Αστεράκι μου.... να μου γνέφεις που πας...

Σαν σήμερα. Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια χάσαμε το δεύτερο παιδάκι μας. Ήταν ξημερώματα 15 Φλεβάρη. 

Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια, όταν όμως μιλάω για ότι συνέβη  τα συναισθήματα με κατακλύζουν σαν να το βιώνω τώρα- φρέσκο. 

Αυτό το παιδάκι μου δεν πρόλαβα να το γνωρίσω. Δεν το κράτησα στην αγκαλιά μου. Η μόνη ανάμνηση που έχω είναι τρεις φωτογραφίες που έβγαλε ο άντρας μου και τις στιγμές μας μαζί  όσο ήμουν έγκυος. Δεν θα μάθω ποτέ τη χροιά του κλάματος του, το κελάρισμα του γέλιου του. Δεν θα το δω ποτέ να με κοιτάει με ματάκια που λάμπουν, ούτε θα νιώσω τα χεράκια του γύρω από το λαιμό μου. Δεν θα μάθω ποτέ τι άνθρωπος θα γινόταν, τι θα αγαπούσε τι όχι. Η μοίρα του σφραγίστηκε πολύ νωρίς, μόλις 12 ώρες αφότου γεννήθηκε.

Ξέρω όμως αυτά. Όσο έζησε, για όσο καιρό χτυπούσε αυτή η καρδούλα, το αγόρι μου ήταν μεγάλος μαχητής. Προσπαθούσε σκληρά να τα καταφέρει. Προσπαθούσε απελπισμένα όπως εμείς. Ξέρω πως ξέρει- κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε. Ξέρω πως είναι στα καλύτερα χέρια μετά τα δικά μας. Ξέρω πως μας παρακολουθεί από εκεί ψηλά και μας προσέχει, προσωπικός φύλακας άγγελος μας, πρεσβευτής μας στον ουρανό. Ξέρω πως τον αγαπάμε τόσο πολύ, σαν να έζησε μαζί μας μια ζωή. Ξέρω πως δεν θα τον ξεχάσουμε ΠΟΤΕ. 

Τρία χρόνια μετά, ευχαριστώ τον Θεό και την Παναγία που μας έδωσαν τη δύναμη να το αντιμετωπίσουμε. Που μας έδεσε σαν ζευγάρι αντί να μας διαλύσει. Που μας φώτισε και το βαφτίσαμε, το θάψαμε και έτσι έχουμε για πάντα ένα σημείο αναφοράς του σπλάχνου μας, του πένθους μας. Που με ευλόγησε να κυοφορήσω ένα πλάσμα τόσο ξεχωριστό που άλλαξε γνώμη και το ήθελε απευθείας κοντά του να στολίζει τον παράδεισο μαζί με όλα τα άλλα αγγελούδια που φύγανε πολύ νωρίς. Που δυόμιση χρόνια μετά, πραγματοποίησε το όνειρο μας να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας ένα μωρό. Που  είναι γερό και δυνατό. 

Ξέρω πως θα έχουμε πάντα μια πληγή ανοιχτή. Ξέρω πως μαζί με τη βέρα του γάμου μου, φοράω άλλη μια βέρα, αυτή που έχω αφιερώσει στο γιο που χάσαμε. Ξέρω όμως και πως είμαστε δυνατοί, πως πιστεύουμε πολύ στο Θεό, εμπιστευόμαστε τη βούληση του και πως μόνο αυτός ξέρει πως και γιατί. Ξέρω πως η ζωή είναι δώρο και σκοπεύω να τη ζήσω, δυνατά, ενάρετα  και με όση αξιοπρέπεια μπορώ.  Το οφείλω και στα δυο αγγελούδια που έχω στον ουρανό. Έτσι για να με παρακολουθούν και να χαίρονται που εγώ ήμουν η βιολογική τους μανούλα. 

Σήμερα είναι η ημέρα για το αστεράκι μου... Εκείνο ψηλά στον ουρανό... Το πιο φωτεινό του ουρανού..... Που κάποια μέρα θα είμαστε και πάλι μαζί... 

Καληνύχτα αστέρι. Να μου γνέφεις που πας. Να'σαι πάντα ψηλά, φωτεινό και από κει να με βλέπεις.... 

Αστεράκι

Το ημερολόγιο μιας μαμάς