Αυτή η πρώτη πρόταση....

 Όταν έγραψα το πρώτο μου κείμενο σχετικά με την νεογνική απώλεια, το 2014, το πρώτο σχόλιο που είχα κάτω από αυτό στο blog ήταν το εξής:

"Με αηδιάζεις"

Έτσι σκέτο και από ανώνυμο φυσικά χρήστη. Σοκαρίστηκα. Τι μπορεί να αηδίασε στο κείμενο μου αυτό, κάποιον τόσο πολύ για να το επικοινωνήσει κιόλας; Και γιατί; Ένιωσα σχεδόν βεβηλωμένη. Ήμουν έτοιμη να κατεβάσω το κείμενο και να σταματήσω το blogging γενικότερα. Αυτός που με απέτρεψε ήταν ο Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης έχει ένα τεράστιο προτέρημα. Δεν του καίγεται καρφί τι πιστεύει ο κόσμος για αυτόν. Πραγματικά όμως. Και όπως δεν του καίγεται καρφί για αυτόν, έτσι δεν δίνει και σημασία σε τίποτα που να μην τον αφορά προσωπικά. Το ίδιο περιμένει και από τους άλλους. Όταν δεν συμβαίνει, οι άνθρωποι αυτοί απλά δεν υπάρχουν για αυτόν. Τέλεια και παύλα. Εγώ δεν είμαι έτσι. Αποζητώ την επικοινωνία, την διαπραγμάτευση, είμαι αρκετά ανασφαλής και το απολαμβάνω να γίνομαι αρεστή. Για αυτό αγαπώ και πολύ την γραπτή επικοινωνία γιατί ο άλλος μπορεί να επιλέξει αν θα ενδιαφερθεί για ότι έχω να πω χωρίς αυτό να με πληγώσει- όπως θα γίνει δια ζώσης όταν κάποιος θα αγνοήσει όσα έχω να μοιραστώ- είτε προκλητικά, είτε διακριτικά.

Αυτό λοιπόν το σχόλιο- με αηδιάζεις- ήταν μαχαίρι στην καρδιά για μένα και την κατάθεση ψυχής που είχα κάνει. Ο Παναγιώτης με προέτρεψε να μην απαντήσω καν- δεν άξιζε- να το διαγράψω εφόσον με προσβάλει και να συνεχίσω να γράφω όσα θέλει η ψυχή μου. Και να είμαι έτοιμη, εφόσον εκτίθεμαι να δεχτώ και κακή κρητική. Και εν μέρει, είχε δίκιο...

Έξι χρόνια μετά, ξέρω πολύ καλά πως έχει τεράστια διαφορά η κακή κριτική από την χολή και τα προσωπικά προβλήματα του καθενός κρυμμένα πίσω από ένα ανώνυμο προφίλ. Έξι χρόνια μετά, έχω μέχρι και υποψίες ότι το έγραψε άτομο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος. Έξι χρόνια μετά, μαντέψτε... Δεν μου καίγεται καρφί. Έχω γράψει πλέον δεκάδες κείμενα για τις απώλειες που βιώσαμε και δεν μετανιώνω ούτε για ένα.

Κάθε ένα ήταν μια μεγάλη κατάθεση ψυχής, πνιγμένο στα δάκρυα μου μα και στην εξιλέωση και την γαλήνη της ψυχής μου. Και αφού ελάχιστοι στάθηκαν σωστοί απέναντι στο πένθος μας- μην θέλοντας να ακούνε για αυτό, μην μιλώντας για τα αγγελούδια μας, χωρίς καν να ανάβουν το καντηλάκι πότε πότε στο μνήμα του ενός- και επειδή ξέρω πολύ καλά πως το ίδιο ακριβώς βιώνουν όλες οι μανούλες αγγέλων, έγραφα για όλα όσα είχα ανάγκη με την ευχή να βοηθήσω έστω και ΜΙΑ μανούλα που νιώθει πως το περνάει όλο αυτό εντελώς ΜΟΝΗ.

Και μέσα από αυτό τελικά βοηθήθηκα και εγώ η ίδια.

Εκείνο το απαράδεκτο σχόλιο ήταν μια μόνο μαύρη κουκίδα μίσους σε μια θάλασσα αγάπης που έχω νιώσει όλα αυτά τα χρόνια μέσω αυτής της διαδικτυακής γωνίτσας μου. Πολλές φορές εύχομαι, όταν βίωνα τις δύσκολες εγκυμοσύνες, να είχα ήδη λογαριασμό στο ίντερνετ, προφίλ και το blog- σίγουρα οι ατελείωτοι εκείνοι μήνες θα είχαν περάσει πολύ πιο εύκολα...

Θα συνεχίσω λοιπόν να γράφω για τα αγγελούδια μας- μιλώντας μέσα από αυτά για όλα τα αγγελούδια του κόσμου. Όποιος νιώθει άβολα, έχει το απόλυτο δικαίωμα να αποχωρήσει από το blog, την σελίδα, από παντού. Δεν θα μας λείψει.

Γιατί όταν έχεις νιώσει πως το μεγαλύτερο όνειρο σου ναυάγησε... Όταν δεν έχεις φέρει εις πέρας το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο... Όταν η πρόταση σου έμεινε στην αρχή και σου φίμωσαν και το στόμα μετά επειδή τα λόγια σου θα προκαλούσαν αμηχανία... Όταν οι κραυγές σου έχουν υπάρξει σιωπηλές... (πως γίνεται, ε;) Τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις, ενάντια σε όλα και όλους, είναι να μιλήσεις. Να φωνάξεις. Στην ανάγκη να ουρλιάξεις. Τόσο, που να ανατριχιάσουν όσοι ακούν....

Ο Οκτώβριος γενικότερα, αλλά και η 15η Οκτωβρίου ειδικότερα, έχουν καθιερωθεί ως μήνας και μέρα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Σπάστε την σιωπή μαζί μου. Δημιουργήστε ένα κύκλο αγάπης.

Εγώ είμαι η Γιάννα. Έγινα για πρώτη φορά μητέρα στα 29. Στα 40 μου πλέον, είμαι μητέρα της Χριστίνας και του Δημήτρη, (που βρίσκονται στην γειτονιά των αγγέλων αφού πρώτα γεννήθηκαν στην 30η σχεδόν εβδομάδα), ενός αστεριού- δίδυμης κύησης του Δημήτρη, (που βιάστηκε να αποχωρήσει στην έβδομη μόλις εβδομάδα), του Δημήτρη Γεράσιμου, (που βρίσκεται στην αγκαλιά μου μετά από μια σχεδόν τελειόμηνη κύηση), και ενός ακόμα αστεριού... (που μας αποχαιρέτησε στην 10η εβδομάδα).

Μπορεί να έχω ένα μόλις παιδί στην αγκαλιά μου, μα τα έχω ΟΛΑ στην καρδιά μου. Μέχρι την στιγμή που θα πάψει να χτυπά. Μπορεί να μην μπόρεσαν να τα "δημιουργήσω"... Μπορώ όμως να τα αγαπώ μέχρι θανάτου...