Πριν δυο χρόνια, είχα μοιραστεί μαζί σας ένα πάτωμα παραμύθια σε μια ανάρτηση που αγαπώ πολύ και που μπορείτε να την δείτε εδώ. (και σας προτρέπω να την δείτε!) Όπως ακριβώς έγραφα και τότε, η ώρα που διαβάζω παραμύθια στον γιο μου είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές μέσα στην μέρα.
Πόσο χαίρομαι που δυο χρόνια μετά ισχύει ακριβώς το ίδιο, τόσο για μένα όσο και για το μαιμούδι μου. Τότε, ήταν αδίστακτος, μπορεί να διαβάζαμε και δέκα βιβλία μέσα στην μέρα- και τα βιβλία του Δημήτρη Γεράσιμου δεν είναι πάντα μικρά! Τώρα πια, διαβάζουμε από δυο μέχρι και πέντε βιβλία την ημέρα ξεκινώντας από το πρωί ή όποτε ο ίδιος το επιθυμήσει ή το επιδιώξει. Δύο χρόνια μετά, η βιβλιοθήκη μας αριθμεί περίπου 190 τίτλους και περικυκλώνουν πια το μικρό μου αγόρι...
Και φανταστείτε πως δεν κατέβασα από τα ψηλότερα ράφια της βιβλιοθήκης τα Χριστουγεννιάτικα και Πασχαλινά παραμύθια μας, όπως και αυτά της παιδικής μου ηλικίας- τα οποία αριθμούν συνολικά σε περίπου 50 τίτλους. Και ναι. Τα έχουμε διαβάσει όλα και τα διαβάζουμε όλα ξανά και ξανά και ξανά.
Πολλές φορές με ρωτάνε πως έκανα τον Δημήτρη Γεράσιμο να αγαπήσει τόσο πολύ τα βιβλία. Άλλες φορές μου λένε πως απλά είμαι τυχερή που το παιδί μου αγαπάει εκ φύσεως τα βιβλία. Δεν ξέρω τι ισχύει. Εγώ αυτό που γνωρίζω είναι πως- όπως έγραφα και στην προηγούμενη ανάρτηση- όταν ξεκίνησα να του διαβάζω ο μικρός απλά αδιαφορούσε. Δεν καθόταν καν δίπλα μου- απλώς έπαιζε. Αυτό που επίσης γνωρίζω είναι πως με βλέπει και εμένα την ίδια να διαβάζω. Πίνοντας τον καφέ μου, την ώρα που κάνει το μπανάκι του και φυσικά την ώρα που πέφτω για ύπνο. (έχω ξαγρυπνήσει άπειρες φορές μιας και ένα καλό βιβλίο θα το κάνει αυτό). Πολλές φορές με έχει παρακαλέσει να του διαβάσω και από τα δικά μου βιβλία και επειδή δεν το κάνω- μονολογεί πως θα μάθει να διαβάζει και θα το κάνει μόνος του! Γνώμη μου λοιπόν είναι πως πιθανότατα είναι ένας συνδυασμός όλων. Πείσματος δικού μου να του μεταδώσω αυτή την αγάπη αλλά και μίμισης αφού γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα παιδιά θα κάνουν ότι βλέπουν- όχι ότι ακούν.
Αυτό που αγαπώ είναι όταν χαζεύει μόνος του τα βιβλία του. Πολλά πρωινά θα σηκωθεί χωρίς να έρθει να με ξυπνήσει, θα βγάλει κάμποσα αγαπημένα βιβλία από την βιβλιοθήκη του, θα τα βάλει δίπλα του, θα κάτσει οκλαδόν και θα αρχίσει να τα χαζεύει. Όπως ακριβώς και δύο χρόνια πριν- κάθε φορά που θα τον βάλω δίπλα σε ένα βιβλίο για να τον φωτογραφίσω, δεν χρειάζεται να του ζητήσω απολύτως τίποτα. Έχει μια έμφυτη ανάγκη να χαζέψει, να ξεφυλλίσει, να θυμηθεί και να αρχίσει να ζητάει να διαβάσουμε αυτό, και το άλλο και το επόμενο!
Σήμερα μόνο, διάλεξε οχτώ παραμύθια που του είχαν λείψει να διαβάσουμε. Οφείλω να ομολογήσω, τα έξι του Ευγένιου Τριβιζά. Αρκέστηκε στα δυο για απόψε γιατί είναι μακροσκελή παραμύθια. Τα έχει τοποθετήσει με ευλάβεια στο τραπέζι του σαλονιού για αύριο.
Και ενώ ονειρεύομαι αυτή την ανάρτηση μήνες τώρα- η αλήθεια είναι πως πήρα μια βαθιά ανάσα πριν αρχίσω να τα μαζεύω πάλι να τα βάλω στην θέση τους- μιας και το μαιμούδι βοήθησε μόνο στο σκόρπισμα φυσικά!
Γελούσε πονηρά πίσω από τα βιβλία του και ομολόγησε πως χαίρεται γιατί είναι ευκαιρία να τα αναδιοργανώσουμε αφού πάντα ανακατεύονται με το καθημερινό ψάξιμο... Αυτή όμως δεν είναι και η μαγεία μιας βιβλιοθήκης; Ποτέ δεν είναι πολύ καθαρή και ποτέ πολύ σκονισμένη. Γιατί πάντα κάποιος θα είναι εκεί, να ψαχουλεύει, να βγάζει τα βιβλία από τα ράφια και να ξαγρυπνάει διαβάζοντας...
Αααα.... Μην ξεχάσω φυσικά να σας ξαναδώσω την πολυτιμότερη συμβουλή μας από τα τόσα μαγευτικά διαβάσματα μας...
Ποτέ να μην κάνετε πιπί στη μέση του Μισισιπή. Να κάνετε από εδώ και πέρα πιπί σας.. στην μπανιέρα!
(Ευγένιος Τριβιζάς- ποιος άλλος;)
Πόσο χαίρομαι που δυο χρόνια μετά ισχύει ακριβώς το ίδιο, τόσο για μένα όσο και για το μαιμούδι μου. Τότε, ήταν αδίστακτος, μπορεί να διαβάζαμε και δέκα βιβλία μέσα στην μέρα- και τα βιβλία του Δημήτρη Γεράσιμου δεν είναι πάντα μικρά! Τώρα πια, διαβάζουμε από δυο μέχρι και πέντε βιβλία την ημέρα ξεκινώντας από το πρωί ή όποτε ο ίδιος το επιθυμήσει ή το επιδιώξει. Δύο χρόνια μετά, η βιβλιοθήκη μας αριθμεί περίπου 190 τίτλους και περικυκλώνουν πια το μικρό μου αγόρι...
Και φανταστείτε πως δεν κατέβασα από τα ψηλότερα ράφια της βιβλιοθήκης τα Χριστουγεννιάτικα και Πασχαλινά παραμύθια μας, όπως και αυτά της παιδικής μου ηλικίας- τα οποία αριθμούν συνολικά σε περίπου 50 τίτλους. Και ναι. Τα έχουμε διαβάσει όλα και τα διαβάζουμε όλα ξανά και ξανά και ξανά.
Πολλές φορές με ρωτάνε πως έκανα τον Δημήτρη Γεράσιμο να αγαπήσει τόσο πολύ τα βιβλία. Άλλες φορές μου λένε πως απλά είμαι τυχερή που το παιδί μου αγαπάει εκ φύσεως τα βιβλία. Δεν ξέρω τι ισχύει. Εγώ αυτό που γνωρίζω είναι πως- όπως έγραφα και στην προηγούμενη ανάρτηση- όταν ξεκίνησα να του διαβάζω ο μικρός απλά αδιαφορούσε. Δεν καθόταν καν δίπλα μου- απλώς έπαιζε. Αυτό που επίσης γνωρίζω είναι πως με βλέπει και εμένα την ίδια να διαβάζω. Πίνοντας τον καφέ μου, την ώρα που κάνει το μπανάκι του και φυσικά την ώρα που πέφτω για ύπνο. (έχω ξαγρυπνήσει άπειρες φορές μιας και ένα καλό βιβλίο θα το κάνει αυτό). Πολλές φορές με έχει παρακαλέσει να του διαβάσω και από τα δικά μου βιβλία και επειδή δεν το κάνω- μονολογεί πως θα μάθει να διαβάζει και θα το κάνει μόνος του! Γνώμη μου λοιπόν είναι πως πιθανότατα είναι ένας συνδυασμός όλων. Πείσματος δικού μου να του μεταδώσω αυτή την αγάπη αλλά και μίμισης αφού γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα παιδιά θα κάνουν ότι βλέπουν- όχι ότι ακούν.
Αυτό που αγαπώ είναι όταν χαζεύει μόνος του τα βιβλία του. Πολλά πρωινά θα σηκωθεί χωρίς να έρθει να με ξυπνήσει, θα βγάλει κάμποσα αγαπημένα βιβλία από την βιβλιοθήκη του, θα τα βάλει δίπλα του, θα κάτσει οκλαδόν και θα αρχίσει να τα χαζεύει. Όπως ακριβώς και δύο χρόνια πριν- κάθε φορά που θα τον βάλω δίπλα σε ένα βιβλίο για να τον φωτογραφίσω, δεν χρειάζεται να του ζητήσω απολύτως τίποτα. Έχει μια έμφυτη ανάγκη να χαζέψει, να ξεφυλλίσει, να θυμηθεί και να αρχίσει να ζητάει να διαβάσουμε αυτό, και το άλλο και το επόμενο!
Σήμερα μόνο, διάλεξε οχτώ παραμύθια που του είχαν λείψει να διαβάσουμε. Οφείλω να ομολογήσω, τα έξι του Ευγένιου Τριβιζά. Αρκέστηκε στα δυο για απόψε γιατί είναι μακροσκελή παραμύθια. Τα έχει τοποθετήσει με ευλάβεια στο τραπέζι του σαλονιού για αύριο.
Και ενώ ονειρεύομαι αυτή την ανάρτηση μήνες τώρα- η αλήθεια είναι πως πήρα μια βαθιά ανάσα πριν αρχίσω να τα μαζεύω πάλι να τα βάλω στην θέση τους- μιας και το μαιμούδι βοήθησε μόνο στο σκόρπισμα φυσικά!
Γελούσε πονηρά πίσω από τα βιβλία του και ομολόγησε πως χαίρεται γιατί είναι ευκαιρία να τα αναδιοργανώσουμε αφού πάντα ανακατεύονται με το καθημερινό ψάξιμο... Αυτή όμως δεν είναι και η μαγεία μιας βιβλιοθήκης; Ποτέ δεν είναι πολύ καθαρή και ποτέ πολύ σκονισμένη. Γιατί πάντα κάποιος θα είναι εκεί, να ψαχουλεύει, να βγάζει τα βιβλία από τα ράφια και να ξαγρυπνάει διαβάζοντας...
Αααα.... Μην ξεχάσω φυσικά να σας ξαναδώσω την πολυτιμότερη συμβουλή μας από τα τόσα μαγευτικά διαβάσματα μας...
Ποτέ να μην κάνετε πιπί στη μέση του Μισισιπή. Να κάνετε από εδώ και πέρα πιπί σας.. στην μπανιέρα!
(Ευγένιος Τριβιζάς- ποιος άλλος;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...