Παρακολουθείτε και εσείς τις Άγιες λειτουργίες από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο όταν δεν μπορείτε για κάποιο λόγο να παραστείτε σε αυτές; Εγώ αυτό κάνω και είναι μια συνήθεια που έχω αποκτήσει από τον συγχωρεμένο τον παππού μου.
Σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη λόγου χάρη. Δεν έχω πάει ποτέ με τον Δημήτρη Γεράσιμο μέχρι τώρα Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στην εκκλησία. Είναι μια επιλογή που έχω κάνει προκειμένου να πηγαίνουμε όλη την υπόλοιπη εβδομάδα χωρίς να αγανακτεί. Τα Δώδεκα Ευαγγέλια είναι ακόμα μια πρόκληση για το μικράκι μου και προτιμώ να είναι ξεκούραστος στην Αποκαθήλωση αύριο το πρωί.
Σήμερα λοιπόν, μετά από μια γεμάτη ημέρα, και ενώ κάναμε τις διαδικασίες προ ύπνου άνοιξε η τηλεόραση. Στην μετάδοση της Ακολουθίας των Παθών. Και αυτό το μικρό ξεχωριστό πλάσμα το δέχτηκε σαν το πιο φυσικό πράγμα- άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Και έτσι απλά, γύρισα πίσω 30 συν, χρόνια. Όταν ήμουν εγώ λίγο μεγαλύτερη από όσο είναι ο ίδιος τώρα και άκουγα τις λειτουργίες από το ραδιόφωνο του παππού μου στο χωριό. Βλέπετε το χωριό μου είναι μικρό- τόσο δα- και στερείται κάποιες λειτουργίες που είναι δεδομένες για άλλες ενορίες. Και συνήθως Μεγάλη Εβδομάδα και την Εβδομάδα του Πάσχα τις περνούσα εκεί- με την αγαπημένη μου γιαγιούλα. Και εκεί που νόμιζα πως είχα εξαντλήσει όλες τις πασχαλινές μου μνήμες σε αυτό το κείμενο ήρθε και πλημμύρισε το μυαλό μου από άλλες τόσες...
Πέρα από τις μόνιμες ψαλμωδίες που ακούγονταν στο σπίτι της γιαγιάς μου, σχεδόν μπορώ να νιώσω ακόμα και τώρα την αίσθηση του εκείνες τις Άγιες μέρες, ιδίως την Μεγάλη Παρασκευή. Να μυρίζει χοντρομπίγουλι, (σούπα κοκκινιστή αλάδωτη με χοντρό κριθάρι), ελιές, φρέσκια ντομάτα με χοντρό αλάτι, ρίγανη και ξύδι και βραστή πατάτα. Να μυρίζει πάντα ένας ελληνικός καφές να ψήνεται- μιας και οι επισκέψεις ήταν κάτι το δεδομένο στο μικρό χωριό μας εκείνες τις μέρες. Το φως μέσα στο σπίτι πάντα λίγο χαμηλό και κιτρινωπό. Οι κουβέντες να δίνουν και να παίρνουν και η γιαγιά μου να μου θυμίζει πάντα σε κάθε επίσκεψη μου στην κουζίνα πως δεν αρκεί να νηστεύω μα πως πρέπει και να είμαι εγκρατής. Συνεπώς το να φάω όλες τις βραστές πατάτες όπως στην πραγματικότητα ήθελα ήταν ανεπίτρεπτο. Το δε βράδυ της Ανάστασης, η αναμονή πριν πάμε στην εκκλησία σχεδόν βασανιστική. Να σου σπάνε την μύτη τα καλούδια που θα τρώγαμε εκ των υστέρων. Η αγωνία να ανάψω την λαμπάδα μου από το Άγιο Φως. Να την πιάνω να την χαζέψω και να την ξαναφήνω γιατί φώναζε η μητέρα μου πως θα την σπάσω. Να μυρίζω το κερί της στα κλεφτά. Να περιμένουμε να ακούσουμε το πρόσταγμα της καμπάνας για να τρέξουμε να ετοιμαστούμε, να στολιστούμε και να φορέσω τα καλά μου παπούτσια, αυτά που πάντα μου χτυπούσαν τα δάχτυλα. Σχεδόν νιώθω το ψυχρό αεράκι που πάντα το ένιωθα πιο έντονα βγαίνοντας έξω από την ζεστασιά του σπιτιού για να πάμε- με τα πόδια φυσικά- στην εκκλησία. Και εκεί, να σε συνεπαίρνει η μυρωδιά του λιβανιού - μα εγώ αγαπούσα πάντα την μυρωδιά από τα κεριά που έλιωναν και προσπαθούσα πάντα να στέκομαι ακριβώς δίπλα τους. Και αν με άφηνε να γιαγιά μου να σβήσω κανένα- πόσο σπουδαία ένιωθα...
Και μακάρι να είχα μια φωτογραφία από το εσωτερικό αυτής της λατρεμένης μου εκκλησίας για να ντύσω αυτό το κείμενο μα δεν έχω. Και ας είναι απλή και ταπεινή. Είναι η εκκλησία μέσα στην οποία ένιωσα για πρώτη φορά την ανεξήγητη αυτή συγκίνηση που μόνο τα Άγια μυστήρια μπορούν να σου προσφέρουν και την αγαπώ για αυτό. Τα παιδιά θεωρούνταν δεδομένα τότε στις εκκλησίες, οι μεγάλοι μας έδιναν τις θέσεις τους για να μην κουραζόμαστε αντί να απαιτούν να τις δώσουμε εμείς και οι άλλες μανάδες βοηθούσαν και αλληλοστηρίζονταν αντί να αδιαφορούν ή να κρίνουν. Και κάπως έτσι απλά ήταν και για μας δεδομένο πως θα πηγαίναμε στην εκκλησία διότι περνούσαμε όμορφα. Δεν κουραζόμασταν. Και πάντα μια τσάντα θα άνοιγε να μας δώσει κάτι για να απασχοληθούμε. Τα παιδιά ανήκουν στην εκκλησία και εκεί πρέπει να τα πηγαίνουμε. Μέσα στον οίκο του Θεού.
Καλή και Ευλογημένη Ανάσταση να έχουμε. Με υγεία και αγάπη στις καρδιές μας.
(Σχετικά με τα παιδιά στην εκκλησία διαβάστε ένα εξαιρετικό άρθρο της γλυκιάς μου Κατερίνας εδώ.)
Σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη λόγου χάρη. Δεν έχω πάει ποτέ με τον Δημήτρη Γεράσιμο μέχρι τώρα Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στην εκκλησία. Είναι μια επιλογή που έχω κάνει προκειμένου να πηγαίνουμε όλη την υπόλοιπη εβδομάδα χωρίς να αγανακτεί. Τα Δώδεκα Ευαγγέλια είναι ακόμα μια πρόκληση για το μικράκι μου και προτιμώ να είναι ξεκούραστος στην Αποκαθήλωση αύριο το πρωί.
Σήμερα λοιπόν, μετά από μια γεμάτη ημέρα, και ενώ κάναμε τις διαδικασίες προ ύπνου άνοιξε η τηλεόραση. Στην μετάδοση της Ακολουθίας των Παθών. Και αυτό το μικρό ξεχωριστό πλάσμα το δέχτηκε σαν το πιο φυσικό πράγμα- άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Και έτσι απλά, γύρισα πίσω 30 συν, χρόνια. Όταν ήμουν εγώ λίγο μεγαλύτερη από όσο είναι ο ίδιος τώρα και άκουγα τις λειτουργίες από το ραδιόφωνο του παππού μου στο χωριό. Βλέπετε το χωριό μου είναι μικρό- τόσο δα- και στερείται κάποιες λειτουργίες που είναι δεδομένες για άλλες ενορίες. Και συνήθως Μεγάλη Εβδομάδα και την Εβδομάδα του Πάσχα τις περνούσα εκεί- με την αγαπημένη μου γιαγιούλα. Και εκεί που νόμιζα πως είχα εξαντλήσει όλες τις πασχαλινές μου μνήμες σε αυτό το κείμενο ήρθε και πλημμύρισε το μυαλό μου από άλλες τόσες...
Πέρα από τις μόνιμες ψαλμωδίες που ακούγονταν στο σπίτι της γιαγιάς μου, σχεδόν μπορώ να νιώσω ακόμα και τώρα την αίσθηση του εκείνες τις Άγιες μέρες, ιδίως την Μεγάλη Παρασκευή. Να μυρίζει χοντρομπίγουλι, (σούπα κοκκινιστή αλάδωτη με χοντρό κριθάρι), ελιές, φρέσκια ντομάτα με χοντρό αλάτι, ρίγανη και ξύδι και βραστή πατάτα. Να μυρίζει πάντα ένας ελληνικός καφές να ψήνεται- μιας και οι επισκέψεις ήταν κάτι το δεδομένο στο μικρό χωριό μας εκείνες τις μέρες. Το φως μέσα στο σπίτι πάντα λίγο χαμηλό και κιτρινωπό. Οι κουβέντες να δίνουν και να παίρνουν και η γιαγιά μου να μου θυμίζει πάντα σε κάθε επίσκεψη μου στην κουζίνα πως δεν αρκεί να νηστεύω μα πως πρέπει και να είμαι εγκρατής. Συνεπώς το να φάω όλες τις βραστές πατάτες όπως στην πραγματικότητα ήθελα ήταν ανεπίτρεπτο. Το δε βράδυ της Ανάστασης, η αναμονή πριν πάμε στην εκκλησία σχεδόν βασανιστική. Να σου σπάνε την μύτη τα καλούδια που θα τρώγαμε εκ των υστέρων. Η αγωνία να ανάψω την λαμπάδα μου από το Άγιο Φως. Να την πιάνω να την χαζέψω και να την ξαναφήνω γιατί φώναζε η μητέρα μου πως θα την σπάσω. Να μυρίζω το κερί της στα κλεφτά. Να περιμένουμε να ακούσουμε το πρόσταγμα της καμπάνας για να τρέξουμε να ετοιμαστούμε, να στολιστούμε και να φορέσω τα καλά μου παπούτσια, αυτά που πάντα μου χτυπούσαν τα δάχτυλα. Σχεδόν νιώθω το ψυχρό αεράκι που πάντα το ένιωθα πιο έντονα βγαίνοντας έξω από την ζεστασιά του σπιτιού για να πάμε- με τα πόδια φυσικά- στην εκκλησία. Και εκεί, να σε συνεπαίρνει η μυρωδιά του λιβανιού - μα εγώ αγαπούσα πάντα την μυρωδιά από τα κεριά που έλιωναν και προσπαθούσα πάντα να στέκομαι ακριβώς δίπλα τους. Και αν με άφηνε να γιαγιά μου να σβήσω κανένα- πόσο σπουδαία ένιωθα...
Και μακάρι να είχα μια φωτογραφία από το εσωτερικό αυτής της λατρεμένης μου εκκλησίας για να ντύσω αυτό το κείμενο μα δεν έχω. Και ας είναι απλή και ταπεινή. Είναι η εκκλησία μέσα στην οποία ένιωσα για πρώτη φορά την ανεξήγητη αυτή συγκίνηση που μόνο τα Άγια μυστήρια μπορούν να σου προσφέρουν και την αγαπώ για αυτό. Τα παιδιά θεωρούνταν δεδομένα τότε στις εκκλησίες, οι μεγάλοι μας έδιναν τις θέσεις τους για να μην κουραζόμαστε αντί να απαιτούν να τις δώσουμε εμείς και οι άλλες μανάδες βοηθούσαν και αλληλοστηρίζονταν αντί να αδιαφορούν ή να κρίνουν. Και κάπως έτσι απλά ήταν και για μας δεδομένο πως θα πηγαίναμε στην εκκλησία διότι περνούσαμε όμορφα. Δεν κουραζόμασταν. Και πάντα μια τσάντα θα άνοιγε να μας δώσει κάτι για να απασχοληθούμε. Τα παιδιά ανήκουν στην εκκλησία και εκεί πρέπει να τα πηγαίνουμε. Μέσα στον οίκο του Θεού.
Καλή και Ευλογημένη Ανάσταση να έχουμε. Με υγεία και αγάπη στις καρδιές μας.
(Σχετικά με τα παιδιά στην εκκλησία διαβάστε ένα εξαιρετικό άρθρο της γλυκιάς μου Κατερίνας εδώ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...