Καθώς επέστρεφα σήμερα από το περπάτημα, πέρασα δίπλα από ένα αυτοκίνητο. Ήταν λοξά παρκαρισμένο στην άκρη της θάλασσας. Εκ πρώτης όψης μου φάνηκε σαν να είδα μέσα μια γυναίκα που γελούσε τρανταχτά ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο, μιας και ήταν μόνη. Κοιτώντας όμως πιο προσεκτικά, είδα μια γυναίκα που έκλαιγε με λυγμούς. Έκλαιγε τόσο σπαρακτικά που ούτε την ένοιαζε ποιος μπορεί να την έβλεπε, μα ούτε και έβλεπε- τα μάτια κλειστά και γεμάτα δάκρυα, ακολουθούσαν την πληγωμένη της καρδιά. Με άγγιξε η στάση της. Δεν ήταν σκυφτή. Ούτε κουλουριασμένη. Ήταν σχεδόν ξαπλωτή, έχοντας αφεθεί εντελώς στην δίνη των συναισθημάτων της.
Παλαιότερα, αν έβλεπα κάτι τέτοιο μπορεί να ανησυχούσα... Να έβαζα με το μυαλό μου χίλια δυο περίπλοκα και τραγικά σενάρια που μπορεί να έφταναν μια γυναίκα σε αυτή τη θέση. Τώρα όμως ξέρω καλύτερα.
Ξέρω πως μπορεί πολύ απλά να ήταν μια μητέρα/ σύζυγος/ κόρη/ αδελφή/ σύντροφος, που έφτασε στα όρια της. Από κούραση. Είτε σωματική, είτε ψυχική, είτε πνευματική. Από απογοήτευση. Από απλές δυσκολίες στην καθημερινότητα που όμως συσσωρεύονται και φαντάζουν βουνό. Από θλίψη για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Από τις ίδιες της τις ενοχές. Μια γυναίκα που απλώς ξεπέρασε τα όρια και αφέθηκε στον χείμαρρο.τους.
Και είναι σαν να βλέπω τι επακολούθησε και ας συνέχισα το περπάτημα μου. Αυτή η γυναίκα σκούπισε τα δάκρυα της. Ανασκουμπώθηκε. Έριξε μια ματιά στον καθρέφτη ώστε να κρύψει και το τελευταίο ίχνος αυτού του ξεσπάσματος, ίσως έφτιαξε και λίγο τα μαλλιά της, έβαλε μπροστά και επέστρεψε- ακόμα πιο δυνατή και ας μην το ένιωθε τη συγκεκριμένη στιγμή- στην καθημερινότητα της. Χωρίς κανείς άλλος, ίσως πέρα από την ίδια και εμένα που έτυχε να δώσω λίγη παραπάνω σημασία, να γνωρίζει ότι και αυτή σπάει. Έχει όρια. Όρια που τα δοκιμάζει διαρκώς αγνοώντας τα. Μέχρι που μια μέρα, το φράγμα των ορίων σπάει, από μόνο του σχεδόν, πλημμυρίζοντας τα πάντα στο πέρασμά του.
Θάλασσα η κάθε γυναίκα. Που μετά από μια ισχυρή αντάρα, τα νερά της είναι πιο γαλήνια από ποτέ. Άλλωστε, όπως λένε, το πρώτο μάθημα που μαθαίνουμε στη ζωή είναι πως το να κλαίς είναι ένδειξη ότι είσαι ζωντανός. Μεγάλη ευλογία να μπορεί ακόμα η καρδιά σου να κλάψει... Διότι μετά έρχεται και η γαλήνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...