Ο "δικός" μου Άγιος Γεράσιμος

Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας. 

Ο Προστάτης της οικογενείας μου. 

Ο Προστάτης του άγγελου μου. 

Δύσκολο θέμα και δεν ξέρω πως να το γράψω. Είναι δύσκολο διότι είναι τόσο σημαντικό για μένα που τρέμω μην χάσει λίγη από τη σπουδαιότητα του εφόσον το γράψω. Διότι πρόκειται για ένα μικρό θαύμα. Το δικό μου θαύμα. 

Τον Άγιο Γεράσιμο δεν τον είχα ακουστά. Κι όμως. Καλά, καλά το όνομα δεν γνώριζα. 

Όταν χάσαμε το μωράκι μας, κανονίσαμε να το θάψουμε στο κοιμητήριο της Ενορίας μας, στον οικογενειακό τάφο του άντρα μου. Η εκκλησία μέσα στο κοιμητήριο είναι του Αγίου Γερασίμου. Ούτε αυτό το ήξερα. 

Φλεβάρης του 2011. Την ημέρα της ταφής δεν έβλεπα μπροστά μου. Δεν προσκύνησα, ούτε κοίταξα εικόνες. Το βλέμμα μου καρφωμένο στο λευκό κουτί μπροστά μου...

16 Αυγούστου του 2011, γιορτάζεται η κοίμησης του Αγίου. Και πάλι η πανταχού παρούσα αδελφή μου, με ενημερώνει και με παροτρύνει να πάμε στην λειτουργία. Τότε είναι που μαθαίνω πως η εκκλησία είναι του Αγίου Γερασίμου. 

Αμέσως συνδέομαι. "Είναι ο Άγιος που φυλάει το μωρό μου" Αγοράζω βιβλία, διαβάζω για τα θαύματα του. Εκμυστηρεύομαι στον άντρα μου πως θέλω να πάω να προσκυνήσω το σκήνωμα του. 

Σεπτέμβρης του 2011, ο άντρας μου κανονίζει ταξίδι έκπληξη στην Κεφαλλονιά. Πηγαίνουμε να προσκυνήσουμε. Ακόμα αδύναμη και με σοβαρή λοίμωξη στα γόνατα από την ακινησία και τα 35 κιλά που είχα βάλει κλινήρης 8 μήνες στην εγκυμοσύνη του αγγελουδιού μου, (και ας τα είχα ήδη χάσει,) μπαίνω στον ναό και νιώθω να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό μου, δάκρυα στα μάτια μου... 

Φτάνοντας μπροστά στον Άγιο, δεν ξέρω, γονάτισα. Βασικά λύγισαν τα πόδια μου. Και εκεί, μπροστά Του, για πρώτη φορά μετά από 7 μήνες το αποδέχθηκα. Αποδέχθηκα την απώλεια. Αποδέχθηκα πως το μωρό μου δεν ήταν πια κοντά μου. Και τότε παρακάλεσα στον Άγιο να μου το προσέχει. Αφού δεν μπορούσα να το έχω στη δική μου αγκαλιά, να το έχει αυτός στη δική του. Και τότε παραδέχτηκα πως μετά από τα δικά μου, δεν θα μπορούσε να είναι σε καλύτερα χέρια. Και ηρέμησε η ψυχή μου. 

Οκτώβρης του 2011. Έχω διαρκώς στο μυαλό μου την επικείμενη γιορτή του Αγίου. Προγραμματίζω να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω, να ζυμώσω πρόσφορο. 2 βδομάδες πριν από τη γιορτή Του βλέπω όνειρο. Βλέπω ένα εκτυφλωτικό φως. Το οποίο γνωρίζω με σιγουριά πως είναι ο Άγιος Γεράσιμος. Νιώθω υπέροχα. Γαλήνια. Μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Πως θα είναι δίπλα μου. Και μου αναφέρει κάποιον Παντελή. Για πρώτη φορά σε αυτά τα δύσκολα χρόνια νιώθω πράγματι σιγουριά πως θα πάνε όλα καλά. Φεύγει από το όνειρο μου. Σκοτάδι. Ξυπνάω έντρομη. 

Τι ήταν αυτό τώρα; Τρομοκρατήθηκα. Αλήθεια λέω. Δεν μου είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Δεν ένιωθα άξια να έχω δει τέτοιο όνειρο. Τα έχασα τόσο πολύ που δεν το είπα πουθενά. Ούτε στον άντρα μου, ούτε στον εξομολόγο μου... 

20 Οκτώβρη του 2011. Ξημερώνει η γιορτή του δικού μου Αγίου. Αξημέρωτα ξυπνάω από αφόρητους πόνους περιόδου. Δεν μπορώ να πάω σκέφτομαι είμαι κομμάτια. Ούτε να κοινωνήσω μπορώ. Και τότε σκέφτηκα. "Μια στο εκατομμύριο να είναι θεϊκή παρέμβαση το όνειρο, όχι να σηκωθείς να πας πρέπει- μπουσουλητά πρέπει να πας" 

Αξημέρωτα ντύθηκα και πήγα. 5 άνθρωποι ακόμα μέσα όλοι και όλοι. Προσκυνώ την εικόνα Του. Και μετά δεν ξέρω γιατί. Κάτι με έσπρωξε να πάω να προσκυνήσω και την εικόνα απέναντι Του. Προσκυνώ και κοιτώ. Άγιος Παντελεήμων... Δεν την είχα ξαναδεί. Ποτέ. 

Λύθηκαν τα πόδια μου. Γονάτισα. Έκλαψα. Την επομένη ήμουν στον εξομολόγο μου. Τα συζήτησα όλα. Όπως τα αφηγούμαι και σε εσάς. Χαρισματικός ιερέας, δεν μιλούσε καθόλου καθ' όλη τη διάρκεια. Σε μια και μόνο πρόταση του συνόψισε όλη την ουσία. "Αυτό που εμένα μου διαβεβαιώνει την θεϊκή παρουσία είναι η γαλήνη και η ευτυχία που ένιωσες κατά την διάρκεια του ονείρου. Αξιοποίησε το." 

Έφυγα νιώθοντας περίεργα. "Μα δεν είμαι άξια για κάτι τέτοιο". Έτσι ένιωθα. Όμως ένιωσα και μια δύναμη μέσα μου. Μια σιγουριά. Αποφάσισα να το αξιοποιήσω. Ναι. Ο Άγιος Γεράσιμος είναι προστάτης μου. Και νιώθω ευλογημένη για αυτό. 

20 Νοέμβριου του 2012 μαθαίνω πως είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Οκτώβρη είχα συλλάβει. Το μικράκι μου το βάφτισα Δημήτρη- Γεράσιμο. Για να είμαι ειλικρινής ήθελα Γεράσιμο, μα χρώστουσα και το όνομα Δημήτρης στον πεθερό μου. Πήρε μεγάλη στεναχώρια με το αγγελούδι μας, που αεροβαφτίστηκε με το όνομα του και έφυγε από κοντά μας. Και αφού ο παππούλης με διαβεβαίωσε πως δεν υπήρχε πρόβλημα, κατ' εξαίρεση, να δώσουμε και τα δυο ονόματα, έτσι και έγινε. 

Ο λόγος που διηγούμαι αυτή τη τόσο προσωπική και σημαντική στιγμή στη ζωή μου είναι ένας και μόνο ένας. Γιατί αυτά τα περιστατικά πρέπει να λέγονται. Πρέπει, γιατί ενισχύουν τη πίστη μας που βάλλεται καθημερινά και από παντού. Πρέπει να λέγονται γιατί αφορούν τη θρησκεία μας,  το μόνο σίγουρο και ιερό στήριγμα στη ζωή μας. 

Άγιε μου Γεράσιμε Σε ευχαριστώ. Μεγάλη η Χάρη Σου. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς