Ο (ξ)αδελφός μου ο Κωστής....

Ο Κωστής είναι (ξ)αδελφός μου. Πρώτος. Από το σόι του τρελού Κρητίκαρου πατέρα μου. Γιος της πληθωρικής θείας μου της Μαρίας και άντρας της τρελής και αγαπησιάρας Νατάσσας. Πατέρας τριών κοριτσιών θαυμάτων. Της μοναδικής Μαίρης, της παλαβής και ευαίσθητης Κωνσταντίνας και φυσικά της μικρής μα με ικανότητες σούπερ ηρωίδας, Γεωργίας. 

Είναι και δικός μου (ξ)αδελφός. 

Ευτυχώς, γιατί τι θα έκανα αν δεν είχα αυτόν να με "μπινελικώνει" και να μου δείχνει τον σωστό τον δρόμο;; (που μόνο αυτός και ο πατέρας μου ξέρουν, μην ξεχνιόμαστε ε;;) Τι θα έκανα αν δεν τον είχα να μου κάνει εκπλήξεις που προκαλούν καρδιακά επεισόδια και αν δεν τον είχα να μου φέρνει "φρέσκες" και μυρωδάτες τσικουδιές και να γίνομαι κουρούμπελο μπροστά στις κουνιάδες μου... (για να τις έχω και μετά να μου λένε πως είμαι πολύ πιο γλυκιά και ευχάριστη μεθυσμένη!!) Τι θα έκανα αν δεν τον είχα να μου λέει "pronto" στο τηλέφωνο, να απαντάει "πράμα" στην ερώτηση "τι νέα" και να μου κάνει παρατήρηση πως δεν ποτίζω τα μπαλκόνια, μα τις γλάστρες...

Τι θα έκανα αν δεν είχα τον Κωστή να με ακούει ώρες ατελείωτες στα δύσκολα μου χρόνια; Να ξεσηκώνει ολόκληρη οικογένεια με μικρά παιδιά μόνο και μόνο για να είναι στο πλευρό μου όταν νοσηλευόμουν κλινήρης δυόμιση μήνες παλεύοντας να γεννήσω το παιδάκι μου... Τι θα έκανα αν δεν τον είχα να μου λέει μικρές σοφίες κρυμμένες μέσα στις κουβέντες μας και να μου στέλνει κιβώτια με καλούδια από την Κρήτη για να παίρνω μυρωδιά από την άλλη μου πατρίδα; Τι θα έκανα αν δεν είχα τον Κωστή να με διαβάζει ανελλιπώς;! (όλα εκτός από τις συνταγές!) 

Τον (ξ)αδελφό μου τον Κωστή τον θυμάμαι από όταν ήμουν μωρό παιδί, ένα κατάξανθο αδύνατο αγόρι που πάντα καθόταν σε μια γωνία και παρακολουθούσε με προσοχή κάθε συζήτηση ενηλίκων... Τον θυμάμαι να έρχεται φαντάρος στην Πάτρα βόλτα και να μας κάνει έκπληξη όπως πάντα... Να μας βάζει με την αδελφή μου να δούμε τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και να μην  μπορώ να κοιμηθώ από την τρομάρα μου... Τον θυμάμαι να έρχεται καρναβάλι για να μας γνωρίσει την "καλοπαντρεμένη" όπως λέει... Τον θυμάμαι να μπαίνουμε μαζί στο μαύρο τούνελ στο Aqua Splash στην Κρήτη και να ουρλιάζουμε μέχρι να δούμε φως... Τον θυμάμαι να μην με αφήνει να πληρώσω ποτέ και για τίποτα... (απειλώντας μέχρι και μαγαζάτορες με την γνωστή κίνηση "θα σου κόψω το λαρύγγι"!) 

Τον Κωστή τον συμπάθησα εκείνη την στιγμή στα 17 μου, που όταν του είπα μια ψευτοιστορία για το πως είχα κάνει ένα κάψιμο από εξάτμιση στο πόδι, αυτός με κοίταξε καλά, καλά και ψαρωτικά όπως μόνο αυτός ξέρει και μου είπε: "Αυτά να τα λες σε αυτούς που τα χάβουν, εμένα δεν με πείθεις". Τον Κωστή τον αγάπησα εκείνη την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο την ώρα μιας κρίσης για να με ρωτήσει,  "Ίντά παθές;" χωρίς να ξέρει τίποτα πάρα μόνο από ένστικτο. Τον λάτρεψα όταν μαζί με μένα στάθηκε εξίσου (ξ)αδελφός και στον Παναγιώτη, τόσο που ήταν ο πρώτος στον οποίον έστειλε μήνυμα ο άντρας μου όταν αποκτήσαμε το μαιμουδάκι μας...

Και έκτοτε είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Της ζωής μας. 

Ο (ξ)αδελφός μου ο Κωστής είναι στην ουσία αδελφός μου.  Και αυτή είναι η ουσία. 

(Χρόνια Πολλά Κώστο μου, να σε χαιρόμαστε...!)