#ΜένουμεΣπίτι και; (εκτίμηση πρώτη)

Σκεφτόμουν ότι το να ζητάμε από τον κόσμο, από τους ίδιους μας τους εαυτούς, να μην παραπονιέται ή να μην τον επηρεάζει συναισθηματικά η τωρινή κατάσταση - βασισμένοι στο γεγονός πως  λόγου χάρη έχουμε τις δουλειές μας, ή  την υγεία μας ή επειδή είναι μια προσωρινή κατάσταση - μοιάζει λίγο με το να ζητάς από μια μάνα που έχασε το μωρό της να μην πενθεί επειδή δεν το είχε ζήσει. 

Είμαι από τους πρώτους ανθρώπους που έδωσε θετική διάσταση σε αυτή την νέα συνθήκη της ζωής μας. Εκ φύσεως, έχω την ανάγκη, να ωραιοποιώ καταστάσεις, να ψάχνω πάντα το θετικό, να είμαι αισιόδοξη και ευγνώμων. Και είμαι. Πάντα ήμουν,  ακόμα και στις προκλήσεις της ζωής μου που θα δικαιούμουν ίσως να μην είμαι. Η αλήθεια είναι ωστόσο πως κάποιο κομμάτι μέσα μας, όσο μικρό και αν είναι αυτό, πενθεί σε αυτό το #ΜενουμεΣπιτι. 

Πενθεί την ξαφνική αλλαγή στην καθημερινότητα μας. Την έλλειψη των αγαπημένων προσώπων από κοντά μας. Τον φόβο, ότι η αγάπη μας- η αγκαλιά μας ή κάτι που θα τους δώσουμε, όπως ένα δώρο έξω από την πόρτα τους - μπορεί να τους βλάψει. Την αλλαγή στην εργασία μας και κατά συνέπεια στον οικονομικό προγραμματισμό της οικογένειας. Πενθεί την ελευθερία του να πας για μια βόλτα στην θάλασσα χωρίς να λογοδοτήσεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Κάποιοι πενθούν και για κακές ή προβληματικές σχέσεις που ο εγκλεισμός και η αναγκαστική συμβίωση έβγαλαν στην επιφάνεια. Ή ακόμα την συνειδητοποίηση πως κάποιοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που νόμιζαν πως είναι. (μιας και ως γνωστών,  ο αληθινός χαρακτήρας φαίνεται στα δύσκολα και όχι στα εύκολα). Πενθεί διαφορετικές απόψεις, ακραίες απόψεις,  που προσπαθούν να επιβληθούν. Πενθεί ακόμα και την αδύναμη σχέση που έχει κανείς με τον ίδιο του τον εαυτό. Με το εγώ του, με το οποίο καλείται τώρα- θέλει δεν θέλει- να συνομιλήσει.

 Εγώ λοιπόν, παρόλα αυτά, νιώθω και πάλι εξαιρετικά τυχερή και ευλογημένη. Έχω πράγματι μια υγιή οικογένεια, και σωματικά και σαν δομή, η οποία λειτουργεί όμορφα-σχεδόν ιδανικά-κάτω από αυτές τις συνθήκες. Έχω, μειωμένο μεν, αλλά εισερχόμενο δε εισόδημα. Και, δόξα τον Θεό, ως αρκετά μοναχικό άτομο από πάντα - μην σας ξεγελά η γραπτή και διαδικτυακή παρουσία, είναι πολύ συχνό χαρακτηριστικό των μοναχικών ανθρώπων- τα βρίσκω αρκετά καλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Και πάλι όμως... 

Πενθώ και εγώ. Πενθώ την χαμένη ανέμελη βόλτα για ψώνια χωρίς να φαντάζομαι παντού αόρατους εχθρούς. Πενθώ για αυτό το καφεδάκι δίπλα στην θάλασσα, το να μην φοβάμαι να πλησιάσω τους ίδιους μου τους γονείς, για αυτή την κουβέντα που θα έκανα με την κολλητούλα- αφού με είχε φιλήσει και αγκαλιάσει σφιχτά μόλις βρισκόμασταν. Πενθώ για το παιχνίδι που δεν μπορώ να αγοράσω του παιδιού μου λόγω της οικονομικής αβεβαιότητας, πενθώ για το ταξίδι στην Κρήτη που ακυρώθηκε, πενθώ ακόμα περισσότερο για τα παιδιά μου που δεν έχω στην αγκαλιά μου, βλέποντας πόσο δυσκολεύεται και προσπαθεί και ο γιος μου- μόνος του-  σε αυτή την νέα πραγματικότητα. 

Το ότι πενθώ για αυτά τα φαινομενικά ανούσια πράγματα, δεν σημαίνει πως δεν αναγνωρίζω αυτά που αναγνώριζα πάντα άλλωστε. Τον αγώνα του καρκινοπαθή. Του ανέργου. Του ανθρώπου που έχασε αγαπημένο/α πρόσωπο/α. Του άστεγου. Αυτού με χρόνια προβλήματα υγείας. (άλλωστε ανήκω σε αυτή την κατηγορία). Είμαστε άνθρωποι και αυτή είναι η μαγεία μας. Μπορούμε να τα κάνουμε όλα ταυτόχρονα. Έχουμε την ευφυΐα - τόσο την πνευματική, όσο και την συναισθηματική- να έχουμε πολύπλοκους μηχανισμούς άμυνας, ενσυναίσθησης, συμπεριφοράς. Άλλωστε για όποιον πιστεύει, έχουμε φτιαχτεί κατ' εικόνα και καθ'  ομοίωση του Χριστού και δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερο και ισχυρότερο όπλο από αυτό. 

Η επιλογή μου να μην έχω γράψει τόσο καιρό, για μας έκλεισε ένας μήνα καραντίνας, τα συναισθήματα μου για αυτή την πρωτόγνωρη εποχή του covid19 ήταν ενσυνείδητη. Γιατί έχω μάθει πως μόνο μακροπρόθεσμα βγάζεις πιο συνεπή συμπεράσματα. Και όσο διαρκεί αυτή η νέα συνθήκη - θα αλλάζουν τα δεδομένα ξανά και ξανά. Η πρώτη μου λοιπόν εκτίμηση έγινε σήμερα. Σε μια δύσκολη μέρα για το μικράκι μου. Και κατά συνέπεια για μένα. 

Την μάνα. Αυτή που τα δίνει όλα πάντα, τώρα περισσότερο από ποτέ. Αυτή που παλεύει να είναι το σπίτι πιο σπιτικό από ποτέ. Να είναι ασφαλές- σε τόσα επίπεδα - γαλήνιο, ευχάριστο, διασκεδαστικό. Να κρατιούνται οι ισορροπίες και πάλι σε τόσα επίπεδα. Μα άνθρωπος είναι και αυτή. Σπάει. Όταν όμως σπάει αυτό το κομμάτι της καρδιάς σου που βρίσκεται έξω από το σώμα σου, προηγείται αυτό. Ξεκάθαρα. Βρίσκεις λοιπόν την δύναμη, από το τίποτα, να δώσεις δύναμη. Στο τέλος όμως της ημέρας- αυτής της δύσκολης- βρίσκεσαι να συνειδητοποιείς πως, ναι. Παρά τις τόσες ευλογίες σου - και είναι πολλές - πενθείς και εσύ. Ακόμα και για κάτι ΤΟΣΟ ΧΑΖΟ, όσο ο αγαπημένος σου καφές που φοβάσαι πια να πάρεις απέξω. Και μόλις έρχεται αυτή η αποδοχή, έρχεται ξανά η γαλήνη. Και η δύναμη. Να συνεχίζεις να δίνεις δύναμη. Ακόμα και από το τίποτα.

Για αυτό το κομμάτι της καρδιάς σου που συνεχίζει να χτυπά έξω από το σώμα σου. Που τελικά αποκοιμιέται γαλήνιο-  ελπίζοντας με τα  γλυκά και καραμελένια όνειρα που ευχήθηκες μέσα από την καρδιά σου. 

Αυτά σκεφτόμουν σήμερα, ίσως και δακρυσμένη, ενώ παρακολουθούσα το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής μου να παλεύει με τους δικούς του δαίμονες.