Πως αντιμετώπισα την απώλεια....

Σαν άνθρωπος δείχνω σκληρή και δυνατή. Είμαι όντως ή δεν είμαι, θα το δείξει η νεκροψία. Απλώς πιστεύω πως αυτός είναι πιθανότατα ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσω τις δύσκολες καταστάσεις- με σκληρότητα και δύναμη- ώστε να βγω νικήτρια και να μην της αφήσω να με βάλουν κάτω. 

Ένα είναι σίγουρο. Τη μιζέρια και τη μεμψιμοιρία τις σιχαίνομαι. 

Για να σηκωθώ όρθια όποτε η ζωή με έχει ρίξει κάτω, το ψυχικό κόστος ήταν μεγάλο. Παλεύω με νύχια και με δόντια με όλους αυτούς τους δαίμονες που με κυριεύουν, δίνω μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου...

Οπότε ναι- σε όσους αναρωτιούνται πως άντεξα τον χαμό 2 μωρών αφότου τα γέννησα και πως παραμένω τόσο αισιόδοξη και θετική θα απαντήσω τα εξής: 

Δεν ήταν πάντα έτσι. 

Την πρώτη μου απώλεια δεν την "βίωσα". Δεν πένθησα όπως έπρεπε- δεν έκλαψα. Είχα κλάψει τοοοόσο πολύ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης- μιας εξαιρετικά δύσκολης εγκυμοσύνης- που είχα στερέψει από δάκρυα. Δεν προσευχήθηκα για το μωρό μου. Απομακρύνθηκα από τον Θεό. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Έχασα το χαμόγελο μου και το χιούμορ μου. Και επεχείρησα να ξαναμείνω έγκυος μόλις 6 μήνες μετά, ακριβώς για να καλύψω αυτό το τεράστιο κενό που είχα στην καρδιά μου, στην ψυχή μου, στο σώμα μου και στο μυαλό μου. 

Όταν έμεινα έγκυος- ένα μικρό φως φώτισε μέσα μου... Ελπίδα... Ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Πείσμα... Θα κάνω ότι μπορώ για να πάνε καλά. Και μαζί με αυτό το φως, δίπλα σκοτάδι... Ενοχές για το κοριτσάκι μου... Τύψεις ότι δεν πάλεψα αρκετά... Ότι δεν έπρεπε να τους αφήσω να μου την πάρουν κατ' αυτόν τον τρόπο... Φόβο... Ότι τίποτα δεν θα πάει καλά. 

Αυτά μέσα μου. Για τους άλλους ήμουν ψύχραιμη, ενημερωμένη, δυνατή, σκληρή... 

Είμαι λίγο "άντρας" στη συμπεριφορά μου. Όταν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα θέλω να το λύσω- όχι να το συζητήσω. 

Όταν λοιπόν ο γιατρός μου, μου είπε πως έχω υψηλή ρήξη υμένων,  χάνω αμνιακό υγρό και αν συνεχίσει έτσι θα αναγκαστεί να μου πάρει το παιδί, η πρώτη μου ερώτηση ήταν "Τι μπορώ να κάνω εγώ για να βοηθήσω;" Όταν το μόνο που ήθελα ήταν να ουρλιάξω. Μέσα στη κλινική κλινήρης μέχρι να γεννήσω μου είπε; Στρατιώτης εγώ. 

Μέσα. Κλινήρης. Να χαμογελάω μόνο στον άντρα μου και στις νοσοκόμες. Ζούσα για αυτές τις δυο φορές τη μέρα που άκουγα τη καρδούλα του στο τακογράφο. Για τον καθημερινό υπέρηχο με τον γιατρό μου. Για να ακούσω αυτό το "είμαστε στο 4 από 3 του αμνιακού υγρού" Το μωράκι μου το άκουσα να κλωτσάει μέσα στη κλινική. Γύρω μου φίλοι και οικογένεια να έρχονται να με δουν και να συζητάνε και εγώ να μην ακούω λέξη. Χαμένη στο κόσμο μου. Σε αυτή τη παραφροσύνη να παλεύεις να κρατήσεις μια ζωή μέσα σου ζωντανή...

Όταν μου τηλεφώνησε ο άντρας μου εκείνη την αποφράδα μέρα για να μου πει πως χάσαμε το μωρό... τι να πω; Μαύρισε το μυαλό μου, η καρδιά μου, μαύρισαν τα πάντα. Άρχισα να δίνω εντολές για το τι θέλω να γίνει με το μωρό, πήρα τηλέφωνο φίλες στο ληξιαρχείο να μας βοηθήσουν με τα χαρτιά. Πιστοποιητικό γέννησης και θανάτου την ίδια μέρα γίνεται; Όταν το μόνο που ήθελα ήταν να ουρλιάξω....

Μέχρι που μπήκε μέσα μια μαία να μου πάρει πίεση, να μου δώσει ηρεμιστικό και να με ενημερώσει ότι ο γιατρός είναι καθ' οδόν. Τότε έσπασα. Ούρλιαξα, επιτέλους, ούρλιαξα πως είναι το δεύτερο παιδί που χάνω, τι χρωστάω; Ούρλιαξα πως δεν αντέχω, θα τρελαθώ. Πως θέλω να δω το παιδί μου να το κρατήσω- βγάλτε μου τον καθετήρα εγώ θα πάω στο νοσοκομείο. Ήρθε ψυχολόγος, την έστειλα στα τσακίδια. Ήρθε ο γιατρός μου, συγνώμη ούρλιαζα δεν τα κατάφερα. Θέλω να δω το παιδί μου. "Δεν υπάρχει περίπτωση" μου είπε ο γιατρός "ξέχνα το- έχεις χάσει πολύ αίμα, η πίεση σου είναι στα υπόγεια, προτεραιότητα μου είσαι εσύ και δεν στο επιτρέπω" Τότε παρατήστε με, ψιθυρίζω, φέρτε μου μόνο τον άντρα μου. 

Μετά... μετά την καταιγίδα, το απόλυτο κενό. Κενή καρδιά, κενή ψυχή, κενό βλέμμα. Πόσα ηρεμιστικά να αντέξω; Δεν μιλούσα. Με τάιζε ο άντρας μου στο στόμα. Δεν σηκωνόμουν για να αναρρώσω από τη καισαρική. Ερχόταν η αγαπημένη μου Άννα, η λατρεμένη μου μαία, αυτή που μου είχε βάλει να ακούσω τη καρδιά του μωρού μου για πρώτη φορά, για να με σηκώσει και εγώ αφηνόμουν στα χέρια της. Ένα άψυχο σώμα πως να σηκωθεί; Φέρτε μου τη πάπια έλεγα- δεν θα ξανασηκωθώ. Εγώ. Που παρά τις δυσκολίες 21/2 μήνες κλινήρης- δεν χρησιμοποίησα πάπια μια φορά. 

Για να σηκωθώ έπρεπε να μπει μια μέρα μέσα ο γιατρός μου και ουσιαστικά να με διατάξει να το κάνω. "Δεν με ενδιαφέρει αν ζαλίζεσαι. Αν πέσεις θα σε σηκώσω εγώ. Σήκω ΤΩΡΑ" Και το βλέμμα του δεν σήκωνε αντίρρηση. 

Πολλά που έγιναν εκείνες τις 5 μέρες στη κλινική δεν τα θυμάμαι. Μου τα λένε και δεν έχω καμία απολύτως ανάμνηση. 

Όταν επιστρέψαμε σπίτι με τον άντρα μου και μπήκαμε μέσα θυμάμαι που δεν προχωρήσαμε 2 βήματα- δεν κλείσαμε καν τη πόρτα. Ξεσπάσαμε σε κλάματα ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Θυμάμαι να μην αναγνωρίζω το ίδιο μας το σπίτι. Θυμάμαι να φοράω 2 φούτερ του άντρα μου πάνω από τα ρούχα μου και να ξαπλώνουμε αγκαλιά στο κρεβάτι. Θυμάμαι να τρέμω από το κρύο. Θυμάμαι να κοιμάμαι ατελείωτα. Θυμάμαι να πρέπει να πάω να αγοράσω τα απαραίτητα για τη ταφή του μωρού μας. Θυμάμαι να δίνω το βαφτιστικό μου βραχιόλι στον άντρα μου, να το φορέσει το αγγελούδι μας. Θυμάμαι το κενό, το απόλυτο κενό. 

Μέχρι που μια μέρα αποφάσισα να δω τις φωτογραφίες του μωρού που είχε τραβήξει ο άντρας μου. Και εκείνη την ημέρα, θυμάμαι πως ζέστανε η καρδιά μου. Έκλαψα πολύ, μα ζεστάθηκε η καρδιά μου. Ήταν εκεί, όμορφος έστω και ταλαιπωρημένος, μελαχρινούρι και είχε τη μύτη μου και το στόμα του μπαμπά του. Είχε τεράστια πέλματα και χέρια. Ήταν το μωρό μας, το παιδάκι μας, το αγγελούδι μας. 

Και τότε θέλησα να γίνω καλά. Θέλησα να ανοιχτώ και να μιλήσω, Να κλάψω χωρίς όρια. Μόλις είχα ζήσει μια τεράστια απώλεια και έπρεπε, όφειλα να το διαχειριστώ. Το αγγελούδι μου, μου έστειλε τον εξομολόγο που έψαχνα απεγνωσμένα τόσα χρόνια και δεν έβρισκα. Τον Ιερέα που έκανε τη ταφή. Αυτόν που ήταν στην ενορία μας χρόνια τώρα και δεν είχα γνωρίσει. Τον άνθρωπο που με τράβηξε από τα σκοτάδια και με καθοδήγησε προς το φως. 

Και πάλι δεν ήταν εύκολο. Υπήρχαν εύκολες και δύσκολες μέρες. Ακόμα και τώρα 4 χρόνια μετά και ένα μωρό στην αγκαλιά μου, υπάρχουν στιγμές που θα κλάψω για τα μικρά μου αγγελούδια. Ακόμα πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα στο μνήμα. Τιμώ πάντα την επέτειο των ουράνιων γενεθλίων τους...Ακόμα και τώρα που σας γράφω κλαίω...

Όμως... Η ζωή προχωρά. Και οφείλουμε να σεβαστούμε αυτό το εξαίσιο δώρο. Γιατί είναι ένα δώρο. Που δεν πρέπει να χαραμίζουμε. Ιδίως όταν έχουμε πρεσβευτές αγγέλους στον ουρανό που θέλουμε να τιμήσουμε. Οφείλουμε τη δυσκολία μας να την κοιτάξουμε κατάματα και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να την αξιοποιήσουμε για κάτι καλό. Ακόμα και αν αυτό είναι απλά να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. 

Εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω, αυτό προσπαθώ να κάνω ήδη. Έφτασα στην άβυσσο για να πιστέψω στα ουράνια και έχασα δυο αγγελούδια για να πιστέψω πως άγγελοι υπάρχουν. Έχασα την αθωότητα μου, φορτώθηκα πρόωρα κάμποσα χρόνια στη πλάτη μου, για να εκτιμήσω τα απλά, τα λίγα και τα πιο ουσιώδη.

Και είμαι εδώ για να φωνάξω πως δεν χρειάζεται να ζήστε και εσείς μια κόλαση για να εκτιμήστε το τώρα, για να σεβαστείτε τη ζωή. Χαμογελάστε πλατιά και συνέχεια χωρίς προφανή λόγο. Κάντε το σταυρό σας το πρωί και ευχαριστήστε τον Κύριο που σας χάρισε μια ακόμη ημέρα. Ρουφήξτε κάθε ξημέρωμα και κάθε ηλιοβασίλεμα. Περάστε άφθονο χρόνο με την οικογένεια σας και τους φίλους σας. Ζήστε. 

Όσο για εσάς γλυκές και αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων... Αν σας φαίνεται τώρα δύσκολο μην πτοήστε. Είναι φυσιολογικό. Θέλει χρόνο, υπομονή και θέληση για να το ξεπεράστε. Συνεχίστε να σπάτε τη σιωπή. Μιλήστε για τα μωράκια σας. Νιώστε την ελπίδα, τη πίστη και τη δύναμη που σας στέλνουν. Και ζήστε τη ζωή σας με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι υπερήφανα εκεί ψηλά. Και να λένε όλο καμάρι: " Να βλέπετε; Εμένα αυτή είναι η μανούλα μου". 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς