Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Έβγαλες το παιδί στο κρύο;;;;;; Μέγα Έγκλημα!!!!!

Σήμερα το πρωί θύμωσα. Είχαμε το μάθημα μουσικής έκφρασης στο οποίο πάμε κάθε βδομάδα με τον Δημήτρη. Ο καιρός όμως ήταν απαίσιος, αρκετά κρύος και το κυριότερο βροχερός. Ωστόσο από τον πρώτο κιόλας χειμώνα του μαιμουδιού, όταν ήταν μόλις 3μιση μηνών, ποτέ δεν δίστασα να τον βγάλω έξω με οποιονδήποτε καιρό. Ακόμα και βράδυ που τον έπαιρνα μαζί στην εργασία μου δεν με απέτρεψε ούτε μια φορά ο καιρός να βγω από το σπίτι. (και τότε αν είχα ακούσει...αν είσαι μικρομανούλα θα ταυτιστείς σε αυτό το κείμενο...) 

Ντυνόμαστε πάντα πολύ καλά και ζεστά στα σωστά, κατ' εμε, σημεία- πόδια, στήθος, πλάτη, λαιμός και κεφάλι είναι αυτά στα οποία δίνω πιο πολύ σημασία- και μόλις μπαίνουμε σε κλειστό χώρο μένουμε πάντα με την πιο ελαφριά μπλουζίτσα μας. Σπάνια θα του φορέσω έστω και ζακέτα σε εσωτερικό χώρο εκτός και αν νιώθω ότι δεν είναι αρκετά ζεστός. Το ίδιο και στο αυτοκίνητο. Όσο ταλαιπωρία και αν είναι, στο καθισματάκι του θα μείνει μόνο με την μπλούζα του αφού με οτιδήποτε παραπάνω σίγουρα θα ιδρώσει. (Άλλωστε μπουφάν και παιδικό κάθισμα δεν πάνε παρέα). Σαν μωρό του φορούσα πάντα καλτσόν, (ναι υπάρχουν και σε αγορίστικα σχέδια- μην σοκάρεστε- το θέμα είναι να είναι ζεστά τα ποδαράκια του), και τώρα δεν διστάζω να του αφήσω την πυτζάμα μέσα από το παντελόνι αν ο καιρός το απαιτεί. Σκούφος, ζιβάγκο και κασκόλ είναι απαραίτητα και φυσικά το αγαπημένο μου μπουφάν είναι το αμάνικο αφού με ένα πολύ ζεστό φούτερ, (με γούνινη πχ επένδυση), τις περισσότερες μέρες στην Ελλάδα θα χρειαστεί μόνο αυτό σαν συμπλήρωμα, ίσα να είναι ζεστά πλάτη και στήθος. Βασικά να μην ιδρώσει και υπάρξει αυτή η διαφορά θερμοκρασίας. 

Πριν γεννήσω, όταν έψαχνα το καρότσι το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να είναι μικρό και ελαφρύ και να έχει οπωσδήποτε εξαρτήματα για κρύο και βροχή. Όταν λοιπόν προσθέσω στο καρότσι  την "ποδιά" και την διάφανη κουκούλα, ο Δημήτρης περνάει φίνα εκεί μέσα και δεν νιώθει απολύτως τίποτα. Αλλά ακόμη και με τα πόδια αν είμαστε, ή όταν τον είχα κολλημένο πάνω μου στο sling μέχρι σχεδόν ενός χρόνου, από την στιγμή που τηρηθούν όλα όσα έγραψα ήδη,  είναι σχεδόν απίθανο να κρυώσει το παιδί. Η δική μου εμπειρία αυτό με έμαθε. 

Τον έχω πάει εξήμισι μηνών στα χιόνια με κρύο και αέρα τόσο τσουχτερό εκείνη την ημέρα, και δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Και δυόμιση χρόνια τώρα τα ίδια. Ο Δημήτρης δεν έχει αρρωστήσει με βήχα ή ακροαστικά ποτέ. Τρεις σχετικά υψηλούς πυρετούς που έκανε ήταν από ιώσεις που κόλλησε σε κλειστούς χώρους και ίσα η μυτούλα που μπορεί κατά διαστήματα να έχει λίγη καταρροή από τον παγωμένο αέρα που περνάει. 


Κατά τα άλλα περδίκι. Και το γάλα του το θέλει κρύο- από το ψυγείο- τα φρούτα για τους χυμούς του παγωμένα και σας λέω δεν έχει πάθει απολύτως τίποτα. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, δεν κάνει δα και τόσο κρύο στην Ελλάδα... Τα παιδιά δηλαδή σε Ρωσία, Καναδά και λοιπές πολύ πιο παγωμένες χώρες τι κάνουν; Μένουν εσώκλειστα; 

Για μένα, πιο επικίνδυνη είναι η πολύ η ζέστη διότι από αυτήν δύσκολα μπορείς να προστατευτείς, πόσο μάλλον ένα παιδί που εκ των πραγμάτων έχει πιο υψηλή θερμοκρασία από έναν ενήλικα και που δεν μπορεί να την προσαρμόσει σε απότομες αλλαγές. Ούτε που το σκεφτόμαστε το καλοκαίρι όταν  από τον καύσωνα μπούμε σε ένα κλειστό χώρο με full το air condition. Κι όμως είναι ο πιο εύκολος τρόπος να αρρωστήσεις. Θυμάμαι όταν τον γέννησα, αρχές Ιουλίου, την ίδια κιόλας μέρα τον άφησα με ένα εσώρουχο φορμάκι και είχα ανοιχτό το aircondition στους 27 βαθμούς στο χαμηλό σταθερά με μισάνοιχτη την πόρτα. Αλλιώς δυσανασχετούσε. Στις δέκα μέρες που τον πήγα στον παιδίατρο του φόρεσα μια όμορφη σαλοπέτα που μου είχαν πάρει, έτσι για να τον ντύσω όπως κάθε φρέσκια μανούλα και να καμαρώσω για το μικράκι μου. Ήταν όμως λίγο άβολο το ένιωθα. Όταν και ο παιδίατρος μου τόνισε πως καλύτερα να του φοράω ένα απλό εσώρουχο φορμάκι με τόση ζέστη άλλαξα εντελώς στάση. Έκτοτε με αφορά μόνο η άνεση του. Ακόμα και στην βάφτιση του, (3μιση μηνών), τον άλλαξα αμέσως πριν το τραπέζι και του φόρεσα τα κλασσικά ολόσωμα φορμάκια του για να κοιμηθεί άνετα, προκαλώντας εγκεφαλικά στον Αντρίκο τον φωτογράφο μας. 

Και επιστρέφω στο σήμερα. Που είχαμε το μάθημα μας και ακάθεκτοι βγήκαμε από το σπίτι για να πάμε. Μα τι έγκλημα! Στο δρόμο το 90% των ατόμων που συνάντησα και μας πρόσεξαν με κοίταξαν άκρως υποτιμητικά για την επιλογή μου να βγάλω έξω το παιδί με τέτοιο καιρό. Το αναγνωρίζω καλά το βλέμμα, το συναντάω δυόμιση χρόνια τώρα. Μια κυρία μάλιστα μου το τόνισε στην επιστροφή με πολύ ύφος. Και φυσικά κανένας μα κανένας δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει στα απότομα πεζοδρόμια με τα λούκια βουλωμένα δημιουργώντας κανονική λίμνη για να περάσεις, αντίθετα κοιτούσαν χαιρέκακα για την επιλογή μου να κάνω το τραγικό "λάθος" να βγω από το σπίτι. 

Σε όλους εσάς λοιπόν που πάντα τόσο εύκολα κρίνετε και κατακρίνετε έχω να πω τα εξής: 

Κατ' αρχάς δεν γνωρίζετε αν επέλεξα να βγω έξω, μπορεί να μην είχα άλλη επιλογή. Στην δική μου περίπτωση δεν ισχύει, είμαι όμως σίγουρη ότι σε πολλές ισχύει. Αντί να με κατακρίνετε λοιπόν, θαυμάστε με. Διότι για να το κάνω αυτό, επιλέγω να ταλαιπωρηθώ εγώ και όχι το παιδί. Διαλέγω τον δύσκολο δρόμο και όχι τον εύκολο. Επιλέγω να μην χάσει το μικρό μου ένα μάθημα που λατρεύει και του προσφέρει πολλά. Έχω φροντίσει να έχω μαζί μου όλα όσα χρειάζεται για να είναι ευχαριστημένο, συνεπώς έχω κουβαλήσει ένα σωρό πράγματα τα οποία φόρτωσα στο αυτοκίνητο, τα ξεφόρτωσα και τα ξαναφόρτωσα- παρά τα τόσα μυικά μου προβλήματα- προκειμένου να χαρίσω μια έξοδο διαφορετική στο παιδί μου και άφθονη περιπέτεια. (γιατί στα δικά του μάτια αυτό είναι). Όταν δε, με έπιασε καταιγίδα και με κοιτούσατε με αποδοκιμασία, το παιδί μου ήταν ζεστό και στεγνό μέσα στο καρότσι του ενώ εγώ έγινα μούσκεμα μέχρι να βρω υπόστεγο για να περιμένω να κοπάσει.  Επίσης, ο λόγος που περπατούσα τόση απόσταση είναι διότι για να καταφέρω να προσφέρω αυτό το μάθημα στο παιδί μου- στο οποίο δεν γνωρίζατε καν ότι πήγαινα άλλωστε αλλά η κριτική- κριτική,  δεν μπορώ να σπαταλήσω λεφτά για να παρκάρω στο parking ακριβώς δίπλα στο κτίριο, για την ακρίβεια έχω στερηθεί δικές μου απολαύσεις προκειμένου να απολαμβάνω να βλέπω αυτόν να γεμίζει εικόνες και εμπειρίες. Διότι στην τελική επιλέγω να περνάω εγώ τον χρόνο μου με το παιδί μου παντού, πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. 

Όπως και τόσες ακόμα μανούλες. Το μάθημα και σήμερα ήταν πλήρες. Παρά τον καιρό. Υπάρχουμε λοιπόν πολλές "απαράδεκτες" μητέρες! Και μάλιστα κάποιες εργάζονται και παρόλα αυτά κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεκλέψουν μια ώρα μέσα σε ένα εξαιρετικά γεμάτο και δύσκολο πρόγραμμα για να περάσουν αυτή την μια ποιοτική ώρα με το παιδί τους. Και επειδή μπορεί να βρέθηκαν και αυτές στον δρόμο σας και να στραβοκοιτάξατε και αυτές, σας λέω:  Την επόμενη φορά ξανασκεφτείτε το...  

Γιατί το πρόβλημα στην ουσία είναι δικό σας. Οπότε στραβοκοιτάξτε λίγο,  αν το χρειάζεστε, τον καθρέφτη σας. 

(για όλες εσάς τις μανούλες που σας έχουν στραβοκοιτάξει για οποιοδήποτε λόγο. Επειδή θηλάζετε, επειδή δίνετε μπουκάλι, επειδή εργάζεστε, επειδή δεν εργάζεστε, επειδή γεννήσατε φυσιολογικά, επειδή κάνατε καισαρική, επειδή κρατάτε το μωρό σας αγκαλιά, επειδή το έχετε στο καρότσι, επειδή απλά γίνατε μητέρα και έχουν όλοι άποψη). 

36 σχόλια:

  1. Έχω να πω πως συμφωνώ απόλυτα μαζί σου..πιο απόλυτα δεν γίνεται..η μαμά του άντρα μου είναι της άποψης αυτής και μάλιστα όσες φορές τα παιδιά μου δεν θέλουν να φορούν τις κάλτσες τους μέσα στο σπίτι, γιατί ζεσταίνονται πιθανόν ή γιατί αισθάνονται ανησυχία, αρχίζει να μουρμουράει και να λέει θα κρυώσει το παιδί και τα τοιάυτα..τα δικά μου παιδιά 5 χρόνια τώρα που είμαι μαμά βγαίνουν έξω με το κρύο με τη βροχή με το χιόνι..ο Ντίνος έχει πάει σε χιονοδρομικό μαζί μας 4 ημερο σε ηλικία μόλις 8 μηνών( με όλο το κουβάλημα που φαντάζεσαι) και έχει βρει στο κρύο προφυλαγμένος καλά και με ομίχλη που να μην μπορείς να δεις ούτε τη μύτη σου..κι όμως το παιδί έχει εισπνεύσει καθαρό αέρα..έχει γεμίσει αντισώματα, έχουν ανοίξει τα πνευμόνια του..είμαι της ίδιας φιλοσοφίας όπως και εσύ..για όσους λένε τους αγνοώ..σαν να μην έχουν μιλήσει κάνω..γιατί και εγώ χρειάστηκε να βγω με τον αέρα τον τρελό με το ψοφόκρυο και τα συναφή γιατί δεν είχα επιλογή όπως λες ή γιατί το παιδί μου ζητούσε να βγει..ε, λοιπόν, να μας θαυμάζουν πρέπει..όπως τα λες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτό το κουβάλημα.... Όταν εργαζόμουν καθημερινά νύχτα και τον έπαιρνα μαζί, αντί να ακούω μπράβο που είχα φροντίσει να έχει τον χώρο του, που κουβαλούσα όλο το σπίτι αφού ήταν μόλις 3μιση μηνών, που θήλαζα ακόμη και έτσι ανάμεσα στην δουλειά έτρεχα στο δωμάτιο,(20 σκαλιά πάνω), τον θήλαζα και ξαναγυρνούσα που φρόντιζα όλη μέρα έτσι ώστε να κοιμηθεί την ώρα που θα εργάζομαι, άκουγα "Τι το ταλαιπωρείς, δεν το λυπάσαι;;" Ούτε εμένα δεν λυπόμουν που θα έπρεπε με τόση παραπάνω κούραση! Τα φιλιά μου γλυκιά μανούλα...

      Διαγραφή
  2. Άντε να αγιάσει το στόμα σου κορίτσι μου!!! Πολύ ωραία τα είπες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πες τα χρυσοστομη αμάν πια βαρεθηκα τα επικριτικά σχόλια κάθε είδους!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω μάθει να τα αγνοώ... Κάποιες φορές όμως θυμώνω και θέλω να τα πω! Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  4. κ εμείς πάντα βγαίναμε και βγαίνουμε έξω ακόμα και με πολύ κρύο... τις περισσότερες ιώσεις μας, τις περάσαμε όταν πήγαμε σχολείο πρώτη χρονιά.. κι αφού ο μεγαλύτερος τα κόλλαγε όλα, τα πέρναγαν κι οι δυο μικρότεροι.

    Θυμάμαι μια φορά βγήκαμε περίπατο με τα παιδιά και ξέσπασε μια μανιασμένη καταιγίδα άλλο πράμα... κάτσαμε κάτω από το υπόστεγο της εκκλησίας και περιμέναμε μέχρι να έρθει ο μπαμπάς μας και να μας μαζέψει. Αλλά κι εκεί το διασκεδάσαμε!
    Όσο για το κόσμο που κρίνει και κατακρίνει ένα λέω: αυτή είναι η δουλειά τους, να λένε... να λένε... και να ξανά λένε....
    κι όσο και αν με νευριάζουν προσπαθώ να τους αγνοώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο άντρας μου πραγματικά τους αγνοεί. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει... Εγώ όχι πάντα. Είναι ανάλογα την διάθεση μου και κυρίως μην μου πατήσεις καμιά χορδή ευαίσθητη... Έξω και πάλι έξω δεν παθαίνουν τίποτα!

      Διαγραφή
  5. καλο χειμώνα επιτέλους..ποσο δίκιο εχεις...εγω που θηλαζα 2χρονια κ πια το κραυγαζω κ ας με κοιτανε , σε νιωθω...το διαφορετικό πρέπει να το κρίνουμε??? καληνύχτα και φιλικά φιλιά με αγάπη Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσε ο θηλασμός άλλο τεράστιο θέμα... Που μόλις οι γιαγιάδες μας, δυο γενιές πίσω, θήλαζαν και άλλα μωρά στο χωριό αν δεν μπορούσε η μάνα τους. Και για όσο είχαν γάλα... Πολλά φιλιά Μαρία μου και καλό χειμώνα επιτέλους- καλά λες- να πεθάνουν τα μικρόβια!

      Διαγραφή
  6. Αχχχχ τι ωραία που τα είπες να αγιασει το στόμα σου...Τέτοια εμπειρία δεν έχω...Αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχω βγει με την αδερφή μου για μια δουλειά που όντως έπρεπε να γίνει και δεν είχε να αφήσει τα δίδυμα κάπου τα οποία ήταν 2 μηνών περίπου. Τα μωρά κάποια στιγμή πείνασαν και τους έδωσε μπουκάλι, έρχεται τότε μια κυρία 50-60 ετών και της λέει: κοπέλα μου τόσο μωρά και τους δινεις απο μπουκάλι... "αχχχ εσεις οι νεές θέλετε να λέγεστεκαι μάνες... " με έντονο ύφος όλο αυτό, η κυρία πήγε να μιλήσει αλλά είδε το ύφος μου που πραγματικά ήταν θανατηφόρο, είπε ένα να σας ζήσουν και έφυγε... Όμως φυσικά δεν ήξερε οτι η αδερφή μου δεν κατάφερε να θηλάσει παρά μόνο λίγο στο μαιευτήριο και στο σπίτι, όχι επειδή δεν ήθελε επειδή δεν μπόρεσε και μάλιστα είχε και τρομερές ενοχές γι'αυτό και στεναχωρήθηκε πάρα πολύ οταν της το είπε αυτό... Τα θυμήθηκα τώρα και νευρίασα πάλι...
    Φιλιά πολλά Γιάννα μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ και να μου έλεγαν εμένα τέτοια λόγια... Και δεν μιλάω σχεδόν ποτέ. Αν όμως φτάσουν στο επίπεδο της αγένειας- όπως έφτασε η συγκεκριμένη κυρία- τότε κρίμα που βρέθηκα εγώ στον δρόμο σου... Και με το γάντι ε; Γιατί αν έμαθα κάτι πολύ καλά είναι πως με την ευγένεια φέρνεις σε πολύ πιο δύσκολη θέση κάποιον που σε προσέβαλε από ότι με την ίδια στάση... Φιλάκια πολλά <3

      Διαγραφή
  7. Είμαι κι εγώ μια απαράδεκτη μητέρα! Επιλέγω το δυσκολο δρόμο και τον απολάμβανε όσο και το παιδί μου! Τι κριμα να κυκλοφορούν τόσες καρακάξες τριγύρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τι ευτυχία να κυκλοφορούμε τόσες 'απαράδεκτες" μανάδες! Τα φιλιά μου, Σοφία μου <3

      Διαγραφή
  8. Εγω να δεις πόσο απαράδεκτη ειμαι... Να 'ξερες πώς με κοιτούσα οταν 6 μηνών την πήγαινα στην παιδική χαρά και την άφηνα να μπουσουλάει και να πιάνει (σχεδόν) τα πάντα. Και πώς με κοιτούσα κάποιοι που ουαν φευγαμε την έβαζα και κοιμόταν θηλαζοντας στο μάρσιππο. Και πόσοι με έχουν κράξει που την έβγαζα βόλτα στο μάρσιππο να κοιμηθεί ή πηγαίναμε έτσι στο μανάβη... Και πού δεν την αφηνω να κλαίει, που της μιλάω κανονικά, που συζητάμε αντί να το παίζω εξουσία, που τη θηλάσω ακόμα...
    Μη δίνεις σημασία .. Κοιτα το παιδι σου. Ειναι ευτυχισμένος λάμπουν τα μάτια του; Και άσε τους άλλους στη μαυρίλα τους...
    Σε φιλώ γλυκά;

    (σχετικά με τον καιρό. Πέρσι τέτοια εποχή ηρθαμε στην Αγγλία. Για 1 μήνα περίπου ημασταν οι μόνοι επισκέπτες της παιδικής χαράς, λόγω κρύου... Φαντάζεσαι τι θα μου έσουρναν στην Ελλάδα;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου έχει τύχει να με κοιτάνε σαν ούφο όταν έχω κάτσει δέκα λεπτά σε κατάστημα και συζητώ με τον Δημήτρη ποιο παγούρι να του πάρω και του τα δείχνω όλα και του τονίζω τις διαφορές... Με έχουν κοιτάξει σαν ούφο που το παιδί μου δεν γνώριζε τις λέξεις, τσιτσι, άτα, βαβά, ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά τις λέξεις, κρέας, βόλτα, χτύπημα. Μια μέρα είμαστε στο τρένο και του εξηγώ πως στις μπάρες, όλα τα αυτοκίνητα σταματούν διότι πρέπει να περάσει το τρένο. το τρένο περνάει ΠΑΝΤΑ πρώτο- άρα έχει προτεραιότητα. Με κοιτούσε μια νέα κιόλας κοπέλα με τόσο ξινισμένο ύφος. Και όμως ο Δημήτρης έχει μάθει την λέξη και τι αυτή σημαίνει. Απαντάει με όντως και βεβαίως, διότι έτσι του μιλάω και λέει πάντα ευχαριστώ και παρακαλώ γιατί έτσι μιλάμε και μεταξύ μας. Θέλω να πω ποτέ δεν είναι νωρίς για να μάθουν και ποτέ δεν πρέπει να τα υποτιμούμε. Όσο για σένα δεν μπορώ παρά να φανταστώ τι έχεις ακούσει για τον ταυτόχρονο θηλασμό νηπίου και βρέφους... Μην ακούς ΚΑΝΕΝΑΝ, είσαι υπέροχη μητέρα.

      Διαγραφή
  9. Γιάννα μου, ποτέ δεν φοβηθάκαμε τον καιρό, κρύο, βροχή, ούτε καν το χιόνι.Οι βόλτες μας είναι καθημερινές, απλά ντυνόμαστε κάθε φορά ανάλογα. Πολλές φορές με έχουν κοιτάξει περίεργα και μου έχουν πει διάφορα στο δρόμο, αλλά πραγματικά δεν δίνω σημασία. Το χειρότερο ήταν και είναι όταν ακούω αυτές τις βλάκειες από κοντινά μου πρόσωπα, τον πρώτο καιρό στεναχωριούμουν. Τώρα όμως, αισθάνομαι πιο σίγουρη για τον εαυτό μου αλλά και σαν μαμά και τους απαντάω ευγενικά. Άσε που ποτέ, δεν μου έχει αρρωστήσει από το κρύο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην πορεία θα θωρακιστείς και άλλο σε τέτοια κακεντρεχή λόγια και τις περισσότερες φορές θα τα αγνοείς. Πολύ χαίρομαι που οι νέες μανούλες δεν φοβόμαστε το κρύο! Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  10. Να αγιάσει το στόμα σου!!! Σε φιλώ γλυκά και σε θαυμάζω! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. o κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ οπότε τί κάνουμε;..
    αλλάζουμε εμείς και δεν δίνουμε σημασία σε παντός είδους επικριτικά βλέμματα!
    απλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν αλλάζουμε εμείς, που θα πάει, δεν θα αλλάξει και αυτός ο κόσμος;;; Πολλά πολλά φιλιά...

      Διαγραφή
  12. Ένα θα πω! ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ στο νοσοκομείο που νοσηλευτήκαμε με εγκολεασμό πέρυσι, μας προέτρεπαν να βγαίνει το παιδί έξω ακόμα κι αν είχε κρύο....Ακόμα και τις μέρες που είχε πυρετό...Ναι σε ελληνικό νοσοκομείο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εμένα ο γιατρός μου με προέτρεψε, δόξα τον θεό, νομίζω πως σε γενικές γραμμές έχουν αλλάξει τα δεδομένα...

      Διαγραφή
  13. Ταυτίζομαι απόλυτα! Τα παιδιά μου τα έβγαλα έξω και τα δύο από 10 ημερών (ναι, σκοτώστε με!) και έκτοτε δεν έχουν μείνει ούτε μια μέρα μέσα. Ότι καιρό κι αν κάνει δεν χάνουμε τη βόλτα μας. Άλλωστε, μην έχοντας κανέναν να μου τα κρατήσει έστω μισή ώρα, αναγκαστικά τα κάνουμε πάντα όλα μαζί.
    Έχω ακούσει, δεν φαντάζεσαι τι έχω ακούσει! Δεν με νοιάζει καθόλου. Αισθάνομαι τυχερή που έχω αυτόν τον τρόπο σκέψης, γιατί βλέπω φίλες μου που δεν πάνε πουθενά με τα παιδιά. Ούτε στο σουπερμάρκετ!
    Όσο για το καρότσι σε καταλαβαίνω! Ποδόσακο, αδιάβροχο, κουνουπιέρα, όλα τα αξεσουάρ χαχαχαχα! Το παιδάκι σου είναι πολύ τυχερό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου και εγώ τα ίδια... ΠΑΝΤΟΥ μαζί, και αν έχω ακούσει.... Τα παιδάκια μας είναι τυχερά και εμείς μαζί τους περισσότερο.. Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  14. Και εγω συμφωνώ απόλυτα!!!Θυμάμαι αυτό το αποδοκιμαστικό ύφος,όταν 4,5 μηνών ο Φραγκισκάκος Μάρτιο μήνα,αλλά με κρύο,βροχή και χιόνι,είχαμε πάει στα Μετέωρα και ανεβαίναμε αγκαλίτσα στις διάφορες μονές.Και όχι μόνο με κοίταζαν με ύφος,εννοείται μου λέγανε μα που πας το μωρό κτλ.Υπήρξαν και ένα δύο άτομα που επιδοκίμασαν την επιλογή μου.Και πριν 1 χρόνο,πάλι βγήκαμε με τον Φραγκισκάκο στο κρύο,με το καρότσι του για να πάμε στο παίδων σε ένα προγραμματισμένο ραντεβού,που περιμέναμε καιρό και πάλι μου την είπαν κανονικά κάποιοι περαστικοί.Αυτό που ξέρω είναι ότι η κάθε μαμά,ο κάθε γονιός ξέρει τι είναι καλύτερο για το παιδί του και δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο εύκολα!!Καλό ΠΣΚ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ιωάννα μου, έτσι είναι όπως τα λες! Να χαίρεσαι το θαυματάκι σου! Φιλιά πολλά!(πολύ πρωτότυπο και όμορφο όνομα!)

      Διαγραφή
  15. Εάν σου πω ότι απ' όλα όσα έγραψες, θορυβήθηκα από το γάλα από το ψυγείο, τι θα πεις;;αχαχχαχ!Μου είχε πει ο παθολόγος του μπαμπά μου, μετά από μια περιπέτεια παγκρεατίτιδας, πόσο κακό κάνει στο πάγκρεας η κατανάλωση κρύου φαγητού ή υγρών!!Έστω χλιάρευέτο λιγουλάκι βρε παιδί μου...Τον Frosty γέννησες; χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχα πολύ γέλασα με το τελευταίο σου σχόλιο!! Και εγώ απορώ!Παιδί μου ωρύεται το θέλει παγωμένο λέμε, τι να κάνωωωω;;; Θα ρωτήσω και τον παιδίατρο και το πολύ πολύ να το "σπάω" λίγο στην ζούλα!! Φιλιά πολλά ανώνυμε!

      Διαγραφή
  16. Αυτή η συνήθεια να κρίνουμε τους άλλους πρώτα και έπειτα τους εαυτούς μας πρέπει να αλλάξει...το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους αγνοούμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αυτή η συνήθεια να κρίνουμε τους άλλους πρώτα και έπειτα τους εαυτούς μας πρέπει να αλλάξει...το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους αγνοούμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να τους αγνοούμε είναι το καλύτερο, έχεις δίκιο! Καλώς όρισες στο μπλογκοσπιτάκι μου!

      Διαγραφή
  18. μολις γυρησα απο την καθημερινη διαδρομη σπιτι-περνω ψωμι-πισω γιανα παρει το μωρο μου αερα και καθαρο οξυγονο και διαβασα την ανρτηση σου που μου χε ξεφυγει!μαλωσα με 1 αγνωστη κυρια και1γνωστη γιατι μου ειπαν καλα θα το παγωσεις το μωρο με τετοιο καιρο!πρωτον.δε νοιαζεται κανεις περισσοτερο απο μενα για το παιδι μου!δευτερον βγαινει απο 30 ημερων εξω και ακομη δε εχει παρει ουτε ντεπον!τριτον ο ανθρωπος χρειαζεται οξυγονο γιανα ζησει!τεταρτον ζω στη β.ελλαδα οχι στην ανταρκτικη!πεμπτο το διαφανο καλυμα ειναι για το κρυο και τη βροχη και προστατευει το μωρο μου δεν ειναι εξωγηινο να βγαινουν απο τα μαγαζια να μας βλεπουν!αυτα..τα πα και ξεθυμανα!χρυσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα μουν θυμίζεις εμένα όταν θυμώνω! Η πεθερά μου λέει πως δεν πρέπει να δίνουμε σημασία, τι μας νοιάζει τι λένε; Η αλήθεια είναι όμως πως με νοιάζει είμαι ευαίσθητη στην κριτική! (ακούς Ελίνα;!) Φιλιά πολλά Χρύσα μου!

      Διαγραφή
  19. Οτι να ναι.. Εγω πηρα αυτό https://www.baby-avenue.gr/gia-thn-metafora/paidika-karotsia-vrefika-karotsia/paidika-karotsia-3-se-1/polikarotsi-oasis-250-blue (Βασικα δωρο μου το κανανε) και δε νιωθει μια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...