Η μέρα που ερωτεύτηκα έναν... πειρατή!

Ακούστε να σας πω τι έπαθα η δοοοόλια η μάνα... 

Εγώ το καρναβάλι δεν το αγαπώ. Το έχω δηλώσει ουκ ολίγες φορές. Και δεν είναι ότι το παίζω βαρύ πεπόνι ή ότι δεν είμαι καραγκιόζης. Βαρύ πεπόνι σίγουρα δεν είμαι- μόνο στα κιλά πιθανότατα- και καραγκιόζης σίγουρα είμαι αλλά... prive. 

Είναι που δεν πολυβρίσκω το νόημα σε όλο αυτό. Θες που είμαι κομματάκι αγοραφοβική, και αν με κλείσεις σε ένα σπίτι με διαπασών την μουσική και τόσο κόσμο που δεν μπορείς να περάσεις, με έχεις στείλει απευθείας με κρίση πανικού στο νοσοκομείο; Θες που το ίδιο ακριβώς θα πάθω αν με βάλεις να τρέχω μαζί με έστω πενήντα άτομα σε ένα γκρουπ στους δρόμους της πόλης; Θες που την μοναδική χρονιά που δούλεψα δημοσιογράφος με έβαλαν τελευταία στιγμή να παρουσιάσω την παρέλαση, δεν άντεξα εν τέλει την ένταση και τις αγκαλιές από εκατοντάδες αγνώστους και κατέληξα όντως στο νοσοκομείο; Θες που στην τελική δεν μπορώ και να τρέξω; Θες που όταν χορεύω μοιάζω λίγο σαν τα σκυλάκια που βάζαμε στο ταμπλό του αυτοκινήτου, άρα τι άλλο να κάνω το καρναβάλι; (στις εξόδους να με προτιμάτε είμαι το άτομο που κάθετε και φυλάει όλες τις τσάντες- εγγύηση σας λέω!) Θες που νομίζω πως όλο το νόημα του καρναβαλιού είναι να εξευτελιζόμαστε λίγο με αστείες και πρωτότυπες στολές  και όχι να ντυνόμαστε σέξι γατούλες και πριγκίπισσες ή σούπερ ήρωες ως είθισται; 

Δεν ξέρω... Πάντως μια φορά επιχείρησα να βγω καρναβάλι στα 17 μου- μάλιστα αγόρασα και την στολή του γκρουπ ενώ πέρασα από 642 κύματα μέχρι να πείσω τον πατέρα μου να το κάνω και αυτό με όρους- (μόνο στην μεσημεριανή παρέλαση), και ανήμερα της παρέλασης ανέβασα 41 πυρετό... Έκτοτε, το πήρα απόφαση πως εγώ για τα καρναβάλια δεν είμαι... 

Αν δεν ήταν και η οικογενειακή επιχείρηση που λίγο πολύ έπρεπε να ντύνομαι τις απόκριες, η επαφή μου με το αντικείμενο θα είχε εξαφανιστεί εντελώς. Και να που 'εφτασε η μέρα που μου επιτέθηκε με το σπαθί του ο πιο γοητευτικός πειρατής του κόσμου όοοοολου και η δόλια η μάνα.... ερωτεύτηκα....

Τον πειρατή. Που όμως ντύθηκε πειρατής εξαιτίας του καρναβαλιού.... Ooops... Τι σημαίνει αυτό; Μέχρι που σκέφτηκα μήπως και  βγούμε παρέλαση του χρόνου... (Κέλλη, ακούς;;). Μην ερωτεύτηκα το καρναβάλι;;;; (απαπαααα...) Δεν θα το αντέξω... Ερωτεύτηκα το καλοκαίρι. Ερωτεύτηκα το pretend play. (ή τουλάχιστον το παλεύω). Μέχρι και τα ρεβύθια ερωτεύτηκα για χάρη του... Αν  συμβεί αυτό και με το καρναβάλι, τότε πολύ φοβάμαι πως την έχω χάσει την μπάλα... 

Τουλάχιστον μέχρι να φτάσει στην εφηβεία που θα ξεροσταλιάζω τρώγοντας τα νύχια μου να γυρίσει σπίτι για να ακούσω την πόρτα να κλείνει, όπου θα το μισήσω και πάλι...

Ντάξει, τώρα κάπως ηρέμησα... 

(Αυτή την ανάρτηση την αφιερώνω στην Νατάσσα που όλο παραπονιέται πως την κάνω και κλαίει, ευελπιστώντας πως σήμερα την έκανα να γελάσει... <3 )