Ένα μαιμουδάκι είπε.... "μαμά"!!!! (λιώνω....)

Από αρχές Ιουλίου έχει πει ο Δημήτρης "μπαμπά", καθαρά, κρυστάλλινα, μελωδικά και πολύ το χαιρόμουν! 

Περνούσαν όμως οι μήνες και μαμά, πουθενά... Έκανα υπομονή... ρωτούσα άλλες μανούλες πότε το άκουσαν για πρώτη φορά.... έκανα υπομονή....τον άκουγα να μαθαίνει να κάνει το λιοντάρι, την κοτούλα, την πάπια, τον σκύλο.... έκανα υπομονή.... ο καιρός περνούσε και είπε και γιαγιά, παππού, μπέμπα, μέχρι και το όνομα του άρχισε να λέει "Μίμηηηηη" όλο καμάρι... Και εγώ σας το είπα; 

Έκανα υπομονή... 

Μέχρι που έπαψα να περιμένω και αποφάσισα πως πιθανότατα θα μου κάνει τη τιμή να με προσφωνήσει "μαμά" 18 μηνών- όσο μου είχε πει μια γλυκιά φίλη πως την είχε πει ο δικός της ο λεβέντης- το αργότερο δηλαδή. 

Και μόλις έπαψα να κάνω υπομονή και να περιμένω... το είπε... 

Είπε "μαμά". 

Καθαρά, κρυστάλλινα, μελωδικά. 

Και ήταν ο πιο γλυκός ήχος που έχω ακούσει στη ζωή μου.... 

Από χθες λοιπόν ακούω διαρκώς "μαμά, μαμά, μαμά"... "Γιε μου, λεβέντη μου, φως μου" του απαντώ... 

Και δεν το χορταίνω να το ακούω... Δεν χορταίνω να απαντώ... 

"Μαμά"... Μια τόση δα λεξούλα... Πόση δύναμη έχει μια τόση δα λεξούλα.... 

Τι θέλετε επιτέλους;;;

Από την πρώτη στιγμή που ακούμπησαν τον Δημήτρη στην αγκαλιά μου, μέχρι και αυτό το λεπτό που γράφω είμαστε κυριολεκτικά αχώριστοι. 

Δεν τον έχω αφήσει και να φύγω, έστω για μια ώρα, ούτε καν στις γιαγιάδες του. Πάμε παντού μαζί. Super Market, ταξίδια, κοινωνικές και λοιπές υποχρεώσεις, κομμωτήριο μέχρι και στον γυναικολόγο αγκαζέ πάμε. 

Επειδή εργάζομαι σε οικογενειακή επιχείρηση βραδινής απασχόλησης, τον παίρνω μαζί μου και εκεί. Έχουμε φτιάξει ένα δωμάτιο για τον Δημήτρη, τον κοιμίζω νωρίς, και έπειτα τον παρακολουθώ από την ενδοεπικοινωνία. Έχει δουλέψει άψογα, ο Δημήτρης ανυπομονεί κάθε απόγευμα για την μια ώρα που εξερευνά το μαγαζί πριν κοιμηθεί και το βράδυ έχει συνηθίσει και δεν ξυπνάει κατά την επιστροφή στο σπίτι. 

Υπερβολικό; Όπως το δει κανείς. 

Επειδή έχουμε ακούσει πολλά για αυτό τον τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε με το παιδί μας, και για να είμαι ειλικρινής κουράστηκα να απολογούμαι για κάτι που δεν χρειάζεται να απολογηθώ, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσω λίγο το τοπίο. 

Κατ'αρχάς η στάση αυτή έχει αποφασιστεί από κοινού. Και οι δυο γονείς θέλουμε να περνάμε τον χρόνο μας με το παιδί. Αυτό δεν σημαίνει πως η σχέση μας πάσχει, ούτε πως αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον. Ούτε σημαίνει πως δεν βρίσκουμε χρόνο για μας. Η σχέση μας είναι πιο δυνατή και ουσιώδης από ποτέ και αν θες, βρίσκεις χρόνο για τα πάντα ακόμα και αν χρειαστεί να στερηθείς τον ύπνο σου. 

Το να μην θέλω να αποχωριστώ το παιδί μου δεν σημαίνει πως έπαψα να αγαπώ τον άντρα μου, ούτε πως τον έβαλα σε δεύτερη μοίρα. Αυτή είναι η φυσική ροή μιας σχέσης. Ούτε τον άντρα μου θέλω να αποχωριστώ. Και με αυτόν παντού μαζί πάμε- αυτοκόλλητους μας φωνάζουν. (αλλά και για αυτό, κριτική έχουμε λάβει). Όταν  ο Παναγιώτης γυρνάει σπίτι και πρώτα πάει να αγκαλιάσει και να παίξει με τον Δημήτρη πριν πάρω εγώ μια αγκαλιά ή ένα πεταχτό φιλί, πρέπει να παρεξηγηθώ; Δεν είναι λογικό; Δεν πέρασα σε δεύτερη μοίρα, απλά λαχταράει το παιδί του, τι πιο φυσιολογικό; Θα ανησυχούσα αν γινόταν το αντίθετο.

Δεν είμαι της άποψης ότι το παιδί κουράζεται που τον παίρνουμε παντού μαζί, αντίθετα πάντα ανυπομονεί, γεμίζει εμπειρίες και βιώνει όλων των ειδών τις καταστάσεις με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται άψογα παντού- εφόσον φυσικά και εμείς σεβόμαστε τις δικές του ανάγκες για προσοχή, παιχνίδι και φαγητό. Ούτε είμαι της άποψης πως με αυτή μας τη στάση θα γίνει εξαρτημένος και ανίκανος ενήλικας- μάλλον το ακριβώς αντίθετο- το λέει το ένστικτο μου, το επιβεβαιώνουν τα βιώματα μου. 

Προσωπική μας άποψη; Το παιδί, τα πρώτα χρόνια της ζωής του, έχει ανάγκη αποκλειστικά τους γονείς του.  Η κυρίαρχες του ανάγκες ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί. Όλοι οι άλλοι έρχονται δεύτεροι. Τονίζω- για τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Και εφόσον μπορούμε να είμαστε διαρκώς μαζί του και το θέλουμε- για μας είναι η μόνη επιλογή. 

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο μου όνειρο ήταν μια οικογένεια. Ούτε καριέρες, ούτε στολίδια παρά μονάχα μιαν αγαπημένη οικογένεια. Το όνειρο μου αυτό δεν πραγματοποιήθηκε με ευκολία. Και τώρα θέλω να το απολαύσω σε όλο του το μεγαλείο. Τόσο απλό. 

Και το κείμενο αυτό δεν αφορά μόνο εμένα. 

 Ο κόσμος γενικά δεν ξέρει τι θέλει. 

Είσαι εργαζόμενη μητέρα και αφήνεις τα παιδιά σε παπουδογιαγιάδες ή σταθμούς; Σε κρίνουν. Είσαι full-time μητέρα και νοικοκυρά και πάλι επιλέγεις να αφήνεις τα παιδιά σου για λίγες ώρες για να τα βγάλεις πέρα ή για να έχεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου; Σε κρίνουν. Και τώρα η δική μου κατηγορία... Είσαι part-time εργαζόμενη κai full- time μητέρα και νοικοκυρά που παίρνει παντού μαζί της το παιδί επειδή και μπορεί και το θέλει; Σε κρίνουν. 

Τι θέλετε λοιπόν επιτέλους από εμάς; Πείτε μας να ξέρουμε... 

Πάστα Φλώρα- εγγυημένη συνταγή από την "ψημένη" νοικοκυρά Κυρία Βάσω!

Έρχεται το γλυκό μου "κρητικοζούζουνο" να με επισκεφτεί. Φοιτητριούλα όμορφη από εδώ και στο εξής- δεν μπορούσα παρά να μπω στην κουζίνα και να επιστρατεύσω μίξερ και κατσαρολικά και να γεμίσω ταπεράκια για την επιστροφή της στην όμορφη Θεσσαλονίκη! 

Ευκαιρία λοιπόν να φτιάξω την αγαπημένη μου Πάστα Φλώρα, τόσο το "κρητικοζούζουνο" όσο και ο αγαπημένος μου "ξαδαδελφούλης", τρελαίνονται! 

Πάστα Φλώρα λοιπόν, συνταγή της γλυκύτατης Κυρίας Βάσως- "ψημένη" νοικοκυρά για χρόνια, αυτή η συνταγή με βγάζει πάντα ασπροπρόσωπη! 

Υλικά: (για μια κλασσική ταρτιέρα) 

-1 μπάρα Βιτάμ
-3 κούπες  αλεύρι
-1/2 κούπα  ζάχαρη
-2 βανίλιες
-1 κουταλάκι του γλυκού baking powder
-λίγο ξύσμα λεμονιού
-2 κρόκους
μαρμελάδα της αρεσκείας μας

Εκτέλεση: 

Χτυπάμε στο μίξερ στο φτερό το βούτυρο (σε θερμοκρασία δωματίου),τη ζάχαρη, τους κρόκους και τις βανίλιες και έπειτα σταδιακά το αλεύρι- όσο πάρει ώστε να είναι η ζύμη μαλακή. Η ζύμη θα είναι βουτυράτη αρκετά και θα "σπάει". Μην σας απασχολεί. Έτσι θα είναι έξτρα αφράτη. Στρώνουμε τα 3/4 της  ζύμης στην ταρτιέρα- απλά πατώντας την με τα δάχτυλα μας, και κοιτάμε να καλύπτει και τα πλαϊνά της ταρτιέρας και απλώνουμε την μαρμελάδα. Φτιάχνω την υπόλοιπη ζύμη μπαλάκι αφού βάλω λίγο ακόμα αλεύρι να "σκληρύνει" λίγο για να μπορέσουμε να φτιάξουμε τις λωρίδες που θα στολίσουμε. (αλλιώς θα μας σπάει) Ανοίγουμε τη ζύμη σε διάμετρο όσο το ταψί και με ένα μαχαιράκι ή κόφτη πίτσας, (ή και το ειδικό "κατσαρό" κόφτη, ακόμα καλύτερα), κόβουμε λωρίδες και τις τοποθετούμε χιαστή να στολίζουμε την τάρτα μας! Ψήνουμε στους 200 βαθμούς- στις αντιστάσεις- για 30 με 40 λεπτά μέχρι να χρυσίσει. 

Η Κυρία Βάσω μου έλεγε πως πάντα πρόσθετε μετά το ψήσιμο και φρέσκια μαρμελάδα- απογειώνοντας έτσι τη γεύση. Εμένα μου πέφτει πολύ γλυκιά έτσι και δεν το κάνω. Μα αν σας αρέσει πού η μαρμελάδα έχει απόλυτο δίκιο! 

Καλή Επιτυχία!!

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Το "τόσο απλό" γλυκό ψυγείου της μαμάς μου με 4 μόνο υλικά!

Το πρώτο γλυκό που έφτιαξα ποτέ, ήταν γλυκό του ψυγείου, απίστευτα απλό και πάρα πολύ ελαφρύ και νόστιμο! 

Ήταν μια συνταγή που έφτιαχνε η μαμά μου στη ξενιτιά, μόλις 18 χρονών,  και ενώ προσπαθούσε να είναι σωστή νοικοκυρά, δούλα και κυρά, η συνταγή της θείας μου της Έλλης της ήρθε κουτί. 

Εύκολη, γρήγορη, νόστιμη και πολύ ελαφριά! 

Όταν το έφτιαξα μια χρονιά το Πάσχα στο χωριό και με είδαν οι ξαδέλφες μου, οι οποίες το έτρωγαν χρόνια και τρελαίνονταν, και είδαν πόσο εύκολο ήταν, το ονόμασαν "Το τόσο απλό"! Και έμεινε... 

Ιδού λοιπόν το "Τόσο απλό" γλυκό ψυγείου της μαμάς μου!

Υλικά: 

1 λίτρο κρέμα γάλακτος 
2 κούπες φρέσκο γάλα
2 φακελάκια άνθος αραβοσίτου στιγμής
2 πακέτα τύπου πτι- μπερ
λίγο γάλα για να βουτήξετε τα μπισκότα
τρούφα σοκολάτας ή ότι εσείς επιθυμείτε για διακόσμηση


Εκτέλεση:

Χτυπάτε στο μίξερ στο φτερό, τη κρέμα, το γάλα και την άνθος αραβοσίτου μέχρι να πήξει, όχι πάρα πολύ όμως- θα δέσει και στο ψυγείο.  Εγώ προσθέτω πάντα στο μείγμα και λίγο grand marnier, δίνει πολύ ωραίο άρωμα. Μετά σε ένα μεγάλο πυρέξ στρώνεται εναλλάξ τα μπισκότα και την κρέμα- τα μπισκότα- αφού τα βουτήξετε λίγο σε γάλα. Έπειτα διακοσμείτε με τρούφα σοκολάτας, ξύσμα κουβερτούρας, τριμμένα μπισκότα, ότι εσείς θέλετε ή έχετε.  Φυσικά για τους λάτρεις της σοκολάτας μπορείτε να βάλετε τα πτι μπερ σοκολάτας και να χρησιμοποιείστε άνθος αραβοσίτου σοκολάτας. Δεν το έχω κάνει ποτέ- αν το κάνει κάποια θα χαρώ πολύ να μάθω αν έγινε καλό! 

Καλή επιτυχία και καλή απόλαυση!!!

Tip: Αν σας φαίνεται βαρύ ή πολύ παχυντικό με την κρέμα μπορείτε να την παραλείψετε εντελώς και να χρησιμοποιήσετε μόνο γάλα. Τότε όμως θα ακολουθήσετε τις ποσότητες που αναγράφουν οι κρέμες! 

Υποσημείωση: Στην Αφρική που ήταν οι δικοί μου, η μητέρα μου το έφτιαχνε με τα tennis buscuits. Ισχυρίζεται πως ήταν πολύ καλύτερα σε γεύση από τα πτι μπερ, πιο πλούσια και έδεναν καλύτερα με την συνταγή. Επειδή γνωρίζω πως έχω μανούλες από το εξωτερικό που διαβάζουν, ενημερώνω πως μπορούν να την κάνουν τη συνταγή με αυτά τα μπισκότα! 

Τα ανάρπαστα τυροπιτάκια της γλυκιάς μαμάς Γιώτας!

Εδώ και καιρό θέλω να μοιραστώ μαζί σας την καταπληκτική συνταγή της γλυκύτατης μαμάς και, να τονίσω, ΒόρειοΕλλαδίτισσας Γιώτας για τυροπιτάκια a la Francaise που λέω εγώ! Διότι έχουν εμφάνιση κρουασάν, μα μέσα σε περιμένει αλμυρή έκπληξη! 

Ανοίξτε τον εκτυπωτή και δοκιμάστε τη συνταγή το συντομότερο δυνατόν! 

Υλικά: 

1 ποτήρι φρέσκο γάλα
2 αυγά
1 ποτήρι ελαιόλαδο
1 φακελάκι μαγιά ή ένα κυβάκι νωπής μαγιάς
400-500γρ. φέτα- τριμμένη με τα χέρια
1/2 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη

700-800γρ. αλεύρι
1/2 κουταλάκι του γλυκού αλάτι

Εκτέλεση: 

Φροντίζουμε το γάλα να είναι χλιαρό και λιώνουμε σε αυτό την μαγιά. Προσθέτουμε τα αυγά τα οποία έχουμε χτυπήσει από πριν. Έπειτα το αλάτι και τη ζάχαρη και ανακατεύουμε με το σύρμα. Έπειτα το ελαιόλαδο και τέλος το αλεύρι σταδιακά. Όταν η ζύμη αρχίζει και ξεκολλάει από τα τοιχώματα, την χωρίζουμε σε 6 μπάλες. Ανοίγουμε την κάθε μπάλα σε κύκλο- σαν να ανοίγουμε φύλλο για πίτα αλλά πιο μικρό φυσικά. Και με ένα κόφτη πίτσας ή ένα μαχαίρι κόβουμε τη ζύμη σε τρίγωνα κομμάτια- ακριβώς όπως θα  κόβαμε μια πίτσα. Εγώ τα κόβω στα 8. Έπειτα στο φαρδύ μέρος του κάθε τριγώνου τοποθετούμε τη φέτα- περίπου μισό κουταλάκι του γλυκού σε κάθε τρίγωνο. Έπειτα από το ίδιο μέρος αρχίζουμε και τυλίγουμε το "κρουασανάκι" μας! Στο τέλος πιέζουμε αρκετά την ακρούλα διότι μπορεί να ξεκολλήσει όσο φουσκώνει στο ψήσιμο από τη μαγιά. Τα τοποθετούμε σε ταψί με λαδόκολλα και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς στον αέρα για 20 λεπτά μέχρι να ροδίσουν. Αν θέλετε μπορείτε να τα επαλείψετε και με λίγο κρόκο αυγό ανακατεμένο με λίγο γάλα ή νεράκι. 

Η γεύση είναι απίθανη και η δυσκολία ανύπαρκτη! Βγάζει 48 τεμάχια ή 40 ανάλογα το μέγεθος που θα επιλέξετε. Σε περίπτωση που τα θέλετε για παιδικό πάρτι μπορείτε να τα φτιάξετε μέχρι και μια βδομάδα πριν και να τα φυλάξετε στην κατάψυξη μέσα στο ταψί έτοιμα για ψήσιμο. Την ημέρα που θα τα χρειαστείτε ΔΕΝ τα αποψύχετε, όπως τα βγάζετε από την κατάψυξη τα βάζετε απευθείας σε προθερμασμένο φούρνο.! (εγγυημένα) 

Καλή επιτυχία! Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τις εντυπώσεις σας! 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Ο Speedy Gonzales στο σαλόνι μου!

Ότι μόλις 26 μέρες αφότου έκανε το μαιμουδάκι τα πρώτα του βήματα, 14 παρακαλώ (χεχε), θα έλεγα έντρομη "Μην τρεεεεέχειειειεις"... ε, δεν το περίμενα! 

Κι όμως έγινε και αυτό! 

Αυτά τα τοσοδούλικα πατουσάκια πάνε σφαίρα... Και όταν πάει να πέσει, τότε το φέρνει σε κύκλους, όπου τον βγάλει, προκειμένου να μπαλατζάρει και να βρει και πάλι την ισορροπία του...! 

Είναι τόσο μα τόσο αστείος... 

Έτρεμα που το σπίτι μου ήταν σε διάφορα επίπεδα με πολλά σκαλοπάτια, μα άδικα... Αυτός προσαρμόστηκε και ανεβαίνει και κατεβαίνει και τα σκαλοπάτια με περισσή άνεση! 

Τώρα πια θα πάρει και τα αγαπημένα του παιχνίδια αγκαλιά, και τα δυο τα χέρια γεμάτα και μπροστά στο στήθος του για να μπορέσει να τα μεταφέρει, και έστω και τρεκλίζοντας πάει στον προορισμό του! 

Και είπαμε εμείς πέφτουμε, χαμογελάμε και ξανασηκωνόμαστε... 

Όμως προσοχή στους επισκέπτες... Ο Speedy Gonzales κόβει βόλτες στο σπίτι μας... Το νου σας!! Μην μπλεχτεί στα πόδια σας και σας σωριάσει κάτω...! 

Εγώ μια φορά σας προειδοποίησα! 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Καιρό έχω να κουκουβαγίσω... 

Ε ναι! Τι να κάνω... Έχω το καλύτερο παιδί του κόσμου οοοοόλου! Και το πιο όμορφο! Και το πιο γλυκό! Εγώ και καμία άλλη! (χεχεχε) 

Το μικράκι μου μεγαλώνει τόσο όμορφα και χαριτωμένα... 

Περπατάει σαν μεθυσμένος μπατίρης, μα χαμογελάει πλατιά και δεν χάνει το κουράγιο του όσες φορές και να πέσει...

Τρώει οοοοόλο του το φαγητό, χωρίς να με δυσκολεύει... Τα τρώει όλα. Θες τυριά, θες μοσχάρι, ψάρι, μπρόκολο, μελιτζάνες, σύκα, καρπούζι, γιαούρτι, (το κανονικό, ε; όχι τα παιδικά!), αυγό... τα πάντα σου λέω! 

Πίνει τον χυμό πορτοκάλι μονορούφι και μετά ρεύεται όλο απόλαυση...

Παίζει τόσο ωραία με τα παιχνίδια του και λατρεύει να παίρνει το swiffer  και να μου ξεσκονίζει τα πάντα! (ορίστε κυρίες μου τι γαμπρό σας  ετοιμάζω!) 

Όταν πλένω τα πιάτα και δεν είναι ο μπαμπάς σπίτι, με περιμένει υπομονετικά στο πάρκο του... και μου βάζει τα αγαπημένα μου τραγούδια στο ραδιόφωνο της fisher-price...

Φωνάζει "μπαμπαααά" δυνατά και με την πιο γλυκιά φωνή του κόσμου, ενώ μόλις ξυπνάει θέλει αμέσως να τον πάω στο μπαμπάκα του και το απαιτεί απλώνοντας μου επιτακτικά τον δείκτη του χεριού του... 

Με ακούει.. τι περισσότερες φορές... και όταν περνάει από κάτι που δεν πρέπει να αγγίξει, (λ.χ: μπρίζα) κουνάει το δαχτυλάκι του κάνοντας το "όχι" ενώ μουρμουράει κάτι στον εαυτό του... 

Και όταν είναι κουρασμένος και αρχίζει τα νεύρα και τις σκανδαλιές και με χτυπάει με δύναμη αν δεν του κάνω το χατήρι, τον παίρνω αγκαλιά, του ζητάω να μην ξαναχτυπήσει την μανούλα και να με κάνει "παπάω" για να μου περάσει και αμέσως με χαιδεύει και τα ξεχνάει όλα.....

 Το πρωί που πίνει το γάλα του, μου περιεργάζεται το πρόσωπο, πιάνοντας τα μάγουλα μου με τα ζεστά και απαλά χεράκια του, βάζει τα δαχτυλάκια του μέσα στη μύτη μου , στο στόμα μου, με δαγκώνει χαριτωμένα και είναι οι πιο γλυκές μας στιγμές όλη μέρα... 

Αποκοιμιέται ακόμα αποκλειστικά στην αγκαλιά μου....

Θέλετε και άλλα;; Δεν προλαβαίνω, πρέπει να φτιάξω ρυζόγαλο για αύριο! Μα νομίζω σας έπεισα, ναι; 

Κουκουβά.....

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Θα γίνω θεία!!!!!!!!!!!

Λατρεύω να πειράζω τους ανθρώπους που αγαπώ. Το ξέρω είναι ενοχλητικό και χρειάζεται κανείς καμιά φορά και χρόνια να το συνηθίσει, μα το λέω και το δηλώνω- όσο σε πειράζω σε αγαπάω, μόλις σταματήσω τότε να ανησυχήσεις. 

Ο πρώτος και αγαπημένος μου στόχος για πείραγμα είναι φυσικά η αδελφή μου. Αυτό που λατρεύω να της λέω -και είναι διαχρονικό- είναι πως πρέπει να θυμάται πως πάντα μα πάντα θα είναι μεγαλύτερη από εμένα. (4 χρόνια κατ' εμέ, 3 κατά την Φωφώ, η αλήθεια είναι στην μέση!) 

Εφόσον λοιπόν είναι μεγαλύτερη μου, (χεχε), πάντα πίστευα πως θα γίνω πρώτα θεία και μετά μανούλα. Η ζωή όμως έχει έναν παράξενο τρόπο να ανατρέπει  τα σχέδια μας και έτσι- ενάντια σε όλες τις προκλήσεις- έγινα πρώτα μανούλα. 

Ήρθε όμως πλέον η ώρα να γίνω και θεία... Ε, ναι! Είναι ανακοινώσιμο με την επίσημη άδεια του ζεύγους! Θα γίνω θεία και μάλιστα θα αποκτήσω ανιψούλα... 

Μετά από μια παλίνδρομη κύηση, πολύ άγχος και πολλές μα πολλές εξετάσεις, αφού σαν και εμένα και η Φωφώ το σύνδρομο Turner, θρομβοφιλία αλλά και προδιάθεση διαβήτη, εκεί που δεν το περίμενε καθόλου μα καθόλου, έγινε το θαυματάκι μας.... 

Ξεκινήσαμε αμέσως καθημερινές αντιπηκτικές και διατροφή,  με εμένα να την σκοτίζω συνεχώς να προσέχει αλλά ταυτόχρονα να την διαβεβαιώνω πως όλες οι αρνητικές πιθανότητες εξαντλήθηκαν σε μένα και να μην ανησυχεί καθόλου ενώ ήμουν απολύτως σίγουρη και διατυμπάνιζα παντού πως θα κάνει αγόρι!! 

Παραδόξως, (σπάνια έχω άδικο- χεχε) έπεσα έξω...  Η χαρά όμως είναι απερίγραπτη όπως και να έχει... Απλά τώρα έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το "χαμό" που θα γίνει στο baby shower... 

Ε ναι λοιπόν θα γίνω και εγώ θεία! Από την αδελφούλα μου! 

Με το καλό να μας έρθεις μικρούλα μου.. Και σου υπόσχομαι πως θα είμαι η καλύτερη θεία του κόσμου όλου... Θα με λατρέψεις είναι βέβαιο- όπως είναι βέβαιο πως θα λατρέψω εγώ εσένα... Και το μαιμουδάκι ανυπομονεί να αποκτήσει την τρίτη ξαδελφούλα του... Να σε αγαπάει και να σε προστατεύει και αυτός από κάθε κακό... 

Σε περιμένουμε... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl

Οι λόγοι που αγαπώ το φθινόπωρο...

Αγαπώ το φθινόπωρο... 

Το αγαπώ γιατί σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Γιατί κρύβει προσμονή, αναδιοργάνωση, λαχτάρα για ανανέωση αλλά και μια γλυκιά θλίψη....

Αγαπώ αυτό το πρώτο φθινοπωρινό μπουρίνι και την μυρωδιά που αφήνει στο χώμα...

Τον πρώτο ζεστό καφέ ενώ χαζεύεις την βροχή να χτυπά το τζάμι... 

Αγαπώ αυτό το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που ξεπροβάλει αγέρωχο ανάμεσα από ασπρόμαυρα σύννεφα και σε τυφλώνει... 

Αγαπώ τα σύννεφα που στολίζουν κυριολεκτικά τον ουρανό με απαράμιλλα σχέδια...

Αγαπώ που η πόλη γεμίζει ξανά, ζωντανεύει, που όλοι μπαίνουμε και πάλι στους ρυθμούς μας...

Αγαπώ όλες αυτές τις παιδικές φωνούλες στα καταστήματα, όλη αυτή την αύρα ενθουσιασμού που συνοδεύει την αρχή κάθε σχολικής χρονιάς... "Να πάρουμε και αυτό μαμά, και το άλλο μπαμπά"...Λαχτάρα να δουν ξανά τους φίλους τους, να μπουν και αυτά σε σειρά....Ματάκια γεμάτα σιγουριά πως αυτή η χρονιά θα είναι πιο ξεχωριστή και πιο δημιουργική... 

Αγαπώ αυτή την αθωότητα...

Αγαπώ το χρώμα που παίρνει ξαφνικά η φύση... Δέντρα, φυτά, ακόμα και ο ουρανός κάποιες φορές, ντύνονται σε χρώματα ζεστά- πορτοκαλί, καφέ και ώχρα- ένας συνδυασμός που αποπνέει μόνο γαλήνη....

Αγαπώ το ντύσιμο του φθινοπώρου... Ανάλαφρο, δημιουργικό, ελεύθερο, χωρίς ούτε ζέστη, ούτε κρύο να σε περιορίζει, μοναδικό όριο η φαντασία και το στυλ σου... 

Αγαπώ που και το σπίτι μας, μαζί με μας. ανανεώνεται, καθαρίζεται διεξοδικά, αναδιοργανώνεται, πολλές φορές αλλάζουμε και λίγο τη διακόσμηση... Ετοιμάζεται και αυτό να υποδεχτεί για πολλές πολλές ώρες την οικογένεια...και πάλι...

Εν τέλει, αγαπώ το φθινόπωρο γιατί με διαβεβαιώνει πως κοντεύουν τα Χριστούγεννα... και λατρεύω τα Χριστούγεννα... 

Εγώ είμαι έτοιμη για το φθινόπωρο, εσείς; 

Η δική μας περπατόπιτα....

Το έθιμο της περπατόπιτας το είχα δει για πρώτη φορά στο blog της γλυκιάς Ολίβιας και παρόλο που τότε δεν ήμουν καν έγκυος στον Δημήτρη είχα πει πως όταν με το καλό αποκτήσουμε μωράκι και περπατήσει θα το κάνω! 

Ήρθε λοιπόν η ώρα που το μαιμουδάκι περπάτησε και αποφασίσαμε να καλέσουμε την στενή οικογένεια και να το τηρήσουμε όσο πιο πιστά γίνεται! Ζήτησα από τις αγαπημένες μου μαμαδοbloggers από Βόρεια Ελλάδα να μου δώσουν τα φώτα τους και η γλυκιά Βασιλική από το "Οι μικρές μου στιγμές"  ανταποκρίθηκε άμεσα με μια συνταγή που αποδείχθηκε άψογη! Και γευστικά και εμφανισιακά! (και ας ξέχασα να βάλω κανελλογαρύφαλλο!) 

Στην αρχή την είχα σκέτη διότι μου άρεσε πολύ το χρώμα της, μετά όμως έβαλα ζάχαρη άχνη μιας και επιχείρησα να κάνω το αποτύπωμα της πατούσας του Δημήτρη- φυσικά απέτυχα παταγωδώς!  Όμως είχα φτιάξει και cupcakes σοκολάτας που πέτυχαν πολύ, ενώ ενθουσιάστηκα με το αποτέλεσμα του μικρού banner και των διακοσμητικών των cupcakes με τα πατουσάκια, διότι παρόλο που αναγκάστηκα να τα φτιάξω τελευταία στιγμή, (μιας και είχε χαλάσει ο εκτυπωτής), και μάλιστα με απλό στυλό, τελικά μου άρεσαν πολύ αισθητικά και στα δικά μου μάτια έκαναν τη διαφορά.!

Φυσικά δεν τα έκανα όλα όπως τα γράφει η Ολίβια, όμως ήταν πολύ όμορφα και ξεχωριστά και το όλο θέμα μάλιστα με τα επαγγέλματα είχε πολύ πλάκα!! Τα παιχνίδια που τα αντιπροσώπευαν  άρχισαν να μαζεύονται και είχα φροντίσει να είναι όλα καινούργια ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα να πάει ο Δημήτρης προς κάτι ήδη γνώριμο!! 

Είχαμε τα πάντα! Τα επαγγέλματα που ήδη "τρέχουν" στην οικογένεια, επαγγέλματα "απωθημένα" αλλά και επαγγέλματα "διαίσθησης"... (μόνο της μαμάς...) 

Αφού κόψαμε τα κομμάτια και ήρθε ο καθένας να πάρει το δικό του- (δεν μου έκαναν το χατήρι να τρέξουν φυσικά!)- γεμίσαμε το τραπέζι με τα παιχνίδια ενώ τον απασχολούσαμε λίγο πιο πέρα και μόλις ήταν έτοιμο τον αμολήσαμε....

Όρμησε προς ένα κομπιουτεράκι που του είχε πάρει ο πατέρας μου το οποίο υποδήλωνε τον επιχειρηματία! (και ας του είχα βάλει και εγώ ολόκληρη ταμειακή μηχανή- δικό μου vintage παιχνίδι, χεχε!) Έπειτα διάλεξε τον γερανό του πατέρα του Παναγιώτη, μετά το λεωφορείο που είχε επιλέξει ο ίδιος ο Παναγιώτης και μετά άρχισε να φιλάει την εικόνα του Αγίου Δημητρίου που είχα βάλει εγώ.... Εννοείται πως στην πορεία τα κατέβασε όλα, εκτός από το πυροσβεστικό όχημα και τον πίνακα "διδασκαλίας" που του είχαν φέρει η νονά του,(και αδελφή μου) και ο γαμπρός μου!! (χιχι)

Όπως και να έχει, ήταν μια όμορφη συγκέντρωση με την οικογένεια και ο Δημήτρης το καταευχαριστήθηκε. Την υπόλοιπη ημέρα όπου πήγαινε, πήγαινε με το κομπιουτεράκι του "αγκαζέ", μιλάμε για μεγάλο έρωτα.... 

Φυσικά όλα αυτά είναι απλά έθιμα... Εμείς το μονό που θέλουμε να γίνει στην ζωή του είναι ευτυχισμένος... Ένας ευτυχισμένος και καλός άνθρωπος... Τίποτα άλλο... Όλα τα άλλα είναι στο δικό του χέρι... Η ζωή του του ανήκει...

Μαιμουδάκι μου, όχι απλά περπάτησες.... Έχεις ήδη φύγει αεράτος και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.... Εμείς σου ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας όχι μόνο σιδερένια πατουσάκια, μα σταθερά πατουσάκια, που να πατάνε γερά στη γη. Ανάλαφρα πατουσάκια, που να σε ταξιδεύουν μακρυά και να πατάνε ελαφρά στα όνειρα σου.... Πατουσάκια αποφασισμένα που δεν θα λοξοδρομούν από τον στόχο τους.... Πατουσάκια γερά, που αν πέφτουν να ξανασηκώνονται ευθύς αμέσως... Και ο δρόμος που θα πατάς να είναι ομαλός, με λίγες στροφές και ακόμα πιο λίγες ανηφόρες.... 

Άντε και στα χοροπηδητά και τα τρεξίματα τώρα... Ντάτση;;;; (ντάτση!!)