαίες είναι στην ουσία αυτές που στέκονται δίπλα στην επίτοκο. Αυτές που θα μας δώσουν θάρρος, που θα μας κρατήσουν το χέρι. Αυτές που συνήθως είναι μανούλες οι ίδιες και καταλαβαίνουν. Εγώ τις ευχαριστώ όλες και τις αγαπώ όλες.... Όσο για σένα Χριστίνακι που ήσουν και η αφορμή για to σημερινό ντελίριο... σε ευχαριστώ για όλα... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Αν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα την Χριστίνα, δεν έχετε παρά να διαβάσετε μια υπέροχη συνέντευξη της εδώ αλλά και να την ακολουθήσετε στην σελίδα της στο facebook. 

Φωτογραφίζοντας τη νεογνική απώλεια...

Εδώ και μέρες ακούω για ένα link μιας διαδικτυακής εφημερίδας η οποία έχει προκαλέσει ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Η δημοσίευση έχει να κάνει με την επιλογή γονέων που βιώνουν την νεογνική απώλεια να φωτογραφίσουν ή να φωτογραφηθούν μαζί με τα μωρά τους λίγο πριν ή αφότου αυτά φύγουν από τη ζωή. 

Σήμερα έπεσα πάνω σε ακριβώς αυτή τη δημοσίευση. Δεν θα αναφερθώ σε αυτή σαν άρθρο διότι δεν είναι άρθρο. Είναι μια απλή αναφορά στον μη- κερδοσκοπικό οργανισμό Now I Lay Me Down To Sleep ο οποίος παρέχει εθελοντές φωτογράφους να προσφέρουν την ευκαιρία σε αυτούς τους γονείς που βιώνουν τον ύστατο πόνο να έχουν μια τελευταία ανάμνηση με το μωρό τους και παράθεση αρκετών ανάλογων φωτογραφιών. 

845 σχόλια κάτω από την συγκεκριμένη δημοσίευση. 845 σχόλια- κάποια κακεντρεχή, κάποια αναμενόμενα, κάποια συμπονετικά και κάποια κατάθεση ψυχής από γονείς που το έχουν βιώσει. Θα προσπεράσω τα κακεντρεχή προς την διαδικτυακή εφημερίδα σχόλια πως προώθησε την συγκεκριμένη ανάρτηση για τα κλικ αγνοώντας  τον πόνο γιατί για μένα είναι ασταθή. Με το ίδιο σκεπτικό ας μην διαβάζουμε καμία απολύτως δυσάρεστη είδηση για τροχαία δυστυχήματα, θανάτους από ασθένειες, για τραγικά ατυχήματα σε παιδικές χαρές, νηπιαγωγεία και σχολεία. Αυτά δεν συμπεριλαμβάνουν ανθρώπους τους οποίους κάποιοι έχασαν; Γιατί σοκαριζόμαστε τόσο πολύ με τον νεογνικό θάνατο; Γιατί το κρίνουμε τόσο πολύ αν κάποιος- μη χειρότερα- μιλήσει για αυτόν; 

Θα σταθώ πολύ στα κακεντρεχή σχόλια προς τους ίδιους τους γονείς που επέλεξαν να φωτογραφηθούν. Το να αμφισβητούμε τον πόνο ενός γονιού που έχασε το παιδί του είναι, όχι απαράδεκτο, όχι κακόγουστο, είναι απόλυτη έλλειψη παιδείας και συναισθηματικής ωριμότητας. Το πως επιλέγει κάθε γονιός να θρηνήσει είναι αποκλειστικά δικό του θέμα. Δεν αφορά κανέναν και δεν είναι στην ευχέρεια κανενός να το κρίνει. Τόσο απλά, τόσο ωμά. 

Τα σχόλια ωστόσο που με σόκαραν περισσότερο ήταν αυτά από γονείς που έχουν χάσει το μωρό τους και κρίνουν ως μακάβρια, αρρωστημένη και ντροπιαστική αυτή την επιλογή. Ειλικρινά αδυνατώ να το καταλάβω. Μακάβρια, αρρωστημένη, ντροπιαστική  η επιθυμία να έχεις μια ανάμνηση από ένα μωρό που δεν πρόλαβες να ζήσεις; Ρωτώ αυτές τις μητέρες. Αν έχαναν το μωρό τους αργότερα. 15 ημερών, 3 μηνών, 9 μηνών, 15 μηνών, 5 χρονών τι θα έκαναν; Θα εξαφάνιζαν όλες τις φωτογραφίες που έχουν; Θα τις κατέβαζαν από τοίχους και έπιπλα; Θα έπαυαν να μιλάνε για αυτό; Αν τις ρωτούσαν πόσα παιδιά έχουν, θα το παρέλειπαν; Αυτή την λογική δεν την χωράει ο νους μου. 

Και θα το φωνάξω ακόμα μια φορά. Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο ταμπού το νεογνικού τοκετού. Μπορεί η δημοσίευση της συγκεκριμένης ιστοσελίδας να είναι το λιγότερο λειψή, μπορεί να έγινε για τα κλικ και μόνο, εμένα όμως δεν με αφορά. Οι φωτογραφίες αυτές έχουν δημοσιευθεί με την έγκριση των γονιών και όπως και αν έγινε, για όποιο λόγο και αν έγινε απλά χαίρομαι που το συζητάμε. Διότι είναι ένα τεράστιο θέμα και χρειαζόμαστε ενημέρωση και ευαισθητοποίηση. 

Ο θάνατος είναι το μόνο δεδομένο σε αυτή τη ζωή και το μόνο που δεν θα κάνει διάκριση σε κανέναν. Το βιώνουμε όλοι, με διαφορετικό τρόπο και συνθήκες, μα όλοι έχουμε πονέσει από την έλλειψη ενός αγαπημένου προσώπου. Όταν ήμουν μικρή και κοιτούσα τις φωτογραφίες της γιαγιάς μου που είχε σε ένα κουτί, είχα βρει και μερικές που απεικόνιζαν μικρά παιδιά μέσα στο φέρετρο την ώρα που κηδεύονταν. Θυμάμαι πως είχα σοκαριστεί μα η γιαγιά μου, μου είχε εξηγήσει πως τότε δεν είχαν την ευκολία στις φωτογραφίες όπως τώρα και ο μόνος τρόπος να αποθανατίσουν το παιδί τους τελικά ήταν την ύστατη στιγμή. Εγώ που το γέννησα ήδη νεκρό, ή που πέθανε σε μερικές ώρες, δεν έχω το δικαίωμα να το θυμάμαι πως ήταν; Να έχω τη φωτογραφία του σαν αναφορά για το πένθος μου; Θα μου το στερήσετε και αυτό; Θα με κρίνετε και για αυτό; 

Και για να κλείσω αυτό το κείμενο. Όσοι δεν το γνωρίζετε ήδη, μιλάω εκ πικρής πείρας. Έχω χάσει δυο μωρά αφότου τα γέννησα. Δεν είδα από κοντά κανένα. Φωτογραφία έχω μόνο από το δεύτερο. Και ευχαριστώ τον Θεό που φώτισε τον άντρα μου να το κάνει. Γιατί αυτές οι φωτογραφίες είναι αυτές που με τράβηξαν από τα σκοτάδια. Γιατί όπως έχω ξαναπεί αυτές ζέσταναν την καρδιά μου και με βοήθησαν να το αντιμετωπίσω. Και μετανιώνω οικτρά που δεν έχω και από το πρώτο μου αγγελούδι. Από την ώρα που βρήκα τη δύναμη να μιλήσω για την ιστορία μου έλαβα τεράστια αγάπη και συμπαράσταση από ανθρώπους που δεν ήξερα καν και παρόλα αυτά διέθεσαν χρόνο από τη ζωή τους για να γλυκάνουν λίγο τον πόνο μου. Γνώρισα γυναίκες που βίωσαν την ίδια απώλεια και που βοηθήθηκαν πολύ από όσα λέω και φωνάζω. Τα αρνητικά τα σχόλια με πληγώνουν μα δεν με ματώνουν. Δεν θα σταματήσω να μιλώ για αυτό όσο άβολα και αν κάνει κάποιους να νιώθουν. Δεν θα σταματήσω να λέω την ιστορία των παιδιών μου, μόνο και μόνο επειδή φέρνω κάποιους σε δύσκολη θέση.

Τέλος, η μη- κερδοσκοπική οργάνωση Now I Lay Me Down To Sleep είναι μια τεράστια οργάνωση φτιαγμένη από μια γυναίκα που έχασε το μωρό της με σκοπό να προσφέρει αφιλοκερδώς το δώρο αυτό στους άτυχους γονείς. Δεν τίθεται θέμα αυθεντικότητας και ακεραιότητας. 

Νηστίσιμα τρουφάκια σοκολάτας- πανεύκολα και πεντανόστιμα!

Μπορεί να ξεκινήσαμε τη νηστεία δυναμικά, μα η αλήθεια είναι πως ο Παναγιώτης το θέλει το γλυκάκι του κάθε μέρα. Στην προσπάθεια μου να του τονώσω την διάθεση, έψαξα σε ένα βιβλίο συνταγών που μου έδωσε η μητέρα μου για τη Σαρακοστή και έπεσα πάνω σε νηστίσιμα τρουφάκια σοκολάτας! Αυτό ήταν! Η τέλεια επιλογή για το γλυκατζούλικο άλλο μου 'εγώ'. (αυτό που γουργουρίζει!) 

Είναι εξαιρετικά απλά. 

Υλικά: 

200 γρ μαργαρίνη

125 γρ κακάο

250 γρ ζάχαρη

250 γρ φρυγανιές

200 γρ τρούφα

λίγο κονιάκ

προαιρετικά 1 ποτήρι καρύδια ή αμύγδαλα

Εκτέλεση: 

Χτυπάω στο φτερό στο μίξερ τη ζάχαρη, το βούτυρο και το κακάο για αρκετή ώρα να ομογενοποιηθούν. Σπάω τις φρυγανιές σε πολύ μικρά κομματάκια, προσθέτω και ανακατεύω μέχρι να ενωθούν. Βουτάω τα χέρια μου σε κονιάκ,  φτιάχνω στρογγυλά μπαλάκια και τα τυλίγω στη τρούφα. Έτοιμα! 

Τώρα τα καθιερωμένα tips μου! 

• Το βούτυρο καλό είναι να είναι σε θερμοκρασία δωματίου και κομμένο σε κυβάκια. 
• Εγώ τις φρυγανιές τις έκανα εντελώς τρίμματα στο multi και πάλι μια χαρά βγήκαν. Αν ωστόσο πάρετε έτοιμη τριμμένη φρυγανιά, θα χρειαστείτε λιγότερο από 250 γρ. (περίπου 200)
• Επειδή δεν είχα κονιάκ, και δεν έβαλα και καρύδια ώστε να μπορεί να φάει και το μαιμούδι, έβαλα λικέρ καρυδιού και του ταιριάζει πολύ. Ωστόσο το κονιάκ το αγαπώ και θεωρώ πως είναι το ιδανικό ταίριασμα. 
• Η τρούφα δεν κολλάει τόοσο εύκολα, να είστε προετοιμασμένες ψυχολογικά! Μια πιο εύκολη λύση αν σας αρέσουν οι γλυκόπικρες γεύσεις είναι να καλύψετε με κακάο, ή ακόμα και με ινδική καρύδα. 
• Η συνταγή βγάζει 35 τμχ σε μέγεθος καρυδιού.

Καλή επιτυχία! 

Τη συνταγή την βρήκα στο βιβλίο "Η φιλοξενία του Αβραάμ Νηστίσιμες Συνταγές" της Ευφροσύνης Α. Γρηγοριάδου- Βακιρτζόγλου 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Η Σαρακοστή, η νηστεία, εγώ και η Κυρία Σαρακοστή και όσα αυτή συμβολίζει...

Θα είμαι ειλικρινής. Η πρώτη και η τελευταία φορά που είχα νηστέψει όλη τη Σαρακοστή, ήμουν 22 χρονών. Είχε πεθάνει ο παππούς μου τα Χριστούγεννα, ένας υπέροχα ευφυής άνθρωπος, με απόλυτη αγάπη στο Θεό και τη θρησκεία μας- ενώ ακόμα και σήμερα δεν έχω ακούσει ψάλτη με την δική του μαγική φωνή- και γνώριζα πολύ καλά πως το είχε καημό να ξεκινήσω και πάλι να εξομολογούμαι, να νηστεύω και κατά συνέπεια να κοινωνώ και τα Άχραντα Μυστήρια. 

Εν όψη λοιπόν εκείνου του πρώτου Πάσχα χωρίς τον παππού, αποφάσισα να του κάνω το χατήρι- σίγουρη ότι με παρακολουθεί από εκεί ψηλά. Και έτσι νήστεψα. Ωστόσο, ο πνευματικός στον οποίο πήγα δεν με ενέπνευσε- όπως και πολλοί μετά από αυτόν- και η δε νηστεία με διέλυσε ρίχνοντας μου φεριτίνη και σίδηρο στα πατώματα. 

Έφταιγα όμως εγώ μιας και ήμουν μικρή και ανεύθυνη και δεν έτρωγα σωστά. Για πολλά χρόνια όμως απέφευγα τη νηστεία για αυτό τον λόγο. Και κάπως έτσι και με ακόμα πολλές δικαιολογίες έφτασα 34 χρονών. Έχω πλέον έναν υπέροχο πνευματικό, έναν σύζυγο που ποτέ δεν μου αρνείται τίποτα και ένα παιδί που τρώει τα πάντα. Οπότε μου τελείωσαν οι δικαιολογίες. Φέτος λοιπόν, αποφασίσαμε να αρχίσουμε να τηρούμε όσο πιο ευλαβικά μπορούμε τις νηστείες  και πολύ χαίρομαι για αυτό! 

Για όλους αυτούς τους λόγους έφτιαξα σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή μου την Κυρία Σαρακοστή. Πέτυχα την συνταγή της Γεωργίας και τόσο απλά όσο λέει άλλωστε και η ίδια την έκανα!! Και πραγματικά το απόλαυσα! Μόνο που ξεχάστηκα και της έφτιαξα στόμα... Η ζύμη με έφτασε για δυο 'Κυρά Σαρακοστές' ενώ με το ζυμάρι που περίσσεψε έφτιαξα και έναν σταυρό που χάρισα στην μητέρα μου και ένα τριαντάφυλλο που χάρισα στην αδελφή μου μαζί με τη μια Κυρία Σαρακοστή. Το μαιμούδι παρακολούθησε με απόλυτη προσήλωση όλη τη διαδικασία ενώ φυσικά με πολύ δυσκολία τον συγκράτησα από το να την φάει! (θα μας έσπαγαν με την μια και τα 12 δόντια που κάναμε 19 μήνες να βγάλουμε!) Τώρα που την κρέμασα δίπλα στο καντηλάκι, όποτε περνάει και την βλέπει την χαιρετάει!! 

Ανυπομονώ να 'σπάσω' το πρώτο ποδαράκι το Σάββατο που μας έρχεται... 

Για να μάθετε ακόμα περισσότερα για αυτό το υπέροχο έθιμο ανατρέξτε στο αναλυτικότατο κείμενο της Αλεξίας. μητέρας 6 παιδιών και σύντομα ενός ακόμα θαύματος! 

Χρόνια Πολλά και καλή Σαρακοστή με υγεία, σωματική, πνευματική και ψυχική, πάνω από όλα! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Τα 'πράγματα' που αγαπώ...

Τον περασμένο μήνα, η γλυκιά Κική από το Hugs & Softies μας προ(σ)κάλεσε με μια πολύ όμορφη ανάρτηση να καταγράφουμε καθημερινά πράγματα που αγαπάμε, που μας δίνουν δύναμη στις γκρίζες μέρες και μας κάνουν να χαμογελάμε. 

Δεν έχω καλύτερο. Και επειδή ο Φλεβάρης ήταν και είναι ένας μήνας που με δυσκόλεψε, σήμερα σηκώνω το κεφάλι ψηλά, χαμογελώ πλατιά και αρχίζω να απαριθμώ όσα αγαπώ... και είναι πολλά πιστέψτε με....

Αγαπώ: 

• τα πατουσάκια του μαιμουδιού
• τα πρωινά πριν καν φανερωθεί ο ήλιος
• το πρώτο καφέ της ημέρας 
• τον ήχο από τα ξύλα που καίγονται στο τζάκι
• την μυρωδιά και τον ήχο της βροχής
• τις ανθισμένες αμυγδαλιές
• το αγουροξυπνημένο μουτράκι του μαιμουδιού
• τις αμέτρητες φωτογραφίες που έχω σπίτι μου
• το κέικ πορτοκάλι
• την αγκαλιά του άντρα μου
• τα μακαρόνια ακόμα και εντελώς σκέτα
• το μαγείρεμα και τη ζαχαροπλαστική
• την τάξη και την καθαριότητα
• το Φθινόπωρο
• τα ποιήματα του Ρίτσου
• τα βιβλία του Stephen King 
• να ακούω τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά
• να κάνω εκπλήξεις
• την ευγένεια και την διακριτικότητα
• το liposan μου (αδιαπραγμάτευτο!) 
• το γάργαρο γέλιο του παιδιού μου
• να γελάω με την αδελφή μου τόσο νευρικά που να χτυπιόμαστε αθόρυβα σαν τίποτα φώκιες 
• το "Όσα παίρνει ο άνεμος"
• τα αναμμένα κεριά
• το άρωμα που φορούσε ο Παναγιώτης όταν πρωτοβγαίναμε
• το γράψιμο
• τα ζουμπούλια και τις μαργαρίτες
• τα σύννεφα σε έναν καταγάλανο ουρανό
• τις λιγοστές μου φίλες
• την κρητική προφορά
• τις διακοπές μου στην Κρήτη και όσα αυτές συνεπάγονται (λύρα, τσικουδιά, αγαπημένες γεύσεις και χρόνο με λατρεμένους συγγενείς)
• το Λονδίνο
• να βλέπω ξανά και ξανά τα "Φιλαράκια" με τον άντρα μου και να ξεκαρδιζόμαστε ξανά και ξανά. 
• να διαφωνούμε ποια ταινία να δούμε και τελικά να μου κάνει το χατήρι
• τα Χριστούγεννα
• να σηκώνομαι το βράδυ για νερό και να βλέπω το καντηλάκι να τρεμοπαίζει φωτίζοντας τόσο μυστηριακά την εικόνα της Παναγίας και του άγγελου μου. 
• να κοιμίζω το μαιμουδάκι στην αγκαλιά μου. 
• να με χαϊδεύει απαλά στο μπράτσο για να αποκοιμηθεί και να ξέρω πως ακριβώς το ίδιο κάνει και ο μπαμπάς του...
• να οδηγάει ο Παναγιώτης και εγώ να τραγουδάω στη διαπασών και πάντα παράφωνα (και να με ανέχεται!)
• το κοτόπουλο πανέ της μαμάς μου
• τα φρεσκοπλυμένα ρούχα
• το ατελείωτο, χουχουλιάρικο, αιώνιο κασκόλ μου
• τα απρόσμενα σημειωματάκια από τον Παναγιώτη
• τα απρόσμενα δωράκια από την αδελφή μου
• να παρατηρώ τους ανθρώπους
• το αντηλιακό με άρωμα καρύδα 
• το μαυρισμένο δέρμα
• τις καλοκαιρινές νύχτες στο μπαλκόνι 
• τον ήχο από τα παγάκια που σπάνε μέσα στο νερό
• τα all starακια μου
• μπλε τζιν με άσπρα μπλουζάκια
• τις χειροποίητες καρφίτσες
• τα καυτά ντους (αυτά που καθαρίζουν το μυαλό) 
• τη θέση μου στον καναπέ
• τους χαμογελαστούς ανθρώπους με πηγαία αίσθηση του χιούμορ
• τις λίστες (καλή ώρα!) 
• να νιώθω πως όλα θα πάνε καλά
• το blogging
• να υποκύπτω σε κακοφτιαγμένες βραζιλιάνικες σειρές
• να κάνω όνειρα με το τσουβάλι
• να μην μπορώ να σταματήσω να γράφω πράγματα που αγαπώ.... 

Κική μου σε ευχαριστώ  για την υπενθύμιση... Προ(σ)καλώ και εγώ με τη σειρά μου να το κάνετε και εσείς. Δεν χρειάζεται να τα γράφετε. Απλά  να τα εντοπίζετε όταν αυτά συμβαίνουν και να τα 'καταχωρείτε' ως αυτά που αγαπάτε και σας κάνουν να χαμογελάτε... 

Υπάρχει ψηλά ένα αστέρι, το πιο λαμπερό του ουρανού...

Για το αστεράκι μου έχω μιλήσει ξανά και θα μιλήσω ξανά και ξανά. 

Το αστεράκι μου- ο δικός μας μικρός Πρίγκηπας- μαζί με το ψυχάκι μας- το κοριτσάκι μας-είναι τα πρώτα μου παιδιά. Αυτά που με έκαναν μητέρα και ας μην τα γνώρισα ποτέ. 

Ο Φλεβάρης για μας είναι πλέον αυτός ο μήνας, ο κακός. Ο μήνας που χάσαμε το αγοράκι μας.  

Φέτος κλείνουν τέσσερα χρόνια από τότε, μα δεν παύει να πονάει το ίδιο δυνατά. Το εννοώ. Το ίδιο δυνατά... Κάνοντας τις μέρες αυτές πολύ μα πάρα πολύ δύσκολες. Ο πόνος στη καρδιά επανέρχεται λες και δεν έφυγε ποτέ, ο κόμπος στο λαιμό είναι σχεδόν μόνιμος και αυτό το κομμάτι της ψυχής σου που ανήκει εκεί και είναι άδειο- ξαφνικά το νιώθεις και πάλι εξαιρετικά, μα εξαιρετικά.... άδειο. 

Οι ξένοι λένε για την ημέρα που έφυγε ένα μωράκι "the day my baby grew its wings". Μου αρέσει πολύ... Επίσης αναφέρονται στην ημέρα αυτή ως τα παραδείσια γενέθλια του. Και αυτό μου αρέσει πολύ. Άλλωστε σύμφωνα με την θρησκεία μας, ο άνθρωπος όταν πεθαίνει ουσιαστικά γεννιέται πάλι από την αρχή. 

Φέτος, η παραμονή των παραδείσιων γενεθλίων του μωρού μας, πέφτει Ψυχοσάββατο. Γεγονός που με γαληνεύει. Ξέρω θα είναι δύσκολο. Μα θα έχω στην αγκαλιά μου το μαιμούδι να μου δίνει δύναμη. Το χέρι μου θα βρίσκεται μέσα στο χέρι του άντρα μου. Η μαμά μου θα είναι εκεί όπως πάντα- παρόλο που δεν το αντέχει, ούτε τη βοηθά όπως εμένα. Ενώ η αδελφή μου, μου, παρότι λεχώνα, μου έδωσε ήδη το σταυρουδάκι που θέλει να πάρω μαζί. Τι παραπάνω να ζητήσω; 

Το ξέρω πως είμαι εξαιρετικά ευλογημένη που έχω στην αγκαλιά μου ένα υγιέστατο παιδάκι. Και ναι, ζω το απόλυτο όνειρο κάθε μέρα. Και ναι, αν έπρεπε στη ζωή μου να έχω χάσει δυο παιδιά, ευχαριστώ το Θεό που τα έχασα έτσι. Όμως δεν παύω να έχω πάντα μια πληγή ανοιχτή. Μια πληγή που κάποιες φορές ξεχνάνε και τα πιο οικεία μας πρόσωπα.  Και αυτό ακριβώς είναι το ταμπού της νεογνικής απώλειας. Το ότι δεν γνώρισα ή δεν έζησα το παιδί μου δεν σημαίνει και πως θα το ξεχάσω. Δεν σημαίνει πως θα το ξεπεράσω. Και σίγουρα δεν σημαίνει πως η απώλεια μου είναι μικρή. 

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Είναι μια τεράστια απώλεια. Μαθαίνω όμως να ζω με αυτήν. Μαθαίνω να εκτιμώ τη ζωή και τις ευλογίες της. Ευχαριστώ καθημερινά την Παναγία για αυτά. Προσεύχομαι καθημερινά να προσέχει όλα μου τα παιδιά. Και αυτά που έχει πάρει κοντά της μα και αυτό που γέμισε την άδεια μου αγκαλιά. 

'Καληνύχτα αστέρι.. να μου γνέφεις που πας... να'σαι πάντα ψηλά φωτεινό και από εκεί να με βλέπεις" ....

Μαιμουδάκι μηνών...19!

Μαιμουδάκι μου... 

Είσαι πλέον 19 μηνών... 

Είσαι 84 πόντους- ψήλωσες απότομα- αλλά δεν έχω ιδέα πόσο ζυγίζεις μιας και ξέχασα να το κάνω! Πούπουλο πάντως δεν είσαι πια!! 

Έχω την αμυδρή αίσθηση πως από εδώ και πέρα θα είσαι διαρκώς μια αποκάλυψη. Ο τρόπος που αλλάζεις μέρα με τη μέρα, με συγκλονίζει και με κάνει να νιώθω πως ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα και από το νερό... 

Μπορώ με σιγουριά πλέον να πω πως δεν μου θυμίζεις πια μωράκι- εκτός από όταν ξυπνάς μέσα στη μέση της νύχτας και αποζητάς τη παρηγοριά μας... Ακόμα και όταν σε νανουρίζω- πάντα στην αγκαλιά μου- φέρεσαι αλλιώς... 

Θα κάνεις ζουζουνιές, κρυφογελάκια, θα επιχειρήσεις τα πάντα προκειμένου να παρατείνεις την ώρα του ύπνου...Θα μου γελάς πονηρά. Θα μου δείχνεις τα πάντα λέγοντας επαναλαμβανόμενα "μαμά, μαμά, μαμά!". Θα μου τραβήξεις τη στέκα από τα μαλλιά. Θα μου τραβήξεις τα μαλλιά. Θα μου κάνεις ματάκια. Και μόλις αποφασίσω πως δεν έχει άλλα παιχνίδια και παύω να αντιδρώ σε ότι και αν κάνεις, τότε παίζεις το πιο δυνατό σου χαρτί. Θα μου πιάσεις τα μάγουλα και με τα δυο χεράκια, θα με κοιτάξεις όλο τσαχπινιά, θα φτύσεις την πιπίλα θεαματικά και θα μου σκάσεις ένα φιλί στο μάγουλο! 

Είσαι πλέον ένα μικρό μικρό- πονηρό- μαιμουδοπαιδάκι!  

Οι λέξεις που προστέθηκαν στο λεξιλόγιο σου είναι "κάτω" και "γάτα" και τα καταφέραμε με καθαρό εκβιασμό! (λόγου χάρη δεν σε αφήναμε κάτω αν δεν το έλεγες!) Επίσης ανακαλύψαμε, (ο μπαμπάς σου δηλαδή το ανακάλυψε!), πως το "ντάντα" που λες τόσο καιρό σημαίνει "αγκαλιά"! (αν είναι δυνατόν!) 

Μπορείς και τρως τελείως μόνος σου το γιαούρτι, το τοστ, τη μπανάνα, τη σοκοφρέτα και οποιοδήποτε γλυκό- μια μέρα σε βρήκαμε χωμένο με τη μύτη στα cupcakes που είχε η νονά για να κεράσει για την μπέμπα- (ναι, ναι, ντρέπομαι που το λέω- είσαι εξαιρετικός 'γλυκοφάγος' και ας μην τρως τακτικά, έχεις βρει την άκρη σου!!), και έχεις μερικές μέρες που κατάφερες να τρως και με πιρούνι, μα κουράζεσαι γρήγορα και θες βοήθεια! 

Έχεις αρχίσει να έχεις τρομερό ενδιαφέρον για την πάνα σου και μας την δείχνεις κάθε φορά που κάνεις τις ανάγκες σου. Πιστεύω πως αν μιλούσες πιο πολύ θα μπορούσαμε να αρχίσουμε εκπαίδευση τουαλέτας, μα δεν είσαι ακόμα έτοιμος. (εγώ πάλι ανυπομονώ...!)

Λατρεύεις τα βιβλία, τα παζλ, τα γράμματα, τα playmobil σου, τα αυτοκίνητα σου! Βαριέσαι λίγο να ζωγραφίζεις μα αγαπάς να παίζεις με ζυμάρι και να μιμείσαι πως μαγειρεύεις! Πετάς τη σκούφια σου για βόλτες και σου αρέσει πολύ να καθόμαστε στο τζάκι. Την τηλεόραση τη θες αναμμένη μα δεν της δίνεις καμία απολύτως σημασία εκτός της διαφήμισης του X-Box, (νομίζω πως έχει να κάνει με τη μουσική) και της εκπομπής του Άκη Πετρετζίκη που δείχνεις διαρκώς λέγοντας "Μαμ!" 

Αυτό το μήνα μπήκε στη ζωή σου και η ξαδελφούλα σου... Και έχεις πάθει έρωτα. Σοβαρό, όχι αστεία. Μέσα στον ύπνο σου ξυπνάς και λες "νονά". Όλο θες να πηγαίνουμε στη νονά σου για να τη βλέπεις. Με το που μπαίνεις σπίτι αμέσως τη ψάχνεις. Και όταν προχθές κάναμε newborn φωτογράφιση στη μπέμπα και συμμετείχες και εσύ- ήσουν τόσο προσεκτικός, όλο φιλάκια της έστελνες και την χαίδευες. Και όταν στην βάλαμε στην αγκαλιά σου τρομοκρατήθηκες- λες και κατάλαβες πως μπορούσες να την πληγώσεις κατά λάθος... και παραλίγο να βάλεις τα κλάματα. "Ενσυναίσθηση" με ενημέρωσε αγαπημένη μου ψυχοφοιτητριούλα και πείστηκα πως καταλαβαίνεις- δεν είναι η ιδέα μου! 

Μας γεμίζεις συνεχώς φιλιά, γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου τσιρίζοντας, κάνεις πως κοιμάσαι και ροχαλίζεις, μας αγκαλιάζεις, διαλέγεις μόνος σου τι πρωινό θα φας, (ανάμεσα σε δυο επιλογές  μην παίρνεις και αέρα!), πέφτεις με τα μούτρα στα μαξιλάρια και γελάς! Και για κακή μας τύχη, άρχισες να ανοίγεις και τις πόρτες...

Γενικά, μας έχεις τρελάνει.. Γιατί είσαι μεγάλη φάτσα.... Μπορώ και να το αποδείξω... 

Βλέπεις; 

Διανύουμε λοιπόν τώρα τον 20ο μήνα της ζωής σου... Και συνειδητοποιώ πως απομένουν μόλις 4 μήνες για τα δεύτερα σου γενέθλια... Και φυσικά σοκάρομαι. Και λίγο μελαγχολώ. Και για να το ξεπεράσω αρχίζω τον προγραμματισμό για το πάρτι γενεθλίων σου. Γιατί αυτή είμαι εγώ. Η οργανωτική, ψυχωτική τρελομαμά σου! Και σε αγαπώ περισσότερο και από τη ζωή μου. Φάτσα, ε, φάτσα... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Jacket Potatoes with a twist! (quest post!)

Η γλυκύτατη, ταλαντούχα και μέσα σε όλα, Αθηνά από το αγαπημένο μου Craftaholic, ξεκίνησε ένα καινούργιο project με συνταγές το οποίο ονόμασε "Εύκολα και γρήγορα". Σκοπός της να συγκεντρώσει εύκολες και γρήγορες συνταγές τις οποίες θα μοιράζεται μαζί μας σταθερά κάθε Σαββατοκύριακο. 

Η Αθηνά ζήτησε να συμμετέχουν στη στήλη της διάφορες blogger, κάποιες εκ των οποίων κάνουν πραγματικά θαύματα στην κουζίνα. Ήταν λοιπόν μεγάλη μου τιμή όταν μου πρότεινε να συμμετάσχω και εγώ! Ομολογώ πως είχα τεράστιο άγχος να επιλέξω μια συνταγή να ικανοποιήσει την ίδια μα και το κοινό της. Το σίγουρο είναι πως είναι και εύκολη και σχετικά γρήγορη και το κυριότερο; Νοστιμότατη! 

Jacket potatoes λοιπόν με αμαρτωλή γέμιση τυριών, καπνιστού bacon και φυσικά το καλύτερο όλων... με ένα ολόκληρο λαχταριστό αυγό να την καλύπτει.. 

Θέλετε τη συνταγή; Δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε την Αθηνά και το υπέροχο μπλογκοσπιτάκι της! θα την βρείτε ακριβώς  εδώ! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Θα είμαι βράχος αγέρωχος....

Μαιμουδάκι μου... θέλω να ξέρεις κάτι... 

Θέλω να ξέρεις πως όλες εκείνες τις φορές που κλαις, είτε σπαρακτικά, είτε παραπονιάρικα, είτα τσαντισμένα, επειδή δεν σου κάνω το "χατήρι", κλαίω και εγώ. Το ξέρω πως δεν το βλέπεις... μα σε διαβεβαιώ πως κλαίω...Δακρύζει η καρδιά μου. 

Λες να μην θέλω να σου κάνω το χατήρι; Πίστεψε με, είναι πολύ πιο εύκολο για μένα. Πρέπει όμως να μάθεις. Πρέπει να μάθεις πως στην ζωή δεν περνάει πάντα το δικό μας. Πως πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας. Πως οι πράξεις μας έχουν και συνέπειες. Πως κάθε τι που λέμε ή πράττουμε επηρεάζει και άλλων τη ζωή όχι μόνο τη δική μας. Πως καμιά φορά πρέπει να πάθεις για να μάθεις. 

Για αυτό κλαίω από μέσα μου. Με πληγώνει αφάνταστα που σε πληγώνω, πρέπει όμως να είμαι εγώ δυνατή για να μάθεις. Λυπάμαι για αυτό, μα είναι μέρος του ρόλου μου. 

Θέλω όμως και να ξέρεις πως δεν υπήρξε ούτε μια φορά που μετά δεν σε πήρα μια σφιχτή, σφιχτή αγκαλιά και που να μην σου είπα "σε αγαπώ" πολύ. 

Είσαι τόσο μικρός ακόμη... οι μεγάλες μας διαφωνίες έπονται.. Σκοπεύω όμως να ακολουθήσω ακριβώς την ίδια τακτική να το ξέρεις. Θα είμαι βράχος αγέρωχος, να σκάνε πάνω μου τα μανιασμένα σου κύματα και όταν θα γαληνεύεις, εγώ θα είμαι εκεί, πάντα,  να σε αγκαλιάζω  σφιχτά και να σου λέω  "σε αγαπώ πολύ" . Όσες γκριμάτσες και αν κάνεις... 

Να το ξέρεις. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Βουτιά στο χρονοντούλαπο...

Σήμερα ήταν μια μέρα διόλου εποικοδομητική μα άκρως διασκεδαστική! 

Πριν λίγο καιρό είχα βρει στο πατρικό μου ένα κουτί γεμάτο με ένα μέρος της αλληλογραφίας που είχα όταν ήμουν παιδί... Προσπερνώ το γεγονός πως είχα φυλάξει τα γράμματα ονομαστικά και δεμένα με σχοινί... (pshyco...control freak όπως και αν το πω, ωραία δεν ακούγεται!)....

...και συνεχίζω στην ουσία. Σήμερα λοιπόν, που οι ουρανοί κόντεψαν να πέσουν στο κεφάλι μας- όπως πάντα φοβόταν ο Οβελίξ- και ήμασταν όλοι σπίτι, ανάψαμε το τζάκι, φτιάξαμε καφέ για μας και χυμό για το μαιμούδι και αράξαμε κάνοντας βουτιά στο χρόνο... 

Εννοείται πως δεν διάβασα όλα τα γράμματα. Ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη πως εκτός από όλους τους συγγενείς, τις φίλες μέχρι και την αδελφή μου, αλληλογραφούσα και με φίλες φίλων, με άτομα που δεν ήξερα καν, (βλέπε αγγελίες από σούπερ Κατερίνα) αλλά και με άτομα από κάθε γωνιά του κόσμου! (μέχρι και από Φιλιππίνες!) Γεγονότα, ζωγραφιές, καταστάσεις που ούτε καν θυμόμουν- το ομολογώ... 

Ανακάλυψα πως δημιουργούσα με αυτή μου την εμμονή, ανούσιες τύψεις και ενοχές σε συγγενείς που δεν το είχαν και τόσο, που προσπαθούσαν με πολύ ζήλο να κρατήσουν τους δικούς μου ρυθμούς αλληλογραφίας- μα που φυσικά δεν το κατάφερναν αφού συνήθως ήταν μεγαλύτεροι μου με πολλές υποχρεώσεις και δικά τους παιδιά- και που σε κάθε μα κάθε γράμμα ξεκινούσαν με τη φράση, "Γιάννα μου, δεν σε ξεχνώ, θέλω πολύ να σου απαντώ πιο συχνά μα δεν προλαβαίνω!" (ένα μεγάααλο συγνώμη σε όλους!!)

Ανακάλυψα γράμματα, σημειώματα, κάρτες από την αδελφή μου... (γεμίζουν μια δική τους ανάρτηση- και θα το κάνουν!) Κάποια συναισθηματικά, κάποια χιουμοριστικά, κάποια απλά μοναδικά και κάποια άκρως απειλητικά και κάνω επίσημη καταγγελία.... (Sleepover girlfriends join me in this anti-Fo cause!)  

Ανακάλυψα 100 ξεχασμένα μάρκα... (πόσα είναι βρε παιδιά;;) Μια αγαπημένη θεία, μετανάστρια στην Γερμανία μου έστελνε κάθε γενέθλια και γιορτή μια κάρτα με λεφτά, τυλιγμένα πάντα σε αλουμινόχαρτο... Ποτέ δεν έμαθα γιατί... (το αλουμινόχαρτο, όχι τα λεφτά!)

Ανακάλυψα "μεγάλες" σαρκαστικές δηλώσεις από την τότε καινούργια φιλενάδα μου και νυν κουμπάρα και φίλη αδελφική  σχετικά με την φιλία μας... 

Ανακάλυψα έντρομη πως το μισό κουτί άνηκε στην αλληλογραφία μου με το άλλο μου εγώ στην ηλικία των 18, την απόλυτα μοναδική Kellou μου... Γράμματα, γράμματα, κάρτες, πάλι γράμματα- πολυσέλιδα γράμματα όχι αστεία- πάλι κάρτες, πάλι γράμματα μέχρι και προσωπικές σφραγίδες με βουλοκέρι είχαμε βγάλει... (και αυτό πριν γίνουν τα γράμματα, κασέτες....ναι, ναι κασέτες που αποστέλλονταν από και προς Αγγλία όπου σπούδαζε το κορίτσι μου!) Δυο φίλες που πάσχιζαν να βρουν τον εαυτό τους, την πορεία τους, που πάσχιζαν να βρουν απλά μια άκρη! 

Ανακάλυψα πως το μαιμούδι είχε την ακατανόητη επιθυμία να κρύβει τα γράμματα κάτω από την μπλούζα του, (;;;;;) και πως έπαθε έρωτα με μια, ανυπόγραφη μάλιστα, κάρτα γενεθλίων! Ανακάλυψα για μια ακόμα φορά πόσο κύριος είναι ο Παναγιώτης ο οποίος δεν επιχείρησε ούτε για πλάκα να διαβάσει ένα από τα δεκάδες προσωπικά μου γράμματα με την καλύτερη μου φίλη...

Εν τέλει ανακάλυψα πως η ανάγκη για επικοινωνία υπήρχε πάντα. Μπορεί σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο όμως υπήρχε. Βρήκα γράμματα από μακρινούς συγγενείς που έστελναν φωτογραφίες των μωρών τους, του σπιτιού τους, όλα τα νέα τους όσο πιο αναλυτικά μπορούσαν. Βρήκα ζωγραφιές, αφίσες, μέχρι και κασέτες με αγαπημένα τραγούδια. Σε τι διαφέρει αυτή η ανάγκη από την τωρινή; Τώρα έχουμε άλλους τρόπους, πιο άμεσους και που πιθανότατα αν δεν προσέξουμε μας "εκθέτουν" περισσότερο... Ε, και; Ας προσέξουμε. Η ανάγκη για επικοινωνία είναι εκεί, γιατί να την προσπεράσουμε; 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Κολασμένα σιροπιαστά κρουασάν σοκολάτας! (της κ. Βάσως!)

Κάποτε δούλευε στο μαγαζί μας η κυρία Βάσω, νοικοκυρά κλασσική και αγαπημένη! Κάθε τρεις και λίγο μας έφερνε και μια λιχουδιά για να γλυκαθούμε! Έχω πάρει άπειρες συνταγές της, μια ακόμα που έχω ήδη μοιραστεί μαζί σας είναι αυτή της Πάστα Φλώρα! Κάποια μέρα- και ήταν καρναβάλι θυμάμαι- μας έφερε αυτά τα απίστευτα κρουασάν. Μετά την πολύ πολύ δουλειά που είχαμε, πέσαμε όλοι με τα μούτρα- φυσικά δεν έμεινε ψίχουλο! Ζήτησα τη συνταγή την ίδια στιγμή και την επόμενη εβδομάδα τα είχα κιόλας φτιάξει! Έκτοτε είναι αγαπημένο γλυκό- ο δε γλυκατζής Παναγιώτης απλά τρελαίνεται!  

Στο αναπάντεχο brunch λοιπόν που έκανα στην τότε εγκυμονούσα και νυν φρέσκια μανούλα, αδελφούλα μου δεν μπορούσα να μην φτιάξω τα απίθανα αυτά σιροπιαστά κρουασανάκια σοκολάτας και σας είχα υποσχεθεί την συνταγή! Ήρθε λοιπόν η ώρα! 

Υλικά: 

1 ποτήρι γάλα χλιαρό
1 ποτήρι σπορέλαιο ή αραβοσιτέλαιο
3 αυγά
40 γρ φρέσκια μαγιά
αλεύρι για όλες τις χρήσεις (λιγότερο από κιλό)
2 βανίλιες
3 κουταλιές ζάχαρη
άλειμμα πραλίνας φουντουκιού ή και κουβερτούρα κομμένη σε μικρά κυβάκια
τρούφα σοκολάτας για το πασπάλισμα

Υλικά για το σιρόπι: 

2 ποτήρια νερό
2 ποτήρια ζάχαρη
2 κουταλιές της σούπας μέλι (στο τέλος αφού πάρει βράση το σιρόπι και αποσύρω από τη φωτιά) 

Εκτέλεση:

Χτυπάω στο μίξερ με το εξάρτημα της ζύμης, πρώτα όλα τα υγρά μέχρι να ομογενοποιηθούν και έπειτα όλα τα υπόλοιπα υλικά. (την μαγιά δεν είναι απαραίτητο να την έχετε λιώσει σε υγρό, απλά την σπάτε σε μικρά τεμάχια). Προσθέτω και το αλεύρι τόσο όσο η ζύμη να πλάθεται και να μην κολλάει στα χέρια. Την σκεπάζω με μια πετσέτα και την αφήνω για λίγο να ξεκουραστεί. Παίρνω περίπου μια χούφτα ζύμη, αλευρώνω ελαφρά την επιφάνεια και με το πλάστη την ανοίγω στρογγυλή, όπως θα άνοιγα φύλλο για πίτα, σε μέγεθος μιας πίτσας 8 τεμαχίων. 

Με το εξάρτημα κοπής της πίτσας ή με ένα μαχαίρι,  κόβω σε τρίγωνα κομμάτια ακριβώς όπως μια πίτσα. Στο πάνω φαρδύ μέρος του "κομματιού" προσθέτω λίγη πραλίνα φουντουκιού, περίπου μισό κουταλάκι του γλυκού. Αρχίζω να τυλίγω από το φαρδύ μέρος προς το στενό. 

Φροντίζω να κλείσω καλά και να δώσω σχήμα μισοφέγγαρο. Τα τοποθετώ σε ταψί στρωμένο με λαδόκολλα και ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο στους 175 βαθμούς για περίπου 10 με 12 λεπτά, ίσα μέχρι να ροδίσουν. Τα βγάζω και αφήνω να κρυώσουν. Φτιάχνω το σιρόπι και ενώ τα κρουασάν είναι σε θερμοκρασία δωματίου και το σιρόπι ζεστό, τα περιχύνω σιγά σιγά. Τα αφήνω λίγη ώρα να πιουν όλο το σιρόπι. (το απορροφούν σχεδόν αμέσως.) Περνάω με ένα πινελάκι το κάθε κρουασάν με λίγο μέλι και πασπαλίζω με τρούφα. 

Σερβίρω και απολαμβάνω. (δεν θα την βγάλουν πάνω από μέρα!) 

Και τώρα τα απαραίτητα tips!

• Μην παρασυρθείτε με την πραλίνα, δεν χρειάζεται ποσότητα πολύ, είναι ένα πολύ "γλυκό", γλυκό! Εάν παρασυρθείτε, θα σας ξεχειλίσει και το αποτέλεσμα εκτός του ότι δεν θα είναι όμορφο, θα είναι να πικρίσει και η πραλίνα. Ωστόσο το μισό κουταλάκι του γλυκού είναι λίγο σχετικό αφού δεν βγαίνουν όλα τα τριγωνάκια απολύτως ομοιόμορφα. Άρα πρέπει να υπολογίσετε με το μάτι!
• Προσέξτε η άκρη του κρουασάν όταν τα τοποθετείτε στο ταψί να είναι από κάτω από το κρουασάν μιας και τείνουν να ανοίγουν. Για τον ίδιο λόγο να τα "ρολάρετε" σφιχτά και καλά, αν δεν σας φαίνονται πάντα όμορφα ή ομοιόμορφα θυμηθείτε- μετά το ψήσιμο, το σιρόπιασμα και την τρούφα κανείς δεν θα το προσέξει- το εγγυώμαι! 
• Για το σιρόπιασμα τα τοποθετώ όλα μέσα στο ένα ταψί που τα έψησα και τα κάνω όλα ταυτόχρονα. 
• Μην παραλείψετε το μέλι στο τέλος, μόνο έτσι θα κολλήσει καλά η τρούφα και δίνει και μια γεύση παραπάνω! 
• Δεν θα σας πω ότι είναι εύκολη συνταγή, είναι λίγο μπελαλίδικη. Όμως αξίζει τον λίγο έξτρα κόπο- είναι τόσο μα τόσο νόστιμα! 
• Η συνταγή αυτή βγάζει περίπου 45 τεμάχια. 

Καλή επιτυχία! 

Οι δημιουργικές μας στιγμές με το μαιμουδάκι!

Εφόσον με τον Παναγιώτη δεν ενδιαφερόμαστε ακόμη να στείλουμε τον μικρό παιδικό σταθμό, συνεχώς ψάχνω τρόπους να δώσω πολλά ερεθίσματα στο μαιμούδι, όμοια με αυτά που θα έπαιρνε στον παιδικό και γιατί όχι, ακόμα καλύτερα. 

Δεν ξέρω αν συγκαταλέγεται στον όρο homeschooling αυτό που κάνω, πάντως βλέπω τεράστια ανταπόκριση από τον Δημήτρη και φυσικά ανέλπιστη πρόοδο σε αυτά που μαθαίνει. (ανέλπιστη διότι πολλές από αυτές τις δραστηριότητες αφορούν ηλικίες 3+). 

Το μαιμουδάκι λοιπόν είναι τώρα σχεδόν 19 μηνών, και οι καθημερινές μας δραστηριότητες είναι οι εξής:

Παζλ. Πολλά, πολλά, διαφορετικά παζλ. Εκτός από τα κλασσικά που είναι για την ηλικία του, ξεκινήσαμε πριν καιρό δειλά δειλά και πιο δύσκολα, αυτά που μοιάζουν με τα κανονικά παζλ και συνθέτουν με τα κομμάτια μia ολόκληρη εικόνα, και παραδόξως είναι από τα αγαπημένα του αφού δεν του είναι τόσο εύκολα και τον ιντριγκάρουν πολύ περισσότερο από τα άλλα. Έχω παρατηρήσει πως η ιδανική ώρα για τα πιο "δύσκολα" παζλ είναι το πρωί που ξυπνάει μέχρι να φάμε το πρωινό μας- όπου είναι περιορισμένος στο καρεκλάκι του και δεν αποσπάται η προσοχή του από κάτι άλλο, αλλά και ξεκούραστος και φρέσκος από τον βραδινό ύπνο. Γενικά όμως τα παζλ τα κάνουμε συνήθως όταν τρώμε μιας και είναι ο μόνος τρόπος να φάει κανονικά! 

Είμαι πολύ περήφανη γιατί τα πάει εξαιρετικά και μπορεί και αναγνωρίζει ήδη- αν το ζητήσεις- τους μισούς αριθμούς από το 1- 10 και περίπου 10 διαφορετικά γράμματα της αλφαβήτου. (κουκουβά!) 

Άλλη μια απασχόληση μας είναι τα μαγνητικά γράμματα και οι αριθμοί. Για να είμαι ειλικρινής αν δεν του είχε μάθει η μητέρα μου από μια ταμπέλα στο μαγαζί μας τα γράμματα Α, Ε, Ι, και Ο δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως έχει την ικανότητα. Κι όμως... Πήραμε έναν μαγνητικό πίνακα και έχουμε βάλει όλη την αλφάβητο. Εκεί απλά λέμε τα γράμματα ένα- ένα και τολμήσαμε με τον Παναγιώτη να τον μάθουμε να "γράφει" 'Μιμης'... Προς μεγάλη μας έκπληξη σχεδόν τα καταφέρνει. Μπορεί να μην βάζει ακόμα όλα τα γράμματα μόνος του, (μόνο τα πρώτα 3) και να μην τα βάζει απαραίτητα σωστά, όμως είμαστε πολύ πολύ χαρούμενοι που το κάνει και το κυριότερο που συνειδητοποιεί πλήρως ότι πρόκειται για το όνομα του.! Έχω κολλήσει και τους αριθμούς στο ψυγείο και έτσι μου δίνεται χρόνος να κάνω τις δουλειές στην κουζίνα όσο το μαιμούδι μου δείχνει αριθμούς ή απλά παίζει με τα μαγνητάκια! 

Φυσικά η μέρα μας πάντα περιλαμβάνει ζωγραφική και πλαστελίνες και είναι πάντα η ώρα που επικρατεί ένα ΧΑΟΣ!! 

Εννοείται πως όποτε ζυμώνω- σχεδόν πλέον κάθε δεύτερη μέρα- συμμετέχει και το μαιμουδάκι στην διαδικασία και είναι πραγματικά από τις αγαπημένες του στιγμές! Του δείχνω ακριβώς πως γίνεται και αν προσέξετε σε μια εικόνα "ρίχνει" δήθεν και καλά μαγιά στο μείγμα αφού με βλέπει να το κάνω και του εξηγώ και τον λόγο! Κάποιες φορές το ζυμαράκι του το βάζω σε ταψάκι ή το πλάθουμε και το ψήνουμε ξεχωριστά. Η χαρά του όταν βγαίνει και του το δίνω να το φάει- δεν περιγράφεται!! 

Φυσικά όπως έχω πει και σε άλλη ανάρτηση λατρεύουμε τα βιβλία και πάντα μα πάντα θα διαβάσουμε. Η αγαπημένη του ώρα για παραμύθια είναι πριν το μεσημεριανό του ύπνο και πριν τον βραδινό. Τις υπόλοιπες ώρες μας αρέσουν τα βιβλία που κάτι μας μαθαίνουν. Πάντως τα βιβλία που έχουν απλά λέξεις με εικόνες,  τα "σνόμπαρα" πολύ καιρό μιας και πίστευα πως είναι ανούσια αφού δίνουμε πάρα πολλά ερεθίσματα, πολλές βόλτες και του δείχνουμε τα πάντα στην πράξη. Τελικά όμως τρελαίνεται για αυτά πάρα μα πάρα πολύ και έτσι τώρα πλέον έχουμε ολόκληρη συλλογή! 

Τελευταία τόλμησα και μια ακόμη δραστηριότητα μοντεσσοριανής τακτικής. Πήραμε ένα μικρό κάδο για τα σκουπίδια και προσπαθούμε να του διδάξουμε την έννοια. Έχει πολύ πλάκα, γιατί και μόνο η κίνηση να προσπαθήσει να τον ανοίξει με το ποδαράκι του από το πεντάλ απαιτεί τεράστια προσπάθεια, αρά και μόνο αυτό να καταφέρει είναι μεγάλο επίτευγμα! Ωστόσο έχει αρχίσει να διαχωρίζει τι ακριβώς μπορεί να βάζει εκεί, (λόγου χάρη παλιά χαρτιά- όχι τα παιχνίδια του) και μόλις πριν λίγες μέρες τον πείσαμε- επιτέλους- πως δεν μπορεί να τον ακουμπάει πάνω στην καρέκλα! 

Έχουμε και μια άβακα που φυσικά εννοείται πως δεν μετράει ο μικρός, όμως μαθαίνουμε τα χρώματα με αυτή και επειδή όπως και να έχει εγώ του μετράω τις μπίλιες, πολλές φορές, μιμούμενος την συμπεριφορά μου κάνει το ίδιο και με την ίδια χροιά που εγώ μετράω ακούω από το μαιμούδι ένα μουρμούρισμα με την ίδια ακριβώς χροιά ενώ κουνάει μια μια τις μπίλιες! 

 

Πήραμε πρόσφατα και έναν εκπληκτικό πύργο που όμως έχει και μια διαφορετική αφήγηση σε κάθε πλευρά του και του αρέσει υπερβολικά να φτιάχνουμε ιστορίες κάθε φορά! 

Σήμερα μόλις αποφάσισα να του πάρω ψεύτικα φρούτα και να του παραχωρήσω ένα καλάθι στην κουζίνα- αφού τα αληθινά αν τα πετάξει απότομα δεν θα διατηρηθούν ακέραια όπως φαντάζεστε- (όχι γιατί δοκίμασα και με τα αληθινά) και ξ-ε-τ-ρ-ελ-ά-θ-η-κ-ε! Μετά έπαιρνε και τις ξύλινες κουτάλες και τα μπολ και προσποιούνταν πως μαγείρευε!! 

Έχω πολλές ακόμα δραστηριότητες στο μυαλό μου, μα σιγά σιγά. Φυσικά εννοείται πως παίζουμε ατελείωτα και χωρίς κανέναν σκοπό, κάνουμε γαργαλητά χωρίς έλεος, πάμε πολλές μα πάρα πολλές βόλτες- θάλασσα, βουνό, παιδικές χαρές, για ψώνια- και πως ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν θα πιέσω το παιδί για μια "¨εκπαιδευτική"¨δραστηριότητα αν βλέπω ότι δεν το θέλει, δεν έχει όρεξη ή αν απλά κουράστηκε. Ακόμα και όταν κάνουμε κάποια και αρχίσει να διασπάται η προσοχή του αμέσως σταματώ και αρχίζει το παιχνίδι!!

Σας έδωσα καμιά ιδέα; Θα χαρώ πολύ να ακούσω και τις δικές σας ιδέες! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς