40 ετών- ξανά!

 Κάποιο βράδυ που με είχε πιάσει το παράπονο με όλα όσα συμβαίνουν,  και είχα πάρει μονοτερμα τον Παναγιώτη- ο οποίος ειμαι σίγουρη πως το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα το βουλώσω για να δει επιτέλους λίγη τηλεόραση- γυρίζει και μου λέει όλο γλύκα, (η γλύκα για να το βουλώσω μια ώρα αρχυτερα, μην γελιεστε):

-"Έλα σκέψου ότι σε λίγο καιρό έχεις τα γενέθλια σου που τόσο σου αρέσουν" 

Και παθαίνω φρίκη. Αλήθεια σας λέω. Το είπε για καλό, (λέμε τώρα),  ο άνθρωπος και του γύρισε μπούμερανγκ! Έπαθα φρίκη, διότι συνειδητοποίησα πως πέρσι, ακριβώς μετά τα επεισοδιακά γενέθλια μου- όπου μέχρι και ακρίδα μου είχε "επιτεθεί" έξω από το σχολείο,  η οποία με ακολούθησε τελικά, για τέτοιον έρωτα μιλάμε, στεκουμενη με μεγαλοπρέπεια στον ώμο μου ΜΕΣΑ στο αυτοκίνητο, όπου και την εντοπισα ΕΝΤΡΟΜΗ από τον καθρέφτη- (δεν θέλετε να ξέρετε τι ακολούθησε)-  ήρθε το πρώτο lockdown. Και αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα είναι όλα, (βαρετή), ιστορία. Του απαντώ λοιπόν σε κατάσταση υστερίας: 

-"Θες να μου πεις πως σε μερικές βδομάδες, πέρασε ένας ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ χρόνος από πέρσι;;;;;;;" -"Ε, ναι" απαντάει ο δόλιος, σκεπτόμενος είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ, πως δεν έπρεπε να είχε ανοίξει κουβέντα μαζί μου ευθύς εξαρχής. 

-"ΕΓΩ λοιπόν" του δηλώνω με στόμφο "φέτος δεν θα γιορτάσω τα 41. Θα γιορτάσω ξανά τα 40 γιατί αυτός ο χρόνος πήγε εντελώς ΧΑΜΕΝΟΣ". 

-"Αυτό ακριβώς να κάνεις!" απάντησε ενθουσιασμένος ο Παναγιώτης για να μην έρθει σε περαιτέρω αντιπαράθεση- όχι μόνο επειδή ξέρει πως αν μου καρφωθεί μια ιδέα στο μυαλό δεν μπορεί να μου την βγάλει με τίποτα, αλλά κυρίως επειδή- σας λέω- η σχέση του με το τηλεκοντρόλ είναι σχεδόν εμμονικη και εγώ τον είχα μονοπωλήσει ήδη υπέρ του δέοντος.

Μετά από λίγες μέρες δε, μου στέλνει μήνυμα και η αδελφή μου και με αποτελειώνει: "Φέτος τα γενέθλια σου πέφτουν Τσικνοπέμπτη!!! Γιουχουουουουου! Θα το κάψουμεεεεεε". Και το στέλνει, εν γνώση της η σαδιστρια, στην πλέον αντικαρναβαλιστρια που έχετε γνωρίσει και που κάποτε τις Τσικνοπέμπτες έκανε το αντίθετο από ότι όλοι οι άλλοι. Δηλαδή κλεινόταν σπίτι και έτρωγε λαδερα!  (Και δεν μίλαγε για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο!!) 

Φέτος λοιπόν, γιορτάζω ξανά τα σαράντα! Αμέ! Όχι θα κάτσω να σκάσω! Και θα ψήσω και σουβλάκια. Στα κάρβουνα. Αμέ, αμέ!  Του χρόνου κατευθείαν σαρανταδυο! Χαμπαριαζω εγώ; (Τσου)

 Και δεν το υπερβάλλω, όταν λέω πως αυτός ο χρόνος πήγε χαμένος. Δεν λέω, είμαστε καλά στην υγεία μας και με τον Παναγιώτη όπως φαίνεται θα επιβιώσουμε με λίγες μόνο αμυχες στην σχέση μας  και από το δεύτερο, ατελείωτο, lockdown- αλλά ειλικρινά ο χρόνος αυτός φάνηκε εντελώς ανούσιος. Οι πιο σημαντικές στιγμές μου ήταν σε έναν γάμο και μια κηδεία- και τα δύο στην λατρεμένη μου Κρήτη, οι μόνες μου έξοδοι ήταν για την ρευματολόγο, τον μαγνητικό τομογράφο και το σούπερ μάρκετ και το σπουδαιότερο μου κατόρθωμα- καταρχάς που δεν αποτρελαθηκα,  με την καραντίνα και έπειτα με την μεθοτρεξατη μέχρι να καταλάβω τις παρανοϊκές παρενέργειες που είχε πάνω μου, και κατά δεύτερον που έβαλα ξανά συστηματικά την άσκηση στην ζωή μου και είμαι πλέον- έστω και βασανιστικά αργά- εννιά κιλά μείον. 

Σε αυτόν τον χρόνο επίσης, ξεκίνησα κολυμβητήριο που ήθελα από όταν ήμουν στην ηλικία του γιου μου, και πιστέψτε με, θέλει πολύ θάρρος και θράσος να κολυμπάω δίπλα στα κορμιά που κολυμπάω με το κορμί με το οποίο κολυμπάω, ενώ ξαφνιάστηκα- πολύ- με το ποιοί και πόσοι άνθρωποι μου έλειψαν και μου λείπουν με όλη αυτή την κατάσταση και ποιοι και πόσο δεν "ακούμπησαν καν"... Και ήταν και αυτό μια επιφοίτηση από μόνη της... 

Κάθε χρόνο λοιπόν, στα γενέθλια μου, με νταντευω πολύ. Ως, μοναχικός άνθρωπος στην ουσία, την μερα αυτή δίνω βάση στα δικά μου θέλω και περνάω πάντα χρόνο μόνη μου κάνοντας πράγματα που με γεμίζουν. Από μια βόλτα στην θάλασσα με έναν καφέ στο χέρι, στην πόλη για να πάρω βλακείες που δεν θα έπαιρνα σε καμία άλλη περίπτωση, ακόμα και σινεμά για να δω μια ταινία που κανείς άλλος δεν θα εκτιμήσει- ανήμερα τα γενέθλια μου προτεραιότητα έχει η Γιάννα. Φέτος, δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά. Μπορώ όμως να κάνω ένα σούπερ μασκέ πάρτι, έστω και πριβέ, στο μικρό μου το αγόρι- αυτό που με τροφοδοτεί καθημερινά με τόση μαγεία και ενέργεια και που έχει μάθει να σέβεται όλες τις πτυχές του χαρακτήρα μου, ακόμα και αυτές που δεν κατανοεί. Μπορώ να το σκάσω λίγο στην θάλασσα με έναν καφέ στο χέρι, σε ώρα που θα περάσω απαρατήρητη. Και σίγουρα μπορώ να σβήσω τα κεράκια στην τούρτα μου, περιστοιχισμένη από όσους κλείνει η πόρτα μου. Είναι και αυτό μεγάλη ευλογία. 

Επ. Και μην ξεχνάτε. Τα σαράντα ΚΑΙ φέτος. Του χρόνου απευθείας 42!!!