Κόκκινο ηλιοβασίλεμα πίσω από κλειστή κουρτίνα...

Βλέπεις; Το βλέπεις πώς, ενώ έχω κλείσει τις κουρτίνες, το ηλιοβασίλεμα βρίσκει τρόπο να κερδίσει την προσοχή μου; Όχι δες.

Κατακόκκινο σαν το αίμα  Μέσα από διπλή κουρτίνα, η μία σκούρα καφέ  Με περιπαιζει σου λέω. Με προκαλεί. Δεν ξέρω. Το αγαπώ όμως. Γιατί ξέρω, είναι ο ουρανός μου και μου μιλά.

Όταν έχεις δώσει ένα κομμάτι του εαυτού σου πίσω, βλέπεις αλλιώς τον ουρανό. Τον νιώθεις δικό σου. Εγώ ειδικά έχω μια πολύ εγωιστική σχεση μαζί του. Πως να μην; Κρύβει τα αστέρια μου εκεί πάνω.

Και δεν θέλω να μοιραστώ γιατί ειδικά σήμερα με προκαλεί, την δέχομαι όμως την πρόκληση. Την δέχομαι γιατί την έχω ανάγκη. Και την δέχομαι, όπως ακριβώς θέλω να την δεχτώ. Γιατί στην τελική είμαι ένας άνθρωπος βαθιά ελαττωματικός. 

Σήμερα, δεν ψάχνω βαθιά νοήματα.  Σήμερα δεν θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Σήμερα απλά το απολαμβάνω μέχρι η κουρτίνα μου να σκοτεινιασει εντελώς. Δεν θέλω να την ανοίξω και να κρυφόκοιτάξω. Οχι. Θέλω να το φανταστώ. Θέλω να πιστέψω πως είναι κατακόκκινο από την άπειρη αγάπη. Και όχι από τον πόνο.