Η παιδική μου αυτή φωτογραφία....

Μεγαλώνει το μικράκι μου... Πόσες φορές το έχω γράψει αυτό σε τούτη εδώ την γωνίτσα... Και κάθε φορά με συγκλονίζει εξίσου. Από το πρώτο του μπαμπάλισμα, στα πρώτα του βήματα, στις πρώτες του λέξεις, κάθε μια κατάκτηση και μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στο μυαλό μου... 

Έρχεται όμως και ο καιρός που αυτή η προσωπικότητα που τόσο λαχταρούσες να φανεί, αρχίζει να γίνεται πιο έντονα αντιληπτή σε μικρές πράξεις τις οποίες δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα αμέσως... Όπως το να αλλάξει ένα διακοσμητικό στοιχείο στο δωμάτιο του- το οποίο έχεις η ίδια τοποθετήσει- και να το βάλει εκεί που ο ίδιος θέλει. Με συγκινούν αυτές οι πράξεις του,τις οποίες δεν μοιράζεται μαζί μου, είναι δικές του προσωπικές επιλογές τις οποίες εγώ αντιλαμβάνομαι ετεροχρονισμένα... 

Είναι πολλά αυτά που κάνει αυτό το αγόρι κατά αυτόν τον τρόπο και τα αγαπώ όλα εξίσου. Να οργανώνει τα πράγματα του όπως τον βολεύουν. Να επιλέγει ο ίδιος τις φωτογραφίες που θα βάλει στο κολάζ στο δωμάτιο του. Να επιλέγει αυτός τα ρούχα που θα φορέσει. Να θέτει τους δικούς του κανόνες όσον αφορά τα πράγματα του. 

Υπάρχουν όμως και μερικές κινήσεις που όταν τις αντιλαμβάνεσαι, η καρδιά σου χάνει έναν χτύπο. Όπως τις προάλλες. Που θα φιλοξενούσαμε εννιά άτομα σπίτι μας και έστρωνα τον καναπέ- κρεβάτι στο δωμάτιο του όπου θα κοιμόμουν εγώ. Όταν πια οι καλεσμένοι έφυγαν και ξέστρωσα, βγάζοντας την μαξιλαροθήκη μου βρήκα μια εικόνα του Χριστού- την οποία τελευταία φορά που την είχα βρει ήταν στην δική του μαξιλαροθήκη και δεν την είχα βάλει εγώ αλλά ο ίδιος. Τον ρώτησα πως έγινε και είναι η εικόνα στο δικό μου μαξιλάρι. Μου είπε ότι την έβαλε όταν ετοιμάζαμε για να με προστατεύει ο Χριστούλης και να μη βλέπω άσχημα όνειρα. "Εγώ δεν την χρειαζόμουν μαμά, είχα εσάς στο δωμάτιο"... 

Και δεν είχα ιδέα... 

Μόλις προχθές όμως ανακάλυψα κάτι ακόμη. Κοιτώντας  ένα μεσημέρι τις φωτογραφίες στα κολάζ του, πρόσεξα μια διαφορετική φωτογραφία κολλημένη πάνω από τις δικές του... Μου πήρε λίγο χρόνο να διαπιστώσω πως η φωτογραφία ήταν μια δική μου από όταν ήμουν 3 χρονών πιθανότατα... Αμέσως, θυμήθηκα πως μου την είχε ζητήσει μια μέρα που οργανώναμε τις φωτογραφίες μας μα δεν έδωσα περαιτέρω σημασία...

Και τώρα την είχε σε περίοπτη θέση στο κρεβάτι του... Δεν τον ρώτησα τίποτα... Αφού δεν ένιωσε την ανάγκη να το μοιραστεί μαζί μου, δεν θα το διεκδικήσω αυτό το μοίρασμα. Μου αρκεί που με επέλεξε να με έχει εκεί. Στο καταφύγιο του. Στις φωτογραφίες που χαζεύει κάθε βράδυ και κάποιες φορές και μέσα στην μέρα. Ίσως έχει ανάγκη να θυμάται πως υπήρξα και εγώ κάποτε παιδί. Ίσως απλά του αρέσει. Ίσως να ήταν κάτι παρορμητικό και να μην σημαίνει τίποτα απολύτως. 

Για μένα όμως σημαίνει τα πάντα. Και είναι αυτές οι στιγμές που στις δύσκολες μαμαδομέρες σου δίνουν δύναμη και ενέργεια να συνεχίσεις. Να επιμένεις να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό. Να θυμάσαι πως ναι. Και εσύ έτσι ξεκίνησες. Έτσι όμορφα, αθώα και ξεχωριστά. Και πως οι γονείς σου ήταν ο κόσμος σου όλος. Το κέντρο του σύμπαντος σου. Αυτά είναι τα χρόνια που χορταίνουμε την απύθμενη αγάπη τους ώστε να θωρακιστούμε για τα εγωιστικά χρόνια τους που θα ακολουθήσουν... 

Γιατί τώρα- κάθε βράδυ- ακόμα με αγκαλιάζει σφιχτά, μου δίνει ένα σβουρηχτό φιλί  και μου λέει: "Αυτό επειδή σου αξίζει μαμά. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά" ...Και φυλάω στιγμές. Για εκείνες τις μέρες που δεν θα μου το λέει. Και θα θέλω να νιώθω ότι έστω το αξίζω... Ακόμη...