Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Η αυλή των παιδικών μου χρόνων....

Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Τρύφωνας, μα στην ουσία για μένα γιορτάζει το χωριό μου, γιορτάζει η εκκλησία στην οποία παντρεύτηκε η μητέρα μου και στην συνέχεια και εγώ η ίδια. 

Πάντα έψαχνα ευκαιρίες να πηγαίνω, μα από όταν ο Φλεβάρης μετατράπηκε σε έναν εξαιρετικά δύσκολο μήνα για μένα, το να "ανοίγει" αυτή η περίοδος με μια επίσκεψη στο αγαπημένο μου χωριό αλλά και την ευκαιρία να εκκλησιαστώ στον χώρο που πέρασα σχεδόν όλες τις Μεγάλες Βδομάδες των παιδικών μου χρόνων, είναι ότι ακριβώς χρειάζομαι. 

Έτσι και σήμερα. Εφόσον η γιαγιά μου δεν μένει πλέον εκεί, το σπίτι είναι σχετικά εγκαταλελειμμένο, προκαλώντας σου μια περίεργη μελαγχολία. Μετά την εκκλησία πήγαμε και το ανοίξαμε, παρέα με την γιαγιούλα μου. Η μέρα ήταν υπέροχη, γλυκιά και ηλιόλουστη, έτσι βγάλαμε έξω μερικές καρέκλες και κάτσαμε. 

Ήμασταν μόνο οι τέσσερις μας. Ο Παναγιώτης, το παιδί, η γιαγιά μου και εγώ. Έχουμε ξαναυπάρξει μόνο εμείς. Μόνο η γιαγιά μου και εγώ είμαστε αρκετές για να μην σταματήσει η κουβέντα. Μα σήμερα ήμασταν περιέργως σιωπηλές. Η μελαγχολία ήταν έντονη και οι αναμνήσεις κατέκλυσαν, τουλάχιστον το δικό μου μυαλό. 

Σε αυτή την αυλή θυμάμαι πάντα φωνές πολλές. Κόσμο πολύ, γέλια ακόμα περισσότερα και πάντα μα πάντα άφθονους- αστείους αλλά και σοβαρούς- τσακωμούς. Θυμάμαι με τον καιρό τα αυτοκίνητα να μην χωράνε να παρκάρουν μέσα. Θυμάμαι πάντα την γιαγιά μου να πηγαινόερχεται από τον ξυλόφουρνο στην κουζίνα, από την κουζίνα στον εξωτερικό νεροχύτη, από τον νεροχύτη πάλι στον ξυλόφουρνο. Τα ξαδέλφια μου, να τρέχουν και να χοροπηδάνε παντού σαν νήπια και μαζεμένα γύρω μου να ακούνε τις αμπελοφιλοσοφίες μου μεγαλώνοντας. Το τραπέζι να είναι πάντα μακρύ για να χωρέσουμε όλοι και πλούσιο. Τις ηλιόλουστες και ζεστές μέρες στρωμένο κάτω από τον πλάτανο. Θυμάμαι να μοιράζομαι πάντα την κοτοκοιλιά με την ξαδέλφη μου την Γιάννα. Οι κότες να κακαρίζουν, ο κόκορας να βλέπει την αντανάκλαση του στο αυτοκίνητο και να τσιμπάει με μανία το αμάξωμα νομίζοντας πως έχει ανταγωνισμό στο κοτέτσι, το περιβόλι πάντα καταπράσινο και γεμάτο, τα λουλούδια περιποιημένα και υπέροχα. 

Σήμερα ησυχία. Απόλυτη. Το μόνο που ακουγόταν τα γέλια του Δημήτρη-Γεράσιμου όποτε "έπεφτε" απότομα η ρόδα του ποδηλάτου του από το πεζούλι στον χωματόδρομο. Και γέμισα θλίψη. Γιατί όλες αυτές οι υπέροχες αναμνήσεις αποτελούν ακριβώς αυτό. Αναμνήσεις. Παρελθόν. Η γιαγιά ανήμπορη πλέον, δεν μένει πια εκεί. Κατά συνέπεια έπαψαν και οι υπέροχες αυτές οικογενειακές συγκεντρώσεις. Πάντα φανταζόμουν πως όταν θα έκανα οικογένεια, πότε πότε θα καταφέρναμε να κάναμε μια από αυτές τις Κυριακάτικες ή εορταστικές μαζώξεις. Τα νέα μέλη της οικογενείας θα έσμιγαν με τα παλιά και το πλήθος θα μεγάλωνε και άλλο. 

Όμως όχι. Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν πριν δυο χρόνια και να που βρέθηκε σήμερα το μαιμούδι να παίζει ολομόναχο σε αυτή την αυλή που κάποτε έσφυζε από ζωή... 

Κοίταξα την γιαγιά μου που δεν μιλούσε καθόλου και κατάλαβα. Αν εγώ στεναχωρήθηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα, πως να ένιωθε άραγε εκείνη; Πόσο μεγαλύτερη θλίψη βίωνε βλέποντας το, για μια ολόκληρη ζωή, σπιτικό της τόσο έρημο και άδειο; Αυτή την αυλή διέσχισε πρώτη φορά νύφη. Σε αυτή την αυλή η ίδια φαντάζομαι είδε τα παιδιά της να περπατούν για πρώτη φορά. Σε αυτή την αυλή, καθόταν τα καλοκαιρινά απογεύματα και καθάριζε τα ζαρζαβατικά της παρέα με την πεθερά της, τα παιδιά της, πιθανότατα και κάποια γειτόνισσα. Αυτή την αυλή την έχει διασχίσει όλα αυτά τα χρόνια, εκατομμύρια φορές... Όλη της η ζωή, αυτή η αυλή. Πως να μην είναι σιωπηλή; 

Μα πόσες φωνές να έκρυβε άραγε αυτή η σιωπή; 

Κοίταξα καλά και το μοναδικό τριαντάφυλλο που υπήρχε σε αυτή την αυλή... Γυρισμένο με λαχτάρα προς τον ήλιο με έκανε να αποφασίσω να θυμάμαι με χαρά τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε σε αυτή την αυλή, σε αυτό το σπίτι. Αποφάσισα να θυμάμαι τα άπειρα γενέθλια που γιορτάσαμε εκεί, τις ατελείωτες και διφορούμενες κουβέντες, τα παιχνίδια στην άμμο που είχε πάντα δίπλα της η στέρνα, τις τηγανητές πατάτες της γιαγιάς μου που έφτιαχνε κυρίως για μένα, τα λερωμένα χέρια από τα σύκα που τρώγαμε τα καλοκαίρια κατευθείαν από την κοφίνα, την προγιαγιά μου να έχει ως μόνο σκοπό ζωής να σκοτώσει όσες περισσότερες μύγες μπορούσε! 

Σηκώθηκα, πήρα το μικράκι μου αγκαλιά, πήγαμε στον κήπο, μαζέψαμε παρέα σαγκουίνια και αφού τον έβαλα στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε σπίτι, έτρεξα στο μικρό κομμάτι κήπου- εκεί πίσω από τον εξωτερικό νεροχύτη- που ήξερα πως φυτρώνουν πάντα τα μανουσάκια... Εκ πρώτης είδα μόνο μερικά ζουμπούλια, μα εκεί που ήμουν έτοιμη να φύγω, τα είδα να φανερώνονται- μόνο δύο μα ήταν αρκετά για να ομορφύνουν την μέρα μου. 

Τα έκοψα, βοήθησα την γιαγιά μου να μπει στο αυτοκίνητο, έριξα μια τελευταία ματιά και ευχήθηκα με κάποιο τρόπο μαγικό, να καταφέρουμε και πάλι -έστω και για μια φορά- να μαζευτούμε όλοι όπως παλιά, παρέα όμως και με τους καινούργιους... 

Άντιο αγαπημένη αυλή των παιδικών μου χρόνων... Θα ζεις για πάντα στην καρδιά μου... (Τριανταφυλλάκι μου, δεν σε έκοψα... Ήθελα να μείνεις εκεί και να την ομορφαίνεις και άλλο...)





18 σχόλια:

  1. μου γέμισες τα μάτια δάκρυα....
    μου γέμισες το μυαλό αναμνήσεις, μυρωδιές, φωνές, εικόνες!

    μαι σφιχτή αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάλι με κάνεις να αναπολώ...Πλεον ούτε εμείς τα κάνουμε αυτά, εκτός από γιορτές και πάλι κάποιος θα λείπει...
    Ξέρω πως αυτός ο μήνας θα είναι δύσκολος, μα είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις παίρνοντας δύναμη απο αυτό το υπέροχο αγοράκι που έχεις δίπλα σου... Και θέλω να ξέρεις οτι όποτε θελήσεις κάτι, οτιδήποτε, εγώ εδώ είμαι...
    Μια ζεστη αγκαλιά απο εμένα και την (μάλλον)μπέμπα♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ.... Ξέρω πόσο το εννοείς και το εκτιμώ. Την ένιωσα την υπέροχη ζεστή αγκαλιά και από τις δύο.... (μεγάλο χαμόγελο...) Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  3. Μεέκανες να δακρύσω πρωί πρωί... Δεν μπορώ να γράψω σε ένα σχόλιο τι έφερες στο μυαλό μου.Σου στέλνω σφιγχτή αγκαλιά και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν οι δικές μου σκέψεις και τα δικά μου συναισθήματα, ξυπνούν και δικά σας... Μια ζεστή αγκαλιά σου στέλνω...

      Διαγραφή
  4. Διαβάζω και σε νιώθω. Νιώθω τη μελαγχολία σου, τη νοσταλγία σου. Η ζωή προχωράει και αλλάζει, αλλά ένα αγκαθάκι τρυπάει την καρδιά για όλα αυτά που παίρνει ο χρόνος μαζί του. Το νιώθω πολλές φορές.
    Εύχομαι να γεμίσετε και πάλι την αυλή των παιδικών σου χρόνων ασφυκτικά με γέλια και χαρές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο δίκιο έχεις... Σε ευχαριστώ πολύ Χριστίνα μου για το υπέροχο σχόλιο σου...

      Διαγραφή
  5. αυτες οι τρυφερες αναρτησεις σου ποσο μου αρεσουν!! καλο μηνα Γιαννα μου!! πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλο μηνα κοριτσι μου ποσα πολλα μου θυμησες καιτ ην δικη μου αυ΄λη των παιδικων μου χρονων που σφιγγεται πλεον η καρδια μου καθε που περναω απο εκει , τουλαχιστον ηταν ο μικρουλης σου εκει και την σιωπη την γεμιζαν τακρυσταλλινα γελακια του , κρατα καλα τις αναμνησεις σου καρδια μου και γρηγορα μετεφερε της στο πριγκηπα σου σαν παραμυθι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι όμορφα λόγια... Έχεις δίκιο... Σαν παραμύθι... Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  7. τωρα στριμωχτηκαμε όλοι στις πόλεις και κυνηγάμε το χρημα...η ευτυχία όμως ειναι σε αυτές τις αυλές! Εύχομαι να συναντηθειτε όχι μία αλλά πολλες φορες ,από εσάς εξαρταται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αχ, Γιάννα μου... πόσο με συγκίνησες...
    η γιαγιά μου δεν ζει πια, μου λείπει πολύ...
    αλλά όταν βρισκόμαστε στο χωριό, νιώθω ότι μας βλέπει και μάς θέλει χαρούμενους σε εκείνο τον χώρο, που περάσαμε αξέχαστα παιδικά καλοκαίρια... και νιώθω πως θέλει να έχουν αντίστοιχες αναμνήσεις και τα δικά μας παιδιά..


    καταπληκτικό κείμενο
    φιλιά πολλά, Γιάννα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Αλεξία μου... Λυπάμαι πολύ για την γιαγιά σου. Και εγώ το πιστεύω αυτό- είναι στο χέρι μας να διατηρήσουμε τις μνήμες ζωντανές... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά, Χρόνια πολλά!

      Διαγραφή
  9. Με συγκίνησες. Χρόνια πολλά, Γιάννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...