Μεγαλοκοπέλα ετών 43...

 43 λοιπόν. Πότε ήμουν 42, πότε έγινα ξανά 30 (συν 13) πραγματικά ούτε που κατάλαβα. Κατάλαβα όμως ότι γέρασα φέτος. Μην με παρεξηγείτε. Είμαι πιο νέα από όσο θα υπάρξω ποτέ ξανά και το εκτιμώ αφάνταστα το ότι έχω το προνόμιο να μεγαλώνω. Να γερνάω, ναι. Για πρώτη φορά ωστόσο, αντιλαμβάνομαι τις διαφορές - όχι τις εσωτερικές, αυτές έχουν αρχίσει από τα 40- μα τις εξωτερικές. 

Ξέρεις. Αυτές τις ανούσιες, μα έλα που τώρα που τις βλέπεις γύρω από τα δικά σου μάτια, πάνω στα δικά σου χέρια και το δικό σου δέρμα, ξαφνικά δεν σου φαίνονται και τόσο ανούσιες. Ξαφνικά, αποφασίζεις να προσέξεις τη φροντίδα του δέρματος σου περισσότερο. Την υγεία σου γενικότερα. Ξαφνικά, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αναρωτιέσαι που πήγε αυτό το κορίτσι που γνώριζες τόσο καλά; 

Φέτος όμως έγινε και κάτι ακόμα... Φέτος, αποφάσισα να αγαπήσω την Γιάννα όπως ακριβώς είναι. Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Όχι την Γιάννα που έχω σαν στόχο. Όχι αυτή που θέλω να κατακτήσω τρέχοντας ξωπίσω από τον ίδιο μου τον εαυτό. Αποφάσισα να αγαπήσω κάθε ελάττωμα μου και κάθε αδυναμία μου. Και να μην λογοδοτώ για αυτά πλέον σε κανέναν. 

Ξέρω. Ακόμα δεν έχω κατακτήσει το σώμα που θέλω. Παλεύω όμως με κάθε ψήγμα σωματικής και πνευματικής δύναμης και είμαι περήφανη για αυτό. Μου επιτρέπω διαλείμματα απολαύσεων που ίσως με απομακρύνουν χρονικά από αυτό, ώστε να εξακολουθήσω να έχω την ψυχική ενέργεια να παλεύω. Μικρά διαλείμματα. Τόσο όσο. Και ξεκινώ να παλεύω ξανά. 

Ξέρω. Ακόμα δεν έχω κατακτήσει την πνευματική και ψυχική ωριμότητα που θα ήθελα. Δείχνω αδυναμία και αμφισβητώ ξανά από την αρχή όσα μέχρι τώρα πίστευα με κάθε κύτταρο της ύπαρξης μου. Μα ταυτόχρονα ξέρω πως όταν ο άνθρωπος πιστέψει ότι τα ξέρει όλα, όταν ο άνθρωπος "κλείσει" το μυαλό του- εκείνη την ώρα ο άνθρωπος αυτός έχει τελειώσει. Και εγώ δεν σκοπεύω να τελειώσω.

Ξέρω. Οι ρομαντικές ψυχές δεν χωράνε σε έναν τόσο κυνικό κόσμο. Η ευγένεια ποδοπατήθηκε στο βωμό της ειλικρίνειας. Εγώ όμως θα παραμείνω αθεράπευτα ρομαντική, θα προσπαθώ να σιωπώ ή να απαντάω με ευγένεια στην αγένεια ή ακόμα καλύτερα να αποχωρώ. Θα συνεχίσω να πιστεύω στα θαύματα και ας μην κατανοώ γιατί να μην γίνονται σε όλους, θα συνεχίσω να ζω για κάθε ξημέρωμα και κάθε ηλιοβασίλεμα, θα συνεχίσω να ψάχνω καρδιές παντού. Και ας με θεωρούν όλοι τρελή. 

Σκοπεύω, όσο ζω, να εξελίσσομαι. Να ταρακουνάω τα νερά. Να ακούω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο. Να κρίνω αλλά και να συμπάσχω. Σκοπεύω να με προκαλώ να γίνομαι μια όλο και καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Σε όλα τα επίπεδα. 

Οπότε ναι. Σε αυτή τη φωτογραφία που επέλεξα για να "ντύσω" τη φετινή - και για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια- ετεροχρονισμένη ανάρτηση γενεθλίων, εγώ βλέπω όλα αυτά τα ελαττώματα μου μαζεμένα. Ακόμα και αυτά που δεν φαίνονται. Και αποφασίζω να με αποδεχτώ, να με αγαπώ και να με φροντίζω ώστε να συνεχίσω να ανθίζω και να συνεχίσω να έχω δύναμη να δίνω όλα όσα έχω μέσα μου να δώσω. 

Το έχω ξαναπεί. Δεν έχω άλλο τρόπο.